انتظارات پدر و مادر ایرانی از فرزندان مهاجرت کرده

[Mo_Ve]

سلام دوستان
من مدتيه كه يه فكري ذهنم رو مشغول كرده
من ٥ سال پيش رفتم از ايران و تقريبا ١ سال آمريكا زندگي كردم و بيشتر از هر چيز به خاطر پدر مادرم برگشتم ، الان تقريبا بعد مدت چهار سال كه از اومدنم برگشته و ازدواج كردم دوباره فكر رفتن زده به سرم ، از طرفي جبران كردن زحمات پدر مادر و عذاب وجدان رها كردن اونها و از طرفي فكر زودتر رفتن و رها شدن از اينجا باعث افسردگيم شده
ميخواستم از دوستان بپرسم كسي تجربه ي مشابه
داره كه راهنمايي كنه ؟ واقعا اينجور مواقع چه ميشه كرد ؟
ممنون

تجربه ی مشابه من در مورد مهاجرت نیست، که البته در کلیت قضیه تفاوتی ایجاد نمیکنه، ولی خلاصه بهتون بگم که در نهایت باید قبول کنید که نمیشه تا آخر عمر در خدمت والدین بود، شما خودتون یه موجود مستقل هستید و "حب ذات" یه چیز کاملا متفاوت از "خودخواهی" ـه.

پدر و مادر اگه واقعا دلسوز فرزندشون باشن هیچ وقت حاضر نمیشن بچه شون خودش رو فدای اونها کنه و اگر راضی باشن مطمئن باشید که دارن خودخواهی به خرج میدن.

زحماتی که پدر و مادر های ما برای ما کشیدن رو سعی کنید منطقی بهش نگاه کنید: آیا ما از والدین مون خواسته بودیم که مارو به این دنیا بیارن؟ زحمات پدر و مادر ها در درجه ی اول نتیجه ی خواست خودشون بوده، شما نمیتونید چیزی رو بخواید ولی اسباب و نتایجش رو نه. درسته که میتونستن برای ما زحمت نکشن و مثل خیلی از پدر و مادر های مستوجب مجازات دیگه رفتار کنن، ولی بهترین پدر و مادر ها هم صرفا به وظایف قانونی و اخلاقی شون عمل کردن و نمیتونن برای انجام وظیفه شون از فرزندشون انتظار و توقعی داشته باشن.

با پدر و مادرتون صحبت کنید و از علاقه تون به اونها و همین طور به خودتون بگید. براشون توضیح بدید که چرا علی رغم میل باطنی تون باید اونها رو ترک کنید و این رو هم گوشزد کنید که الان خداروشکر تو دوره ای هستیم که فقط کافیه اندکی با فناوری آشنا باشن تا شما رو کنار و نزدیک خودشون احساس کنن و اگه واقعا شما رو دوست دارن شاید فکر بدی نباشه که اگر شرایطش مهیا شد به شما در جای دیگه ای از دنیا ملحق بشن. حتی اگر از بعد مالی بخوایم به قضیه نگاه کنیم، مطمئنا شما اگر یه جای درست و حسابی دنیا بتونید کار پیدا کنید میتونید خیلی راحت تر از نظر مادی به والدین تون کمک کنید.

میتونید از سایر آشناهاتون بخواید برای پدر و مادرتون توضیح بدن تا خود اونها شما رو به رفتن مجدد تشویق کنن، ولی هیچ کدوم از اینها به نظر من جای پذیرفتن واقعی قضیه رو نمیگیره. پدر و مادر باید از اینکه بچه شون ادامه دهنده ی راهشونه خوشحال باشن، از اینکه می بینن فرزندی تربیت کردن که با افتخار و سربلندی میتونن اسمش رو بیارن، نه اینکه صرفا یه حضور فیزیکی محض کنارشون داشته باشه ولی دلش جای دیگه ای باشه.

