آیا مهاجرت به کانادا کار درستی است؟

[anihoo]

یک نکته ای رو من اضافه کنم.

یکی از فاکتورهایی که دوستان در نظر میگیرند برای بد بودن مهاجرت (کانادا) طلاق و به خلاف کشیده شدن فرزندان است.
اما به پیشینیه ی موضوع هم نگاه کنیم بد نیست. معمولا کسانی دچار مشکل میشن و کارشون به جدایی کشیده میشه که از اول هم ارتباط خوب و صمیمانه ای نداشتن. ظاهر رو حفظ میکردند. خیلیها هستند که به زندگی ادامه میدن چون چاره ی دیگه ای ندارند. مخصوصا خانمها که مطلقه شدن در جامعه ی ایران براشون عواقب خوبی به همراه نداره. قانونی که حمایت بکنه مخصوصا در مورد فرزندان وجود نداره. خیلی از خانواده ها این موضوع رو حمایت نمیکنند و سرکوفت میزنن.
خب همچین خانواده ای با چنین چسب محکمی! وقتی به کانادا میاد خیلی طبیعیه که شیرازه ش از هم بپاشه. وقتی قانون وجود داره. وقتی حمایت از طرف دولت و جامعه وجود داره وقتی کسی بد نگاه نمیکنه. کسی انتقاد نمیکنه کسی کاری به کارت نداره و تکلیف همه چیز از جمله بچه ها روشنه خب چه کاریه که به زور توی زندگی بمونن؟!
البته این نکات در مورد هم آقایون صادقه هم خانمها ولی به خاطر شرایط جامعه در مورد خانمها بیشتر.
و اما در مواردی که دیده شده فرزندان به فساد کشیده میشن منظورم همون کارهای خلافه.
چه ساده اصل قضیه رو فراموش میکنیم. خانواده و ژنتیک!
با تقریب قریب به یقین بهتون میگم که این بچه ی خلاف اگه توی ایران بود به مراتب اوضاعش بدتر بود. چرا فکر میکنیم اگه به کانادا مهاجرت نکرده بودن الان بچه مثل دسته گل رفته بود دانشگاه و ازدواج کرده بود و زندگی خوبی داشت؟!
فکر نکنم این مورد خیلی نیاز به توضیح داشته باشه کافیه یک کمی بهش فکر کنیم.

[mr_moharreri]

درود بر تمامی دوستان عزیز
واقعیت اینکه جامعه تقریبا" بهم پیوسته و نزدیک ما در ایران ایجاب میکنه که یکسری از مشکلات و مسایل خانوادگی رو تحمل کنیم.شاید بشه گفت این بدلیل جامعه ای تقریبا" مردسالار(چه به لحاظ قانونی و مذهبی و چه به لحاظ عرف اجتماعی)میباشد.اما همانطور که همگی میدانیم این مسئله در جوامع غربی از جمله کانادا بگونه دیگری میباشد.دوستی که ساکن کانادا بود و از شرایط اجتماعی و فرهنگی آنجا شاکی بود میگفت:میدانی سلسله مراتب احترام به افراد در کانادا چگونه است؟اول:بچه ها،دوم:سالمندان،سوم:زنها،چ هارم:حیوانات،پنجم:مردان. همچنین دوست دیگری که حدود 5 سالی در سوئد زندگی و سپس به ایران باز گشته بود میگفت:وقتی من در سوئد بودم دخترم بدنیا آمد.این برای من غیر قابل تحمل بود که وقتی دخترم به سن بلوغ رسید نصف شب با یک پسر غریبه برن تو اتاق شب تا صبح،بدون اینکه من جرات حرف زدن بهشو داشته باشم.این بود که جمع کردم برگشتم به ایران با تمام مشکلات اقتصادی و غیره ای که اینجا دارم اما از نظر خانوادم راضی تر هستم.خوب البته درسته که بچه های امروزی(بلحاظ آزادی عمل و انحرافات اجتماعی و اخلاقی)دیگه اون بچه های سابق نیستند،اما خوب واسه ماها که حداقل تا پایان دوران لیسانس(یعنی حدود بیست تا سی سالگی)تو این مملکت بودیم،احیانا"ازدواج کردیم و ممکنه بچه هم داشته باشیم خیلی سخته که ساختار فکری و فرهنگیمونو تغییر بدیم و بشکل جوامع غربی بشیم.اینه که اگر مجردی بریم بسختی ازدواج میکنیم.اگه متاهل باشیم و زیاد با همسرمون همراه نباشیم جدا میشیم.(جالب اینه که برای این گونه زوجها بدلیل نگاه اجتماع ایران،اگه تو ایران بمونن حداقل 20 تا 30 درصد احتمال جدایی پایین میاد).اگه بچه داشته باشیم همیشه نگران عملکرد و رفتارهای اونها بدلیل جامعه باز کانادا هستیم.تازه تنهاییهای دوران سالمندی دغدغه دیگریه گه همیشه افراد بالای 40 سال رو که مهاجرت میکنن بسیار آزار میده.در یک کلام بنظر من مهاجرت واسه نسلی که پایه های فکریش تو ایران شکل گرفته(منظور بالای 30 سال)نوعی فدا شدن واسه نسلهای بعدیه...بدرود

