آیا مهاجرت به کانادا کار درستی است؟

[apply1361]

سلام دوستان
بنده حدود ۵ - ۶ سالی هست که دارم به مسئله مهاجرت و رفتن از ایران فکر میکنم زیادم برام مهم نیست کجا باشه میخواد اروپا باشه یا امریکای شمالی باشه مبخوام برای ارشد اونجا تحصیل کنم و بعدشم برای همیشه بمونم
منتهی مسئله ای اخر از همه ی اینا منو داره ازار میده غربته اینی که میگن غربت غربت واقعا چه قدر ازار دهنده است ؟ راستشو بخواید یه موقع که بهش فکر میکنم دلم میگیره که همه دوستامو باهاشون خداحافظی کنمو اون همه روزای خوشو فراموش
حتی الانشم یه وقتایی همین جاشم دلم برای استادام یا دوستایی که دیگه نمبینشون تنگ میشه
ولی از یه طرف دیگه واقعا شرایط ایران داره حالمو بهم میزنه ناامنی ، اقتصاد بی سروسامون که ادم حتی نمی دونه یه هفته بعد چه اتفاقی میخواد بیوفته یا وقتی میری یه جایی برای کار اداری میبینی طرف داره تو ساعت کاریش به جایی اینکه جواب ارباب رجوع بده و کارشو را بندازه خیلی با خیال راحت جلوش صبونه میخوره و میگه برو یه روز دیگه بیا ، پارتی حتی با وجود فارغ‌التحصیلی تو بهترین دانشگاه ، بی نظمی ، آلودگی هوا یعنی این جوری بگم حالم داره بهم میخوره
و واقعا خیلی تو دو راهی بزرگی گیر کردم خواهشا کمک کنید
در اخرم ببخشید سوالمو اینجا مطرح کردم جایی بهتر از اینجا پیدا نکردم

دوست عزیز معمولا چنین افرادی بهتره تا حد امکان اگر هم میخواهند خارج شوند مزدوج خارج شوند. البته بعد دیگر مشکلات خارج شدن به صورت متاهل رو بررسی نمیکنیم. این خیلی میتونه جلوی اون دلتنگی هایی رو که میگید بگیره. خارج از ایران دوستی ها اصلا دوستی ها خوبی نیستند. اون که ایرانی ها با همدیگر هستند حتی اگر صمیمیتی هم مشاهده شود بیشتر صوری هست. و خیلی ها میخوان دور از ایرانی جماعت باشند. دوستی با خارجی ها هم هیچگاه اون صمیمیت واقعی که در ایران بود رو نمیده کسی که منکر اینه بهتره بیشتر تامل بکنه.
اینجا صرفا بحث کانادا است و نمیدونم توضیحش تا چه حدی اینجا درست باشه. همه اون شرایط حتی بدترش رو من میتونم بشمارم که در ایران داشتم اون زمان اما این یک مساله ای که گفتین میتونه تمام اون چیزا رو به ورطه فراموشی بکشونه به خصوص وقتی اومدید اینور!

[killer_boy]

سلام دوستان
بنده حدود ۵ - ۶ سالی هست که دارم به مسئله مهاجرت و رفتن از ایران فکر میکنم زیادم برام مهم نیست کجا باشه میخواد اروپا باشه یا امریکای شمالی باشه مبخوام برای ارشد اونجا تحصیل کنم و بعدشم برای همیشه بمونم
منتهی مسئله ای اخر از همه ی اینا منو داره ازار میده غربته اینی که میگن غربت غربت واقعا چه قدر ازار دهنده است ؟ راستشو بخواید یه موقع که بهش فکر میکنم دلم میگیره که همه دوستامو باهاشون خداحافظی کنمو اون همه روزای خوشو فراموش
حتی الانشم یه وقتایی همین جاشم دلم برای استادام یا دوستایی که دیگه نمبینشون تنگ میشه
ولی از یه طرف دیگه واقعا شرایط ایران داره حالمو بهم میزنه ناامنی ، اقتصاد بی سروسامون که ادم حتی نمی دونه یه هفته بعد چه اتفاقی میخواد بیوفته یا وقتی میری یه جایی برای کار اداری میبینی طرف داره تو ساعت کاریش به جایی اینکه جواب ارباب رجوع بده و کارشو را بندازه خیلی با خیال راحت جلوش صبونه میخوره و میگه برو یه روز دیگه بیا ، پارتی حتی با وجود فارغ‌التحصیلی تو بهترین دانشگاه ، بی نظمی ، آلودگی هوا یعنی این جوری بگم حالم داره بهم میخوره
و واقعا خیلی تو دو راهی بزرگی گیر کردم خواهشا کمک کنید
در اخرم ببخشید سوالمو اینجا مطرح کردم جایی بهتر از اینجا پیدا نکردم

