آیا مهاجرت به کانادا کار درستی است؟

[zini_zinparast]

خیلی ها که میان اینجا و خوششون نمیاد میگند اینجا جهنمه یخ ده است! مسلما اینجا حقوقها بالاست و حتی با کار معمولی هم میتوانید ماشین و خونه بخرید. اما اولش سخته. اگر الان ایران رو برای خودتون جهنم میبینید. تشریف بیارید کانادا چون پشیمون نخواهید شد اما اگر میخواهید فقط درصد رفاه رو ببرید بالا ممکنه پشیمون بشید

[maxi1]

سلام به همه دوستان محترم

من یک راهنمایی شفاف می خوام از عزیزانی که چند سال هست کانادا هستن من و همسرم هر دو کارمند رسمی ایرانیم اما چه کارمندی کارمند بخور نمیر
34 ساله هستم 5 سال سابقه پرستاری دارم مدرکم لیسانسه توی یک بیمارستان دولتی اهواز کار می کنم که واقعا جهنمه و توی کل استان معروفه به شکنجه گاه پرستاران /کل بخش ما همیشه 30 بیمار در برابر 2 پرستار هست کار اینجا واقعا واقعا سنگین هست اخلاق و برخورد مردم بخصوص همراه بیمار بشدت بد هست بابت کلی کار و هفته ی هم حداقل دوبار کشیک شب بودن ماهی 2 میلیون میگیریم با اضافه کار یو کارانه وکلی بدبختی جمعا میشه 2و 800 تا 3 البته کارانه سالی یکباره
همسرم معلمه با 38 سال سن و فوق لیسانس 20 سال سابقه کار 2 تومن میگیره که با هزینه های عادی زندگی امروز حقوقش برا 15 روز هم کفایت نمیکنه ضمنا توی مدرسه ی کار میکنه با کلاسهای 35 تا 40 نفره بدون امکانات توی بدترین هوای جهان خوزستان هیچ باند پارتی هم نداشته از اول تا الان همش کلاس درس رفته اونم با دانش آموزهای امروز اینها رو گفتم که بدونید توی چه وضعیتی هستیم
خونه شخصی نداریم و مستاجریم
بچه فعلا نخواستیم
کل سرمایه زندگیمون هم 120 میلیونه
ماشینمون هم حتی قسطی هست فکر نکنید بنز اس 500 نه نه یک پژو پارسه
بگذریم
حالا سوال اینه با توجه به اینکه ما مقدمات کار اومدن رو انجام دادیم منظور مدرک زبانه و اقدام هست/ و البته حاضریم یکسال تا دوسال کار معمولی انجام بدیم تا زبانمون فول فول بشه و بعد بریم دنبال تخصص های خودمون
بنظر شما با توجه به شرایط کلی ما کار درستی میکنیم؟
ناگفته نماند هر دو تامون هم روحیه و خواسته مون اقدام هست.

سلام
با توجه به 5 سال سابقه کار بیمارستان دولتی اهواز میشه گفت از پس سختی ها ی کار برمیایید ولی مهاجرت یک مقدار متفاوت هست که دوستان برای شما توضیح دادند و بخش های مختلف فروم کانادا هم بسیار کامل.
برای پرستاری لطفا اینجا و اینجا مراجعه کنید و کامل مطالب رو مطالعه کنید. پس انداز شما کم هست متاسفانه یعنی در حد این هست که یک سال با همسرتون تشریف بیارید و شرایط رو ارزیابی کنید ببینید می تونید یا نه. امکان بازگشت سرمایه دارید؟ اگر جواب منفی هست خیلی ریسک هست. اگر هم بتونید دانشجویی اقدام کنید خیلی خوب هست ولی واقعا نمیدونم میتونید یا خیر. نظرات دوستان رو لحاظ کنید. زبانتون رو ایران تکمیل کنید در کانادا یا هر کشوری فرصت زبان آموزی نیست.
موفق باشید

[gbahrein]

