آیا مهاجرت به کانادا کار درستی است؟

[علی جون]

من 25 ساله هستم ولی باز به کی سری مشکلات فکر می کنم . یعنی به نظر خودم توی سنی هستم که بعد از مهاجرت به کانادا و حتی بعد از چند سال جا افتادن هم ، مسائلی مثل تشکیل خانواده و . . . برای من سخت میشه . یا مورد دیگه ادامه تحصیل یا تجربه کار کانادایی هستش . . . خوب این موارد مشخصا برای کسی که از حداکثر 16 - 17 سالگی اونجا بره خیلی بهتر شکل میگیره . مثلا درس ، کار و حل شدن در جامعه چند ملیتی کانادا برای این سنین راحت تر هستش تا +25 .
فعلا بیشترین مورد نگرانیم در مورد حد موفقیتم در اونجاست چون توی همین ایران یه جایگاه نسبی دارم با توجه به سن که شغل و ماشین و اینها ولی مشخصا قابل مقایسه با موقعیت اجتماعی و آزادی عقیده ای که میشه اونجا تجربه کرد ، اینها ناچیزه . خوب شدت این مقایسه کردن ایران و کانادا برای شخص خودم توی مثلا 10 سال آینده ذهنم رو اذیت میکنه تا حدی که مرتب و بارها طی هر روز به کشورهای دیگه و نه برای مهاجرت بلکه برای تحصیل و برگشت فکر میکنم . شاید دلیل این مورد تنهایی ناشی از مجرد بودن من در کانادا باشه که از الان و با خوندن خاطرات دوستان مهاجر که تقریبا همگی متاهل هستن ، توی ذهن من شکل گرفته .

من 5 سال پیش وقتی 28 سالم بود اقدام کردم (و البته هنوز هم تو نوبتم!). اونموقع همه جوره از شرایط زندگیم راضی بودم و اصلا به مهاجرت فکر نمیکردم و حتی یه جورایی هم مخالف بودم باهاش، و فقط برای اینکه یه جای پایی برای خودم باز کرده باشم تا در آینده وقتی زمانش رسید بتونم در بارش تصمیم بگیرم، این کار رو کردم. ولی تو این مدت اتفاقات مثبت و منفی ئی افتاد که کم‌کم نظرم برگشت و الان خیلی خوشالم از تصمیمی که اون موقع گرفتم، چون اگه اقدام نکرده بودم، شاید با توجه به اینکه رشتم دیمند نبوده، هیچ وقت دیگه نمیتونستم و همیشه حسرت فرصتی که از دست داده بودم رو میخوردم.
خلاصه اینکه اقدامش ضرری نداره. تو فاصله ای که کارِتون درست میشه میتونین تصمیم نهایی رو براش بگیرین. فوقش پشیمون میشین از رفتن و کنسلش میکنین ولی لااقل اگه در آینده همه چیز رو مهیای مهاجرت میدیدین، حسرت نمیخورین که چرا زودتر اقدام نکرده بودین. (:

[Austin.A]

با ایده ی شما برای اقدام و کلا روشی که اقدام کردید موافقم ولی یه مساله مبهم هنوز وجود داره . یک سری دوستان که البته اسکن کانادا هم شدن مدتیه توصیه میکنن که برای اومدن به کانادا همه فکر و ذهن رو باید معطوف به اون کنیم ... یعنی به قول یکی از اونها حتی ساعت روی دسکتاپ و تسکبار کامپیوتر رو هم با ساعت مونترال یا ... ست کنیم !! فرانسه خوندن و مثلا واسه ما عمرانی ها تحقیق برای نظام مهندسی و عضو شدن و سرچ جاب و خیلی مسائل ریز و درشت دیگه که اگر واقعا بخوایم وقت بگذاریم ، میشه گفت تمامی وقت ما رو میگیره .
اما موردی که شما مطرح میکنی و من هم خیلی دوست دارم بتونم به همین روش پایبند بشم و کاش فکرم به این ایده راضی بشه ، یک مورد داره . اگر فرضا من یا شما توی اون مدت بعد از اقدام کردن توی همین ایران چون تقریبا بیخیال رفتن هستیم یعنی حساب 100 درصدی نمی کنیم روی اون ، موقعیت های ادامه تحصیل داشته باشیم یا موقعیت های زندگی مختلف خوب اینها مغایرت داره با اون کانادا رفتن . یعنی فرضا من مستر آزاد یا پردیس بین الملل ایران میخونم با هزینه بالا و وقت صرف میکنم ولی سال بعد واسه کانادا همه چیز درست میشه و میرم اونجا باز باید یه رشته برای مستر دیگه حداقل M.Eng بخونم تا مدرک کانادایی داشته باشم و مستر ایرانی خودم میشه کشک !
موارد دیگه هم زیاد هستش و میدونم که تصمیم گیری سخته . مثلا من همین حالا موندم ! الان مستر بخونم آزاد ایران ، یا بشینم اساسی بخونم برای دولتی ایران ، هزینه کنم زیاد بار پردیس کیش و غیره ، اگر اپلای هام آپروود شدن واسه کشورهای خارجی برم ، یا کلا درس نخونم و مستر رو بزارم برای کانادا و بجاش سابقه کار و فرانسه و اینها رو تکمیل کنم .
این مورد نه فقط برای من و بلکه برای خیلی از دوستانم هم که قصد اقدام کردن دارن اتفاق افتاده و کلا یه جور شک و تردید رو برای ادامه راه پیش پای آدم میزاره .
راستی ... ماشالا 5 سال ! کبک طبق گفته دوستان 2.5 سال معمولشه . شما فدرالی ظاهرا ، نه ؟

