آیا مهاجرت به کانادا کار درستی است؟

[Jill]

ایا تجربه کشور دیگری رو داشته اید؟ اگر بله که حرفتون میتونه به واقعیت نزدیک باشه. اگر نه به نظرم بهترین گفتن ممکنه کمی مبهم باشه برای دوستان.

دوست عزیز بنده عرض نکردم "بهترین"، نوشتم "یکی از بهترین".

[killer_boy]

دوست عزیز بنده عرض نکردم "بهترین"، نوشتم "یکی از بهترین".

همه چیز بر میگرده به انگیزه و هدف افراد!
من به شخصه در همین انجمن دیدم کسانی رو که با چندین سال زندگی در کانادا از کانادا فرار کردن اومدن ایران!
از سرمای بد و وضعیت کمبود کار در برخی رشته ها که از قضا همون رشته ای هم هست که رفتن کانادا دانشجو شدن شاکی هستن!
البته من به شخصه اعتقادم بر اینه که آمریکا یا کانادا یا اروپا از ایران خیلی بهتر هستن.
ولی شما میشه یکم توضیح بدید که چرا کانادا میتونه یکی از بهترین کشور ها برای مهاجرت و ... باشه تا ما ها که تجربه نداریم بتونیم بهتر تصمیم بگیریم ؟

[Jill]

از نظر شخصی بنده میشه مقایسه بین کشورهایی داشت که امکان مهاجرت بهشون به نسبت آسونتره، در مورد آمریکا دقیقا شرایط زو غیر از لاتاری و تحصیلی و بعدش از طریق گرفتن جاب و جریانات بعدشم نمیدونم و اصولا این تاپیک به این موادر هم مربوط نمیشه، رد کل مقایسه اصلی میتونه بین کانادا و استرالیا و آمریکا باشه و بعدشم کشورهای اروپایی که حداقل ایرانی ها راحت تر میتونن از طریق تحصیلی برن و بعد مقیم شن، میگم شرایط دقیق رو نمیدونم. حداقل بین کانادا و استرالیا و امریکا این تاپیک به اندازه کافی صحبت کرده: http://www.applyabroad.org/forum/sho...8%D8%B7/page29


نقطه نظر من صرفا دیدگاه شخصی خودمه، کانادا رو به دلیل نزدیکی به بازار وسیع امریکا داران تمایز بیشتری به نسبت استرالیا میدونم. حداقل در فیلد کاری خودم(IT) که این نزدیکی بسیار بسیار به نفعمون تموم شده و میشه. در مورد دیدگاههای نژادپرستانه و موارد اینچنینی کانادایی ها رو مردم ملایم تری به نسبت اروپایی ها میبینم. در مورد خدمات و امکانات فراهم شده برای شهروندان برای داشتن حداقل های زندگی و داشتن حداقل رفاه هم بازم از نظر اقتصادی و زیربنایی و همچنین داشتن منابع عظیم معدنی و نفت و گاز و مخصوصا آب آشامیدنی، کانادا رو یکی از بهترین و مطمین ترین ها برای اینده و نسل بعدی هامون میبینم. البته که امکان دریافت پاسپورت و شهروندی در مدت به نسبت کمتر در مقایسه با کشورهای اروپایی و آمریکا هم کم مزیتی نیست.

در آخر چیزی که مسلمه مهم حس و دیدگاه شخصی خود انسانه که ببینه کجا حس بهتری برای زندگی بهش میده. شخصا احساس غرور زیادی حتی از دیدن پرچم این کشور بهم دست میده. برای شماها هم هر جا این حس بهتون دست داد حتما همونجا برای همیشه زندگی کنین.

[Jill]

همه چیز بر میگرده به انگیزه و هدف افراد!
من به شخصه در همین انجمن دیدم کسانی رو که با چندین سال زندگی در کانادا از کانادا فرار کردن اومدن ایران!
از سرمای بد و وضعیت کمبود کار در برخی رشته ها که از قضا همون رشته ای هم هست که رفتن کانادا دانشجو شدن شاکی هستن!
البته من به شخصه اعتقادم بر اینه که آمریکا یا کانادا یا اروپا از ایران خیلی بهتر هستن.
ولی شما میشه یکم توضیح بدید که چرا کانادا میتونه یکی از بهترین کشور ها برای مهاجرت و ... باشه تا ما ها که تجربه نداریم بتونیم بهتر تصمیم بگیریم ؟

