ادامه تحصیل بدم یا با آرزوهام خداحافظی کنم؟

[MR1993]

این ناراحت کننده هست که ضرباتی به من خورده که من هم فکر می کنم که دوست دارم برگردم به گذشته ولی چنین چیزی هیچ وقت اتفاق نمی افته.
تا قبل از بیست سالگی زندگی هدفمند داشتم و بسیار نظم داشتم. صبح ها اولین نفر وارد مدرسه می شدم و بعد از ظهرها کتاب های علمی می خواندم. حتی تابستان ها با اشتیاق از یک سر یک شهر به قسمت دیگر ان می رفتم تا کتابهای علمی بخوانم که بجای اینکه متعلق به دبیرستان باشند متعلق به دانشگاه بودند.
چند چیز به من ضربه شدید زد.
اول از همه تحقیر های دوران بچگی که باعث شد به کندی به یک ادم دارای اعتماد به نفس تبدیل شوم.
دیگر ظهور فضای مجازی که باعث شد نظم و ثبات در من از بین بره و تفکر من را ببره سمت اخبارهای استرس زای فقر و نارامی و زندگی مزخرف سلبریتی ها.
دلیل دیگر اینکه هیچوقت 10 سال پیش فکر نمی کردم که وضعیت بقدری بحرانی بشه که هر دلار بشه 30 هزار تومان.

واقعا فکر می کنم گم شدم و بدون هدف دارم دور سرم می چرخم.
نظام کره زمین طوری طراحی شده که یک عده براحتی از آن منفعت ببرند.
کلا کارم شده خوندن اخبار ناراحت کننده و عجیب این هست که این اخبار خیلی بیشتر روی زندگی من تاثیر داره عوض کارهایی که خودم انجام دادم.
فکر می کنم همینکه من هم مثل ان خانواده های بدبخت که در مدیترانه غرق شده اند نیستم باید خوشحال باشم.

[keran]

درورد بر شما،

دوست عزیز مسیر موفقیت همیشه از سختی میگذشته، میگذره، و خواهد گذشت.
بعلاوه یعنی چی که اخبار بد نمی ذاره که موفق بشم. مخصوصا اگه منظورتون موفقیت اکادمیک هست، خوب برای چی گوش میدین آخه
بذارید به این شکل بگم. خیلی از اساتید دانشگاهی موفقی که من میشناسم، به ندرت تلویزیون نگاه می کنن، چه برسه به اینکه بشینن پای چرندیات اخبارش که همش تبلیغاته در واقع. اکانت های سوشال مدیای معدودی دارن و به همونا هم به ندرت سر میزنن.
اگر به دنبال موفقیت مخصوصا اکادمیک هستید بایستی تلویزیون و اخبار و سوشال مدیا مخصوصا بعضیا مثل اینستا و تلگرام رو که خیلی حواس پرت کن هستن یا کلا حذف کنید یا خیلی محدود کنید.
من خودم چون تو محدود کردن خیلی موفق نیستم الان چند سالیه که کلا حذفشون کردم. باورتون نمیشه ولی الان بیشتر از سه ساله که تلویزیون نگاه نکردم. جالبه که چقدر از این تصمیم راضیم.

برای خودتون هدف تعیین کنید و وقتی فعالانه دارین برای هدفتون تلاش میکنید (مثلا دو ماه دیگه ایلتس دارید) دیگه نه وقت دارید و نه علاقه ای که برید سمت اون اخبار.