سلام به همه دوستان محترم

من یک راهنمایی شفاف می خوام از عزیزانی که چند سال هست کانادا هستن من و همسرم هر دو کارمند رسمی ایرانیم اما چه کارمندی کارمند بخور نمیر
34 ساله هستم 5 سال سابقه پرستاری دارم مدرکم لیسانسه توی یک بیمارستان دولتی اهواز کار می کنم که واقعا جهنمه و توی کل استان معروفه به شکنجه گاه پرستاران /کل بخش ما همیشه 30 بیمار در برابر 2 پرستار هست کار اینجا واقعا واقعا سنگین هست اخلاق و برخورد مردم بخصوص همراه بیمار بشدت بد هست بابت کلی کار و هفته ی هم حداقل دوبار کشیک شب بودن ماهی 2 میلیون میگیریم با اضافه کار یو کارانه وکلی بدبختی جمعا میشه 2و 800 تا 3 البته کارانه سالی یکباره
همسرم معلمه با 38 سال سن و فوق لیسانس 20 سال سابقه کار 2 تومن میگیره که با هزینه های عادی زندگی امروز حقوقش برا 15 روز هم کفایت نمیکنه ضمنا توی مدرسه ی کار میکنه با کلاسهای 35 تا 40 نفره بدون امکانات توی بدترین هوای جهان خوزستان هیچ باند پارتی هم نداشته از اول تا الان همش کلاس درس رفته اونم با دانش آموزهای امروز اینها رو گفتم که بدونید توی چه وضعیتی هستیم
خونه شخصی نداریم و مستاجریم
بچه فعلا نخواستیم
کل سرمایه زندگیمون هم 120 میلیونه
ماشینمون هم حتی قسطی هست فکر نکنید بنز اس 500 نه نه یک پژو پارسه
بگذریم
حالا سوال اینه با توجه به اینکه ما مقدمات کار اومدن رو انجام دادیم منظور مدرک زبانه و اقدام هست/ و البته حاضریم یکسال تا دوسال کار معمولی انجام بدیم تا زبانمون فول فول بشه و بعد بریم دنبال تخصص های خودمون
بنظر شما با توجه به شرایط کلی ما کار درستی میکنیم؟
ناگفته نماند هر دو تامون هم روحیه و خواسته مون اقدام هست.

در ادامه و تکمیل فرمایشات برخی دوستان من هم به ان نکته تاکید میکنم که در شرایط سنی و تجربه افرادی نزدیک به شما خراب کردن پلهای پشت سر اصلا توصیه نمیشود. مشکل عمده ای که در سنین بالاتر برای بخشی از مهاجرین پیش می آید اینستکه حتی با داشتن و فراگرفتن همه مهارتهای لازم با تحمل سختیهای مربوطه جذب در بازار کار نیز برای این قشر به مراتب مشکلتر خواهد بود. علت این امر نیز تمایل اولیه و بیشتر کارفرما به شروع از پایه و پوزیشنهای جونیور و سپس ارتقا به سینیور پوزیشن است. به عبارتی افراد به طور طبیعی در کانادا و یا هر کشور دیگری از ابتدا وارد شغلهای رده بالاتر نمی شوند ومراحل را تدریحا طی میکنند که یک روال سنی را برای ایشان به وجود می آورد. مثلا فردی با رده سنی 30 تا 40 سال در موقعیتی قرار نمیگیرد که معمولا فردی با رده 40-50 یا 50-60 مثلا به طور طبیعی در آن رشد کرده است. افراد معمولا از پوزیشنهای قبلی در شرکت و... ارتقا یافته و به پوزیشنهای مدیریتی به تدریج میرسند و نمیتوان انتظار داشت پذیرای افرادی با تجربه اندک کانادایی در رده های بالایی مدیریتی شرکت که لازمه چنین سنهایی است بود. از طرف دیگر شروع مجدد از دوره های پوزیشن جونیور نیز حتی در صورت تمایل شخص به علت عدم تمایل شرکتها به چنین وضعیتی کمتر محتمل است. در شرکت یا موقعیتی که سینیور پوزیشن یا اینترمدییتها دارای رده سنی کمتری هستند چنین شرایطی پذیرفته نیست یا حداقل به صورت عام روال نیست.
در کل استثنا وجود داشته و دارد ولی اینکه پلهای پشت سر را خراب کرده و به چنین اقدامی بدون پشتوانه کافی دست زده شود اصولا توصیه نمیشود یا حداقل به صورت ریسکی توصیه پذیر نیست. افرادی با چنین شرایطی که موقعیت شغلی با چندین سال سابقه کار دارند شاید بهتر باشد با دید دوباره ای به مساله بنگرند و در مقابل خوبیها و بدیهای چنین اقدامی به حاشیه هایی که ممکن است برای یک فرد مجرد یا خانواده جوان با سن پایین تر مطرح نیست یا کمتر مطرح است نیز توجه نمایند. البته مساله شخصی است و برای هر فرد پاسخها متفاوت است اما به هرحال به صورت طبیعی با افزایش سن این موقعیتها به نفع عدم ریسک و تغییر در زندگی تغییر شکل می یابند و بهتر است با دقت نظر بیشتری تصمیم گیری شود.
موفق باشید