دوست عزیز اون کسانی که بعد مدتی از کانادا فرار کردن هم دلایلشون برای خودشون محترم. تا اونجا که اطلاع دارم و در دور و اطرافم دیدم مهمترین و بیشترین دلیل نداشتن کار مناسب و درآمد مناسب بوده. به شخصه اعتقاد دارم کسی که بتونه کار مناسب با تجربه و تخصصشو در این کشور پیدا کنه کمتر به بازگشت فکر میکنه. تو همین فروم هم اگه سابقه خوندن تجربیات قدیمی تر ها رو داشته باشین متوجه میشین اوایل که میان ساز منفی میزنن و هی ناله از این و اون و گیر به همه چی، به محض پیدا کردن کار مناسب و رسیدن به ثبات میبینین دیگه یا ازشون خبری نیست چون دیگه به ثبات و ارامش رسیدن و گهگاهی میان، یا واقعا نتونستن و برمیگردن.

بقیه دلایل مثل سردی آب و هوا و تطبیق با فرهنگ و مشکلات تربیتی بچه ها به نظرم دلایل قابل قبولی نیست چرا که فکر اینها رو از قبل باید میکردن. ضمن اینکه بازم شخصا اعتقاد دارم خانواده نقش بسیار زیادی رو در این بین ایفا میکنه. مشکلات هوم سیک شدن و دوری و اینها هم از اون حرفهاست که به هیچ عنوان نمیتونم هضمش کنم چون بازم برام غیر قابل درکه که کسی که سنی ازش گذشته و به استقلال رسیده، نتونسته باشه از قبل به این شناخت از خودش برسه که ایا اصولا میتونه این دوری رو تحمل کنه یا نه؟ شایدم فکر میکرده فقط یه سفر موقته؟!

[Jill]

برای رفع ابهام: در پیغام خصوصی میپرسن خانوم هستم یا آقا و آیا همسرم هم همین حس رو دارن؟ از اسم مستعارم مشخصه خانوم هستم. همسرم موافق مهاجرتمون نبودن به همون دلایل و ترس هایی که همه تون(همه مون) داشته و داریم. الان اگه بیشتر از من کانادا رو دوست نداشته باشن، کمتر هم دوست ندارن و حتی برای سفر هم تمایل زیادی به رفتن به ایران ندارن و بعد حدود 4 سال تنها عید امسال رفتن اونهم فقط و فقط برای دیدن خانواده شون! کسی که اینجا همه جوره به ثبات و آرامش میرسه واقعا دیگه تصور حتی لحظه ای زندگی در ایران هم براش کابوسه

[apply1361]

دوست عزیز اون کسانی که بعد مدتی از کانادا فرار کردن هم دلایلشون برای خودشون محترم. تا اونجا که اطلاع دارم و در دور و اطرافم دیدم مهمترین و بیشترین دلیل نداشتن کار مناسب و درآمد مناسب بوده. به شخصه اعتقاد دارم کسی که بتونه کار مناسب با تجربه و تخصصشو در این کشور پیدا کنه کمتر به بازگشت فکر میکنه. تو همین فروم هم اگه سابقه خوندن تجربیات قدیمی تر ها رو داشته باشین متوجه میشین اوایل که میان ساز منفی میزنن و هی ناله از این و اون و گیر به همه چی، به محض پیدا کردن کار مناسب و رسیدن به ثبات میبینین دیگه یا ازشون خبری نیست چون دیگه به ثبات و ارامش رسیدن و گهگاهی میان، یا واقعا نتونستن و برمیگردن.

بقیه دلایل مثل سردی آب و هوا و تطبیق با فرهنگ و مشکلات تربیتی بچه ها به نظرم دلایل قابل قبولی نیست چرا که فکر اینها رو از قبل باید میکردن. ضمن اینکه بازم شخصا اعتقاد دارم خانواده نقش بسیار زیادی رو در این بین ایفا میکنه. مشکلات هوم سیک شدن و دوری و اینها هم از اون حرفهاست که به هیچ عنوان نمیتونم هضمش کنم چون بازم برام غیر قابل درکه که کسی که سنی ازش گذشته و به استقلال رسیده، نتونسته باشه از قبل به این شناخت از خودش برسه که ایا اصولا میتونه این دوری رو تحمل کنه یا نه؟ شایدم فکر میکرده فقط یه سفر موقته؟!

در مورد دوری و اینها علت هضم نکردنتون متاهل بودنتون نیس؟

[Jill]

در مورد دوری و اینها علت هضم نکردنتون متاهل بودنتون نیس؟

با مطرح کردن این سوالتون میشه اینطور نتیجه گیری کرد که مهاجرت برای مجردها مناسب نیست. درسته؟ یا بهتر بگم متاهل ها هوم سیک نمیشن.
اینها استدلالهای منطقی از سوالتونه. آیا میشه اینطور نتیجه گیری کرد؟
آیا متاهل های هوم سیک و دپرس نداریم؟ آیا مجردهای شاد و راضی از مهاجرت نداریم؟ قطعا پاسخ هر دو سوال مثبته.

