ادامه تحصیل بدم یا با آرزوهام خداحافظی کنم؟

[shj90]

سلام

تشکر انجام شد

کاملا درسته
ریسکی نداره
با حفظ کار می خوام کنکور بدم
انشااله دانشگاهی در تهران، باز با حفظ کارم ارشد رو بخونم(قول همکاری از Master سالنی که کار می کنم رو گرفتم، اینکه عملی بشه و یا اینکه بشه با کار دائم خوب درس خوند رو نمی دونم، که با گذشت زمان مشخص میشه، اگر نشه درس خوند، اونوقته که با اولین ریسک روبرو می شم، که کارم رو تغییر بدم و به کار پاره وقت، تدریس و ... مشغول بشم یا نه؟؟)

نکته ی بجایی رو اشاره کردین
اول بابت تذکر این نکته تشکر می کنم
دوم تا امروز آرزوهای بزرگ داشتم و تلاشی اندک --> جایی هستم که با آرزوهام فاصله ی زیادی داره
سوم چه کار باید کرد؟ بخاطر سن به شرایطی که دارم رضایت بدم؟ یا تلاشم رو بیشتر کنم؟ (آخه یه بار هم که شده باید در این زندگی به خودم این فرصت رو بدم و همه ی تلاشم رو بکنم یا نه؟ وگرنه مثل امروز تا آخر زندگیم افسوس و تاسف دست از سرم بر نمی داره، که ای کاش و می شد اگر تلاش می کردم و ...، اون زندگی دیگه زندگی نمی شه.)
پیشنهاد شما دوستان چی هست؟ مسیری رو معرفی کنید که بدون ریسک یا با ریسک کم بتونم رشد و پیشرفت داشته باشم؟

سلام

تشکر انجام شد

کاملا درسته
ریسکی نداره
با حفظ کار می خوام کنکور بدم
انشااله دانشگاهی در تهران، باز با حفظ کارم ارشد رو بخونم(قول همکاری از Master سالنی که کار می کنم رو گرفتم، اینکه عملی بشه و یا اینکه بشه با کار دائم خوب درس خوند رو نمی دونم، که با گذشت زمان مشخص میشه، اگر نشه درس خوند، اونوقته که با اولین ریسک روبرو می شم، که کارم رو تغییر بدم و به کار پاره وقت، تدریس و ... مشغول بشم یا نه؟؟)

نکته ی بجایی رو اشاره کردین
اول بابت تذکر این نکته تشکر می کنم
دوم تا امروز آرزوهای بزرگ داشتم و تلاشی اندک --> جایی هستم که با آرزوهام فاصله ی زیادی داره
سوم چه کار باید کرد؟ بخاطر سن به شرایطی که دارم رضایت بدم؟ یا تلاشم رو بیشتر کنم؟ (آخه یه بار هم که شده باید در این زندگی به خودم این فرصت رو بدم و همه ی تلاشم رو بکنم یا نه؟ وگرنه مثل امروز تا آخر زندگیم افسوس و تاسف دست از سرم بر نمی داره، که ای کاش و می شد اگر تلاش می کردم و ...، اون زندگی دیگه زندگی نمی شه.)
پیشنهاد شما دوستان چی هست؟ مسیری رو معرفی کنید که بدون ریسک یا با ریسک کم بتونم رشد و پیشرفت داشته باشم؟

خواهش میکنم. احساس کردم که تصمیم را دارید اما اراده لازم نیست. یک لینک در پیام خصوصی براتون میفرستم به نظرم اومد مفید باشد.

توضیح این که: این دوست عزیز بنده؛ در رشته ی شیمی محض در دانشگاهی درجه ۳-۴ لیسانس میگیرند-و تغییرات شگرفت میدهند. در زمینه ای که دوست دارند در

ارشد یعنی کلا تمام دروس ارشد یک رشته را از ۰ صفر محض؛ شروع میکنند و سراغ خواسته و دل شان میروند البته با چاشنی منطق و ریسک کم و مناسب.