[ghlobe]

موارد دیگه هم زیاد هستش و میدونم که تصمیم گیری سخته . مثلا من همین حالا موندم ! الان مستر بخونم آزاد ایران ، یا بشینم اساسی بخونم برای دولتی ایران ، هزینه کنم زیاد بار پردیس کیش و غیره ، اگر اپلای هام آپروود شدن واسه کشورهای خارجی برم ، یا کلا درس نخونم و مستر رو بزارم برای کانادا و بجاش سابقه کار و فرانسه و اینها رو تکمیل کنم .

اگر برنامه مهاجرتتون قطعی یه وقتتون رو تلف ادامه تحصیل ایران نکنید. ارزش چندانی برای کار در کانادا نداره. تمام وقت باقیمانده تون رو صرف زبان خوندن و پول جمع کردن کنید. هرچقدر میتونید سرمایه جمع کنید با خودتون بیاورید تا اگر لازم شد بتونید بیزینسی هم بزنید.

[علی جون]

با ایده ی شما برای اقدام و کلا روشی که اقدام کردید موافقم ولی یه مساله مبهم هنوز وجود داره . یک سری دوستان که البته اسکن کانادا هم شدن مدتیه توصیه میکنن که برای اومدن به کانادا همه فکر و ذهن رو باید معطوف به اون کنیم ... یعنی به قول یکی از اونها حتی ساعت روی دسکتاپ و تسکبار کامپیوتر رو هم با ساعت مونترال یا ... ست کنیم !! فرانسه خوندن و مثلا واسه ما عمرانی ها تحقیق برای نظام مهندسی و عضو شدن و سرچ جاب و خیلی مسائل ریز و درشت دیگه که اگر واقعا بخوایم وقت بگذاریم ، میشه گفت تمامی وقت ما رو میگیره .
اما موردی که شما مطرح میکنی و من هم خیلی دوست دارم بتونم به همین روش پایبند بشم و کاش فکرم به این ایده راضی بشه ، یک مورد داره . اگر فرضا من یا شما توی اون مدت بعد از اقدام کردن توی همین ایران چون تقریبا بیخیال رفتن هستیم یعنی حساب 100 درصدی نمی کنیم روی اون ، موقعیت های ادامه تحصیل داشته باشیم یا موقعیت های زندگی مختلف خوب اینها مغایرت داره با اون کانادا رفتن . یعنی فرضا من مستر آزاد یا پردیس بین الملل ایران میخونم با هزینه بالا و وقت صرف میکنم ولی سال بعد واسه کانادا همه چیز درست میشه و میرم اونجا باز باید یه رشته برای مستر دیگه حداقل M.Eng بخونم تا مدرک کانادایی داشته باشم و مستر ایرانی خودم میشه کشک !
موارد دیگه هم زیاد هستش و میدونم که تصمیم گیری سخته . مثلا من همین حالا موندم ! الان مستر بخونم آزاد ایران ، یا بشینم اساسی بخونم برای دولتی ایران ، هزینه کنم زیاد بار پردیس کیش و غیره ، اگر اپلای هام آپروود شدن واسه کشورهای خارجی برم ، یا کلا درس نخونم و مستر رو بزارم برای کانادا و بجاش سابقه کار و فرانسه و اینها رو تکمیل کنم .
این مورد نه فقط برای من و بلکه برای خیلی از دوستانم هم که قصد اقدام کردن دارن اتفاق افتاده و کلا یه جور شک و تردید رو برای ادامه راه پیش پای آدم میزاره .
راستی ... ماشالا 5 سال ! کبک طبق گفته دوستان 2.5 سال معمولشه . شما فدرالی ظاهرا ، نه ؟

