آیا مهاجرت به کانادا کار درستی است؟

[Arash52]

سلام.مدیکال من اومد و بالتبع مث خیلی از دوستان این سوال واسه من هم پیش اومده که برم یا نه؟ اگه بخوام از خودم بگم الان موسسه آموزشی دارم که البته توسعه میدم و کارمند هم هستم!! اخیرا ازدواج کردم فعلا عقد و خانمم در حال هیات علمی شدنه.رشته من علوم پایه و امیدی به کار در کانادا نیس مگر اینکه برم و مدرکی اونجا بگیرم.چالشی که الان مواجه هستم اینه که ممکنه اونجا فرصتی خوب باشه با بالعکس باعث از دست رفتن فرصتها بشه.و اینکه آرامش نصفه نیمه که اینجا دارم ار دست بره. من سابقه مهاجرت رو بکبار دارم از روستا به شهر! الان مقایسه می کنم خودمو با هم دوره ای های خودم در روستا ،اونا همه 10 تا 20 سال پیش ازدواج کردن بچه های بزرگ دارن در حالیکه من تازه ازدواج کردم . اونا فکرشون همون زندگی محدود (به نظر من !)خودشونه .طبیعتا دغدغه های منو ندارن . اینکه غصه مملکت رو بخورن .اینکه با سن و سال بالا ی خودم چرا بچه ندارم و اگه داشنه باشم کی حال بزرگ کردنشو داره.و ...چون به نظرم بی خبری بهترین خبره هر چه نا آگاه تر بهتر!!! غرض اینکه نگرانم از اینکه شاید اگه دوباره مهاجرت کنم کلی سختی بکشم بعد از چند سال ممکنه ظاهرا من نسبت به هم سن و سالای خودم در ایران ظاهرا بالاتر باشم(همون طور که الان ظاهرا از هم ولایتی ها بالاترم) ولی چند سال بعد که خودمو سیتیزن ببینم و مقایسه کنم ببینم که استاندارد زندگی خودم نسبت به یک کانادایی پایینتر باشه.(همونطور که الان خودمو 10 سال عقب احساس می کنم.).رفتن ممکنه راه برگشتی نداشته باشه چون نگاه مردم به آدم و احساس سرشکستگی اون خیلی سخته مث منی که الان بخوام به روستا برگردم! (قابل توجه کسانی که به شاکیان کانادا می گن اگه بده پس چرا بر نمی گردین؟)
خلاصه اینکه خودم رو در قالب قهرمان فیلم سینما پارادیزو می بینم که رفت به شهربزرگ و کارگردان معروفی شد ولی حسرت عشقی که در شهر کوچکش داست به دلش موند.و در حالیکه همه حسرت اونو می خوردن، اون به یاد خاطرات عشق گذشته و آرامش از دست رفتش اشک می ریخت ! و می گفت که کاش شهرشو ترک نمی کرد.لطفا نظرتون رو بگین

[pimi810]