نکته ای که انتظار داشتم از متنم نتیجه گیری بشه اینه که کسی که در یه سن نسبتا معقولی از نظر پختگی و داشتن تجربه و استقلال رسیده(که البته اینم نسبیه ولی در حالت نرمال و معمولش که همون حدود 25 به یالاست) قطعا خودشو مینشاسه و پرسونالیتی و روحیاتش براش شناخته شده هست. اگه آدمیه که به راحتی ارتباط برقرار میکنه یا برعکس آدم منزویه که معمولا بیشتر با بستگان نزدیک نهایتا ارتباط داره و دارای ارتباطات اجتماعی وسیعی نیست، اینجا هم همینه. مگه قراره با مهاجرت پرسونالیتی افراد تغییر کنه؟ پس این خود شخصه که اول باید به شناخت کافی از خودش، اهداف، ایده ال ها و خواسته هاش برسه و اونها رو الویت بندی کنه و بر اساس اون تصمیم به این بزرگی رو در زندگیش بگیره. نه اینکه باری به هر جهت حالا همه دارن میرن منم اقدام کنم ببینم چی میشه. اگه اینطوره که نتیجه مشخصه.

چطور میشه هنوز به پختگی فکری و شخصیتی نرسید ولی اقدامی به این بزرگی انجام داد که قدرت بالایی میطلبه. مهاجران در طول تاریخ عموما افراد قوی بودن و ساده لوحانه هست تصور کنیم هر کسی از عهده مهاجرت برمیاد.

[anihoo]

امروز با یکی از همکلاسیهام صحبت میکردم دو ساله اینجاست. میگفت اصلا اینجا رو دوست ندارم و روز به روز هم بیشتر بدم میاد. بیشتر هم میگفت سرده! بهش گفتم خب برگرد. گفت برمیگردم. بعد گرفتن پاسپورت برمیگردم.

من خودم به شخصه وقتی میومدم کانادا حالم خیلی بد بود برای اینکه میدونستم نمیتونم برگردم. چون با دو تا بچه میومدم و میدونستم که وقتی با بچه میای نمیشه بعد چند سال بگی خب بچه ها حالا برمیگردیم! الان هم خانواده خیلی راضی هستن و حتی برای دید و بازدید هم علاقه ای به ایران رفتن ندارند. فقط من هستم که سالی یک بار دو هفته میرم ایران و میام.

آدمهای اطرافم هم خیلی متفاوت برخورد میکنن. بعضی ها خیلی اینجا رو دوست دارن و قصد برگشت ندارند. بعضیها حتی علاقه ای به سفر به ایران ندارند. برخی خیلی دوست دارن حتما سر بزنن. بعضی هم که کلا دلشون میخواد برگردن. بعضی ها رو میشناسم که برگشتن. تا الان هم نتونستم براشون یک چارچوبی تعیین کنم که بشه فهمید چطور آدمهایی احساسشون چیه.

حتی جالبه که بعضی ها از تورنتو بدشون میاد ولی اتاوا رو دوست دارن. بعضی ها برعکس. در مورد مونترال و شهرهای دیگه هم همینطور. آدمیزاد خیلی تنوع احساسی و فکری داره.
آدمهایی رو توی ایران میشناسم که حتما بهشون توصیه میکنم بیان اینجا چون خیلی موفق میشن. ولی مثلا به برادر خودم اصلا توصیه نمیکنم چون تیپش رو میشنام و میدونم که اینجا اذیت میشه گرچه که میدونم خیلی هم موفق خواهد بود هم بخاطر پشتکار و تلاشش هم بخاطر رشته ش.

خلاصه نمیشه خیلی قطعی نظری داد. بیشتریها هم تا نیان و نبینن و تجربه نکنن خودشون هم نمیدونن عکس العملشون چیه. اما خوندن و شنیدن تجربه دیگران خیلی به من کمک کرد که آمادگی داشته باشم.

[apply1361]

با مطرح کردن این سوالتون میشه اینطور نتیجه گیری کرد که مهاجرت برای مجردها مناسب نیست. درسته؟ یا بهتر بگم متاهل ها هوم سیک نمیشن.
اینها استدلالهای منطقی از سوالتونه. آیا میشه اینطور نتیجه گیری کرد؟
آیا متاهل های هوم سیک و دپرس نداریم؟ آیا مجردهای شاد و راضی از مهاجرت نداریم؟ قطعا پاسخ هر دو سوال مثبته.