با سلام.
من نظر خودمو میگم و انتظار ندارم کسی با حرف های من موافق باشه. اما خب میگم :|
با توجه به نوشته شما :

مبخوام برای ارشد اونجا تحصیل کنم و بعدشم برای همیشه بمونم

معلومه که شما قصد مهاجرت دائم به یه کشور خارجی رو دارید.
به نظر من آدم برای مهاجرت دائم به یه کشور خارجی باید انگیزه و هدف داشته باشه.
این که شما بخاطر مسائلی چون نا امنی و گرانی و آلودگی هوا و ... بخواید مهاجرت کنید شاید کار خیلی درستی نباشه. این طور نیست که در خارج امنیت کامل باشه. اتفاقا ایران یکی از امن ترین کشور های دنیا هست! حالا کاری با این حرفها ندارم. وقتی شما در آمریکا با یک سیاهپوست حرفتون میشه و اونم فورا اسلحه کمریشو در میاره هم کاری ندارم!!! (سطح امنیت در خارج رو عرض میکنم که ببینید جقد پایین هست.)
این که هرساله بین 2.5 تا 5 درصد به شهریه تمامی دانشگاه های آمریکا و کانادا هم اضافه میشه کاری ندارم! (تورم و گرانی رو عرض میکنم)
همچنین آلودگی هوا هم در برخی شهر های مهم و صنعتی وجود داره و فکر نکنید آلودگی هوا فقط برای تهران هست!
و مشکلاتی از این قبیل.
اگر شما قصد فرار از این مشکلات رو دارید به نظر من راه اشتباهی رو پیش رو گرفتید. مهاجرت و زندگی در خارج هدف می خواهد. انگیزه می خواهد.

اگر شما هدف و انگیزه ای نداشته باشید تا در خارج گرانی شد و یا این که یک شهری دچار آلودگی هوا شد و یا این که عملیات تروریستی صورت گرفت و یا ترافیک سرسام آور رو در شهر های صنعتی مشاهده کردید ممکنه که روزی 100 باز از سفرتون به خارج پشیمون بشید و هرچه سریع تر به آغوش وطن باز گردید.

مسلما این صحبتی به نام غربت و دلتنگی هم در بین همه افراد وجود دارد. البته باز هم بر میگردد به خود فرد و جنبه کاریش. ممکنه یکی در ایران 10 تا دوست داشته باشه و با یکی دو سال زندگی در کانادا 100 تا دوست پیدا کنه! ممکن هم هست یکی در ایران 100 تا دوست داشته باشه و با ده سال زندگی در کانادا هم نتونه یک دوست پیدا کنه!
مشکل غربت و دلتنگی که نشان دهنده ی وابستگی به ایران هست رو هیچ جوره نمیشه حل کرد! راهکار هایی واسه کم کردن این مشکل هست اما درمان نمیشه! مگر این که هیج وابستگی شما به ایران نداشته باشید!

[apply1361]

با سلام.
من نظر خودمو میگم و انتظار ندارم کسی با حرف های من موافق باشه. اما خب میگم :|
با توجه به نوشته شما :