این ناراحت کننده هست که ضرباتی به من خورده که من هم فکر می کنم که دوست دارم برگردم به گذشته ولی چنین چیزی هیچ وقت اتفاق نمی افته.
تا قبل از بیست سالگی زندگی هدفمند داشتم و بسیار نظم داشتم. صبح ها اولین نفر وارد مدرسه می شدم و بعد از ظهرها کتاب های علمی می خواندم. حتی تابستان ها با اشتیاق از یک سر یک شهر به قسمت دیگر ان می رفتم تا کتابهای علمی بخوانم که بجای اینکه متعلق به دبیرستان باشند متعلق به دانشگاه بودند.
چند چیز به من ضربه شدید زد.
اول از همه تحقیر های دوران بچگی که باعث شد به کندی به یک ادم دارای اعتماد به نفس تبدیل شوم.
دیگر ظهور فضای مجازی که باعث شد نظم و ثبات در من از بین بره و تفکر من را ببره سمت اخبارهای استرس زای فقر و نارامی و زندگی مزخرف سلبریتی ها.
دلیل دیگر اینکه هیچوقت 10 سال پیش فکر نمی کردم که وضعیت بقدری بحرانی بشه که هر دلار بشه 30 هزار تومان.

واقعا فکر می کنم گم شدم و بدون هدف دارم دور سرم می چرخم.
نظام کره زمین طوری طراحی شده که یک عده براحتی از آن منفعت ببرند.
کلا کارم شده خوندن اخبار ناراحت کننده و عجیب این هست که این اخبار خیلی بیشتر روی زندگی من تاثیر داره عوض کارهایی که خودم انجام دادم.
فکر می کنم همینکه من هم مثل ان خانواده های بدبخت که در مدیترانه غرق شده اند نیستم باید خوشحال باشم.

[MR1993]

درورد بر شما،

دوست عزیز مسیر موفقیت همیشه از سختی میگذشته، میگذره، و خواهد گذشت.
بعلاوه یعنی چی که اخبار بد نمی ذاره که موفق بشم. مخصوصا اگه منظورتون موفقیت اکادمیک هست، خوب برای چی گوش میدین آخه
بذارید به این شکل بگم. خیلی از اساتید دانشگاهی موفقی که من میشناسم، به ندرت تلویزیون نگاه می کنن، چه برسه به اینکه بشینن پای چرندیات اخبارش که همش تبلیغاته در واقع. اکانت های سوشال مدیای معدودی دارن و به همونا هم به ندرت سر میزنن.
اگر به دنبال موفقیت مخصوصا اکادمیک هستید بایستی تلویزیون و اخبار و سوشال مدیا مخصوصا بعضیا مثل اینستا و تلگرام رو که خیلی حواس پرت کن هستن یا کلا حذف کنید یا خیلی محدود کنید.
من خودم چون تو محدود کردن خیلی موفق نیستم الان چند سالیه که کلا حذفشون کردم. باورتون نمیشه ولی الان بیشتر از سه ساله که تلویزیون نگاه نکردم. جالبه که چقدر از این تصمیم راضیم.

برای خودتون هدف تعیین کنید و وقتی فعالانه دارین برای هدفتون تلاش میکنید (مثلا دو ماه دیگه ایلتس دارید) دیگه نه وقت دارید و نه علاقه ای که برید سمت اون اخبار.

نمیشه کلی گفت. من اساتیدی را می شناسم که فعالیت تپییتری زیادی هم دارند و همینطور کار آفرین های معروف هم اینطور هستند. آدم اجتماعی هست و به مرور از کتاب فاصله می گیره.
وقتی آدمی گوشه گیر مثل من مطالعات را محدودتر کرده یعنی اینکه این یک مساله روانشناختی هست که یک آدم نمی تواند زیاد ایزوله باشه. منتهی من ایزوله بودن را اشتباهی با فضای مجازی عوض کردم. جالبه هیچ اکانتی غیر از این سایت هم ندارم که به همین هم سر نمی زنم.
مساله این هست که من باید مداوم چشمم به اخبار باشه که دلار چقدر خواهد شد که اصلا ذهنم را منحرف می کنه.

[dv1397]

فکر می کنم همینکه من هم مثل ان خانواده های بدبخت که در مدیترانه غرق شده اند نیستم باید خوشحال باشم.

