یه قانون کلی درباره پذیرش از دانشگاه های خوب هست که فکر کنم خیلی ها اونو می دونن(که خب یه عده هم اطلاع ندارن) و اونم اینه که اولین و دومین گروه دانشجوهایی که از یه کشور غریب وارد دانشگاه مقصد می شن انتظارات دانشگاه از اون کشور رو می سازن که این در مورد ایران از طریق بهترین های شریف اتفاق افتاده یعنی افرادی با رتبه المپیاد کشوری(1 تا 3) در یکی از درس های دبیرستان یا با رتبه های تک رقمی یا دو رقمی کنکور وارد شریف می شن اونجا دو رشته ای می شن هردو رشته رو با معدل بالای 19 تمام می کن،از خجالت المپیاد دانشجویی در می آن و در عین حال کار پژوهشی بین المللی هم انجام می دن ، حالا فرض کنید 2 سال اول دانشجوهای ایرانی با یه همچین رزومه ای(یا خیلی نزدیک)وارد یه جایی مثل EPFL یا ETH یا Stanford یا MIT و ... بشن و اکثرا اونجا هم خودشون رو نشون بدن و در نتیجه انتظار اون دانشگاه رو از یه دانشجوی ایرانی شکل می دن پس خیلی منطقی هست که به غیر شریفی ها با دید تردید نگاه می کنن حتی اگر شریفی ها اپلای نکرده باشن دیگه چه برسه به وقتی که سالی چند ده نفر فقط از این دانشگاه اپلای می کنن.
البته می دونم که خیلی از بچه های ایرانی هم آرزو دارن و هم براش می جنگن،اما نکته مهم برای 99.99% بچه هایی که یه همچین رزومه ای ندارن اینه که حتما برای رسیدن به هدفتون شانس هایی دارین،هرچند خیلی کم اما ارزش امتحان رو قطعا دارن،فقط استعداد و توانایی تون رو بسنجین و با توجه به اون مقصد رو انتخاب کنید.(امیدوارم به این نوشته فقط به شکل یه توصیه دوستانه نگاه بشه و نه چیزی غیر از این)