[anihoo]

از همه دوستان یک خواهشی دارم کلماتی که بار معنایی متفاوتی دارند رو کمی برای من کمتر مطلع توضیح بدید
اول از همه تشکر می کنم که جواب زحمت های من رو میدن
زندگی دو نفره نسبتاً محدودی خواهید داشت. دقیقا یعنی چطور؟ از بابت موارد اساسی می پرسم مثل خونه ماشین خورد و خوراک و درمان بیمه بازنشستگی و سفر و پس انداز
نکته بعد یعنی بعد دو تا پنج سال درس و مطالعه امتحانهای مورد نیاز یا طی دوره هم نمیتونیم امیدی داشته باشیم؟
اینطور که شما دوست عزیز تعریف کردید زندگی اونجا خیلی خیلی خیلی سخت تر از الان اینجا هست که دو نفر اینجا شاغلیم و به هیچ جایگاه و رفاهی نرسیدیم!
اینجا حتی بریم خونه بخریم قسط ماهیانه خونه 1 تومنه تا 10 یا 12 سال /قسط ماشینمون هم ماهی 1 تومنه تا دو سال دیگه/ خرج خونگی ماهانه مون هم 2 تومنه/ یعنی همین الان از حقوق 4 تومنی ما هم هیچی نمیشه پس انداز کرد بعبارتی 0 یعنی الان با این وضعیت توی بهشتیم خبر نداریم
ما انجام هیچ کاری رو عار نمی دونیم همین الانش هم شوهرم میره آژانس کار میکنه منم عارم نیست برم آریشگاه یا توی فروشگاه کار کنم فرضا ما اصلا کار تخصصی گیرمون نیاد یعنی با دو شغل معمولی وضعیت مسکن اتومبیل خورد خوراک و پس انداز و تفریح ما به چه شکله ؟ این دیگه دقیق ترین سوال مد نظرم هست طی مرور زمان فرضا ده سال شغل معمولی داشته باشیم
والا ما اصلا با کسی توی اپ های جدید اهل تبادل عکس نیستیم نه فیس افاده و از این حرفا هم نداریم
و اینکه با تلاش هم بعد 10 سال نمیتونم زبان مون رو در حد عرف اونا برسونیم و اونجا پرستار بشم اینطور که شما عزیزان می فرمایید جهنمه نه کانادا

chemistry jooon

لطفا توضیحات بیشتری برام بدید با دو شغل معمولی وضعیت مسکن اتومبیل خورد خوراک و پس انداز و تفریح ما به چه شکله ؟

ضمن اينكه حرفهاي دوستان رو تاييد ميكنم ميخوام از يه زاويه ديگه نگاه كنم. سختي ها جاي خود ولي به نظر ميرسه با كمي تحمل و تلاش وضع بهتري از ايران داشته باشيد. سه تا مساله الان به نظرم براي شما خيلي مهمه
١- زبان (تمام زندگيتون به اين زبان وابسته ست) خيلي روي اين حساب نكنيد كه اينجا توي محيط زبانتون فول بشه. اينجا فقط گوشتون كمي بيشتر عادت ميكنه و زبونتون سريعتر ميچرخه ولي اينكه فكر كنيد اينجا زبانتون رو تكميل كنيد نه همون ايران تا ميتونيد زبان رو تقويت كنيد.
٢- تحمل آب و هواي اينجا خصوصا كه از منطقه ي گرمسير مياييد. سرماي اينجا افسرده كننده ست وقتي طولاني ميشه. سال اول كه بدن هم عادت نداره و كم مياره. بايد از راههاي مختلف انرژي به خودتون تزريق كنيد و خلاصه حواستون به بدنتون و روانتون باشه.
٣- روابط اجتماعي. اينو آدم تا مهاجرت نكنه نميفهمه. اولش اينجا احساس ميكنيد داريد غرق ميشيد. احساس خفگي ميكنيد نياز داريد روابط اجتماعي داشته باشيد و كمي سخته فرهنگها متفاوته. همه ي اون چيزهايي كه ممكنه بعد چند سال جزو قشنگيهاي اينجا به نظرتون بياد اوايل آزار دهنده ممكنه باشه. دوري دلتنگي و ....