من همش فک‌ می کنم میشه مثل بروس لی، چادویک‌ بوزمن (پلنگ سیاه)، مایکل جکسون، ارفان خان (هنرپیشه ملیونر زاغه نشین و زندگی پای و دنیای ژوراسیک) جوانمرگ بشم؟ اینها توسط بیماری در سن پایین از دنیا راحت شدن. کلی هم می تونستن خرج دوا درمون کنن.
امروز خوندم یک مدل لیتوانیایی در بیست چهار سالگی درد دندون شد، بعد فهمید سرطان استخوان داره، ۹۵٪ فکش را با جراحی در آوردن. یعنی واقعا ۲۴ سالگی هم میشه سرطان گرفت؟ چه خوب

فکر می کنم که دوست دارم برگردم به گذشته ولی چنین چیزی هیچ وقت اتفاق نمی افته

دوست دارم زمان هیچ وقت برنگرده، سریع بره جلو‌ و تموم بشه. فک‌ می کنم آمریکا هم برم آخرش رانندگی تاکسی میشم. (بعد از پرداخت ۵۰‌ ملیون هزینه اپلی، هواپیما...)
فسیل انسانهای اولیه نشون داده ماکسیمم عمرشون زیر ۴۰ سال بوده. ما با کشاورزی، معماری، ذخیره کردن غذا، کشتن حیوانات، طبخ با آتش و پزشکی تونستیم عمرمون‌ را طولانی تر از حد طبیعی بکنیم.‌ شما اگر مسواک نزنین (چون اختراع نشده) و وقتی دندونتون‌ درد گرفت سرتون‌ را بکوبید به دیوار غار تا بمیرید (چون دندانپزشکی ظهور نکرده). فکر کنید عمر متوسط آدمیزاد طبق نقشه طبیعت باید چقدر می‌بود؟ فک کنم مغز همه می خواد داد بزنه بابا من که باسه هشتاد سال زندگی کردن ساخته نشده بودم

نظریه من اینه که طول‌ عمری که براش طراحی شدیم تا حدی هست که بدون بهداشت دندان، بتونیم غذا بخوریم. یعنی با خراب شدن دندان هایی که هیچ محافظتی ازشون نکردیم، باید عمرمون تموم بشه. هر چقدر بیشتر از این، نتیجه دخالت علم و فناوری هست.
برام عجیبه چرا مردم می خوان زیاد عمر کنن، برگردن عقب و برن یه دنیای دیگه تا ابد o_0 خوش بحال گربه ها، بهشون حسودی می کنم. فوق فوقش ۱۸ سال عمر می کنن

هر روز صبح به طور ناخودآگاه اولین چیزی که به ذهنم می رسه : وای هنوز زنده ام، میشه زودتر بمیرم؟
دست خودم نیست
فک‌ کنم خیلی از دیدن فرشته مرگ خوشحال بشم، امیدوارم بهم علاقه مند نشه، چون ممکنه از کشتنم صرف نظر کنه

[MR1993]

من همش فک‌ می کنم میشه مثل بروس لی، چادویک‌ بوزمن (پلنگ سیاه)، مایکل جکسون، ارفان خان (هنرپیشه ملیونر زاغه نشین و زندگی پای و دنیای ژوراسیک) جوانمرگ بشم؟ اینها توسط بیماری در سن پایین از دنیا راحت شدن. کلی هم می تونستن خرج دوا درمون کنن.
امروز خوندم یک مدل لیتوانیایی در بیست چهار سالگی درد دندون شد، بعد فهمید سرطان استخوان داره، ۹۵٪ فکش را با جراحی در آوردن. یعنی واقعا ۲۴ سالگی هم میشه سرطان گرفت؟ چه خوب