مبخوام برای ارشد اونجا تحصیل کنم و بعدشم برای همیشه بمونم

معلومه که شما قصد مهاجرت دائم به یه کشور خارجی رو دارید.
به نظر من آدم برای مهاجرت دائم به یه کشور خارجی باید انگیزه و هدف داشته باشه.
این که شما بخاطر مسائلی چون نا امنی و گرانی و آلودگی هوا و ... بخواید مهاجرت کنید شاید کار خیلی درستی نباشه. این طور نیست که در خارج امنیت کامل باشه. اتفاقا ایران یکی از امن ترین کشور های دنیا هست! حالا کاری با این حرفها ندارم. وقتی شما در آمریکا با یک سیاهپوست حرفتون میشه و اونم فورا اسلحه کمریشو در میاره هم کاری ندارم!!! (سطح امنیت در خارج رو عرض میکنم که ببینید جقد پایین هست.)
این که هرساله بین 2.5 تا 5 درصد به شهریه تمامی دانشگاه های آمریکا و کانادا هم اضافه میشه کاری ندارم! (تورم و گرانی رو عرض میکنم)
همچنین آلودگی هوا هم در برخی شهر های مهم و صنعتی وجود داره و فکر نکنید آلودگی هوا فقط برای تهران هست!
و مشکلاتی از این قبیل.
اگر شما قصد فرار از این مشکلات رو دارید به نظر من راه اشتباهی رو پیش رو گرفتید. مهاجرت و زندگی در خارج هدف می خواهد. انگیزه می خواهد.

اگر شما هدف و انگیزه ای نداشته باشید تا در خارج گرانی شد و یا این که یک شهری دچار آلودگی هوا شد و یا این که عملیات تروریستی صورت گرفت و یا ترافیک سرسام آور رو در شهر های صنعتی مشاهده کردید ممکنه که روزی 100 باز از سفرتون به خارج پشیمون بشید و هرچه سریع تر به آغوش وطن باز گردید.

مسلما این صحبتی به نام غربت و دلتنگی هم در بین همه افراد وجود دارد. البته باز هم بر میگردد به خود فرد و جنبه کاریش. ممکنه یکی در ایران 10 تا دوست داشته باشه و با یکی دو سال زندگی در کانادا 100 تا دوست پیدا کنه! ممکن هم هست یکی در ایران 100 تا دوست داشته باشه و با ده سال زندگی در کانادا هم نتونه یک دوست پیدا کنه!
مشکل غربت و دلتنگی که نشان دهنده ی وابستگی به ایران هست رو هیچ جوره نمیشه حل کرد! راهکار هایی واسه کم کردن این مشکل هست اما درمان نمیشه! مگر این که هیج وابستگی شما به ایران نداشته باشید!

خوب من یه راه حل گفتم که واسه خیلی ها جواب داده.
الان شما لطف کنید بگید این کاربر با چه انگیزه ای خارج بشن از ایران؟ چه هدفی؟
اینکه میخواهم درس بخوانم فقط واسه 10 درصد از آدم ها هدف واقعیه شک نکنید

[killer_boy]

خوب من یه راه حل گفتم که واسه خیلی ها جواب داده.
الان شما لطف کنید بگید این کاربر با چه انگیزه ای خارج بشن از ایران؟ چه هدفی؟
اینکه میخواهم درس بخوانم فقط واسه 10 درصد از آدم ها هدف واقعیه شک نکنید

خب دیگه. همین بی هدفی و بی انگیزه گی میشه بلای جون جوونا تو خارج! کم نیستن کسانی که به عشق این که خارج خارجه میرن و دست از پا درازتر بر میگردن ایران. البته خب خیلی ها هم هستن که دیگه پشت گوششونو ببینن ایران رو هم ببینن و واقعا از ایران فرار کردنند. ولی به نظر من یه هدفی پیشرفتی یا دلخوشی حداقل تو خارج پیدا کنید و به خاطر اون برید.
البته این رو هم اضافه کنم که فرار از ایران هم خودش میتونه یه هدف باشه و این طور فکر کنیم که هرجای دنیا به جز ایران!
اینم بد هدفی نیست

[Rah_Samant]

سلام دوستان

من نظراتم رو به دو بخش کلی تقسیم بندی میکنم.

بخش اول:

من فکر میکنم یکی از مشکلی که ما داریم، اینه که دوستانی که این مسیر رو رفته اند کمتر اومده اند و درباره این مسائل (موقعیت های فراهم شده بعد از اتمام تحصیلات - تفاوت شرایط کاری غرب با ایران - چگونگی کار پیدا کردن در خارج از کشور - تفاوت های فرهنگی و مشکلات سایر فرهنگ ها در تعامل با فرهنگ های غربی - چالش ها و فرصت های بوجود آمده بعد از بازگشت به ایران و ...) حرف زده اند که ما بتونیم تصویر روشن تری از این موارد داشته باشیم.