آره من فدرالم و اقلا یکسال دیگه هم اینجوری که بوش میاد باید وایسم.
من اگه الان تو ایران یه شرایط عالی، حالا چه کاری چه تحصیلی برام پیش میومد، بازم کاری که میکردم این بود که وقتش که شد میرفتم، لندینگ میکردم، یکی دو ماه میموندم، کارت اقامتم رو میگرفتم، برمی گشتم ایران به زندگیم میرسیدم؛ اگه واقعا برای چندین سال اوضاع خوب و بر وفق مراد بود و تشخیص میدادم که خوب خواهد موند (که البته بیشتر شبیه رویاست این موضوع تو این شرایط فعلیمون) که دیگه همینجا موندگار میشدم، اگر هم نبود که تا سه سال هروقت میخواستم میتونستم بر گردم و تمرکزم رو بذارم رو موندن.
ولی به هرحال اگه کسی فکر میکنه شرایطش رو داره که بره، به قول globe درس خوندن اضافی در اینجا به دردش نخواهد خورد. شما بری دنبال پذیرش برای ادامه تحصیل تو کانادا خیلی به صرفته، اینجوری با یه تیر دو نشون زدی.

[ehsan110]

با ایده ی شما برای اقدام و کلا روشی که اقدام کردید موافقم ولی یه مساله مبهم هنوز وجود داره . یک سری دوستان که البته اسکن کانادا هم شدن مدتیه توصیه میکنن که برای اومدن به کانادا همه فکر و ذهن رو باید معطوف به اون کنیم ... یعنی به قول یکی از اونها حتی ساعت روی دسکتاپ و تسکبار کامپیوتر رو هم با ساعت مونترال یا ... ست کنیم !! فرانسه خوندن و مثلا واسه ما عمرانی ها تحقیق برای نظام مهندسی و عضو شدن و سرچ جاب و خیلی مسائل ریز و درشت دیگه که اگر واقعا بخوایم وقت بگذاریم ، میشه گفت تمامی وقت ما رو میگیره .
اما موردی که شما مطرح میکنی و من هم خیلی دوست دارم بتونم به همین روش پایبند بشم و کاش فکرم به این ایده راضی بشه ، یک مورد داره . اگر فرضا من یا شما توی اون مدت بعد از اقدام کردن توی همین ایران چون تقریبا بیخیال رفتن هستیم یعنی حساب 100 درصدی نمی کنیم روی اون ، موقعیت های ادامه تحصیل داشته باشیم یا موقعیت های زندگی مختلف خوب اینها مغایرت داره با اون کانادا رفتن . یعنی فرضا من مستر آزاد یا پردیس بین الملل ایران میخونم با هزینه بالا و وقت صرف میکنم ولی سال بعد واسه کانادا همه چیز درست میشه و میرم اونجا باز باید یه رشته برای مستر دیگه حداقل M.Eng بخونم تا مدرک کانادایی داشته باشم و مستر ایرانی خودم میشه کشک !
موارد دیگه هم زیاد هستش و میدونم که تصمیم گیری سخته . مثلا من همین حالا موندم ! الان مستر بخونم آزاد ایران ، یا بشینم اساسی بخونم برای دولتی ایران ، هزینه کنم زیاد بار پردیس کیش و غیره ، اگر اپلای هام آپروود شدن واسه کشورهای خارجی برم ، یا کلا درس نخونم و مستر رو بزارم برای کانادا و بجاش سابقه کار و فرانسه و اینها رو تکمیل کنم .
این مورد نه فقط برای من و بلکه برای خیلی از دوستانم هم که قصد اقدام کردن دارن اتفاق افتاده و کلا یه جور شک و تردید رو برای ادامه راه پیش پای آدم میزاره .
راستی ... ماشالا 5 سال ! کبک طبق گفته دوستان 2.5 سال معمولشه . شما فدرالی ظاهرا ، نه ؟