دوست دارم زمان هیچ وقت برنگرده، سریع بره جلو‌ و تموم بشه. فک‌ می کنم آمریکا هم برم آخرش رانندگی تاکسی میشم. (بعد از پرداخت ۵۰‌ ملیون هزینه اپلی، هواپیما...)
فسیل انسانهای اولیه نشون داده ماکسیمم عمرشون زیر ۴۰ سال بوده. ما با کشاورزی، معماری، ذخیره کردن غذا، کشتن حیوانات، طبخ با آتش و پزشکی تونستیم عمرمون‌ را طولانی تر از حد طبیعی بکنیم.‌ شما اگر مسواک نزنین (چون اختراع نشده) و وقتی دندونتون‌ درد گرفت سرتون‌ را بکوبید به دیوار غار تا بمیرید (چون دندانپزشکی ظهور نکرده). فکر کنید عمر متوسط آدمیزاد طبق نقشه طبیعت باید چقدر می‌بود؟ فک کنم مغز همه می خواد داد بزنه بابا من که باسه هشتاد سال زندگی کردن ساخته نشده بودم

نظریه من اینه که طول‌ عمری که براش طراحی شدیم تا حدی هست که بدون بهداشت دندان، بتونیم غذا بخوریم. یعنی با خراب شدن دندان هایی که هیچ محافظتی ازشون نکردیم، باید عمرمون تموم بشه. هر چقدر بیشتر از این، نتیجه دخالت علم و فناوری هست.
برام عجیبه چرا مردم می خوان زیاد عمر کنن، برگردن عقب و برن یه دنیای دیگه تا ابد o_0 خوش بحال گربه ها، بهشون حسودی می کنم. فوق فوقش ۱۸ سال عمر می کنن

هر روز صبح به طور ناخودآگاه اولین چیزی که به ذهنم می رسه : وای هنوز زنده ام، میشه زودتر بمیرم؟
دست خودم نیست
فک‌ کنم خیلی از دیدن فرشته مرگ خوشحال بشم، امیدوارم بهم علاقه مند نشه، چون ممکنه از کشتنم صرف نظر کنه

مساله این هست که موفقیت فرد تابع تلاش هایش نیست و تابع واقعیت های جامعه هست. و وضعیت مالی یک فرد سطح هوشی آن فرد را نشان نمی دهد.
مشکل اینجاست افرادی که ذکر کردید نشانه های بیماری را داشته اند ولی حتی بعد از افشای مریضی خودشان بجای استراحت کردن ادامه دادند به کارشون.
این نشان می دهند که رسانه ما را به حدی شست و شوی مغزی داده است که یک فرد را بخاطر ثروتش و محبوبیتش بسیار مهم‌ تر یا عاقل تر از خودمان می دانیم.
ما در مترو و خیابان از افراد داری لباس کثیف فرار می کنیم حتی اگر این لباس بخاطر کار آن فرد کثیف شده باشد.

[Garibaldi]

من نمیدونم چرا وقتی از انسان، هوش انسان، رفتارهای انسان و یا دستاوردهای انسان صحبت میشه این ها را از بطنی که از آن بیرون آمدند جدا می دانیم، مثلا می گویند این رفتار انسان باعث نابودی طبیعت می شود یا... (الان حوصله فکر کردن برای به یاد آوردن مثال های بیشتر رو ندارم اما فکر میکنم اگر متوجه منظورم شده باشید خیلی زود میتونید مثال های بیشتری را به ذهن بیارید) و همین صحبت اخیر دوستمون که بیشتر بحثم البته درباره صحبت هایی با این مضمون هست، که مثلا عمر طبیعی انسان خیلی کمتر از این هست و انسان با دخالت در طبیعت و فلان و فلان عمرش رسیده به اینقد، در صورتی که به نظر من اگر هم انسان چیزی رو در طبیعت تغییر میده، اگر جنگ میکنه و همنوع خودش رو میکشه، و یا حتی اگر ژن خودش رو تغییر میده تا بیشتر عمر کنه، در همه این موارد امری بر خلاف طبیعت یا جدای از طبیعت رخ نداده چرا که این انسان هم مثل بقیه چیزها زاده همین طبیعت است و از یک سیاره دیگه نیومده، حتی اگر هم انسان با رفتارهاش کل کره زمین رو نابود کنه باز هم یک امر غیر طبیعی رخ نداده، مگر وقتی عصر یخبندان باعث نابودی بسیاری از گونه ها میشود امری غیر طبیعی رخ داده است؟ اگر انسان خود و تمام حیات را هم نابود کند کره زمین و طبیعت هنوز باقی خواهد بود و چه بسا پس از سالها بسیار گونه های جدید از بطن طبیعت بیرون بیایند.