خودتون هم اگر میبیند یه مقدار احساساتی می شید سعی کنید با کسایی که پدر و مادرشون رو از دست دادن صحبت کنید، گاهی فقط حرف زدن با اونها به آدم یاد میده که میشه به نبود عزیزان عادت کرد. فعلا ما داریم با یه واقعیت به نام مرگ زندگی میکنیم و اینکه از این واقعیت خوشمون بیاد یا نه، تغییری توش ایجاد نمیکنه.

[amin_rz1989]

تجربه ی مشابه من در مورد مهاجرت نیست، که البته در کلیت قضیه تفاوتی ایجاد نمیکنه، ولی خلاصه بهتون بگم که در نهایت باید قبول کنید که نمیشه تا آخر عمر در خدمت والدین بود، شما خودتون یه موجود مستقل هستید و "حب ذات" یه چیز کاملا متفاوت از "خودخواهی" ـه.

پدر و مادر اگه واقعا دلسوز فرزندشون باشن هیچ وقت حاضر نمیشن بچه شون خودش رو فدای اونها کنه و اگر راضی باشن مطمئن باشید که دارن خودخواهی به خرج میدن.

زحماتی که پدر و مادر های ما برای ما کشیدن رو سعی کنید منطقی بهش نگاه کنید: آیا ما از والدین مون خواسته بودیم که مارو به این دنیا بیارن؟ زحمات پدر و مادر ها در درجه ی اول نتیجه ی خواست خودشون بوده، شما نمیتونید چیزی رو بخواید ولی اسباب و نتایجش رو نه. درسته که میتونستن برای ما زحمت نکشن و مثل خیلی از پدر و مادر های مستوجب مجازات دیگه رفتار کنن، ولی بهترین پدر و مادر ها هم صرفا به وظایف قانونی و اخلاقی شون عمل کردن و نمیتونن برای انجام وظیفه شون از فرزندشون انتظار و توقعی داشته باشن.

با پدر و مادرتون صحبت کنید و از علاقه تون به اونها و همین طور به خودتون بگید. براشون توضیح بدید که چرا علی رغم میل باطنی تون باید اونها رو ترک کنید و این رو هم گوشزد کنید که الان خداروشکر تو دوره ای هستیم که فقط کافیه اندکی با فناوری آشنا باشن تا شما رو کنار و نزدیک خودشون احساس کنن و اگه واقعا شما رو دوست دارن شاید فکر بدی نباشه که اگر شرایطش مهیا شد به شما در جای دیگه ای از دنیا ملحق بشن. حتی اگر از بعد مالی بخوایم به قضیه نگاه کنیم، مطمئنا شما اگر یه جای درست و حسابی دنیا بتونید کار پیدا کنید میتونید خیلی راحت تر از نظر مادی به والدین تون کمک کنید.

میتونید از سایر آشناهاتون بخواید برای پدر و مادرتون توضیح بدن تا خود اونها شما رو به رفتن مجدد تشویق کنن، ولی هیچ کدوم از اینها به نظر من جای پذیرفتن واقعی قضیه رو نمیگیره. پدر و مادر باید از اینکه بچه شون ادامه دهنده ی راهشونه خوشحال باشن، از اینکه می بینن فرزندی تربیت کردن که با افتخار و سربلندی میتونن اسمش رو بیارن، نه اینکه صرفا یه حضور فیزیکی محض کنارشون داشته باشه ولی دلش جای دیگه ای باشه.

خودتون هم اگر میبیند یه مقدار احساساتی می شید سعی کنید با کسایی که پدر و مادرشون رو از دست دادن صحبت کنید، گاهی فقط حرف زدن با اونها به آدم یاد میده که میشه به نبود عزیزان عادت کرد. فعلا ما داریم با یه واقعیت به نام مرگ زندگی میکنیم و اینکه از این واقعیت خوشمون بیاد یا نه، تغییری توش ایجاد نمیکنه.

ممنون از پاسخ كاملتون
اميدوارم دوستاني كه الان شرايط خوبي تو كشورهاي مختلف دارن حرفاي منو خونده باشن و متوجه شده باشن كه احساسي تصميم گرفتن چجوري ميتونه موقعيتي رو كه هيچوقت ديگه ممكنه تكرار نشه رو خراب كنه

[taratm]

(به کسی نگید می خواید برید جنبه ندارن) اصلا این حرف ها چیه... قشنگ این ها همش مهم بودن حرف مردم برای شما رو نشون میده که خودش دقیقا همین فرهنگ شرقی شما رو نشون میده بابا اصلا چه اهمیتی داره ول کنید..!