اما اگه اين سه تا رو بتونيد تحمل كنيد و پيشرفت داشته باشيد ميتونيد انرژيتون رو بگذاريد براي درس خوندن و خودتون رو با نيازهاي بازار كار هماهنگ كردن. لزومي نداره دنبال شغل خودتون باشيد حتما ولي شغلهاي مرتبط هست. فقط بايد در نظر بگيريد خيلي از رشته ها نياز به برقراري ارتباط داره و زبان فوق العاده قوي. اگه زبانتون خوب نباشه اصلا فكر موفقيت رو نكنيد. همون كارهاي جنرال. اينكه به نظرتون عجيبه بعد ده سال زبانتون فول نشه بايد بگم اصلا عجيب نيست. كسي بعد ده سال زبانش فول ميشه كه روزي چندين ساعت به طور دائم روي زبانش كار كنه و با فرهنگ اينجا آشنا بشه. اگه مشغول كار جنرال باشيد اين امكان رو نداريد. فرض كنيد يك صندوقدار هستيد مجبوريد تند تند مشتري راه بندازيد و فرصت حرف زدن هم نداريد فوقش روزتون بخير و كيسه لازم داريد و روز خوبي داشته باشيد. كي فرصت ميكنيد زبانتون رو تقويت كنيد؟ تا زبانتون تقويت نشه هم كار خوب گير نمياريد.
با همه ي اينها شدنيه. چرا كه نه. خواستن توانستنه. فقط يك امكان رو هم در نظر بگيريد كه نتونيد و مجبور به برگشت بشيد. آدم وقتي از شرايطش ناراضيه منطقي ترين كار تغيير شرايطه. به نظر من اين ريسك رو بكنيد و براي زندگي بهتر تلاش كنيد ولي نه فقط بخاطر شرايط بهتر مالي كه ممكنه اين اتفاق هرگز نيفته. به خاطر شرايط اجتماعي بهتر. مهاجرت يعني از دست دادن و از نو شروع كردن. مهاجرت معنيش تغيير از بدتر به بهتر نيست.
هم زبان بخونيد هم تحقيق كنيد در مورد رشته ها و شغلهاي مختلف. خودتون رو از نظر روحي آماده كنيد براي بدترين ها انشالله بهترين ها براتون اتفاق بيفته.

[anihoo]

در ضمن شغل آرايشكري هم درآمد خوبي داره. كلا شغلهاي خدماتي درآمدشون خوبه.

[neda007]

مرسی از همه دوستان

پس جمع بندی کنم من از مشاوره با دوستان به این نتیجه رسیدم اگر اشتباه متوجه شدم هم بفرمایید

ما می تونیم با داشتن دو شغل معمولی توی کانادا زندگی بهتری از نظر مادی نسبت به حال حاضر ایرانمون که مثلا دو تا کارمند رسمی هستیم داشته باشیم. پس با دو شغل معمولی کانادا می تونیم وضعیت مسکن اتومبیل خورد خوراک و پس انداز و تفریح و بازنشستگی بهتری نسبت به ایران داشته باشیم برای ما هم، همین اصل هست

آدم برای همین ها زندگی و تلاش میکنه مگه ما چقدر فرصت زندگی داریم که همیشه در سختی باشیم مثلا اسمم پرستار یا آقا معلم باشه
ترجیح میدم رفاه بهتری نسبت به الان داشته باشیم تا مثلا دو تا اسم توخالی و زندگی روی خط فقر ایران
برای انجام کار خدماتی هم هیچ عیبی نمی بینیم من 3 سال آرایشگر بودم نهایتش شوهرم با ماشین کار کنه هر چند دوسال جوشکاری هم کار کرده.

