سلام دوستان
من 30 نوامبر مصاحبه داشتم. اولین تجربه من بود با این حال همه چی خوب و روتین پیش رفت. البته از اونجایی که قبلا تجربه ی بعضی از دوستان رو از اینجا خونده بودم و با کلیات قضیه آشنا بودم. اینو واسه کسایی میگم که تجربه ی اولشونه و از استرس روز مصاحبه میترسن: فرآیند روز مصاحبه خیلی ساده تر و راحتتر از غولی هستش که ما از قبل تو ذهنمون میسازیم. اونجا پر از ایرانیهایی هست که واسه ویزاهای نوعهای دیگه اومدن و با دیدن اونا آدم کلی اعتماد به نفس میگیره! آدمهای مسن، میانسال، جوون و بچه و ... که اصلن حتی یه جمله انگلیسی هم بلد نیستن. اینا رو گفتم واسه اینکه بدونین تو چنین محیطی که پذیرای این دسته از آدما هستن، پس شما هیچ مشکل و استرسی نخواهید داشت.
آدمهایی که مراجعه میکردن همه جور تیپی داشتن : از لباس اسپرت و مانتو و روسری .... تا .... کت و شلوار و لباس عربی و کت و دامن کوتاه و ... مسئولین سفارت هم با اینکه معمولا لباس فرم داشتن اما حتی خانوم کاملا با حجاب هم توشون بود.
و اما روز مصاحبه...
به نظرم بهترین زمان واسه حضور دم در سفارت واسه کسایی که وقتشون ساعت 8 هست، حول و حوش 6:30 هستش. من دقیقا این زمان رفتم و جلوم حدودا 7-8 نفر بودن. اما بعد از 45 دقیقه صف خیلی طولانی شد و به حدود 40 نفر یا شایدم بیشتر رسید! هرچی آدم عقب تر باشه کارش دیرتر راه میفته و توی مراحل مختلف باید کلی معطل شه و به شلوغی و خرتوخری میخوره که خودش خیلی خسته کنندست. حدودا 7:15 بود که یه نفر اومد DS و پاسپورتو چک کرد و یکی یکی میرفتیم تو. بعد از انجام چندین مرحله کاملا روتین (که بچه های دیگه تو پستای قبل بهش اشاره کردن) و در نهایت انگشت نگاری، توی سالن منتظر نشستیم تا اسممونو صدا کنن و بریم واسه مصاحبه. تو این موقع هنوز آدمها داشتن وارد سفارت میشدن و سالنش پر بود از آدمایی که تو صفهای مختلف منتظر بودن. قبل از اینکه هنوز مصاحبه رو شروع کنن من فک میکردم سالن مصاحبش جداست چون اونجا خیلی شلوغ پلوغ بود و اصن به نظرم تو اون فضا مصاحبه غیر ممکن بود! اما دیدم که دوتا از باجه هایی که توی همین سالن بود شروع کردن به صدا زدن واسه مصاحبه. (این سالن دو ضلعش پر از باجه هایی بود که هر کدوم مخصوص یه کاری بود). سورپرایزینگلی اسم منو نفر دوم واسه مصاحبه صدا زدن! وقتی رفتم جلو باجه مخصوص مصاحبه وایسادم ، چون سمت راست و چپش کاملا بسته بود، دیدم که اصلا صدای بیرون اونجا نمیاد زیاد و آرامش قابل قبولی حاکمه
صدای آفیسرو با بلندگویی که بیرون بادجه بود میشنیدم و اونم از همین طریق صدای منو میشنید.
طبق معمول اول I-20 و Sevis Fee رو ازم خواست
تاریخ پذیرشت کی بود؟
اونجا رفتی روی چی قراره کار کنی؟ و بعد ریسرچ پلن خواست
تو ایران رو چی کار میکردی؟
CV و SOP رو بده
تو ایران RA بودی یا TA ؟
سربازی رفتی؟
فامیل داری تو امریکا؟
و در نهایت برگ زردو برداشت و کیس نامبرو نوشت و داد دستم.
کلا خوب بود بنظرم و مشکل خاصی پیش نیومد
روز 30 دسامبر بعد از گذشت دقیقا 1 ماه من کلییر شدم (با اینکه رشتم مهندسی مواد هستش) و الان که دارم این پست رو میذارم تا چند ساعت دیگه عازم امریکا هستم.
با آرزوی موفقیت برای همه ی دوستان
علاقه مندی ها (Bookmarks)