والا من سوالم در مورد حرف مردم و اینها نبود.
من بیشتر می خواستم به مشکلی اشاره کنم که فکر کنم گریبانگیر تمام first generation های مهاجران آسیایی هستش. اینکه والدین جوونیشون رو حروم کردن برای بچه بزرگ کردن با این تفکر که روال اینه که بچه تا 40 50 سالگیش که اقای دکتر و خانم مهندس شد قراره بمونه کنار خانوادش( و البته این toxic community ایرانی هم قضیه رو بدتر میکنه وقتی فامیلهاشون هرشب ششصدتا عکس توی اینستاگرام و ف ب میذارن با کپشن های :"با مامان جونم و بابا ی گلم at Pacific Beach") . حالا من بچه ای شدم که میگه میخواد مستقل باشه و زندگی خودشو داشته باشه . گاهی وقتها احساس می کنم پدر و مادرم می خوان با زبون بی زبونی بگن اگه ما می دونستیم تو 24-25 سالگی می خوای بذاری میری پشت سرت هم نگاه نکنی انقدر برات ازخودگذشتگی نمی کردیم یکم می رفتیم دنبال آرزوهای خودمون. که البته بهشون حق می دم.

[gizm]

والا من سوالم در مورد حرف مردم و اینها نبود.
من بیشتر می خواستم به مشکلی اشاره کنم که فکر کنم گریبانگیر تمام first generation های مهاجران آسیایی هستش. اینکه والدین جوونیشون رو حروم کردن برای بچه بزرگ کردن با این تفکر که روال اینه که بچه تا 40 50 سالگیش که اقای دکتر و خانم مهندس شد قراره بمونه کنار خانوادش( و البته این toxic community ایرانی هم قضیه رو بدتر میکنه وقتی فامیلهاشون هرشب ششصدتا عکس توی اینستاگرام و ف ب میذارن با کپشن های :"با مامان جونم و بابا ی گلم at Pacific Beach") . حالا من بچه ای شدم که میگه میخواد مستقل باشه و زندگی خودشو داشته باشه . گاهی وقتها احساس می کنم پدر و مادرم می خوان با زبون بی زبونی بگن اگه ما می دونستیم تو 24-25 سالگی می خوای بذاری میری پشت سرت هم نگاه نکنی انقدر برات ازخودگذشتگی نمی کردیم یکم می رفتیم دنبال آرزوهای خودمون. که البته بهشون حق می دم.

مسئله اینجاست که مهاجرت به معنی اینکه بزاری بری نیست.مهاجر مجرم فراری نیست که ورداره بره دیگه پیداش نشه.اگر هدف شما اینه که بزاری بری خوب حق دارن پدرمادرتون ولی اگر قصد پاک کردن گذشته ندارید خوب براشون توضیح بدید.من میشناسم کسانی رو که الان توآمریکا هستند استاد دانشگاه هم هستند هرچندوقت یبار میان ایران .تو مراسم های فامیل های نزدیک شرکت میکنند وهیچ کس هم نمیگه که اینا رفتن دیگه برنگشتن.درضمن فرهنگ ایرانی تمکین پدر مادر ونگهداری ازاون ها چیز بدی نیست که بیایم بگیم وای امان ازفرهنگ شرقی.اینکه غربیا اینکارو نمیکنند دلیل نمیشه اینکار غلط باشه درصورتی که غربیاهم پدرمادرشونو ول نمیکنن براهمیشه.