[chemistrymaste]

من همش فک‌ می کنم میشه مثل بروس لی، چادویک‌ بوزمن (پلنگ سیاه)، مایکل جکسون، ارفان خان (هنرپیشه ملیونر زاغه نشین و زندگی پای و دنیای ژوراسیک) جوانمرگ بشم؟ اینها توسط بیماری در سن پایین از دنیا راحت شدن. کلی هم می تونستن خرج دوا درمون کنن.
امروز خوندم یک مدل لیتوانیایی در بیست چهار سالگی درد دندون شد، بعد فهمید سرطان استخوان داره، ۹۵٪ فکش را با جراحی در آوردن. یعنی واقعا ۲۴ سالگی هم میشه سرطان گرفت؟ چه خوب

دوست دارم زمان هیچ وقت برنگرده، سریع بره جلو‌ و تموم بشه. فک‌ می کنم آمریکا هم برم آخرش رانندگی تاکسی میشم. (بعد از پرداخت ۵۰‌ ملیون هزینه اپلی، هواپیما...)
فسیل انسانهای اولیه نشون داده ماکسیمم عمرشون زیر ۴۰ سال بوده. ما با کشاورزی، معماری، ذخیره کردن غذا، کشتن حیوانات، طبخ با آتش و پزشکی تونستیم عمرمون‌ را طولانی تر از حد طبیعی بکنیم.‌ شما اگر مسواک نزنین (چون اختراع نشده) و وقتی دندونتون‌ درد گرفت سرتون‌ را بکوبید به دیوار غار تا بمیرید (چون دندانپزشکی ظهور نکرده). فکر کنید عمر متوسط آدمیزاد طبق نقشه طبیعت باید چقدر می‌بود؟ فک کنم مغز همه می خواد داد بزنه بابا من که باسه هشتاد سال زندگی کردن ساخته نشده بودم

نظریه من اینه که طول‌ عمری که براش طراحی شدیم تا حدی هست که بدون بهداشت دندان، بتونیم غذا بخوریم. یعنی با خراب شدن دندان هایی که هیچ محافظتی ازشون نکردیم، باید عمرمون تموم بشه. هر چقدر بیشتر از این، نتیجه دخالت علم و فناوری هست.
برام عجیبه چرا مردم می خوان زیاد عمر کنن، برگردن عقب و برن یه دنیای دیگه تا ابد o_0 خوش بحال گربه ها، بهشون حسودی می کنم. فوق فوقش ۱۸ سال عمر می کنن

هر روز صبح به طور ناخودآگاه اولین چیزی که به ذهنم می رسه : وای هنوز زنده ام، میشه زودتر بمیرم؟
دست خودم نیست
فک‌ کنم خیلی از دیدن فرشته مرگ خوشحال بشم، امیدوارم بهم علاقه مند نشه، چون ممکنه از کشتنم صرف نظر کنه

