دوستان عزیز,
معمولا رکام هایی که برای ساپورت NIW petition استفاده میشه, دو مدل هستند. البته این دسته بندی میتونه از جهات دیگه هم انجام بشه.
مدل اول رکام از اساتید یا professional هایی هست (که میتونن استاد نباشن, مثلا CEO یک شرکت R&D یا محقق خارج از مراکز دانشگاهی باشن) که شما را میشناسند. این شناخت میتونه به سبب همکاری یا ارتباط علمی که با شما داشتن باشه, مثلا استاد شما باشن (شما با اون فرد کلاس داشته باشید), adviser یا PI گروهی باشن که شما انجا کار میکنید یا کار کردید قبلا, شما مستقیم یا از طریق استادتون با اونها collaboration داشتید و احیانا مقاله باهم چاپ کردید, و یا به هر دلیل دیگه با اون فرد متینگ هایی داشتید و اون فرد از شما شناخت مستقیم داره.
به طور کلی این افراد بر اساس شناخت مستقیمی که از شما بنا به همکاری و ارتباطی که با شما داشتن رکام خودشون را تنظیم کرده و خواهند نوشت (یا در اغلب موارد, وکیل یا خودتون رکام را مینویسید و استاد امضا میکنه).
مدل دوم افرادی هستند که به صورت مستقیم شما را نمیشناسند. این افراد شما را از طریق کار های عملی که کردید (مقالات چاپ شده, تاک های ارائه شده یا ....) میشناسند. این افراد همکاری مستقیم با شما نداشتند, استاد شما نبودن, با شما مقاله ندارن و collaboration هم نکردید با اونها. به عبارتی این افراد فقط بر اساس بازده علمی و نقش شما در زمینه تحقیقات شما را توصیه خواهند کرد.
حال اینکه این افراد را چطور پیدا کنیم و بعد چطور ازشون رکام بگیریم, میتونه راه های مختلفی داشته باشه. من دو راه اصلی را پیشنهاد میکنم:
۱- پیدا کردن افرادی که مقاله های شما را بیشتر از یک بار سایت کردن. مثلا یک استادی مقاله شما را در ۴ مقاله خودش سایت کرده. به این استاد میتونید ایمیل بزنید و توضیح بدید دارد برای green card از طریق NIW اپلای میکنید و میپرسید که آیا حاضر هستند به شما رکام بدن یا نه. معمولا اساتید با این مقوله آشنا هستند و نیاز به توضیحات اضافه نیست. اغلب اگر این افراد قبول کردن رکام بدن, از شما میخوان که متن اولیه رکام را خودتون بهشون بدید. همچنین متونید اساتیدی که در کنفرانسی که شما تاک دادید یا پوستر داشتید حضور داشتند (و احتمالا تاک یا پوستر شما را دیدن) را در نظر بگیرید.
اگر جایی تاک دادید یا حتی پوستر ارایه کردید, میتونید به افرادی که اونجا از شما سوال پرسیدند ایمیل بزنید. دوستانی که این مدل را برای گرفتن رکام امتحان میکنند, ایمیل خودشون را با CV و یک یا چند تا از بهترین مقاله هایی که چاپ کردند همراهی میکنند تا فرد مقابل بتونه راحت تر تصمیم گیری کنه.
۲- پیدا کردن افراد از طریق استاد راهنمای خودتون, یا از طریق دوستان یا ... به عبارتی شما به این افراد از طریق یک واسطه که اون فرد را میشناسه معرفی میشید. در این مدل تقریبا همیشه فرد مورد نظر قبول میکنه رکام بده (مجدد شما یا وکیلتون متن را تهیه خواهید کرد). شرط اصلی که این افراد باید داشته باشن این هست که شما را مستقیم نشناسن. مثلا این فرد میتونه استاد دوست شما باشه (استاد های ایرانی مقیم آمریکا هم معمولا کمک میکنند و رکام اونها به همون اندازه اعتبار داره که رکام یک آمریکایی اعتبار داره. حتی اعتبار بیشتری میتونه داشته باشه اگر استاد معروف تر و موفق تری باشه.)
روش دوم سریع تر هست و ضریب موفقیت بالاتری داره.
موفق باشید
علاقه مندی ها (Bookmarks)