[mhmd123]

والا من سوالم در مورد حرف مردم و اینها نبود.
من بیشتر می خواستم به مشکلی اشاره کنم که فکر کنم گریبانگیر تمام first generation های مهاجران آسیایی هستش. اینکه والدین جوونیشون رو حروم کردن برای بچه بزرگ کردن با این تفکر که روال اینه که بچه تا 40 50 سالگیش که اقای دکتر و خانم مهندس شد قراره بمونه کنار خانوادش( و البته این toxic community ایرانی هم قضیه رو بدتر میکنه وقتی فامیلهاشون هرشب ششصدتا عکس توی اینستاگرام و ف ب میذارن با کپشن های :"با مامان جونم و بابا ی گلم at Pacific Beach") . حالا من بچه ای شدم که میگه میخواد مستقل باشه و زندگی خودشو داشته باشه . گاهی وقتها احساس می کنم پدر و مادرم می خوان با زبون بی زبونی بگن اگه ما می دونستیم تو 24-25 سالگی می خوای بذاری میری پشت سرت هم نگاه نکنی انقدر برات ازخودگذشتگی نمی کردیم یکم می رفتیم دنبال آرزوهای خودمون. که البته بهشون حق می دم.

من فقط میخوام یه مسئله رو روشن کنم و اون تعریف فداکاریه! اینکه "والدین جوونیشون رو حروم کردن برای بچه بزرگ کردن با این تفکر که روال اینه که بچه تا 40 50 سالگیش که اقای دکتر و خانم مهندس شد قراره بمونه کنار خانوادش" بهش نمیگن فداکاری. این جمله بیشتر شبیه یه معاملس. با تمام احترام نسبت به جایگاه پدر و مادر باید بگم که کسی حق نداره چون واسه بچش زحمت کشیده در آینده ازش انتظار داشته باشه که مطابق میل اونا رفتار کنه. فرزند وظیفه داره که به پدر و مادرش کمک کنه و احترامشون رو نگه داره ولی این قضیه نباید استقلال خود فرزند و آرزوها و اهدافش رو زیر سوال ببره. خیلی از دلایل مهاجرت همین مشکلات فرهنگی و تفاوتهای بین زندگی ایده ال یک فرد با تصورات خانواده و محیطشه. خب من اگه میتونستم با این محیط خودم رو وفق بدم و با خانواده و اقوام و ... ارتباط متناسب با فرهنگ ایران رو داشته باشم که دیگه بیکار نبودم اینهمه بشینم زبان و مقاله کار کنم و 2 سال استرس شدید رو تحمل کنم که برم یه کشور دیگه تازه از صفر شروع کنم همه چی رو ساختن!!
البته این رو هم باید بگم که قسمت بزرگی از این مشکلات به خودمون برمیگرده چون هیچوقت نمیشینیم با همدیگه صحبت کنیم و نظراتمون رو بگیم. ما همیشه از بحث کردن سر اینجور مسایل فراری هستیم. اونقدر مشکلات رو بیخیال میشیم و همون لحظه حلش نمیکنیم که تلنبار میشن و یهو منفجر میشن!! به هر حال شما دو راه بیشتر نداری. یا اینکه قید اهدافت تو زندگی رو بزنی و برای دیگران زندگی کنی یا اینکه بری دنبال ارزوهای خودت و خونواده رو ناراحت و غمگین کنی (که البته به زبون آوردنش راحته ولی واسه خود ما هم خیلی دردناکه). و در آخر اینکه نگه داشتن احترام و ناراحت نکردن خانواده دو موضوع کاملا متفاوت هستن. میشه باعث ناراحتیشون شد اما بهشون بی احترامی نکرد.

[rinooo]

البته این رو هم باید بگم که قسمت بزرگی از این مشکلات به خودمون برمیگرده چون هیچوقت نمیشینیم با همدیگه صحبت کنیم و نظراتمون رو بگیم. ما همیشه از بحث کردن سر اینجور مسایل فراری هستیم. اونقدر مشکلات رو بیخیال میشیم و همون لحظه حلش نمیکنیم که تلنبار میشن و یهو منفجر میشن!! به هر حال شما دو راه بیشتر نداری. یا اینکه قید اهدافت تو زندگی رو بزنی و برای دیگران زندگی کنی یا اینکه بری دنبال ارزوهای خودت و خونواده رو ناراحت و غمگین کنی (که البته به زبون آوردنش راحته ولی واسه خود ما هم خیلی دردناکه). و در آخر اینکه نگه داشتن احترام و ناراحت نکردن خانواده دو موضوع کاملا متفاوت هستن. میشه باعث ناراحتیشون شد اما بهشون بی احترامی نکرد.

