درسته که ممکنه فرزند در آینده از مهاجرت ناراضی باشه اما حالت دیگش هم اینه که فرزند در صورت مهاجرت راضی میبوده باشه، اما این شانس ازش گرفته شده باشه. در اونصورت خودش باید وایسته و در سن 25 تا 30 سالگی آستین بالا بزنه و نهایتا یا بتونه بره یا نتونه. حالا اگه والدین مهاجرت کرده بودند زمینه ورود و تلفیق زودتر و بهتر در جامعه جدید رو برای اون فرد فراهم کرده بودند. کلا فکر میکنم اگه پدر و مادری امکانش رو داشته باشند بهتره این شانس رو به بچه شون بدند (حداقل پاسپورت رو براش بگیرند) و خوب اگه بچه خواست میتونه بعدا خودش انتخاب کنه که برگرده.
و به نظرم در مواردیکه آدم جواب کاملا مشخصی نداره میتونه از آمار کلی در اون مورد استفاده کنه، مثلا احتمال اینکه بچه در کانادا حس "آخه اینجا هم شد جا که ما بدنیا اومدیم" رو داشته باشه کمتر از ایران فعلی هست.
علاقه مندی ها (Bookmarks)