کلا ما عادت کرده ایم (این مهارت رو کسب کرده ایم) که در یک سری از زمینه ها خیلی قوی باشیم و در یک سری زمینه های دیگه که اتفاقا خیلی هم مهم هستند، دچار چالش اساسی هستیم. مثلا:

من بخش های مختلف اپلای آبرود رو چک کرده ام. شما برید و بخش های مربوط به آزمون های زبان انگلیسی و یا حتی سایر زبان ها رو مشاهده بفرمائید و بعد اون ها رو با قسمت های دیگه سایت به لحاظ کمی و کیفی مقایسه کنید. منظورم اینه که کلا ما استاد امتحان دادن شده ایم و به خاطر اینکه از بچگی این کار رو تمرین کرده ایم، برامون یک مهارت شده. ولی تو بخش های دیگه اونقدر که باید نمیتونیم قوی عمل کنیم؛ شاید به این خاطر باشه که مهارت کافی رو کسب نکرده ایم.

پس برای اینکه بتونیم در جوامعی که به شدت رقابتی هستند و خصوصا کشورهایی که نظام حاکم بر اون ها براساس نظام سرمایه داری مدیریت میشه و همه قدرت در اختیار صاحبان پوله و کلا استراتژی افزایش بهره وری حرف اول و آخر رو میزنه، زیر دست و پا له نشیم؛ مجبوریم که یکسری از مهارت های خودمون رو که به صورت تاریخی در اون ها ضعف داریم رو جبران کنیم و پوشش بدیم.

از جمله مواردی که در اون ها دچار مشکل هستیم مهارت های مربوط به شرکت در کارهای اجتماعی و فعالیت های گروهیه و مشکل دوم نداشتن هدف و برنامه برای آینده است. یک مسیری رو میریم اما نمیدونیم آخرش می خواد چی بشه و می خوایم چیکار کنیم(چشم انداز روشنی رو برای آینده خودمون ترسیم نمی کنیم)؟؟؟!!!

به نظر من خوندن زندگی نامه مشاهیر علمی میتونه در این مورد خیلی به آدم کمک کنه، اینکه با دغدغه ها و انگیزه ها و نوع نگرش اون ها به موضوعات آشنا بشیم شاید ما رو به حد اون ها نرسونه اما قطعا در زندگی ما هم تاثیر گذرا خواهد بود.

جمله پایانی بخش اول:

کارهای بزرگ انگیزه ها و آرزوهای بزرگ مطلبند، اگر در آستانه اتخاذ یک تصمیم مهم برای ادامه زندگی خود (مثلا مهاجرت تحصیلی) هستیم، پس باید هدف و آرزویی هم به همان اندازه بزرگ داشته باشیم. اگر قصد رسیدن به موفقیت رو داریم باید اون رو خودمون بسازیم؛ یک پروپزال براش بنویسم و بریم دنبالش

بخش دوم:

شاید بعدا فرصت نکنم بخش دوم رو به طور مفصل بنویسم ولی:

در کشورهای دیگه، مثلا کره و ژاپن معمولا افراد بعد از مهاجرت تحصیلی ارتباط شون را با کشورشون قطع نمی کنند و یکی از دلایل پیشرو بودن و پیشرفت اون کشورها هم همین موضوع می تونه باشه، اما در کشور ما این اتفاق داره برعکس رقم می خوره که بهش میگن فرار مغزها؛ در پدیده فرار مغزها فرد تمام ارتباطاتش رو با کشورش قطع می کنه که این موضوع هم در آینده خود فرد رو دچار مشکلاتی میکنه (اصالت ما هویت ماست) و هم کشورش رو از تخصص و علمش محروم ساخته و ...

مطالعه کتاب " استاد عشق " رو به دوستان پیشنهاد می کنم.

با آرزوی موفقیت برای هم دوستان

[apply1361]

سلام دوستان

من نظراتم رو به دو بخش کلی تقسیم بندی میکنم.