و رتبه ی نزدیک به تک رقمی می اورند ان هم در رشته مهندسی و گرایشی با رقابت سخت و پر متقاضی و کم ظرفیت در کل کشور.

------------------------------

خلاصه: اوردن رتبه کنکور دال بر برتری نیست و قبولی ارشد با این ظرفیت ها و سیاست های غلط وزارت کاری ساده است؛ اما این دوست عزیزم از رشته ای با ۱۸۰

درجه تفاوت با رشته ای دیگر میروند و از صفر محض شروع به فراگیری چیزی میروند که دوستش دارند و براش تلاش میکنند. و یه این رسید واقعا که یا" به

اندازه آرزوهایتان تلاش کنید ...."

موفق باشید

[ali_hasani]

ممنون
از لینک استفاده کردم

اوردن رتبه کنکور دال بر برتری نیست و قبولی ارشد با این ظرفیت ها و سیاست های غلط وزارت کاری ساده است؛

اول این نکته رو روشن کنم که من نه رتبه تک رقمی آوردم نه وکیل مدافع رتبه های تک رقمی هستم
با این حال معتقدم رتبه تک رقمی آوردن در یک رقابت غلط به نام کنکور هم ارزشمند است به چند دلیل
1- شانس تحصیل در بهترین دانشگاه ها رو بدست می آورید
2-علی رغم افزایش غلط ظرفیت ها، همه می دانند که هنوز کسب رتبه های تاپ رقابتی است
3-صرف قبولی عده ای با چاشنی شانس، دور از انصاف است که توان علمی همه ی رتبه های تاپ را منکر شویم.(هر چند داوطلیانی هم هستند که رتبه های تاپ نمی آورند و از توان علمی بالایی برخوردارند)
4-قبولی در ارشد با افزایش ظرفیت ها آسان تر شده است، اما قبولی ارشد متفاوت از رتبه تاپ و قبولی در دانشگاه های تاپ است


من هم برای شما موفقیت آرزو می کنم

[mohammadjavad3]

سلاممن هم به هیچ وجه قصد مجادله ندارم دوست گرامی، نه در حالت دفاعی ام نه در حالت تهاجمی، فقط چندتا مثال زدممن خودم رو می شناسم و همونطور که گفتم فقط یک مشکل داشتم، حذف این مشکل سخت هست اما من می تونم حلش کنم.(و هر کسی که بخواد) و درست می فرمایین گاهی تلنگر، صراحت و توجه دادن به واقعیات لازم هست و عین لطف به طرف مقابل پس از شما بخاطر صراحتتون ممنونم،اما اینکه می گین دارم فرار می کنم اینطور نیست، همه ی ما به دنبال رشد و پیشرفت (مالی، جسمی، علمی، در باورها و ...) در زندگیمون هستیم، به دلایل متعددی عده ای از همون ابتدا در مسیر درست قرار می گیرن و عده ای از مسیر خارج می شن.در گروه دوم برخی به روزمرگی دچار میشن و با شرایط خو میگیرن (و از منظری در بعضی جنبه های زندگی موفقیت هایی هم بدست میارن) و برخی سعی در تغییر دارن. اینکه موفق بشن یا نه به عوامل مختلفی بستگی داره و مهمترین عامل خود فرده، باورها، همت و اراده، انگیزه و تلاش فرده. کسانی که سعی در تغییر دارن فارغ از اینکه موفق بشن یا نه چیز زیادی بجز اون روزمرگی رو از دست نمی دن، من می خوام خودم این تغییر رو ایجاد بکنم، با اراده و علایق خودم زندگیم رو بسازم، نه اینکه فقط منتظر تغییر بنشینم (که پیش بیاد یا نه، اونطور که می خوام باشه یا نه)نظم موجود در زندگی من اسمش روزمرگیه!!شما در پست اولتون چند تا پیشنهاد داشتین، پیشنهادهای خوبی هستن، اما با تصمیم من تعارضی ندارن (فعلا) و البته سقف خواسته های من هم نیستندر مورد مشاور هم این پیشنهاد رو داشتم، اگر دوستان مشاور خوبی میشناسن معرفی بکنن (در موردش فکر می کنم، چون تصمیمم رو گرفتم مگر اینکه مسیر بهتری برام مشخص بشه)در مورد نکته ی سوم شما در پست بالا بله درست می فرمایید که نفرات برتر کنکور فنی می خونن و اگر فیزیک می خوندن باز معدلشون 19 بود و ... اما به این نکته توجه نفرمودین که من دوستم رو با بچه های فنی دانشگاه خودمون مقایسه کردم نه با بچه های علوم پایه و فنی تهران و شریف و ...، دانشکده ی علوم و دانشکده فنی یک دانشگاه رو مورد مقایسه قراردادمو فقط هدفم این بود که شرایط داشجویان و دانشکده علوم دانشگاهمون رو ذکر بکنم. قصدم پایین آوردن بچه های فنی نبود.باز هم از شما تشکر می کنم دوست عزیز و منتظر راهنمایی و مشاوره دوستانه شما هستم