در مورد بحث آب هوا الان اینجا گرمترین و آلوده ترین نقطه جهان از نظر آب و هواست ما چطور سازگار شدیم هیچی همش زیر کولریم تفریحی هم نداریم نه تابستون نه زمستون چونکه همیشه هوا بشدت آلوده و پر از ریزگرده// سرما اونجا هم قبول دارم خیلی خیلی خیلی زیاده اما مثلا گرما اینجا است در حالت عکسش.

ما از یاد گرفتن هیچوقت دست نکشیدیم اونجا هم از یادگرفتن بخصوص زبان دست نمی کشیم حتی شبی یکساعت یا یادگیری زبان روزی دو سه ساعت توی سال اول اقامت که پس اندازی هم داریم و میتونیم کمتر کار کنیم هر چند هیچوقت یادگرفتن زبان رو ترک نخواهیم کرد

اصل موضوع برای ما همین بود / البته بعلت نیاز شدید بازار کار ایران به پرستار چیزی رو هم از دست نمیدم شوهرم هم میتونه مرخصی بدون حقوق تا سه سال بگیره پس ما فقط فقط روی زبان تمرکز می کنیم برای سال آینده 97 مرررررررررررررررررررررررر رررسی

[neda007]

منظور این هست ما تجربه بدترین ها رو توی کارنامه مون داشتیم ناز پرورده نیستیم که بگیم ما توی شمال تهران این رو صد برابر بهتر داشتیم الان نداریم// اینجا امکانات در حد صفر هست صفر واقعی مثلا برا کار درمانی باید بیایم تهران / یک دندونم شکست دکتر خصوصی رفتم ویزیت کرده 40 تومن نوبت داده برا 4 ماه بعد در صورتی که من تا عصب دندونم شکسته میخوام 2 میلیون پول هم بدم نوبت داده برا 4 ماه زنگ زدم خواهرم اصفهان برام نوت گرفته توی یک هفته تمام کارهای عصب کشی و روکشم انجام میشه مرکز دولتی اونم با 500 تومن /ضمنا اینجا مرکز خدمات دندانپزشکی دولتی هم نداریم/برا خرید مورد های اساسی تهران برا سفر خارج کشور تهران برا تفریح تهران رد کنیم بریم شمال اینجا خدمات عمومی و تفریحی در حد صفره /مترو نداریم/ اتوبوس و ایستگاه کولر دار نداریم /دانشگاه خوب نداریم/ جاده و اتوبان نداریم /پارک نداریم/ولی نفت خوووووو داریم که به ما ربطی نداره

[violet11]

مرسی از همه دوستان

پس جمع بندی کنم من از مشاوره با دوستان به این نتیجه رسیدم اگر اشتباه متوجه شدم هم بفرمایید

ما می تونیم با داشتن دو شغل معمولی توی کانادا زندگی بهتری از نظر مادی نسبت به حال حاضر ایرانمون که مثلا دو تا کارمند رسمی هستیم داشته باشیم. پس با دو شغل معمولی کانادا می تونیم وضعیت مسکن اتومبیل خورد خوراک و پس انداز و تفریح و بازنشستگی بهتری نسبت به ایران داشته باشیم برای ما هم، همین اصل هست

آدم برای همین ها زندگی و تلاش میکنه مگه ما چقدر فرصت زندگی داریم که همیشه در سختی باشیم مثلا اسمم پرستار یا آقا معلم باشه
ترجیح میدم رفاه بهتری نسبت به الان داشته باشیم تا مثلا دو تا اسم توخالی و زندگی روی خط فقر ایران
برای انجام کار خدماتی هم هیچ عیبی نمی بینیم من 3 سال آرایشگر بودم نهایتش شوهرم با ماشین کار کنه هر چند دوسال جوشکاری هم کار کرده.

در مورد بحث آب هوا الان اینجا گرمترین و آلوده ترین نقطه جهان از نظر آب و هواست ما چطور سازگار شدیم هیچی همش زیر کولریم تفریحی هم نداریم نه تابستون نه زمستون چونکه همیشه هوا بشدت آلوده و پر از ریزگرده// سرما اونجا هم قبول دارم خیلی خیلی خیلی زیاده اما مثلا گرما اینجا است در حالت عکسش.