بخش اول:

من فکر میکنم یکی از مشکلی که ما داریم، اینه که دوستانی که این مسیر رو رفته اند کمتر اومده اند و درباره این مسائل (موقعیت های فراهم شده بعد از اتمام تحصیلات - تفاوت شرایط کاری غرب با ایران - چگونگی کار پیدا کردن در خارج از کشور - تفاوت های فرهنگی و مشکلات سایر فرهنگ ها در تعامل با فرهنگ های غربی - چالش ها و فرصت های بوجود آمده بعد از بازگشت به ایران و ...) حرف زده اند که ما بتونیم تصویر روشن تری از این موارد داشته باشیم.

کلا ما عادت کرده ایم (این مهارت رو کسب کرده ایم) که در یک سری از زمینه ها خیلی قوی باشیم و در یک سری زمینه های دیگه که اتفاقا خیلی هم مهم هستند، دچار چالش اساسی هستیم. مثلا:

من بخش های مختلف اپلای آبرود رو چک کرده ام. شما برید و بخش های مربوط به آزمون های زبان انگلیسی و یا حتی سایر زبان ها رو مشاهده بفرمائید و بعد اون ها رو با قسمت های دیگه سایت به لحاظ کمی و کیفی مقایسه کنید. منظورم اینه که کلا ما استاد امتحان دادن شده ایم و به خاطر اینکه از بچگی این کار رو تمرین کرده ایم، برامون یک مهارت شده. ولی تو بخش های دیگه اونقدر که باید نمیتونیم قوی عمل کنیم؛ شاید به این خاطر باشه که مهارت کافی رو کسب نکرده ایم.

پس برای اینکه بتونیم در جوامعی که به شدت رقابتی هستند و خصوصا کشورهایی که نظام حاکم بر اون ها براساس نظام سرمایه داری مدیریت میشه و همه قدرت در اختیار صاحبان پوله و کلا استراتژی افزایش بهره وری حرف اول و آخر رو میزنه، زیر دست و پا له نشیم؛ مجبوریم که یکسری از مهارت های خودمون رو که به صورت تاریخی در اون ها ضعف داریم رو جبران کنیم و پوشش بدیم.

از جمله مواردی که در اون ها دچار مشکل هستیم مهارت های مربوط به شرکت در کارهای اجتماعی و فعالیت های گروهیه و مشکل دوم نداشتن هدف و برنامه برای آینده است. یک مسیری رو میریم اما نمیدونیم آخرش می خواد چی بشه و می خوایم چیکار کنیم(چشم انداز روشنی رو برای آینده خودمون ترسیم نمی کنیم)؟؟؟!!!

به نظر من خوندن زندگی نامه مشاهیر علمی میتونه در این مورد خیلی به آدم کمک کنه، اینکه با دغدغه ها و انگیزه ها و نوع نگرش اون ها به موضوعات آشنا بشیم شاید ما رو به حد اون ها نرسونه اما قطعا در زندگی ما هم تاثیر گذرا خواهد بود.

جمله پایانی بخش اول:

کارهای بزرگ انگیزه ها و آرزوهای بزرگ مطلبند، اگر در آستانه اتخاذ یک تصمیم مهم برای ادامه زندگی خود (مثلا مهاجرت تحصیلی) هستیم، پس باید هدف و آرزویی هم به همان اندازه بزرگ داشته باشیم. اگر قصد رسیدن به موفقیت رو داریم باید اون رو خودمون بسازیم؛ یک پروپزال براش بنویسم و بریم دنبالش

بخش دوم:

شاید بعدا فرصت نکنم بخش دوم رو به طور مفصل بنویسم ولی:

در کشورهای دیگه، مثلا کره و ژاپن معمولا افراد بعد از مهاجرت تحصیلی ارتباط شون را با کشورشون قطع نمی کنند و یکی از دلایل پیشرو بودن و پیشرفت اون کشورها هم همین موضوع می تونه باشه، اما در کشور ما این اتفاق داره برعکس رقم می خوره که بهش میگن فرار مغزها؛ در پدیده فرار مغزها فرد تمام ارتباطاتش رو با کشورش قطع می کنه که این موضوع هم در آینده خود فرد رو دچار مشکلاتی میکنه (اصالت ما هویت ماست) و هم کشورش رو از تخصص و علمش محروم ساخته و ...