دوسته عزیز برای اپلای حتی اگر معدل 15 هم داشته باشید باید مقاله داشته باشین اونم ای اس ای. چون حداقل معدل 17 لازمه و اونایی که معدل 15 هم دارند کارشون سخته. اگه خیلی خودتو باور داری بشین دو تا مقاله بنویس و تافل و جی ار ای خوب بده. من خودم نسبت به کسایی که فقط حرف می زنن اصلا دید خوبی ندارم. ولی بهترین گزینه شما موندن ارشد در ایرانه.

[mohammadjavad3]

شما به نام و اعتبار تهران، شریف و تبریز و بوعلی توجه بکنید
درسته که ظرفیت ها بالا رفته اما نه تنها قبول شدن در این دانشگاه ها امروز هم ساده نیست بلکه برای خیلی از دوستان که خودشون برق، مکانیک یا مواد خوندن ممکن و میسر نشده
پس برای اثبات گفته هاتون ارزش این کار رو پایین نیارین
در مورد اینکه اینها می توانند استثنا باشند، این مثالها فقط از 3 ورودی روزانه شبانه ی یک رشته(فیزیک)(بجز شیمی که هم اتاقی من بود) در یک دانشکده بود. مثال های دیگری از رشته های دیگر (ریاضی، زیست، کامپیوتر(2نفر که ارشد فلسفه تک یا دو رقمی آوردند)) و سالهای قبل و بعد وجود دارد که جزئیاتشان را بخاطر ندارم و مثال های دیگری از دانشگاه های دیگر.
پس در این مورد چیزی به نام استثنا وحود ندارد، (اگر کسی کاری را انجام داده است شما هم می توانید آن را انجام دهید، و اگر کسی انجام نداده شما اولین نفر باشید)
در مورد شرایطشون هم مورد خاصی نداشتن چون تقریبا همه خوابگاهی بودیم و خوب میشناسمشون، فقط هدفی رو انتخاب کردن و با تلاش بهش رسیدن

شریف و تهران رو محض رضای خدا کنار تبریز و مخصوصا بوعلی نذارین. اقا بشین درستو بخون جای بحث کردن.
و من الله توفیق

[ozmanaghavi]

So there is a disease among most of the Iranians and pretty much most of the 3rd world countries. People think getting a Master or a PhD means a lot where as in the US education has the least impact on you getting a job. What I really what to see is this:

Why do you think an MS or basically 30 credits in a 2 year long program will add anything that much new to you ? Or why people will get a PhD then get a job that dosent really need an MS ? What is the outcome of all these education?

Nothing trust me nothing ! Degrees are just papers. I went to HBS and it helped a lot to get my first job but no one in my team has ever asked me if I'm an HBS Alumni.
My boss evaluates me on the results and he really dosent care if I wrote a computer code to solve that problem or I just used pen and paper. In my class at HBS we werent even allowed to take laptops tops to the class ! Every case was pen and paper and a calculator at most

My interviews at Mckinsey were all pen and paper cases. So it isnt the degree or the level of education. It is you and what you can bring on the table.