ما از یاد گرفتن هیچوقت دست نکشیدیم اونجا هم از یادگرفتن بخصوص زبان دست نمی کشیم حتی شبی یکساعت یا یادگیری زبان روزی دو سه ساعت توی سال اول اقامت که پس اندازی هم داریم و میتونیم کمتر کار کنیم هر چند هیچوقت یادگرفتن زبان رو ترک نخواهیم کرد

اصل موضوع برای ما همین بود / البته بعلت نیاز شدید بازار کار ایران به پرستار چیزی رو هم از دست نمیدم شوهرم هم میتونه مرخصی بدون حقوق تا سه سال بگیره پس ما فقط فقط روی زبان تمرکز می کنیم برای سال آینده 97 مرررررررررررررررررررررررر رررسی

کاربر محترم ندا؛ ( ببخشید اینطور خطاب کردم. اخه چند روز پیش تو گروه تلگرامی به یکی گفتم دوست عزیز، بعد از اون خانومم تا دو سه روز گیر داده اون دوستت بود یا عزیزت!!!!)

نکته اول اینه که شما اطمینان دارید در یکی از روشهای مهاجرتی کانادا واجدالشرایط هستید؟ نه برای اکسپرس انتری فدرال امتیاز دارید و نه انتاریو. نه رشتتون در ساسکا قابل قبوله و نه سرمایه برای مانیتوبا و کبک دارید. نه سابقه مدیریت و خوداشتغالی دارید و نه هنرمند و ورزشکار حرفه ای هستید! اصلا چطور قراره مهاجرت کنید؟؟؟

در ثانی؛ شما نتیجه گیری کاملا غلط و دقیقا 180 درجه عکس فرمایشات اکثر دوستان داشتید.

شما با دو شغل معمولی نهایتا از پس زندگی در سطح پایین بر خواهید اومد. (اگه فول تایم بشه گیر اورد هر دو شغل رو هم) وضعیت مسکن شما یک منزل اجاره ای در مناطق ارزان قیمت خواهد بود. (خیال خرید مسکن بدون سرمایه هنگفت اولیه رو از سر بیرون کنید) .خودرو شما هم ایضا (خوردر هزینه ماهانه بالایی تحمیل میکنه خصوصا هرچقدر مدل بالاتر باشه که شما از پسش بر نخواهید اومد). از حقوق بازنشستگی در کار معمولی و جنرال به شکلی که تصور میکنید خبری نیست (مگه ایرانه؟)

[Frisbee]

مرسی از همه دوستان

پس جمع بندی کنم من از مشاوره با دوستان به این نتیجه رسیدم اگر اشتباه متوجه شدم هم بفرمایید

ما می تونیم با داشتن دو شغل معمولی توی کانادا زندگی بهتری از نظر مادی نسبت به حال حاضر ایرانمون که مثلا دو تا کارمند رسمی هستیم داشته باشیم. پس با دو شغل معمولی کانادا می تونیم وضعیت مسکن اتومبیل خورد خوراک و پس انداز و تفریح و بازنشستگی بهتری نسبت به ایران داشته باشیم برای ما هم، همین اصل هست

آدم برای همین ها زندگی و تلاش میکنه مگه ما چقدر فرصت زندگی داریم که همیشه در سختی باشیم مثلا اسمم پرستار یا آقا معلم باشه
ترجیح میدم رفاه بهتری نسبت به الان داشته باشیم تا مثلا دو تا اسم توخالی و زندگی روی خط فقر ایران
برای انجام کار خدماتی هم هیچ عیبی نمی بینیم من 3 سال آرایشگر بودم نهایتش شوهرم با ماشین کار کنه هر چند دوسال جوشکاری هم کار کرده.

در مورد بحث آب هوا الان اینجا گرمترین و آلوده ترین نقطه جهان از نظر آب و هواست ما چطور سازگار شدیم هیچی همش زیر کولریم تفریحی هم نداریم نه تابستون نه زمستون چونکه همیشه هوا بشدت آلوده و پر از ریزگرده// سرما اونجا هم قبول دارم خیلی خیلی خیلی زیاده اما مثلا گرما اینجا است در حالت عکسش.