مطالعه کتاب " استاد عشق " رو به دوستان پیشنهاد می کنم.

با آرزوی موفقیت برای هم دوستان

در مورد هر دو مورد یه چیزی بگم:
در مورد اول سرمایه داری غیر سرمایه داری نداریم. همه و همه جای دنیا بهره کشی هست. ایران چی داشت؟ الان عوض شده؟؟!! زمانی که من بودم با فوق لیسانس رسما بهره شده بودم!
حداقل اینجا پول برده رو خوب میدن و رفاه نسبی خوبی داره.
در مورد دوم فقط یک کلمه بگم: حتی اگر شما ارتباطت رو قطع نکنی اونا خودشون ارتباطت رو قطع میکنن. خیلی واضح بود

[alik697]

در مورد هر دو مورد یه چیزی بگم:
در مورد اول سرمایه داری غیر سرمایه داری نداریم. همه و همه جای دنیا بهره کشی هست. ایران چی داشت؟ الان عوض شده؟؟!! زمانی که من بودم با فوق لیسانس رسما بهره شده بودم!
حداقل اینجا پول برده رو خوب میدن و رفاه نسبی خوبی داره.
در مورد دوم فقط یک کلمه بگم: حتی اگر شما ارتباطت رو قطع نکنی اونا خودشون ارتباطت رو قطع میکنن. خیلی واضح بود

دمت گرم کاملا درست و موشکافانه گفتی. مخصوصا مورد دوم که کاملا به صلاح فرد است که خودش را دیسکانکت کند یا خیلی محتاطانه رفتار کند!

[zini_zinparast]

سلام دوستان

من نظراتم رو به دو بخش کلی تقسیم بندی میکنم.

بخش اول:

من فکر میکنم یکی از مشکلی که ما داریم، اینه که دوستانی که این مسیر رو رفته اند کمتر اومده اند و درباره این مسائل (موقعیت های فراهم شده بعد از اتمام تحصیلات - تفاوت شرایط کاری غرب با ایران - چگونگی کار پیدا کردن در خارج از کشور - تفاوت های فرهنگی و مشکلات سایر فرهنگ ها در تعامل با فرهنگ های غربی - چالش ها و فرصت های بوجود آمده بعد از بازگشت به ایران و ...) حرف زده اند که ما بتونیم تصویر روشن تری از این موارد داشته باشیم.

کلا ما عادت کرده ایم (این مهارت رو کسب کرده ایم) که در یک سری از زمینه ها خیلی قوی باشیم و در یک سری زمینه های دیگه که اتفاقا خیلی هم مهم هستند، دچار چالش اساسی هستیم. مثلا:

من بخش های مختلف اپلای آبرود رو چک کرده ام. شما برید و بخش های مربوط به آزمون های زبان انگلیسی و یا حتی سایر زبان ها رو مشاهده بفرمائید و بعد اون ها رو با قسمت های دیگه سایت به لحاظ کمی و کیفی مقایسه کنید. منظورم اینه که کلا ما استاد امتحان دادن شده ایم و به خاطر اینکه از بچگی این کار رو تمرین کرده ایم، برامون یک مهارت شده. ولی تو بخش های دیگه اونقدر که باید نمیتونیم قوی عمل کنیم؛ شاید به این خاطر باشه که مهارت کافی رو کسب نکرده ایم.

پس برای اینکه بتونیم در جوامعی که به شدت رقابتی هستند و خصوصا کشورهایی که نظام حاکم بر اون ها براساس نظام سرمایه داری مدیریت میشه و همه قدرت در اختیار صاحبان پوله و کلا استراتژی افزایش بهره وری حرف اول و آخر رو میزنه، زیر دست و پا له نشیم؛ مجبوریم که یکسری از مهارت های خودمون رو که به صورت تاریخی در اون ها ضعف داریم رو جبران کنیم و پوشش بدیم.

از جمله مواردی که در اون ها دچار مشکل هستیم مهارت های مربوط به شرکت در کارهای اجتماعی و فعالیت های گروهیه و مشکل دوم نداشتن هدف و برنامه برای آینده است. یک مسیری رو میریم اما نمیدونیم آخرش می خواد چی بشه و می خوایم چیکار کنیم(چشم انداز روشنی رو برای آینده خودمون ترسیم نمی کنیم)؟؟؟!!!