[aimcatcher]

دوست گرامی

اگر واقعا مصمم برای رسیدن به آ رزوهایتان هستید...مطمین باشید انگیزه و اراده پیدا میکنید و می رسید به همشون. من اگر جای شما بودم رجوع می کردم به درونم که آیا واقعا مسیری که میخواهم در حال حاضر برای اینده ی زندگی ام رقم بزنم کدام هست و بر همان اساس برنامه ریزی دقیق و تلاش می کردم و باقی اش هم توکل بر خدا.
من هیچ وقت فکر نمی کردم روزی بتونم بورسیه بگیرم برای مستر و در یکی از دانشگاه هایی که آرزوش رو داشتم درس بخونم منتها به هدفم ایمان داشتم و میدونستم این همان مسیری هست که میخواهم در آن قدم بگذارم و تلاش کردم و باورتون نمیشه که خداوند بزرگ به نحوی شگفت آور مسیری رو برای من فراهم آورد که الان اون جایی هستم که همیشه میخواستم باشم و بی نهایت راضی ام الحمدلله.

غرض این هست که بگم سن و سال و شرایط قبلی و فعلی رو بذارید گوشه ای و بدونید اگر واقعا مسیرتون رو میخواهید به هر سمت و سو تغییر بدید با اراده و پشتکار و توکل به بهترین های مدنظرتون دست خواهید یافت.

براتون دل آرامی و خوبی آرزو دارم.

موفق باشید

[ashima63]

ممنونم از لطفی که دارین
از نوع نگاه شما میشه فهمید همیشه امیدوار هستین و هدف هاتون رو دنبال می کنید
عکس شما من بودم (الان بهتر شدم)
مشاور دانشگاهمون بهم گفت در گذشته خودت زندگی می کنی، و واقعا همینطور بود، همیشه غصه ی فرصت هایی از دست رفته رو می خوردم، اینطور شد که دوران دانشگاه رو هم به اون گذشته اضافه کردم.
امروز سعی می کنم بیشتر درگیر حال باشم و از امروزم نهایت استفاده رو ببرم

من تیزهوشان بودم و شاگرد اول. با دید باز نسبت به رشته فیزیک( رشته نه شرایط دانشگاه های ایران!!) بدون بلد بودن برای کنکوری خواندن فیزیک یزد قبول شدم با معدل 13/10 فارغ التحصیل شدم. و با علاقه! معدل پایینم بخاطر اینکه نمیتونستم جزوه استاد رو که مال جوونی های نیوتن بود حفظ کنم. بعد از چند سال کار غیر مرتبط تصمیم گرفتم مکانیک بخونم، چون به نظرم یک کار سختی بود و دوست داشتم محک بزنم خودم رو، دو برای اسمش( رک و راست!) مکانیک روزانه یزد قبول شدم. ترم یک شاگرد هفتم هشتم هم به زور شدم، از ترم های بعد یک تا سه! الان هم یک ماهه دفاع کردم با نمره عالی و همه اساتید کلیییییییی ازم تعریف کردن در حالی که بقیه هم کلاسی هام همه پنج ترمن با پروژه های ضعیف. بلافاصله هم کار پیدا کردم مرتبط با پایان نامم. الان هم دارم کارهای رفتنم رو می کنم. کلیییییییییی هم راضیم که نترسیدم که داشته هام رو رها کردم. من راضیم از اینکه به اون چیزی که خواستم رسیدم!

[ashima63]

یک چیزی که من از یه آدم خیلیییی موفق یاد گرفتم:
1- پر رو باش!
2- هر چیزی ممکنه!

انقدر این مدت شنیدم که درس به چه درد میخوره، کارت رو بچسب و ... . ولی نباید یادمون بره هر کس با یه چیزی از خودش و زندگیش راضی میشه. نسخه زندگی خودمونو واسه بقیه تجویز نکنیم شاید بهتر باشه!
موفق باشین.

