تجربیات اپلای مهندسی عمران و محیط زیست

[krig1960]

دوست عزیز این روزها قبولی در ارشد هم چندان آسان نیست . نگاه به آمار شرکت کنندگان و درصد قبولی آنها بیانگر این موضوع است.همچنین تفاوت آشکارایی بین سطح علمی دانشگاه های سراسری و آزاد و غیر انتفاعی وجود دارد. و عمده ی کلاس های خوب آمادگی برای ارشد در تهران برگزار میشود و پر هزینه هم هستند.دوست خودم برای قبولی در ارشد حدود 3 میلیون تومان هزینه کلاس و آزمون پر داخت کرد.
از طرف دیگر در مملکت عزیز ما هر سال تصمیمات جدیدی جهت قا فلگیر کردن و شوکه کردن دانشجویان اتخاذ می شود .
حتما دوستان یادشون هست که در نیمه های مرداد پارسال به یک باره هفت درس به دروس مورد امتحان ارشد رشته عمران اضافه شد و یا سهمیه ی 20 درصدی برای دانشجویان متعهل که همه رو شوکه کرد. و نکته دیگر آنکه همه به دنبال اخذ phd و رسیدن به درجه رفیع استادی نیستند. پس لزومی ندارد وقت و انرژی خودشون رو برای ارشد حروم کنند و همین وقت و انرژی رو برای بالا بردن معدل و نمره ی زبان صرف می کنند و بعد از پذیرش و اخذ فوق وارد بازار کار می شوند.
و دسته آخر هم که تعدادشون کم نیست معتقد هستند: هر جایی به غیر از اینجا.