[Vah40]

یک نکته ای رو من اضافه کنم.

یکی از فاکتورهایی که دوستان در نظر میگیرند برای بد بودن مهاجرت (کانادا) طلاق و به خلاف کشیده شدن فرزندان است.
اما به پیشینیه ی موضوع هم نگاه کنیم بد نیست. معمولا کسانی دچار مشکل میشن و کارشون به جدایی کشیده میشه که از اول هم ارتباط خوب و صمیمانه ای نداشتن. ظاهر رو حفظ میکردند. خیلیها هستند که به زندگی ادامه میدن چون چاره ی دیگه ای ندارند. مخصوصا خانمها که مطلقه شدن در جامعه ی ایران براشون عواقب خوبی به همراه نداره. قانونی که حمایت بکنه مخصوصا در مورد فرزندان وجود نداره. خیلی از خانواده ها این موضوع رو حمایت نمیکنند و سرکوفت میزنن.
خب همچین خانواده ای با چنین چسب محکمی! وقتی به کانادا میاد خیلی طبیعیه که شیرازه ش از هم بپاشه. وقتی قانون وجود داره. وقتی حمایت از طرف دولت و جامعه وجود داره وقتی کسی بد نگاه نمیکنه. کسی انتقاد نمیکنه کسی کاری به کارت نداره و تکلیف همه چیز از جمله بچه ها روشنه خب چه کاریه که به زور توی زندگی بمونن؟!
البته این نکات در مورد هم آقایون صادقه هم خانمها ولی به خاطر شرایط جامعه در مورد خانمها بیشتر.
و اما در مواردی که دیده شده فرزندان به فساد کشیده میشن منظورم همون کارهای خلافه.
چه ساده اصل قضیه رو فراموش میکنیم. خانواده و ژنتیک!
با تقریب قریب به یقین بهتون میگم که این بچه ی خلاف اگه توی ایران بود به مراتب اوضاعش بدتر بود. چرا فکر میکنیم اگه به کانادا مهاجرت نکرده بودن الان بچه مثل دسته گل رفته بود دانشگاه و ازدواج کرده بود و زندگی خوبی داشت؟!
فکر نکنم این مورد خیلی نیاز به توضیح داشته باشه کافیه یک کمی بهش فکر کنیم.

با سلام. شما همه جدا شدن ها و طلاق ها و یا منحرف شدن بچه ها در محیط کانادا رو صرفا به داشتن پیشینه اختلافات قبلی و یا خراب بودن و فاسد بودن خانواده که پیشاپیش زمینه داشتن مربوط میدونید. این ها میتونه شرایط رو وخیم تر کنه اما تلاطم های بعد از مهاجرت که به بسیاری از خانواده ها از نظر فرهنگی و اقتصادی لطمه میزنه و باعث سقوط کیفت زندگی اکثریت خانواده ها میشه اشاره نکردید و یا اهمیت ندادید. مهاجرت یکی از سخت ترین و پیچیده ترین تصمیم های زندگی یک فرد هست که در خیلی جاها از اون به عنوان مرگ و تولد دوباره یاد میشه. اگر مهاجرت حرکت فان و آسونی بود اونو با مرگ تشبیه نمیکردن.