[arash-iran]

امیدوارم از صراحت نوشته من ناراحت نشوید و ضمنا نمی خواهم از جملات کلیشه ای مانند خواستن و توانستن و ماهی از آب گرفتن و... استفاده کنم. شما می فرمایید که به فیزیک علاقه داشته اید و دارید آیا معدل 13 نشانگر نشانه علاقه فراوان شماست؟ شما در این رشته موفق نبودید و به احتمال زیاد می خواهید شانستان را در رشته دیگر که البته شباهتهای زیادی به فیزیک دارد امتحان کنید ولی اگر شما همان شخصی باشید که با انرژی جوانی نتوانستید در سنین 20 سالگی موفق باشید به احتمال زیاد در مقطع ارشد مکانیک هم چنین خواهد بود هر چند در مقطع ارشد معدل بالاتر آوردن ساده تر است. ضمنا در ایران با مدرک فیزیک و ارشد مکانیک خیلی شما را به عنوان یک مهندس مکانیک جدی نخواهند گرفت . مگر آنکه با ارئه مدرک ارشد به شرکتی که در حال کار هستید و قبول آن توسط شرکت ( که البته بعید می دانم) ارتقا حقوقی و یا شغلی بگیرید چراکه برای شرکتی مثل مپنا استخدام مهندس مکانیک از بهترین دانشگاهها ساده و متقاضیان زیادی دارد و ضمنا با آن امپراتوری مپنا روابط و سفارش و حتی پارتی بازی هم بسیار موثر است.
در بازار خراب کار در ایران اگر هدفت زندگی در ایران است در همین شرکت بمان و منتظر آغاز پروژه های نیروگاهی بیشتری که در راه است باش سپس از طریق توگا به سایت ها برو و خودت را خوب نشان بده و در نهایت در یکی از پروژه های در پایان جذب نیروی تعمیرات خود نیروگاه آن هم به عنوان مهندس مکانیک یا کارشناس اورهال و ... حتی می توانی جذب پرسنل بهره بردار با عنوان مهندس شیف باشی و آن وقت اگر دوست داشتی درست را هم ادامه بده.
موفق باشی

دوست عزیز، من توی ایران کارشناسی فیزیک در دانشگاه فردوسی میخوندم و تا سال سوم معدلم حول و حوش 13 بود. خیلی هم به فیزیک علاقه داشتم. ولی فهمیدم که توی ایران به چیزی که میخوام نمیرسم. ول کردم دانشگاهو و اومدم آلمان و دوباره فیزیک رو شروع کردم. امسال درسم تموم شد و معدلم هم در مقیاس 20 نمره ای، 18 شد(معدل 1.6 در مقیاس آلمانی). بعلاوه اینکه یک مقاله در یکی از بهترین ژورنال های فیزیک اروپا دادم (دقت کنید در مقطع کارشناسی) و کلی تجربه های تحقیقاتی بدست آوردم. کسانی که آلمان بودن میدونن که تا چه حد فیزیک، اون هم در مقطع کارشناسی سطحش بالاست و سخت. تا جایی که ترم آخر توی رشته ما، فقط 7-8 نفر مونده بودیم. اینارو گفتم که مشخص کنم که وضعیت علوم پایه در ایران بسیار بسیار افتضاحه. استادهای بی علاقه، سطح آموزشی پایین، نبود آینده روشن بخصوص برای رشته های علوم پایه و جدا از تمام اینها مشکلات فراوان اجتماعی ایران باعث میشه که شما هرچقدر علاقه داشته باشین به اون چیزی که میخواین نرسین. بنابراین قضاوت از روی معدل، اون هم با شرایط ایران واقعا کار درستی نیست.

[hamedz928]

ترجیح میدم وقتی که خواستم بمیرم تاسف کارهایی رو که میتونستم بکنم اما نکردم رو نخورم
اگر در زندگی بترسید آرام آرام شروع به مردن خواهید کرد