سلام.مدیکال من اومد و بالتبع مث خیلی از دوستان این سوال واسه من هم پیش اومده که برم یا نه؟ اگه بخوام از خودم بگم الان موسسه آموزشی دارم که البته توسعه میدم و کارمند هم هستم!! اخیرا ازدواج کردم فعلا عقد و خانمم در حال هیات علمی شدنه.رشته من علوم پایه و امیدی به کار در کانادا نیس مگر اینکه برم و مدرکی اونجا بگیرم.چالشی که الان مواجه هستم اینه که ممکنه اونجا فرصتی خوب باشه با بالعکس باعث از دست رفتن فرصتها بشه.و اینکه آرامش نصفه نیمه که اینجا دارم ار دست بره. من سابقه مهاجرت رو بکبار دارم از روستا به شهر! الان مقایسه می کنم خودمو با هم دوره ای های خودم در روستا ،اونا همه 10 تا 20 سال پیش ازدواج کردن بچه های بزرگ دارن در حالیکه من تازه ازدواج کردم . اونا فکرشون همون زندگی محدود (به نظر من !)خودشونه .طبیعتا دغدغه های منو ندارن . اینکه غصه مملکت رو بخورن .اینکه با سن و سال بالا ی خودم چرا بچه ندارم و اگه داشنه باشم کی حال بزرگ کردنشو داره.و ...چون به نظرم بی خبری بهترین خبره هر چه نا آگاه تر بهتر!!! غرض اینکه نگرانم از اینکه شاید اگه دوباره مهاجرت کنم کلی سختی بکشم بعد از چند سال ممکنه ظاهرا من نسبت به هم سن و سالای خودم در ایران ظاهرا بالاتر باشم(همون طور که الان ظاهرا از هم ولایتی ها بالاترم) ولی چند سال بعد که خودمو سیتیزن ببینم و مقایسه کنم ببینم که استاندارد زندگی خودم نسبت به یک کانادایی پایینتر باشه.(همونطور که الان خودمو 10 سال عقب احساس می کنم.).رفتن ممکنه راه برگشتی نداشته باشه چون نگاه مردم به آدم و احساس سرشکستگی اون خیلی سخته مث منی که الان بخوام به روستا برگردم! (قابل توجه کسانی که به شاکیان کانادا می گن اگه بده پس چرا بر نمی گردین؟)
خلاصه اینکه خودم رو در قالب قهرمان فیلم سینما پارادیزو می بینم که رفت به شهربزرگ و کارگردان معروفی شد ولی حسرت عشقی که در شهر کوچکش داست به دلش موند.و در حالیکه همه حسرت اونو می خوردن، اون به یاد خاطرات عشق گذشته و آرامش از دست رفتش اشک می ریخت ! و می گفت که کاش شهرشو ترک نمی کرد.لطفا نظرتون رو بگین

شما که نه تنها خودت بلکه خانمت هم در شرف stable شدنه و به نظر من اشتباهه مهاجرت تو کیس شما، خصوصا اگه برای موقعیت فعلیتون تو ایران خیلی زحمت کشیدین. من میگم بی خیال شید! (نظر شخصی، فاقد اعتبار)

[sama7452]

سلام.مدیکال من اومد و بالتبع مث خیلی از دوستان این سوال واسه من هم پیش اومده که برم یا نه؟ اگه بخوام از خودم بگم الان موسسه آموزشی دارم که البته توسعه میدم و کارمند هم هستم!! اخیرا ازدواج کردم فعلا عقد و خانمم در حال هیات علمی شدنه.رشته من علوم پایه و امیدی به کار در کانادا نیس مگر اینکه برم و مدرکی اونجا بگیرم.چالشی که الان مواجه هستم اینه که ممکنه اونجا فرصتی خوب باشه با بالعکس باعث از دست رفتن فرصتها بشه.و اینکه آرامش نصفه نیمه که اینجا دارم ار دست بره. من سابقه مهاجرت رو بکبار دارم از روستا به شهر! الان مقایسه می کنم خودمو با هم دوره ای های خودم در روستا ،اونا همه 10 تا 20 سال پیش ازدواج کردن بچه های بزرگ دارن در حالیکه من تازه ازدواج کردم . اونا فکرشون همون زندگی محدود (به نظر من !)خودشونه .طبیعتا دغدغه های منو ندارن . اینکه غصه مملکت رو بخورن .اینکه با سن و سال بالا ی خودم چرا بچه ندارم و اگه داشنه باشم کی حال بزرگ کردنشو داره.و ...چون به نظرم بی خبری بهترین خبره هر چه نا آگاه تر بهتر!!! غرض اینکه نگرانم از اینکه شاید اگه دوباره مهاجرت کنم کلی سختی بکشم بعد از چند سال ممکنه ظاهرا من نسبت به هم سن و سالای خودم در ایران ظاهرا بالاتر باشم(همون طور که الان ظاهرا از هم ولایتی ها بالاترم) ولی چند سال بعد که خودمو سیتیزن ببینم و مقایسه کنم ببینم که استاندارد زندگی خودم نسبت به یک کانادایی پایینتر باشه.(همونطور که الان خودمو 10 سال عقب احساس می کنم.).رفتن ممکنه راه برگشتی نداشته باشه چون نگاه مردم به آدم و احساس سرشکستگی اون خیلی سخته مث منی که الان بخوام به روستا برگردم! (قابل توجه کسانی که به شاکیان کانادا می گن اگه بده پس چرا بر نمی گردین؟)
خلاصه اینکه خودم رو در قالب قهرمان فیلم سینما پارادیزو می بینم که رفت به شهربزرگ و کارگردان معروفی شد ولی حسرت عشقی که در شهر کوچکش داست به دلش موند.و در حالیکه همه حسرت اونو می خوردن، اون به یاد خاطرات عشق گذشته و آرامش از دست رفتش اشک می ریخت ! و می گفت که کاش شهرشو ترک نمی کرد.لطفا نظرتون رو بگین