ما از یاد گرفتن هیچوقت دست نکشیدیم اونجا هم از یادگرفتن بخصوص زبان دست نمی کشیم حتی شبی یکساعت یا یادگیری زبان روزی دو سه ساعت توی سال اول اقامت که پس اندازی هم داریم و میتونیم کمتر کار کنیم هر چند هیچوقت یادگرفتن زبان رو ترک نخواهیم کرد

اصل موضوع برای ما همین بود / البته بعلت نیاز شدید بازار کار ایران به پرستار چیزی رو هم از دست نمیدم شوهرم هم میتونه مرخصی بدون حقوق تا سه سال بگیره پس ما فقط فقط روی زبان تمرکز می کنیم برای سال آینده 97 مرررررررررررررررررررررررر رررسی

نکته بسیار جالب برای بنده این بود که تمامی دوستانی که نظر دادن هدف و منظورشان این بود که کیس شما اصلا مناسب برای مهاجرت نیست و خواستن خیلی محترمانه به شما اطلاع بدهند و خودتان به این نتیجه برسین که کار شما خیلی ریسکی هست، حالا شما چطور برداشت کردین که دوستان نظر به تشویق برای این اقدام شما داشتن برای بنده خیلی جالب بود.

بنده از نقطه نظر متفاوت به شما پیشنهاداتی میکنم، تصمیم نهایی با خود شماست. اگر فکر میکنین که تا الان از زندگی کردن لذتی نبردین یا به اندازه حقتون به جایگاهی نرسیدین دلیل بر این نیست که با مهاجرت به سرزمین آرزوها، به درجه ای خواهید رسید که از شرایط زندگی راضی باشین. بنده کسانی را میشناسم که با شرایط بسیار بالاتر از شما مقدار حقوق بسیار پایینتری دریافت میکنن در ایران و شرایط زندگی نامساعدتر. این رو هم در نظر بگیرین که آدمی که موفق باشد، در اکثر موارد در همه جا موفق خواهد بود، پس عدم موفقیت شما در زندگی میتواند ناشی از دلایل بسیار زیاد دیگر هم باشد. شما فکر نکنید که تشریف بیارید اینجا بعد 3 یا 4 سال سختی کشیدن زندگی مرفه و متعادلی خواهید داشت حتی اگر تمامی مشکلات و اما و اگرها را با پیروزی پشت سر بگذارید. اینجا کسی با آغوش باز از شما استقبال نخواهد کرد و هرکس به اندازه توانایی هایش سنجیده میشود (البته اینجا هم پارتی بازی و استفاده از روابط هم هست اما کم رنگتر). پیدا کردن شغل هم در حیطه کاری شما با استانداردهای اینجا بسیار سخت خواهد بود، حداقل چند سال باید برای پیدا کردن شغل مطلوبتان تلاش کنید، حتی پیدا کردن شغل های معمولی و مهمتر حفظ کردن آن شغل (اکثر مواقع). همانطور که اشاره کردین، در ایران در صورت بوجود آمدن مشکل یا مسئله ای، کسانی از خانواده شما هستن که به کمکمتان بیایند اما اینجا فقط خودتان هستین، مسئله غربت و تنهایی و عدم توانایی در برقرای ارتباط را هم در نظر بگیرید. اکثر افرادی که موفق به مانده در اینجا شدن در سنین 26 الی 30 سالگی تشریف آوردن. چرا در این سنین شانس موفقیت بالاتر است؟ چون شما بعد 30 سال خیلی سخت تر قادر خواید بود که با محیط جدید سازگاری پیدا کنید و شخصیت شما کامل تا این زمان شکل خواهد گرفت.

در آخر بازهم تاکید میکنم که برای تمامی صحبتهای بنده استثناهاتی هم وجود داشته و شما باید از خودتان سوال کنید که آیا شخصی بوده اید که در زندگیتان جزو مستثنیات محسوب میشده اید یا خیر. و بیشتر از همه به این فکر کنید که اگر نظر شما این است که دیگر چیزی برای از دست دادن ندارید و مهاجرت راه آخرتان است، باید عرض کنم که برعکس شما خیلی چیزها برای از دست دادن دارید و باید بسیار محتاطانه تر تصمیم بگیرید. بازهم تاکید میکنم که کلام بنده قابل بسط به تمامی کیس ها نیست و همیشه استثناهاتی هم وجود داشته است.