[vicky]

درود بر تمامی دوستان عزیز
واقعیت اینکه جامعه تقریبا" بهم پیوسته و نزدیک ما در ایران ایجاب میکنه که یکسری از مشکلات و مسایل خانوادگی رو تحمل کنیم.شاید بشه گفت این بدلیل جامعه ای تقریبا" مردسالار(چه به لحاظ قانونی و مذهبی و چه به لحاظ عرف اجتماعی)میباشد.اما همانطور که همگی میدانیم این مسئله در جوامع غربی از جمله کانادا بگونه دیگری میباشد.دوستی که ساکن کانادا بود و از شرایط اجتماعی و فرهنگی آنجا شاکی بود میگفت:میدانی سلسله مراتب احترام به افراد در کانادا چگونه است؟اول:بچه ها،دوم:سالمندان،سوم:زنها،چ هارم:حیوانات،پنجم:مردان. همچنین دوست دیگری که حدود 5 سالی در سوئد زندگی و سپس به ایران باز گشته بود میگفت:وقتی من در سوئد بودم دخترم بدنیا آمد.این برای من غیر قابل تحمل بود که وقتی دخترم به سن بلوغ رسید نصف شب با یک پسر غریبه برن تو اتاق شب تا صبح،بدون اینکه من جرات حرف زدن بهشو داشته باشم.این بود که جمع کردم برگشتم به ایران با تمام مشکلات اقتصادی و غیره ای که اینجا دارم اما از نظر خانوادم راضی تر هستم.خوب البته درسته که بچه های امروزی(بلحاظ آزادی عمل و انحرافات اجتماعی و اخلاقی)دیگه اون بچه های سابق نیستند،اما خوب واسه ماها که حداقل تا پایان دوران لیسانس(یعنی حدود بیست تا سی سالگی)تو این مملکت بودیم،احیانا"ازدواج کردیم و ممکنه بچه هم داشته باشیم خیلی سخته که ساختار فکری و فرهنگیمونو تغییر بدیم و بشکل جوامع غربی بشیم.اینه که اگر مجردی بریم بسختی ازدواج میکنیم.اگه متاهل باشیم و زیاد با همسرمون همراه نباشیم جدا میشیم.(جالب اینه که برای این گونه زوجها بدلیل نگاه اجتماع ایران،اگه تو ایران بمونن حداقل 20 تا 30 درصد احتمال جدایی پایین میاد).اگه بچه داشته باشیم همیشه نگران عملکرد و رفتارهای اونها بدلیل جامعه باز کانادا هستیم.تازه تنهاییهای دوران سالمندی دغدغه دیگریه گه همیشه افراد بالای 40 سال رو که مهاجرت میکنن بسیار آزار میده.در یک کلام بنظر من مهاجرت واسه نسلی که پایه های فکریش تو ایران شکل گرفته(منظور بالای 30 سال)نوعی فدا شدن واسه نسلهای بعدیه...بدرود

جناب شما واقعا ایران بمونید بهتره براتون ...اینو واقعا صمیمانه میگم و هیچ نیت بدی ندارم ..حداقل پل های پشت سرتون رو خراب نکنید برید و یه مدت اونجا بمونید به اطرافیانتو ن بگید کوتاه مدته که بعدا نگران حرف مردم نباشید
چون طرز فکر شما با شرایط ایران همخونی بیشتری داره ..من نمیگم بد یا خوبه ...به خودم این اجازه رو نمیدم

من به شخصه این فسادی که تو ایران می بینم با این شدت هیـــــــــــــــچ جا ندیدم ..جاهی دیگه بدون ثبت کاغذی مدتها تعهد وجود داره ..خودتونو گول نزنید اینجا چقدر وجود داره ؟

اگه روزی دختر داشتم ترجیح میدم دختر نوجوونم به اقتضای سنش با اطلاع خودم با کسی که من می شناسم معاشرت کنه و تو خونه خودم رفت و آمد داشته باشن تا اینکه دختر متولد 76 ام ! بدون اینکه من بدونم یواشکی با 10 تا پسر دوست باشه و از این بابت به خودش و جامعه صدمه بزنه...تا بگیم ما جامعه اسلامی داریم ! خنده داره ..