دوست خوبم
نمیدونم با مطرح کردن مشکلتون به این شکل منتظر چه جوابی هستید؟ میخواید یکی بهتون بگه بدوبیا که یک لحظه غفلت موجب پشیمانیه؟ یا اینکه میخواید بشنوید که مبادا پاتو یه قدم جلو بذاری که رهزنان در راهند؟!
اینکه تصمیم نهایی شما بر مهاجرت باشه یا نه، خیلی شخصیه. بارهاوبارها توی همین فروم مطرح شده که نسخه کلی نمیشه برای همه پیچید. شک نکنید که اگه تن به مهاجرت بدید، سختی زیادی میکشید. شک نکنید که از توسعه کارهاتون توی ایران عقب میفتید. شک نکنید که اگه روزی بخواید برگردید همون سوالای تکراری و پچ پچ های دیگران رو درمورد خودتون میشنید. بادرنظرگرفتن همه اینا بازم انگیزه قوی برای اینهمه چالش دارید؟ دوست دارید توی محیط بازتری زندگی کنید؟ دوست دارید که بچه تون رو با استاندارد یک کشور آمریکای شمالی بار بیارید؟ دوست دارید که هرروز نگران امضای قطعنامه و بالا و پایین رفتن دلار نباشید؟
اصلا تحمل دوری از خانواده رو دارید؟ منظورم فقط خودتون نیست. همسرتون هم باید با شما کاملا هم عقیده و همراه باشن؛ که اگه نباشن اصلا نمیتونید ادامه بدید. باهمدیگه صحبت کنید و سنگاتونو وابکنید. ببینید آمادگی یک راه پرپیچ و خم رو به امید یک آینده بهتر دارید یا اینکه ترجیح میدید ریسک نکنید و میتونید به داشته های فعلیتون که خداروشکر چندان هم کم نیست، بسنده کنید؟
جواب این سوالا میتونه مسیر رو براتون روشن کنه. با خودتون صادق باشید. هیچ کسی بهتر از خودتون شما و تواناییاتون رو نمیشناسه که بتونه بهتون توصیه قطعی بکنه.
موفق باشید.

[REDMAN]

سلام.مدیکال من اومد و بالتبع مث خیلی از دوستان این سوال واسه من هم پیش اومده که برم یا نه؟ اگه بخوام از خودم بگم الان موسسه آموزشی دارم که البته توسعه میدم و کارمند هم هستم!! اخیرا ازدواج کردم فعلا عقد و خانمم در حال هیات علمی شدنه.رشته من علوم پایه و امیدی به کار در کانادا نیس مگر اینکه برم و مدرکی اونجا بگیرم.چالشی که الان مواجه هستم اینه که ممکنه اونجا فرصتی خوب باشه با بالعکس باعث از دست رفتن فرصتها بشه.و اینکه آرامش نصفه نیمه که اینجا دارم ار دست بره. من سابقه مهاجرت رو بکبار دارم از روستا به شهر! الان مقایسه می کنم ....لطفا نظرتون رو بگین

دوست گرامی، شنیدیم که میگن هر سری یک عقلی داره و مشورت کار درستی است اما در این شرایط که شما هستید نظر دادن و مشورت گرفتن تصمیم گیری را برای شما سخت خواهد کرد و فکر میکنم همسر شما بهترین مشاور شما در این زمان است با این حال اگر من شرایط کنونی شما را داشتم که شامل کارمند رسمی، مالکیت آموزشگاه خصوصی، آشنایی با ساختار دولتی کشور و البته سن و سال که به نظر بیش از 35 سال است نمی رفتم و برای فرزند نداشته ام که روزگاری در آن سوی آبها رشد و تربیت یابد زندگی پایدار و در حال رشد را دچار تلاطم نمی کردم گرچه مدیکال دادن و در ادامه گرفتن ویزا و کارت پی آر لطمه ای به شما نخواهد زد!!!!