منم همیشه به این فکر میکنم.
برای من عجیب تر اینه که ملت ناراحت میشن سنشون میره بالا! هم تو ایران هم خارج از ایران من اینو دیدم که ملت به هم سن رو سرکوفت میزنن.
از نظر بنده، ما این تقسیم بندی ادمای ایران بی فرهنگن ادمای اروپا بافرهنگن نداریم.
ادمها بر اساس سطح فهم و شعور و هوش اجتماعی (احتمالا اونی که هوش زندگی و اجتماعی بالا داره هوش علمی بالا هم داره) تقسیم بندی میشن.
یک بخشی از این سطح، از تربیت خانواده و جامعه و سیستم میاد.
این دقیقا توی ذهن من هست (گرچه به دوره فسیل در ایران برمیگرده چون مال خیلی سال قبل هست) که هم اتاقی دوره لیسانس من به اون یکی هم اتاقیم گفت وای خدا من بشم شصت ساله، تو میشی شصت و دو ساله، چه وحشتناک (یعنی وای تو دو سال از من بزرگتری) و من واقعا دوست دارم وقتی من و اون شصت ساله شدیم، اون شصت و دو ساله رو بیارم خونه مون و به این یکی بگم تو تو این شصت سال چه گلی به سر خودت زدی که فکر میکنی چون دو سال دیرتر از این به دنیا اومدی پس قراره پروداکتیوتر باشی. کودن کونه. هیچوقت عوض نمیشه. تمام پیکره ادم توی چهار پانزده سال اول شکل میگیره و حتی تغییر شما پس از اون سن به این بستگی داره که توی اون سالهای اول چقدر منعطف بودن رو یادتون دادن.
برای همین اینکه ما فکر میکنیم اگه سنمون بره بالا یا بیشتر عمر کنیم یک مزیت هست و قراره کوهها رو جا به جا کنیم باید بگم که نه.
من یک عالمه ادم الان از ایران، المان، کانادا، و کم کم امریکا میشناسم، که بعد ده سال عوض نشدن و عوض نخواهند شد. از اول hassle بودن و هسل میمونن.
به معنای واقعی کلمه همه چیز به اون چند سال اول زندگی ما ربط داره، و خب سالهای اولیه زندگی خیلی از ادمهای کره زمین شبیه هم بوده (مثلا طبقه بندی اجتماعی کم و بیش همه جا هست و خیلی زیاد اثر میذاره روی ادمی که اونجا رشد میکنه).
فکر کنم شاید شما دپرشن دارید (ببخشید که قضاوت میکنم) که گاهی بیدار میشید میگید چرا هنوز زنده م.
من قبلنا که خیلی زیاد (حدود بین سه الی چهار سال قبل) نگران بودم و حدس میزنم دپرسد هم بودم (حدس میزنم از پستهام هم مشخص بوده احتمالا) گاهی صبح تو سرمای میدوست کانادا که بلند میشدم (خیلیا میگن اونجا شرقه من نمیدونم چرا) از خودم میپرسیدم من چرا هنوز زنده م؟ و خب وقتی ازون شرایط دور میشی و زندگی خوب میشه و ارزوهات سقفش بالاتر میره و رشد میکنی و میگی دیگه به کمتر از نوبل شیمی و فیزیک راضی نیستم (هه هه هه) برمیگردی و میگی یا خدا من افسردگی داشتم.
ولی در کل زندگی دویست سال پیش با وجود سختی های فراوون، اسونی های زیادی هم داشته.

[abolfazl6678]