به نظر من خوندن زندگی نامه مشاهیر علمی میتونه در این مورد خیلی به آدم کمک کنه، اینکه با دغدغه ها و انگیزه ها و نوع نگرش اون ها به موضوعات آشنا بشیم شاید ما رو به حد اون ها نرسونه اما قطعا در زندگی ما هم تاثیر گذرا خواهد بود.

جمله پایانی بخش اول:

کارهای بزرگ انگیزه ها و آرزوهای بزرگ مطلبند، اگر در آستانه اتخاذ یک تصمیم مهم برای ادامه زندگی خود (مثلا مهاجرت تحصیلی) هستیم، پس باید هدف و آرزویی هم به همان اندازه بزرگ داشته باشیم. اگر قصد رسیدن به موفقیت رو داریم باید اون رو خودمون بسازیم؛ یک پروپزال براش بنویسم و بریم دنبالش

بخش دوم:

شاید بعدا فرصت نکنم بخش دوم رو به طور مفصل بنویسم ولی:

در کشورهای دیگه، مثلا کره و ژاپن معمولا افراد بعد از مهاجرت تحصیلی ارتباط شون را با کشورشون قطع نمی کنند و یکی از دلایل پیشرو بودن و پیشرفت اون کشورها هم همین موضوع می تونه باشه، اما در کشور ما این اتفاق داره برعکس رقم می خوره که بهش میگن فرار مغزها؛ در پدیده فرار مغزها فرد تمام ارتباطاتش رو با کشورش قطع می کنه که این موضوع هم در آینده خود فرد رو دچار مشکلاتی میکنه (اصالت ما هویت ماست) و هم کشورش رو از تخصص و علمش محروم ساخته و ...

مطالعه کتاب " استاد عشق " رو به دوستان پیشنهاد می کنم.

با آرزوی موفقیت برای هم دوستان

در مورد بخش اول
در خیلی موارد حتی فردی که واقعیات زندگی در کانادا رو می گه کسی باور نمیکنه و میگند که دروغ می گه فقط می خواد خودش رو گول بزنه! وقتی من رفته بودم ایران همه با تردید به حرفام گوش میدادند. وقتی خودمون رو باهوشترین مردمان دنیا بدونیم بهتر از این نمیشه

در مورد بخش دوم
دوست عزیز در خیلی موارد بهتره که رابطه قطع بشه وگرنه ممکنه قرد به هزار دلیل مثل ارتباط با دشمن متخاصم ..... امیدوارم منظورم رو رسونده باشم

[apply1361]

در مورد بخش اول
در خیلی موارد حتی فردی که واقعیات زندگی در کانادا رو می گه کسی باور نمیکنه و میگند که دروغ می گه فقط می خواد خودش رو گول بزنه! وقتی من رفته بودم ایران همه با تردید به حرفام گوش میدادند. وقتی خودمون رو باهوشترین مردمان دنیا بدونیم بهتر از این نمیشه

در مورد بخش دوم
دوست عزیز در خیلی موارد بهتره که رابطه قطع بشه وگرنه ممکنه قرد به هزار دلیل مثل ارتباط با دشمن متخاصم ..... امیدوارم منظورم رو رسونده باشم

دوست من منظورتون از "
در خیلی موارد حتی فردی که واقعیات زندگی در کانادا رو می گه کسی باور نمیکنه و میگند که دروغ می گه فقط می خواد خودش رو گول بزنه!" چیه؟
در ایران معمولا اگر از کانادا یا هر جای دیگه بد بگین دچار تردید بشن.

[pimi810]

من که واقعا لذت می برم از لایف ستایل دوستانمون در کانادا! البته نمی دونم کلا نرم اینه یا اینایی که من میشناسم خیلی عیاش هستن! ماشالله همش عشق و حال و تفریح و طبیعت گردی و دور و همی! ما تو منهتن مثل چیز کار می کنیم تهش یه هات داگ به خودمون حال میدیم! اونوقت دوستان تو پارک فسنجون درست می کنن وسط هفته!

کانادا کار تخصصی داشته باشید خیلی هم خوبه. (اینایی که گفتم همه جاب مهندسی دارن)