[zhila594]

مسلما دلایلی وجود داشت که الان کمرنگ تر شده بخاطر طولانی شدن پروسه مهاجرت..الان از دلایلی که مونده یکیش یکنواختی زندگیم هست که دلم میخواد نوع دیگه ای از زندگی رو تجربه کنم..همونطور که گفتم وضعیت مالیم متوسط هست و مسلما فرزندم روی من نمیتونه حساب باز کنه که از لحاظ مالی در آینده ساپورتش کنم و از آیندش تو این مملکتی که اصلا با ثبات نیست میترسم. و دیگه بخاطر سن احتمالا این آخرین فرصت خواهد بود.

خوب اولا اگه خودتون رو با کسی که در ابتدای پروسه مهاجرته بخواین مقایسه بکنین، شاید واقعا به این نتیجه برسین حیفه که تا به اینجا رسیده، ازش استفاده نکنید.
به هرحال گرفتن کارت اقامت که هیچ ضرری نداره. الان خیلیها بدون اینکه خونه زندگیشون رو حراج کنن، میان، ببینن چند ماه اگه بمونن از کلیت شرایط خوششون میاد، یا نه خیلی سختشون میشه و ایزوله میشن و دلتنگ میشن و زبان بلد نیستن و از این آدمهای برونگرا هم نیستن که سعی کنن از خونه بزنن بیرون و بپیوندن به محیط جدید.

در اونصورت، بدون اینکه چیزی توی ایران کن فیکون شده باشه، شما فقط لند میکنید و برمیگردید سر خونه زندگیتون. و به هرحال امکان تصمیمات آتی رو باز نگه میدارید.

اینجور چیزا خیلی به روحیات شخصی آدم بستگی داره.
دیدین توی همون ایران هم، یه سری آدمها به شدت دلشون میخواد هرجایی که هستن فقط همشهری و همزبون و هم ولایتی های خودشون رو پیدا کنن و باهاشون مراوده کنن؟ خوب طبعا تا آدم اون پیله ها رو پاره نکنه، زندگی هم به مزاجش در یه محیط جدید و غریبه، خیلی کمتر خوشایند میاد.
اینم به شیوه مشابه.
در مورد شغل و اینا هم باز به روحیه شخصی آدم بستگی داره. من کسی رو میشناسم که ده سال بیشتره ایران دندونپزشک بوده، حالا اومده و هم حال و حوصله امتحانای ورودی رو نداره، و هم کلا قبولیش رو سخت میبینه؛ واسه همین خیلی راحت کوتاه اومده و داره دوره بهداشت دندان میخونه و میره ور دست دندونپزشک های اینجا جرمگیری انجام میده فقط!
یا کسی رو میشناسم که ایران متخصص اطفال بوده، اینجا اول رفته یه لیسانس پرستاری گرفته دوباره، و مدتها به عنوان پرستار کار کرده، و حالا تازه داره یه مستر مدیریت بیمارستان و اینا میخونه و یه مقدار ارتقای شغلی میده.

کسی ممکنه با این شرایط راحت کنار بیاد، و کسی نه! خودتون رو باید ببینید.

[elikhareje]

سلام.مدیکال من اومد و بالتبع مث خیلی از دوستان این سوال واسه من هم پیش اومده که برم یا نه؟
خلاصه اینکه خودم رو در قالب قهرمان فیلم سینما پارادیزو می بینم که رفت به شهربزرگ و کارگردان معروفی شد ولی حسرت عشقی که در شهر کوچکش داست به دلش موند.و در حالیکه همه حسرت اونو می خوردن، اون به یاد خاطرات عشق گذشته و آرامش از دست رفتش اشک می ریخت ! و می گفت که کاش شهرشو ترک نمی کرد.لطفا نظرتون رو بگین

من هم یک فیلم دیگه را به یاد می یارم (اسمش را اصلا یادم نمی یاد) که قهرمان داستان در یک جای بسیار زیبا و دنج زندگی می کرد یک رهگذر بهش رسید و گفت شما که در چنین جای خوبی زندگی می کنی زندگیت چطوره؟ گفت خوبه اما اونی نیست که قرار بود باشه. دوست عزیز خیال پردازی کن و ببین کدوم تصویر را از خودت بیشتر دوست داری و برو دنبال همون. به همین سادگی. غربت، بی خانمانی، دوگانگی، سرگشتگی، سبکی تحمل ناپذیر هستی...همه اینها یک اسم دیگه مهاجرته اما اسم دیگه اش هم هجرته. هجرت تمدن ساز.