صحبت کردن اثری نداره یعنی حداقل رو خانواده من اثر نداره... هردفعه بحث کردم بیش تر از پیش قانع شدن که همیشه حق با خودشونه و منم یه روزی!!! به حرفشون میرسم که حق با اوناست! فقط نمی دونم اون روز کی قراره برسه!
انتظارات همیشه وجود داره و راهی که من پیش گرفتم اینه که چندوقت دیگه میرم و از دست این انتظارات راحت میشم!

[ghlobe]

والا من سوالم در مورد حرف مردم و اینها نبود.
من بیشتر می خواستم به مشکلی اشاره کنم که فکر کنم گریبانگیر تمام first generation های مهاجران آسیایی هستش. اینکه والدین جوونیشون رو حروم کردن برای بچه بزرگ کردن با این تفکر که روال اینه که بچه تا 40 50 سالگیش که اقای دکتر و خانم مهندس شد قراره بمونه کنار خانوادش( و البته این toxic community ایرانی هم قضیه رو بدتر میکنه وقتی فامیلهاشون هرشب ششصدتا عکس توی اینستاگرام و ف ب میذارن با کپشن های :"با مامان جونم و بابا ی گلم at Pacific Beach") . حالا من بچه ای شدم که میگه میخواد مستقل باشه و زندگی خودشو داشته باشه . گاهی وقتها احساس می کنم پدر و مادرم می خوان با زبون بی زبونی بگن اگه ما می دونستیم تو 24-25 سالگی می خوای بذاری میری پشت سرت هم نگاه نکنی انقدر برات ازخودگذشتگی نمی کردیم یکم می رفتیم دنبال آرزوهای خودمون. که البته بهشون حق می دم.

خودگذشتگی در کار نیست. پدر و مادر وظیفه شون بوده شما را بزرگ کنند و از شما نگهداری کنند همانطور که پدر و مادر خودشان این کار را برای آنها کردند و شما هم همینکار را برای بچه های خودتان خواهید کرد. مسئولیت هر نسل نسبت به نسل بعدی است نه نسل قبلی.

[faribazin]

خودگذشتگی در کار نیست. پدر و مادر وظیفه شون بوده شما را بزرگ کنند و از شما نگهداری کنند همانطور که پدر و مادر خودشان این کار را برای آنها کردند و شما هم همینکار را برای بچه های خودتان خواهید کرد. مسئولیت هر نسل نسبت به نسل بعدی است نه نسل قبلی.

نظرتون رو قبول ندارم. بچه تا وقتی کوچیکه بهش غذا بدی،هر از گاهی هم ببریش پیش دکتر،با یکم امکانات مادی بزرگ میشه. درسته وظیفه است ولی کیفیت انجام دادن وظیفه خیلی فرق میکنه. جوون 20 ساله ای رو میشناختم که به خاطر رفتار پدر و مادرش خودکشی کرده،همه امکانات مادی رو هم داشت. حالا آیا من میتونم پدر ومادر خودمو که نذاشتن آب تو دلم تکون بخوره با اونا مقایسه کنم؟ اگر فرزندی هم به موفقیت میرسه در اکثر مواقع از سایه پدر ومادرش بوده که یسری شرایط رو براش فراهم کردن.

[ghlobe]

نظرتون رو قبول ندارم. بچه تا وقتی کوچیکه بهش غذا بدی،هر از گاهی هم ببریش پیش دکتر،با یکم امکانات مادی بزرگ میشه. درسته وظیفه است ولی کیفیت انجام دادن وظیفه خیلی فرق میکنه. جوون 20 ساله ای رو میشناختم که به خاطر رفتار پدر و مادرش خودکشی کرده،همه امکانات مادی رو هم داشت. حالا آیا من میتونم پدر ومادر خودمو که نذاشتن آب تو دلم تکون بخوره با اونا مقایسه کنم؟ اگر فرزندی هم به موفقیت میرسه در اکثر مواقع از سایه پدر ومادرش بوده که یسری شرایط رو براش فراهم کردن.