دوست عزیز من هم با دوستان دیگه موافقم البته اگه تحصیلت در ایران برات مجانی تموم بشه اشکال نداره ولی اگه بخوای واسش پول بدی خیلی به صرفه ات نیست. ولی 25 سالگی هم سن خوبیست و با یکی دو سال درس خوندن تو کانادا می تونی خودتو آپ گرید کنی و فوق فوقش در سی سالگی به جایگاه دلخواهت برسی اینه که قدر لحظات رو بدون. موفق باشی

[Pearson]

در احوالات مهاجرت


شیخی را از احوالات مهاجرت پرسیدند، بگفت هم چون شب اول قبر ماند و هرکسی را بسته به سنگینی نامه ی اعمالش حکمی دگر است.

لیک اهل سلوک فرموده اند که هفت مرحله دارد و مرتبت هرکدام را ندانی مگر از آن مرحله به سلامت بیرون آیی و اگر مرد راه نباشی به خوان هفتم نرسی.


اول) نیت: آن لحظه است که مهاجر به ستوه می آید و عزم هجرت می کند. از این نقطه فرد از خاک خود کنده شده است و ولوله ی عزیمت در جانش افتاده و به جرگه ی مهاجرین پیوسته است. از مناسک این مرحله سعی بین صفا و مروه و دویدن به دنبال وکیل و انتظار در صف طویل درب سفارت و دارالترجمه و آزمون آیلتس و تافل و نوافل و ال و بل است و این خود اول قدم است.

دوم) استجابت: زمانی است که صبر مسافر به بار می نشیند و مهر ویزای بلاد خارجه بر پاسپورت وی کوبانده می شود. مهاجر در این مرحله خود را پیروزترین مردمان جهان می داند و هموطنانش را به چشم کور و کچل هایی می بیند که در باتلاق بی فرهنگی و ترافیک و فقر فرو می روند و به خود افتخار می کند که به زیرکی و رندی از این جهنم جهیده است.

سوم) عزیمت: مرحله ی گذاشتن تمام وابستگی ها از خانه و زندگی و متعلقین و متعلقات و دوستان و اقوام است. برخی این مرحله را به مرگ تعبیر کنند. با هجوم خاطرات و دلبستگی ها اندک اندک ترس و تردید در مهاجر فزونی می گیرد. سرانجام وی زندگی اش را در چمدانی جمع می کند و پس از گذشتن از زیر آیینه و قران به سمت ناشناخته ها رهسپار می شود.

چهارم) شعف: مهاجر چون در بلاد کفر فرو می آید خود را در بهشتی می یابد سبز و تمیز و منظم، مردمانش خندان و جوی های شراب روان و لعبتکان نیمه عریان و مو طلایی شادان از کنار وی عبور می کنند. مردان مسلمان را در این مرحله شعف دو برابر نسوان است و غالباً هنوز عرق راه از چهره بر نگرفته بر در عرق فروشی و نایت کلاب و بار و دیسکو و استریپ کلاب صف می بندند تا سیر و سلوک عرفانی خویش آغاز نمایند.

پنجم) بحران هویت: مهاجر تلاش می کند هویت گذشته اش را فراموش کرده و در جامعه ی جدید ذوب شود. وی ناگهان از "کلثوم جوراب آبادی سنگ سری اصل" تبدیل به "کاترینا ماریا سانتا کروز" می شود. اگر از جماعت نسوان باشد در این مرحله بطور حتم موهای خود را بلوند می کند و با پوست سیاه سوخته و ابرو پاچه بزی و کله ی طلایی زَهره ی هر بیننده ای را می برد. در این مرتبه از سلوک دامن های کوتاه و پوشیدن لباس های آلاپلنگی و استفاده مکرر از کلمات اوه مای گاد و اوه شیت از اوجب واجبات می باشد.