دخترایی که فقط معیارشون پول ِ و پسرایی که فقط ظاهر ! نه غیرتی وجود داره نه عاطفه ای ! حتی ازدواجا مبادله است ..برای همینه طلاق اینقدر زیاد شده و اون ازدواجی که با چسب فرزند بحواد 3-4 سال بیشتر دووم بیاره چه بهتر زودتر تموم شه ..چرا ما خودمونو گول می زنیم؟ کدوم رابطه واقعی با طوفان ها و تلاطم های مهاجرت می لرزه؟ جز اونی که عمیقا و اساساً پایه درستی نداشته ؟
پس چه بهتر مهاجرت چشم هارو باز کنه تا طرفمون رو بشناسیم و اگه بعد از تلاطم های مهاجرت پیروز شدیم رابظه قوی تر شه و اگه به بن بست رسیدیم برای بقیه عمرمون کسیو انتخاب کنیم که واقعا یار و همراهمونه ...صدمه اینجور روابط سست و ظاهری در آینده فرزندانشونو بیشتر آزار میده
( این فقط برای افرادی که هر 2 طرف مصمم به مهاجرت هستند نه کسانی مثل آقای محرری که هنوز انتخاب نکردن و نه برای کسانی که از یاری طرفشون مطمئن نیستن )

[vicky]

ببینید هر حای دنیا برای یک قشر آدم مناسبه. ایران هم با همه ی این مسایل برای یک قشر حکم بهشت رو داره. من یا این آدمها hang out کردم. خیلی هاشون پاس آمریکا هم جلوشون بذارید حاظر نیستن الهیه رو ول کنن بیان LA (یکی شون می گفت رفتم بورلی هیلز مالی نبود! )
نکته ی اصلی زندگی در ایران اینه که شما نباید مجبور باشید کار کنید

دوست گرامی قضیه همون معیارهاست .. ... اونایی که شما به قول خودتون باهاشون hang out کردید اینجا بیزینس خودشونو دارن و لزومی نداره وقتی می تونن سالی چند بار برن و یبان ...خونه و زندگیشونو ول کنن ..
.اتفاقا من نمی شنوم بگن "فلان جا آنچنان خوب نیست ! " این جمله فقط از دهن اونایی در میاد که میخوان جلب توجه کنن ! یا new rich هستند

اونایی که میخوان ایران بمونن اکثرا دلیلشون اینه که بیزینسشون ایران یا دوبیِ ..یا" فقط تو ایران میشه ساختمون سازی کرد" یا ..."بیزینس خانوادگیمون اینجاست" ..یا "پدرم به وجود من تو شرکتش نیاز داره "...موضوع همه "کارشون تو ایرانه و کار هم اصلی ترین پایه زندگی افراد ...برای همین نمیشه گفت همه اونایی که ایران رو ترجیح میدن آدمای بد یا خوبی هستند یا خیلی ثروتمندند ...
اون new rich ها هم هیچ جا دیگه ای دنیا نمی تونن اون هدفی که به خاطرش Porsche خریدنو به نتیجه برسونن ! غیر از دوبی و امثال اون ( منظورم اونایی که واقعا عاشق ماشین هستند ویا همه کسایی که ماشین اسپورت دوست دارن نیست البته )

[zini_zinparast]

دوستان از مشکلات و بدیهای ایران زیاد گفتند اما در برخی موارد این موارد به فرهنگ غنی ( غنی شده از تکبر، غرور بیجا و بی احترامی و .... ) خودمون بر میگرده و مستقل از اینکه کجا زندگی میکنیم اونجا رو هم آلوده به این مشکلات میکنیم.
نمونه بسیاری در همین کانادا من دارم. به خاطر همین هم هست زیاد با فرهنگمون حال نمیکنند

[Jill]

همیشه و در همه جنبه ها، هم میشه مثالهای مثبت آورد هم مثالهای منفی. این مورد مهاجرت هم همینطوریه. کسی منکر سختی های مهاجرت نیست ولی چیزی که مسلمه حتی مثل خود ایران و در شرایط سختی های مشابه، اگه دو طرف (زن وشوهر) دارای اهداف یکسان باشن و برای رشد و پیشبرد زندگی هر دو تلاش کنن، این سختی گذرا خواهد بود و بعد از مدتی مهاجرت چهره دیگه ای از خودش را نشون خواهد داد. اگه هر کدوم این بار رو بخواد به دوش دیگری بندازه، مسلما این کشتی به ساحل امنیت و آرامش نمیرسه. چون در کشور جدید، دیگه مثل ایران نیست و هر دو باید به سختی تلاش کنن تا زندگی مناسبی بسازن (گرچه الان دیگه تو ایران هم هر دو باید کار کنن). به جرأت میتونم بگم اکثر خانواده های موفقی که دیدم، زن و مرد هر دو آدمهای تلاشگری بودن و در این کشور وقتی هردو کار مناسب داشته باشن زندگی به سرعت پیشرفت خواهد کرد.