نکته ای که انتظار داشتم از متنم نتیجه گیری بشه اینه که کسی که در یه سن نسبتا معقولی از نظر پختگی و داشتن تجربه و استقلال رسیده(که البته اینم نسبیه ولی در حالت نرمال و معمولش که همون حدود 25 به یالاست) قطعا خودشو مینشاسه و پرسونالیتی و روحیاتش براش شناخته شده هست. اگه آدمیه که به راحتی ارتباط برقرار میکنه یا برعکس آدم منزویه که معمولا بیشتر با بستگان نزدیک نهایتا ارتباط داره و دارای ارتباطات اجتماعی وسیعی نیست، اینجا هم همینه. مگه قراره با مهاجرت پرسونالیتی افراد تغییر کنه؟ پس این خود شخصه که اول باید به شناخت کافی از خودش، اهداف، ایده ال ها و خواسته هاش برسه و اونها رو الویت بندی کنه و بر اساس اون تصمیم به این بزرگی رو در زندگیش بگیره. نه اینکه باری به هر جهت حالا همه دارن میرن منم اقدام کنم ببینم چی میشه. اگه اینطوره که نتیجه مشخصه.

چطور میشه هنوز به پختگی فکری و شخصیتی نرسید ولی اقدامی به این بزرگی انجام داد که قدرت بالایی میطلبه. مهاجران در طول تاریخ عموما افراد قوی بودن و ساده لوحانه هست تصور کنیم هر کسی از عهده مهاجرت برمیاد.

خیر نه تا اون حد. کمی نتیجه گیریتون ایرانی مدل بود!
فقط نظر شخصی شما رو خواستم وگرنه دوستان مجرد زیادی داشتم که حالشون خیلی بهتر از متاهل ها بوده
در مورد personality نظرتون کمی جای تامل داشت. دوستی داشتم در ایران منزوی بود میگفتم این بره خارج چیکار میکنه اخه! اومد امریکا از پرروییش من خودم خجالت کشیدم! میخوام بگم چرا امکان تغییر شخصیت هست. حالا نمیدونم چند درصد جامعه اماری نمیتونم بدم.

[apply1361]

امروز با یکی از همکلاسیهام صحبت میکردم دو ساله اینجاست. میگفت اصلا اینجا رو دوست ندارم و روز به روز هم بیشتر بدم میاد. بیشتر هم میگفت سرده! بهش گفتم خب برگرد. گفت برمیگردم. بعد گرفتن پاسپورت برمیگردم.

من خودم به شخصه وقتی میومدم کانادا حالم خیلی بد بود برای اینکه میدونستم نمیتونم برگردم. چون با دو تا بچه میومدم و میدونستم که وقتی با بچه میای نمیشه بعد چند سال بگی خب بچه ها حالا برمیگردیم! الان هم خانواده خیلی راضی هستن و حتی برای دید و بازدید هم علاقه ای به ایران رفتن ندارند. فقط من هستم که سالی یک بار دو هفته میرم ایران و میام.

آدمهای اطرافم هم خیلی متفاوت برخورد میکنن. بعضی ها خیلی اینجا رو دوست دارن و قصد برگشت ندارند. بعضیها حتی علاقه ای به سفر به ایران ندارند. برخی خیلی دوست دارن حتما سر بزنن. بعضی هم که کلا دلشون میخواد برگردن. بعضی ها رو میشناسم که برگشتن. تا الان هم نتونستم براشون یک چارچوبی تعیین کنم که بشه فهمید چطور آدمهایی احساسشون چیه.

حتی جالبه که بعضی ها از تورنتو بدشون میاد ولی اتاوا رو دوست دارن. بعضی ها برعکس. در مورد مونترال و شهرهای دیگه هم همینطور. آدمیزاد خیلی تنوع احساسی و فکری داره.
آدمهایی رو توی ایران میشناسم که حتما بهشون توصیه میکنم بیان اینجا چون خیلی موفق میشن. ولی مثلا به برادر خودم اصلا توصیه نمیکنم چون تیپش رو میشنام و میدونم که اینجا اذیت میشه گرچه که میدونم خیلی هم موفق خواهد بود هم بخاطر پشتکار و تلاشش هم بخاطر رشته ش.

خلاصه نمیشه خیلی قطعی نظری داد. بیشتریها هم تا نیان و نبینن و تجربه نکنن خودشون هم نمیدونن عکس العملشون چیه. اما خوندن و شنیدن تجربه دیگران خیلی به من کمک کرد که آمادگی داشته باشم.

میدونید علت اینکه میگن "بعد گرفتن پاسپورت برمیگردن" چیه؟