ششم) غربت: در این مرحله مهاجراندک اندک متوجه می شود که در دیار جدید غربیه است و به احتمال قوی غریبه هم باقی خواهد ماند و خودش هم چیزی شبیه همان مردم کور کچلی است که از آنها فرار کرده است و هیچ سنخیتی با این مردم خونسرد و مامانی و قد بلند ندارد. جلوی آینه می ایستد و ناگهان می بیند که یک شرقی کوتوله و احساساتی و قانون گریز و سیاه سوخته است و با موههای طلایی اش نه تنها شبیه نیکول کیدمن نشده بلکه شبیه هویج شده است. در اینجا مهاجر ناگهان دچار نوستالژی شدید برای کشک بادمجان و دلمه و دیزی با نان سنگک می شود و به یاد بوی ترمه ی خانوم بزرگ و قلیون و مزه انار دون کرده و صدای نون خشکی می افتد و دیدگانش از اشک تر می شود.

مریدان پرسیدند هفتمین مرتبت چیست؟

نگاه عاقل اندر سفیهی کرد و گفت:

هفتم رو هر کس خود می نویسد

[marjanmohajer]

پيمان جان مراحل مختلف مهاجرت را به سبك زيبايي برايمان نوشتند ولى بحران هويت براى كسى كه درك و شناخت درستى از خودش و هدفش دارد به اين صورت اتفاق نمى افتد و در واقع هماهنگ كردن خود و باورهايمان است كه گذشت از اين مرحله را برايمان مشكل مى سازد و در اين موقع است كه دلمان براى همه بود و نبود، داشته ها و نداشته هايمان در ايران تنگ مى شود. اصولا ذهن انسان در اين مواقع كارش مغلطه كردن است و ازجايى كه استرس دوران گذشته را گذرانده اكنون به غلط نتيجه گيرى مى كند كه چون شرايط كنونى سخت و ناخوشايند است پس گذشته بهتر بوده در حالى كه اينطور نيست. به نظر من تنها راه براى عبور از اين مرحله اولويت بندي برنامه ها و پرداختن به آن ها بطور مجزا، نه همزمان است بدون اينكه ذهن را درگير اضطراب از وقايع آينده كنيم. در هر زمان فقط به يك مرحله و يك برنامه بپردازيم.

[marjanmohajer]

آنها که می‌روند وطن‌فروش نیستند. آن‌هایی که می‌مانند عقب مانده نیستند. آن‌هایی که می‌روند، نمی‌روند آن طرف که مشروب بخورند. آنهایی که می‌مانند، نمانده‌اند که دینشان را حفظ کنند. همه‌ی آنهایی که می‌روند .....نیستند. همه ی آن‌هایی که می‌مانند .......به دست ندارند. آن‌هایی که می‌روند، یک ماه مانده به رفتنشان غمگین می‌شوند. یک هفته مانده می‌گریند و یک روز مانده به این فکر می کنند که ای کاش وطن جایی برای ماندن بود. و آن‌هایی که می‌مانند، می مانند تا وطن را جایی برای ماندن کنند.

[anihoo]

آنها که می‌روند وطن‌فروش نیستند. آن‌هایی که می‌مانند عقب مانده نیستند. آن‌هایی که می‌روند، نمی‌روند آن طرف که مشروب بخورند. آنهایی که می‌مانند، نمانده‌اند که دینشان را حفظ کنند. همه‌ی آنهایی که می‌روند .....نیستند. همه ی آن‌هایی که می‌مانند .......به دست ندارند. آن‌هایی که می‌روند، یک ماه مانده به رفتنشان غمگین می‌شوند. یک هفته مانده می‌گریند و یک روز مانده به این فکر می کنند که ای کاش وطن جایی برای ماندن بود. و آن‌هایی که می‌مانند، می مانند تا وطن را جایی برای ماندن کنند.

کاملا درسته.... و یادمون نره که همه ی آدمها متفاوتند... تک تکشون... و به اندازه تک تک آدمها راه هست برای زندگی روی این کره ی خاکی.... و امیدوارم هرکس راه درست خودش رو پیدا کنه.

[nimaK]

اين عامل "سن"هم البته بسيار تاثير داره مخصوصا روي خوان هفتمژ و مابقي خوانها!اينها رو من اضافه كنم به مطالب پيمان عزيز:

شيخي را اندر احوالات مهاجرت پرسشها پرسيدندي.شيخ لحظاتي چند تاملاتي كرد و بگفت:مقدماتش چيستند؟مريدان از فرط تعجب چونان علامت تعجب گشتندي كه منظور چيست؟فرمود:سن؟دنياديدگي؟ت� �ربيات از زندگاني؟انوار تفكراتي؟پذيرش فرهنگهاي غريبه و غربيه؟...!