[moeinrezvani]

سلام دوستان
به عنوان یک تازه وارد به فروم میخوام لطفا نظر شخصی خودتون رو در مورد شرایط من بگید:
من مهندس مکانیک با تخصص صنعت نفت و 5 سال سابقه شرایط بدی واسه اقدام به مهاجرت ندارم ،دلیل اصلی تمایل به مهاجرت من هم اینه که اینجا با تمام تلاشی که کردم و میکنم نتونستم به اون چیزی که می خواستم برسم واسه همین با توجه به انگیزه و استعدادم فکر میکنم خروج از کشور میتونه مسیر بهتری واسه من باشه ، چون ملاک های پیشرفت توی این مملکت چیز هایی نیست که من دارم ...
با دوستان خارج نشین زیادی مشورت کردم ولی هنوز از یک مسئله ذهنم رو مشغول کرده اینکه مهاجرت به جایی مثل کانادا واقعا میتونه زمینه پیشرفت و جهش باشه یا اینکه همونجور که میگن مزیت بزرگ جایی مثل کانادا فقط بالا بودن استاندارد های زندگی هست . من کلن کسی نیستم که زیاد از روزمرگی استقبال کنه ترجیح من اینه که جایی زندگی کنم که زمینه پیشرفت داشته باشم .

[zini_zinparast]

سلام دوستان
به عنوان یک تازه وارد به فروم میخوام لطفا نظر شخصی خودتون رو در مورد شرایط من بگید:
من مهندس مکانیک با تخصص صنعت نفت و 5 سال سابقه شرایط بدی واسه اقدام به مهاجرت ندارم ،دلیل اصلی تمایل به مهاجرت من هم اینه که اینجا با تمام تلاشی که کردم و میکنم نتونستم به اون چیزی که می خواستم برسم واسه همین با توجه به انگیزه و استعدادم فکر میکنم خروج از کشور میتونه مسیر بهتری واسه من باشه ، چون ملاک های پیشرفت توی این مملکت چیز هایی نیست که من دارم ...
با دوستان خارج نشین زیادی مشورت کردم ولی هنوز از یک مسئله ذهنم رو مشغول کرده اینکه مهاجرت به جایی مثل کانادا واقعا میتونه زمینه پیشرفت و جهش باشه یا اینکه همونجور که میگن مزیت بزرگ جایی مثل کانادا فقط بالا بودن استاندارد های زندگی هست . من کلن کسی نیستم که زیاد از روزمرگی استقبال کنه ترجیح من اینه که جایی زندگی کنم که زمینه پیشرفت داشته باشم .

قبل از اینکه اقدامی کنید، مفهوم پیشرفت رو به درستی برای خودتون تعریف کنید! چون ممکنه با برخی تعاریف در اینجا به جای پیشرفت، پسرفت داشته باشید

[shirin_dastpak]

دوستان عزیزیکه در کانادا هستید ازتون میخوتم نظر واقعیتونو در مورد سوال من بگید :آیا به نظر شما برای یک خانواده با دو فرزند که زندگی نسبتا مرفه و شغل دولتی در ایران دارند در آستانه چهل سالگی .... اومدن به کانادا و از صفر شروع کردن صحیح است؟

[dexoey]

دوستان عزیزیکه در کانادا هستید ازتون میخوتم نظر واقعیتونو در مورد سوال من بگید :آیا به نظر شما برای یک خانواده با دو فرزند که زندگی نسبتا مرفه و شغل دولتی در ایران دارند در آستانه چهل سالگی .... اومدن به کانادا و از صفر شروع کردن صحیح است؟

البته من در المان هستم ولی از نظر بنده، خخخخییییرررررررر با تشدید روی تمام حروف!