منم همیشه به این فکر میکنم.
برای من عجیب تر اینه که ملت ناراحت میشن سنشون میره بالا! هم تو ایران هم خارج از ایران من اینو دیدم که ملت به هم سن رو سرکوفت میزنن.
از نظر بنده، ما این تقسیم بندی ادمای ایران بی فرهنگن ادمای اروپا بافرهنگن نداریم.
ادمها بر اساس سطح فهم و شعور و هوش اجتماعی (احتمالا اونی که هوش زندگی و اجتماعی بالا داره هوش علمی بالا هم داره) تقسیم بندی میشن.
یک بخشی از این سطح، از تربیت خانواده و جامعه و سیستم میاد.
این دقیقا توی ذهن من هست (گرچه به دوره فسیل در ایران برمیگرده چون مال خیلی سال قبل هست) که هم اتاقی دوره لیسانس من به اون یکی هم اتاقیم گفت وای خدا من بشم شصت ساله، تو میشی شصت و دو ساله، چه وحشتناک (یعنی وای تو دو سال از من بزرگتری) و من واقعا دوست دارم وقتی من و اون شصت ساله شدیم، اون شصت و دو ساله رو بیارم خونه مون و به این یکی بگم تو تو این شصت سال چه گلی به سر خودت زدی که فکر میکنی چون دو سال دیرتر از این به دنیا اومدی پس قراره پروداکتیوتر باشی. کودن کونه. هیچوقت عوض نمیشه. تمام پیکره ادم توی چهار پانزده سال اول شکل میگیره و حتی تغییر شما پس از اون سن به این بستگی داره که توی اون سالهای اول چقدر منعطف بودن رو یادتون دادن.
برای همین اینکه ما فکر میکنیم اگه سنمون بره بالا یا بیشتر عمر کنیم یک مزیت هست و قراره کوهها رو جا به جا کنیم باید بگم که نه.
من یک عالمه ادم الان از ایران، المان، کانادا، و کم کم امریکا میشناسم، که بعد ده سال عوض نشدن و عوض نخواهند شد. از اول hassle بودن و هسل میمونن.
به معنای واقعی کلمه همه چیز به اون چند سال اول زندگی ما ربط داره، و خب سالهای اولیه زندگی خیلی از ادمهای کره زمین شبیه هم بوده (مثلا طبقه بندی اجتماعی کم و بیش همه جا هست و خیلی زیاد اثر میذاره روی ادمی که اونجا رشد میکنه).
فکر کنم شاید شما دپرشن دارید (ببخشید که قضاوت میکنم) که گاهی بیدار میشید میگید چرا هنوز زنده م.
من قبلنا که خیلی زیاد (حدود بین سه الی چهار سال قبل) نگران بودم و حدس میزنم دپرسد هم بودم (حدس میزنم از پستهام هم مشخص بوده احتمالا) گاهی صبح تو سرمای میدوست کانادا که بلند میشدم (خیلیا میگن اونجا شرقه من نمیدونم چرا) از خودم میپرسیدم من چرا هنوز زنده م؟ و خب وقتی ازون شرایط دور میشی و زندگی خوب میشه و ارزوهات سقفش بالاتر میره و رشد میکنی و میگی دیگه به کمتر از نوبل شیمی و فیزیک راضی نیستم (هه هه هه) برمیگردی و میگی یا خدا من افسردگی داشتم.
ولی در کل زندگی دویست سال پیش با وجود سختی های فراوون، اسونی های زیادی هم داشته.

در ادامه نظر دوستمون دوست دارم بگم که با یه مثال ساده نظرم رو به زندکی بگم. به نظرم زندگی مثلا یه رودخونه اس از یه جایی شروع میشه به یه جایی ختم میشه. حالا این وسط ما باید سعی کنیم تو این رودخونه که مسیرهای مختلفی داره لذت ببریم. این رودخونه مثلا از یه سری ایستگاها رد میشه مثلا ایستکاه درس خوندن ازدواج بجه شغل و غیره. حالا یه سری ایستکاها برا یه سری ها مهم تره مثلا درس برا یه سری ها مهم نیس. باید به نظرم دید که ادم از کدوم ایستکاها لذت می بره و ازون ایستکاها حتما رد بشه و اگه دوست داشت یه توقفی کنه و تماشا کنه. این مسیر رودخونه البته برا ادما فرق داره مثلا یکی که تو خانواده مرفه زندکی می کنه مثلا سوار یه کشتی گرون قیمت هس خب مسلما امکاناتش برا لذا بردن بیشتره. ولی در نهایت مهم این هی که ادم لاز زندگی لذا ببره چون کوتاه هس.