[Vah40]

همیشه و در همه جنبه ها، هم میشه مثالهای مثبت آورد هم مثالهای منفی. این مورد مهاجرت هم همینطوریه. کسی منکر سختی های مهاجرت نیست ولی چیزی که مسلمه حتی مثل خود ایران و در شرایط سختی های مشابه، اگه دو طرف (زن وشوهر) دارای اهداف یکسان باشن و برای رشد و پیشبرد زندگی هر دو تلاش کنن، این سختی گذرا خواهد بود و بعد از مدتی مهاجرت چهره دیگه ای از خودش را نشون خواهد داد. اگه هر کدوم این بار رو بخواد به دوش دیگری بندازه، مسلما این کشتی به ساحل امنیت و آرامش نمیرسه. چون در کشور جدید، دیگه مثل ایران نیست و هر دو باید به سختی تلاش کنن تا زندگی مناسبی بسازن (گرچه الان دیگه تو ایران هم هر دو باید کار کنن). به جرأت میتونم بگم اکثر خانواده های موفقی که دیدم، زن و مرد هر دو آدمهای تلاشگری بودن و در این کشور وقتی هردو کار مناسب داشته باشن زندگی به سرعت پیشرفت خواهد کرد.

دوست عزیز بدون شک اگر زن و شوهر رابطه صمیمی و عاطفی قوی داشته باشن و مسائل و مصائب مهاجرت رو خوب درک کنن فشار روانی سختی ها کاهش پیدا میکنه. اما بعضی وقت ها عوامل متعددی باعث میشه که اون هماهنگی و روابط و درک متقابل صدمه بخوره. عواملی مثل دوری از وطن و خانواده و دوستان و همکاران و فرهنگی که باهاش بزرگ شدیم ایجاد خلاء بزرگی میکنه که یه مرد و یا زن در خانواده نمیتونه این خلا ها رو برای طرف مقابل خودش پر کنه و از طرفی زن یا مرد خودشو با دنیای عجیب و غریبی روبرو میبینه که باید بره در دنیای پر تلاطم یه زندگی رو از زیر صفر شروع کنه و برای شروع از زیر صفر باید بسختی با تمام وجود تلاش کنه. چه زن و شوهر ها و خانواده هایی که در محیط خانواده همدیگر رو نمی بینن و بقدری درگیر کار و یا درس و دوندگی های زندگی میشن که همه این ها اثرات منفی رو روابط های عاطفی خانواده میزاره.

[mr_moharreri]

جناب شما واقعا ایران بمونید بهتره براتون ...اینو واقعا صمیمانه میگم و هیچ نیت بدی ندارم ..حداقل پل های پشت سرتون رو خراب نکنید برید و یه مدت اونجا بمونید به اطرافیانتو ن بگید کوتاه مدته که بعدا نگران حرف مردم نباشید
چون طرز فکر شما با شرایط ایران همخونی بیشتری داره ..من نمیگم بد یا خوبه ...به خودم این اجازه رو نمیدم

من به شخصه این فسادی که تو ایران می بینم با این شدت هیـــــــــــــــچ جا ندیدم ..جاهی دیگه بدون ثبت کاغذی مدتها تعهد وجود داره ..خودتونو گول نزنید اینجا چقدر وجود داره ؟


اگه روزی دختر داشتم ترجیح میدم دختر نوجوونم به اقتضای سنش با اطلاع خودم با کسی که من می شناسم معاشرت کنه و تو خونه خودم رفت و آمد داشته باشن تا اینکه دختر متولد 76 ام ! بدون اینکه من بدونم یواشکی با 10 تا پسر دوست باشه و از این بابت به خودش و جامعه صدمه بزنه...تا بگیم ما جامعه اسلامی داریم ! خنده داره ..