[neda007]

[QUOTE=violet11;2467587]کاربر محترم ندا؛ ( ببخشید اینطور خطاب کردم. اخه چند روز پیش تو گروه تلگرامی به یکی گفتم دوست عزیز، بعد از اون خانومم تا دو سه روز گیر داده اون دوستت بود یا عزیزت!!!!)

نکته اول اینه که شما اطمینان دارید در یکی از روشهای مهاجرتی کانادا واجدالشرایط هستید؟ نه برای اکسپرس انتری فدرال امتیاز دارید
( جواب :: سلام به شما //بله اگر نمره 7 آیلتس الان رو توی یک اسکیل 8 کنیم ) و
نه امتیاز انتاریو. نه رشتتون در کبک دارید.
( طبق گفته شما پرستاری حتی با فوق هم حذف شده ؟ ما توی این قسمت دقیق میدونیم امتیاز شوهرم همین الان ا

گه فقط ایشون زبانشون بشه CLB9 امتیازتون 417 و اگه هر دو بشیم CLB9 امتیازمون 425 میشه

. و میدونم اخرین رقم 449 بوده

https://www.canadavisa.com/comprehen...alculator.html)

در ثانی؛ شما نتیجه گیری کاملا غلط و دقیقا 180 درجه عکس فرمایشات اکثر دوستان داشتید.
چطور؟ این حرف من نیست حرف دوستانه مثلا آنیهو گفته :

در ضمن شغل آرايشكري هم درآمد خوبي داره. كلا شغلهاي خدماتي درآمدشون خوبه.
یا زینی گفته

مسلما اینجا حقوقها بالاست و حتی با کار معمولی هم میتوانید ماشین و خونه بخرید.

شما با دو شغل معمولی نهایتا از پس زندگی در سطح پایین بر خواهید اومد. (اگه فول تایم بشه گیر اورد هر دو شغل رو هم) وضعیت مسکن شما یک منزل اجاره ای در مناطق ارزان قیمت خواهد بود. (خیال خرید مسکن بدون سرمایه هنگفت اولیه رو از سر بیرون کنید) .خودرو شما هم ایضا (خوردر هزینه ماهانه بالایی تحمیل میکنه خصوصا هرچقدر مدل بالاتر باشه که شما از پسش بر نخواهید اومد)
( نهایت امر یک ماشین دست دوم خوب تویوتا یا هندا 10 هزار دلاره بیشتر که نیست //این رو هم میدونیم که ماشین صفر اقساط خرج و هزینه ش بالاست البته اونم در نهایت با مالیات وسود اینها حدودا یک تویوتا ۲۳۵۰۰ دلاره. که۲۰۰۰ دلار پیش پرداخت میدیم. یک ضامن هم میخوان که یکی از بستگان هست. باقیش قسط بندی میشه با سود صفر درصد برای ۸۴ ماه. میشه حدود ماهی ۲۵۵ دلار.) . از حقوق بازنشستگی در کار معمولی و جنرال به شکلی که تصور میکنید خبری نیست (مگه ایرانه؟)خیر اینجا هم وقتی بازنشسته میشیم حقوق 2 میلیونی رسمی میشه 1 میلیون با یک بیمه که اکثرا موارد اساسی رو پوشش نمیده مثلا یک آشنا بنده خدا هزینه شیمی درمانیش با وجود بیمه شده 25 میلیون //تازه این بنده خدا موردش رو دکتر گفته حاد نیست اگر کسی خدای نکرده حاد باشه که هیچ باید بره بمیره حداقل 300 میلیون خرجشه با تامین اجتماعی اونجا هم همینه آیا؟یعنی بیماری حاد توی کانادا هم همینه؟؟

اگر اونجا اینقدر بد و سیاه و سخت و تاریک هست قطعا شرایط تحصیلی و مادی شما از ما بهتر هست پس چرا ایران تشریف نمیارید؟ اینجا شغل خواهید داشت اینجا نزدیک خانواده اید اینجا با سرمایه و دانش بالاتر از ما زندگی خیلی بهتری خواهید داشت