سلام، ضمن تشکر از شما دوست عزیز بابت نظرات سازنده ای که دادید. چند نکته تکمیلی به نظرم رسید که بد ندیدم مطرح کنم. فکر می کنم این مطالب بی ارتباط با موضوع این تاپیک نیست:
1 - در مورد آزمون کارشناسی ارشد شکی در رقابتی بودن و دشواری قبولی در آزمون نیست. اما اگر دایره انتخاب هایمان را صرفاً محدود به چند دانشگاه معتبرتر دولتی تهران نکنیم، متوجه می شویم قبولی در مقطع ارشد داخل آنقدرها هم دشوار نیست. به نظر بنده دانشگاههای معتبر دولتی صرفاً ابزار کار بهتری در اختیار دانشجو قرار می دهند و کار دانشجو را در فرآیند پذیرش تسهیل می سازند، مثل اساتید مجرب، فضای رقابتی مناسب، آزمایشگاهها و تجهیزات مناسب و... . اما باز هم تحصیل در یک دانشگاه معتبر تنها ملاک موثر در فرآیند پذیرش نیست. با یک برنامه ریزی خوب و تلاش مضاعف می توان در یک دانشگاه شهرستانی هم یک رزومه علمی قابل قبول برای پذیرش فراهم کرد. مثال هم در این مورد زیاد داریم. (اگر در نتایج پذیرش همین فروم جستجو کنید دوستانی از دانشگاههای دولتی شهرستان و آزاد در همین رشته عمران حتی از آمریکا هم توانسته اند پذیرش با فاند بگیرند.) در مورد سنگین بودن هزینه کلاس و آزمون برای قبولی هم تصدیق می فرمایید که این قضیه بستگی به استعداد و پایه علمی افراد دارد و نمی توان آن را به همه تعمیم داد.
2 - در مورد این که "همه به دنبال Phd و رسیدن به درجه رفیع استادی نیستند." حق با شماست. البته تصدیق می فرمایید تدریس در دانشگاه یکی از گزینه های پیش رو برای اشتغال یک فارغ التحصیل با مدرک Phd می باشد و نه همه آن. در مورد این که فرموده اید:" بعد از پذیرش و اخذ فوق وارد بازار کار می شوند." چندان با شما موافق نیستم. بخش قابل توجهی از افرادی که برای تحصیل به خارج می روند، هدف اصلیشان مهاجرت و اشتغال در بازار کار خارج است. با توجه به محدود بودن کمک هزینه های تحصیلی برای فوق لیسانس، اگر افراد ممتاز علمی و افرادمتمکن از نظر مالی را از دایره بحث خارج کنیم، اکثر افرادی که برای فوق لیسانس به خارج می روند و تمایلی هم برای ادامه تحصیل در دکترا ندارند، باید به دنبال جایی باشند که هزینه های تحصیلشان رایگان یا پائین باشد مثل هند، مالزی، اوکراین، ارمنستان، آذربایجان، بلاروس و کشورهای اسکاندیناوی. برخی از این کشورها نسبت به ایران برتری خاصی برای ماندن و اقامت ندارند مثل هند، ارمنستان، بلاروس و... و برخی که اوضاع بهتری دارند یا امکان اقامت بعد از فارغ التحصیلی ندارند یا قوانین سختگیرانه ای در این مورد دارند مثل عمده کشورهای اسکاندیناوی. برای مثال در مورد کشور فنلاند اگر متوجه شوند بعد از تحصیل قصد ماندن و اقامت دارید احتمالاً برایتان ویزای تحصیلی صادر نمی کنند. (می توانید مطالب موجود در انجمن فنلاند بخش سوالات مربوط به ویزای تحصیلی همین فروم که حاصل تجربه دوستان است را مطالعه کنید.) ضمن این که اکثر این کشورها قوانین اشتغال را برای دانشجویان و فارغ التحصیلان خارجی طوری تنظیم کرده اند که برای اقامت در این کشورها تشویق نشده و به کشور خود برگردند. در کشورهای مهاجرپذیر مثل انگلیس، استرالیا، آمریکا و کانادا وضع به مراتب بدتر است. برای دانشجوی فوق لیسانس هزینه ها سرسام آور، امکان کار دانشجویی محدود و کمک هزینه های تحصیلی بسیار کمیاب هستند. ضمن این که در اکثر این کشورها اشتغال فرد خارجی پس از فارغ التحصیلی مترادف با دریافت ویزای اقامت دائم نیست. در واقع با وضع فعلی بحران اقتصادی به سختی می توان کشوری یافت که برای فارغ التحصیلان فوق لیسانس، هم از نظر هزینه ها مناسب باشد، هم ارزش ماندن داشته باشد و هم این که امکان اشتغال و اقامت پس از فارغ التحصیلی به سهولت در آن فراهم باشد. (اگه بشه چی میشه!)
3 - در مورد دسته آخر که معتقدند: هر جایی به غیر از اینجا، متاسفانه این قضیه در بین دانشجویان به یک اپیدمی تبدیل شده است. به هر حال افرادی که چشم بسته انتخاب می کنند و همراه با جو تصمیم می گیرند این سه واقعیت تلخ را دیر یا زود درک خواهند کرد که:
" هیچ جای دنیا برای ما فرش قرمز پهن نکرده، نمی کنند و نخواهند کرد."
" ما همیشه در چشم غربی ها غریبه ایم صرف نظر از این که از نظر تحصیلات و پرستیژ اجتماعی در چه سطحی هستیم."
" رنگ آسمان شاید در همه جا یک رنگ نباشد اما در جاهای مختلف خیلی هم با یکدیگر فرقی نمی کند."
امیدوارم دوستانی که برنامه رفتن دارند، به خصوص دوستانی که برای ارشد قصد خروج از کشور را دارند روی اهدافشان و وضعیت کشورهای مقصد بیشتر بررسی و تحقیق کنند، تا بعداً دچار پشیمانی نشوند.
البته بنده معتقد به "نرفتن و در داخل ماندن" نیستم، بلکه به "با برنامه و با هدف درست رفتن" اعتقاد دارم. ضمن این که همان طور که قبلاً هم گفتم، همه این مطالب صرفاً پیشنهاد و نظر شخصی است و برای حرفهای بنده نیز مثال نقض فراوان است.
موفق باشید.