دخترایی که فقط معیارشون پول ِ و پسرایی که فقط ظاهر ! نه غیرتی وجود داره نه عاطفه ای ! حتی ازدواجا مبادله است ..برای همینه طلاق اینقدر زیاد شده و اون ازدواجی که با چسب فرزند بحواد 3-4 سال بیشتر دووم بیاره چه بهتر زودتر تموم شه ..چرا ما خودمونو گول می زنیم؟ کدوم رابطه واقعی با طوفان ها و تلاطم های مهاجرت می لرزه؟ جز اونی که عمیقا و اساساً پایه درستی نداشته ؟
پس چه بهتر مهاجرت چشم هارو باز کنه تا طرفمون رو بشناسیم و اگه بعد از تلاطم های مهاجرت پیروز شدیم رابظه قوی تر شه و اگه به بن بست رسیدیم برای بقیه عمرمون کسیو انتخاب کنیم که واقعا یار و همراهمونه ...صدمه اینجور روابط سست و ظاهری در آینده فرزندانشونو بیشتر آزار میده
( این فقط برای افرادی که هر 2 طرف مصمم به مهاجرت هستند نه کسانی مثل آقای محرری که هنوز انتخاب نکردن و نه برای کسانی که از یاری طرفشون مطمئن نیستن )

ویکی عزیز درود
حالا چرا اینقدر عصبانی،یه طوری از جامعه کانادایی حرف میزنی و سنگ اونجارو به سینه میزنی که انگار زاده اونجایی...شما به اون دختر گل نوجونت تو کانادا جرات نداری بگی بالای چشت ابرو داره.(چون اونوقت سرو کارت با قانون و پلیسه)چه بخواد به اینکه زیر نظر شما دوست پسرشو بیاره شما هم شاد و شنگول یا ناراحت از اینکه نوجونم زیر نظر خودم دوستشو انتخاب میکنه.باز حداقل تو ایران تو اجازه داری گوش بچتو بکشی،یه جورایی کنترلش کنی با یک تربیت درست از طرف مادر و پدر به جهتی که درسته هدایتش کنی اما تو کانادا بچه شما بمحض اینکه دست چپ و راستشو بشناسه خودشو عقل کل میدونه(چون جامعه اینجور بهش القا میکنه)و تمام تصمیمات درست یا غلطش اعم ازاینکه شما یا همسرتون آگاه باشید یا نباشید راضی باشید یا نباشید بخودش مربوط میشه.(تجربیات سایر دوستان رو بخونید)خیالت راحت تو ایران هم مثل سابق نیست که زن و مرد بهرقیمتی باهم زندگی کنن(چه با بچه چه بدون بچه)بلافاصله با بروز چندتا مشکل ساز جدایی رو میزنن.حالا اونجا بقول شما بدون کاغذ اینجا با کاغذ(شاهد اینکه بنقل از خبرهای چند روز پیش از هر 5 ازدواج در ایران 2 تاش به طلاق منجر میشه)یادمون نره قصد ما از صحبت کردن با همدیگه قضاوت کردن درباره شرایط ایران یا کانادا نیست بلکه آگاهی دادن بهم دیگه در باره انتخاب درست آینده خودمون و سایر دوستانیه که قصد مهاجرت دارن.پس بهتر درست فکر کنیم و بخودمون اجازه ندیم که برای دیگران تعیین تکلیف کنیم،چه دوستانه چه غیر دوستانه که شما بهتر ایران بمونی،بری و برگردی بگی کوتاه مدت رفتم،مصمم نیستی نرو... اینها ارتباطی به شما یا هرکس دیگه ایی نداره.همون طور که شرایط شما و تصمیم شما بمن ارتباطی نداره.(در ضمن تو این تاپیک من بسیار با نظرات آگاهانه و واقع بینانه vah40 عزیز همراه و موافقم چون شرایط رو اونجوریکه هستش عنوان میکنه نه بر اساس رویا و خواب و خیال...)بدرود

[ghlobe]

بله خوب واقعا هم برای کسی که ایده اش از روش تربیت یک نوجوان کشیدن گوشش و گرفتن تمام تصمیمات برایش باشه مهاجرت به کانادا کار درستی نیست.