البته نمی دانم شما خودتان فرزند دارید یا نه ولی هر کسی وقتی خودش پدر یا مادر شد میبیند که نگهداری مناسب از بچه ای که خودش به دنیا آورده وظیفه است نه از خودگذشتگی، و یک غریزه طبیعی هم در پدر و مادرها وجود داره که این وظیفه را بطور طبیعی بخشی از آرزوها و زندگی پدر و مادر میکنه. همانطور که دوستمون فرمودند معامله ای در کار نیست که "من تورا بزرگ میکنم تا وقتی پیر شدم تو مرا ببری امریکا"!

بنده بعنوان یک پدر پاداش خودم را با لذت غریزی ( که طبیعت در وجود ما قرار داده ) از بزرگ شدن و موفقیت بچه هایم میبرم و دیگر لازم نیست برای آن سر بچه هایم منت هم بگذارم. اینکه یک پدر و مادری کارشون را درست انجام ندهند عدم انجام وظیفه است. درست انجام دادن وظیفه قابل تقدیر است ولی از خودگذشتگی نیست. نقش پدر و مادر در موفقیت فرزند غیر قابل انکار است ولی روش طبیعی پاسخ دادن و قدردانی از آن اینست که شما هم همین نقش را در موفقیت بچه های خودتان بازی کنید.

[fkh_88]

والا من سوالم در مورد حرف مردم و اینها نبود.
من بیشتر می خواستم به مشکلی اشاره کنم که فکر کنم گریبانگیر تمام first generation های مهاجران آسیایی هستش. اینکه والدین جوونیشون رو حروم کردن برای بچه بزرگ کردن با این تفکر که روال اینه که بچه تا 40 50 سالگیش که اقای دکتر و خانم مهندس شد قراره بمونه کنار خانوادش( و البته این toxic community ایرانی هم قضیه رو بدتر میکنه وقتی فامیلهاشون هرشب ششصدتا عکس توی اینستاگرام و ف ب میذارن با کپشن های :"با مامان جونم و بابا ی گلم at Pacific Beach") . حالا من بچه ای شدم که میگه میخواد مستقل باشه و زندگی خودشو داشته باشه . گاهی وقتها احساس می کنم پدر و مادرم می خوان با زبون بی زبونی بگن اگه ما می دونستیم تو 24-25 سالگی می خوای بذاری میری پشت سرت هم نگاه نکنی انقدر برات ازخودگذشتگی نمی کردیم یکم می رفتیم دنبال آرزوهای خودمون. که البته بهشون حق می دم.

پست منو پاک کردند ولی هنوز اثراتش وجود داره خدا رو شکر..

ببینید من خیلی ها رو دیدم چه اونهایی که کامل پدر و مادر رو ول کردند چه اونها که به آب و آتیش زدند تا برای پدر مادرشون ویزا بگیرند، واقعیت اینه اولا مهاجرت پدر و مادر حتی شاید سخت تر از مهاجرت شما باشه و هزار تا مشکل پیش بیاد و نتونن بیان پس نگرانی الکی و گفتن اینکه من نمی خوام شما بیاید فقط اونها رو می رنجورنه، من نمی دونم اپلای کردید یا نه ولی من آدم هایی دیدم که خیلی می خواستند فرار کنند از خانواده و رفتن ولی الآن آرزوشونه یه روز کنار خانواده اشون باشن چون طعم دوری رو چشیدن.
آخر هم سر هم اینکه به نظر شخصی من حرف مردم، فامیل و آشنا هیچ اهمیتی نداره هیچکسی حق دخالت تو زندگی آدم رو نداره آدم ها خودشون اجازه دخالت بقیه رو تو زندگی شون می دن، وقتی می ترسید از این موضوع که فلان و فلان دخالت می کنند یعنی قدرت خودتونو کم کردید حتی پدر مادر شما هیچوقت نمی تونن شما رو مجبور به کاری کنند به این ایمان بیارید. همین.