خب من در مورد رزیدنتی شما بچه های پزشکی، اونم تو کانادا زیاد مطمئن نیستم. اما خب قطعا رزومه شما واسه پذیرش تو تخصص خیلی مهمه، بخصوص اگه یه کار علمی ای کرده باشید که کاربرد بالینی داشته باشه. بیشتر تحقیقای ما تو ایران فقط واسه خالی نبودن عریضه است. مثلا می ریم بروز فلان ژن رو در سوسک حمام در سرطان قلبی بررسی می کنیم ( این قطعا یه مثال اغراق آمیزه) یا شیوع دل درد همراه با کهیر در استان فلان. خب اینا به هیچ دردی نمی خوره. تو رزومه اتون چند تا چیز برق می زنه اگه بخواین برین تخصص : 1- معدل و سیر صعودی نمره یا اگه خوب بودین از اول و جای بهتر شدن نداشتین، حفظ اون حالت 2) کار علمی درست و حسابی و به درد بخور و ارتباط کلینیکیش 3) نامه ای که می نویسین و اینکه چقدر بلدین خودتون و تواناییهاتون رو خوب و به صورت منطقی مناسب پوزیشن جلوه بدین.
اگه مطمئنین که فقط پی.آر ها می تونن تخصص بخونن که دیگه باید اقدام کنین واسه اسکیلد ورکر. اما مساله اینه : آیا پس از گذراندن طرح در دو سال و نیم آینده، پزشکی هنوز مورد نیاز است در کانادا؟ و اینکه چند سال طول می کشه تا شما پرونده اتون جواب بگیره. ابدا قصد ترسوندن شما یا سیاه نمایی رو ندارم. اینا برای خودم پیش اومده و بی گدار به آب زدم و از پی.اچ.دی م تو آمریکا جا موندم و ریجکت شدم و کانادا یه امتحان دادم و موند تو هوا و حالا اومدم استرالیا. پراس و کانس همه چیز رو با هم در نظر بگیرید و ایشالا موفق می شید.
پ.ن: اگه اصرار قطعی برای کانادا ندارید، با توجه به رشته اتون من به شما فکر کردن در مورد استرالیا رو هم پیشنهاد می کنم. به خصوص که تو دوره ای که دارین طرح می گذرونین که اقدام کنین واسه اسکیلد ورکر می تونین امتحانای استرالیا رو بدین و دو تا رو با هم پیش ببرید. دو دوزه بازی کنید یعنی.
موفق باشید.
علاقه مندی ها (Bookmarks)