برای eli1367 توی این پستش:
http://www.applyabroad.org/forum/sho...=1#post2490088
مهاجرت یه نکته داره:
باید مهاجرت کنی تا بعدش بفهمی برات خوب بوده؟
ممکنه همه بگن نههههههههههه نرو! تو بیای، اتفاقا موفق ترین ایرانی کل امریکای شمالی بشی.
ممکنم هست همه بگن تو باید بری چون تو حتما موفق میشی
بیای و بدبخت شی پروندت بسته بشه.
همه چیز به خودت بستگی داره.
به جز چیزای محال (مثلا: مامان بزرگ من 99 سالشه و رو ویلچره مثلا، اگه گیر بده میخوام مهاجرت کنم عملا شانسی نداره) بقیه "میتونن".
مثل همون قضیه تاپیک شانس پذیرش هست که خیلیا با رزومه های عالی بعدها هیچ پذیرشی نمیگیرن
یکیم با رزومه خیلی معمولی پذیرش میگیره و میاد اینجا میترکونه و باعث سربلندی بقیه ایرانیام میشه
من اگه جات بودم پذیرش تحصیلی میگرفتم چون معطل شدن اسکیل وورکر و ... رو نداره
یه آب باریکه داری (حقوقت) و میتونی با توکل به اون زندگی کنی و همزمان با محیط و کالچر اشنا بشی و همزمان خودتو برای جاب مارکت اماده کنی چون امکانااتی که کانادا برای دانشجوها میذاره به شدت زیاده. به شدت زیاده. مخصوصا برای بچه های اینترنشنال. اگه واقعا بخوای پیشرفت کنی، به شدتتتتتتتتت زمینه ش فراهمه. به شدت. به شدت.
اینورم بعد از تحصیل یا ضمن اون یا هر وقتی که بتونی و بخوای پی ار میگیری
همین
زیاد پیچیده ش نکن.
به این فکر کن:
دارم میرم کانادا قراره همینجوری بدبختی بباره و من دو سه سال اولو همینجوری باید بجنگم و تلاش کنم.
اگه با این فکر بیای حتما موفق میشی.
+
اینجا اگه خودتو نشون بدی
بله اوج میگیری میری بالا
پیشرفت میکنی
ولی اون جمله که نوشتی: "اینکه جایگاهی ک هستیم از نظر شغلی واقعا برابر با میزان توانایی هامون نیس" تو رو دقیقا به خاک سیاه میشونه در نهایت تو این کشور.
چون تمام ایرانیا اینو میگن. چون تمام ایرانیا فکر میکنن اون جایگاهی که توی ایران دارن مناسبشون نیست و جای اونها توی یه جای بهتره و باید جایی برن که قدرشونو بدونن. من این جمله رو بسیار بسیار بسیار شنیدم هم از ایرانیای اینجا هم از بچه های توی فروم هم الان از ایران میشنوم. حتی میتونی تو پستهای قبلی ببینی نمونه هاشو.
اینجام همینه عزیز من
بحث اینه که تو باید از سمت پایین شروع کنی و بعدش بری بالا. اگه از موقعیت خوب شروع کنی، اون سیستم فاسد هست و تو با لیاقت خودت نرسیدی به اون جایگاه. من قبول دارم که محیط کار باید استاندارهاشو داشته باشه و ایران نداره این رو غالبا. ولی تو اگه از اول رئیس HR بشی یا به شدت اوج بگیری تو کارت تو کمتر از دو ماه سه تا سمت بالاتر بری، اون سیستم فاسد هست. اون سیستم فاسد هست. فاسده. همین سیستم غیرفاسد کانادا رو کانادا کرده.
من قبول دارم که توی ایران واقعا و واقعا کار کردن کار سختیه (به خاطر سفته های 50 میلیونی که میگیرن، به خاطر قراردادهای اجباری 5 ساله، حقوقهای پایین و..) ولی فکر نکن اینجا میای میرسی و همه چی اکی هست از اول. خود کاناداییا این اتفاق نمیفته براشون. اتفاقا کشور مهاجرپذیره و تو باید از مراحل مختلف و فیل*ترهای مختلف رد بشی تا مطمئن بشن که کارت درسته. اینجام مشکلات خودشو داره، ولی یکی از نقاط قوتش اینه که مردم بی حاشیه ان، کاریت ندارن، سعی میکنن بهت کمک کنن. کلا کسی کاری به کار کسی نداره. اینکه خیلی چیزا قابل پیش بینیه. اینکه فردا بدبخت نمیشی اگه امروز فکرشو بکنی. اینکه خیلی چیزا از یه روال منطقی پیروی میکنه. سیستم بر اساس اعتماد بنا شده.
ولی اگه پاسپورت کانادایی بگیری یا پی ار داشته باشی دولت بهت خیلی خیلی وام میدهو هر وقت رفتی سر کار پس میدی.
اینجا هر کانادایی به طور میانگین دور و بر 20 هزار دلار قرض داره به دولت (از بچه 18 ساله بگیر تا بالاتر) اگه عدد غلطه رفقا تصحیح کنن
برای رسیدن به همون جایگاه ایرانت باید خیلی بجنگی.
من تو ایران هرررررررررر وقت رفتم مصاحبه
تو تمام شرکتهای نفت عالی تهران، شرکتهایی که فانتزی دوستام بود کار کردن توشون.
تو تمام شرکتهای شیمیایی
هرجا هرجا
مصاحبه هایی که سه مرحله داشتن
هر کدوم به فاصله یه هفته دو هفته
قبولم کردن و میتونستم از فردای اون روز کار رو شروع کنم.
ولی اینجا اینجوری نیست... اینجا باید خیلی تلاش کنم تا کار بگیرم
ولی اینجا به خودم قول دادم که اگه بعد از تموم شدن درسم یه کار تکنسینی گیر بیارم
3 شب و 3 روز جشن بگیرم اینجا با بچه ها.
اینو گفتم بهت که تفاوت رو قشنگ درک کنی.
باید فراموش کنی اون چیزی که تو کشورت بودی رو.
موفق باشی
علاقه مندی ها (Bookmarks)