اگر زمان برگردد عقب... چه کارهایی را انجام می دهید؟ و از چه کاهایی دوری می کنید؟

[Smartgirl21]

من سه روز پیش وارد ۲۴ سالگی شدم و واقعا از روز تولدم به فکر فرو رفتم و اعصابم خورد شده که توی این سن تازه دارم واسه تافل میخونم(البته چون جنرالم خوبه فکر کنم تا سه ماه دیگه بتونم نمره خوب تافل رو بگیرم) حس میکنم سنم زیاده و باید خیلی زودتر اقدام میکردم مثلا من امسال که اپلای کنم تا ارشدم تموم بشه ۲۷ سالم میشه تا بخوام اونجا کار کنم و جا بیوفتم و توی کارم موفق بشم سی سالم شده .
من توی کاردانی که رشتم غیر مرتبط بود و خیلی از رشتم بدم میومد در نتیجه اصلا دانشجوی موفقی نبودم و معدل کاردانیم خیلی بد شد اما واسه کارشناسی رفتم رشته موردعلاقم معماری و موفق شدم و معدلم ۱۷/۲۰ شد .من چون به رشته کاردانیم علاقه نداشتم درس نمیخوندم و برام مهم نبود هدفی هم نداشتم پس دو سال عقب موندم و کاردانیم بجای دو سال چهار سال طول کشید . خیلی ناراحتم که چرا زودتر به فکر نیوفتادم در حالی که منی که توی کاردانی درسم افتضاح بود ترم آخر بخاطر اینکه زود درسم تمام بشه و بیام رشته معماری خوب درس خوندم معدلم نوزده شد.از اون موقع یاد گرفتم همیشه دنبال علاقم باشم الانم واسه ارشد در تلاشم که بتونم توی رشته طراحی داخلی پذیرش بگیرم ولی همش دلم میسوزه واسه اون دوسالی که از دست دادم و خیلی ناراحتم حس میکنم هر موفقیتی بخوام بدست بیارم باید توی سن بیست و خورده ای باشه باید توی جوونی لذت ببرم از موفقیتام.من هدفای بزرگی دارم و توی چند فیلد هنری استعداد دارم و همینم منو سردرگم میکنه که دقیقا چی برام مناسبه؟ هم استعداد نویسندگی دارم و فیلم نامه و داستان و رمان نوشتم ؛هم استعداد نقاشی و طراحی دارم و حرفه ای ام ؛ به طراحی داخلی هم علاقه زیادی دارم ومیتونم طراحی های خلاقانه در زمینه وسایل خونه و سقف و... ارائه بدم . اینم میدونم رقابت توی این رشته زیاده و رشته های بهتر از اینم هست از نظر درامد ولی فقط میخوام کاری رو انجام بدم که بهش علاقه دارم و از انجامش لذت میبرم .به بازیگری و خوانندگی هم علاقه دارم ؛ با خودم فکر میکنم بهتره اپلای کنم واسه طراحی داخلی و اونجا به این کارها هم ادامه بدم یعنی واسه شرکتای فیلم سازی اونجا فیلم ناممو بفرستم و بنویسم و اونجا تست بازیگری و خوانندگی بدم و...آیا میتونم توی این زمینه ها توی کانادا یا آمریکا پیشرفت کنم؟ با توجه به اینکه ایرانی ام ؟؟
حسرتمم همین بالا بودن سنمه میدونم الان میگین سنت بالا نیست ولی شما حساب کنین تا فارغ التحصیل بشم سنم میره بالا و اونموقع بعد از فارع التحصیلی تازه زندگیم شروع میشه و باید زندگیمو بسازم و همینم کلی طول میکشه تا بخودم میام سی و سی و خورده ای ام...

[ali728]

من سه روز پیش وارد ۲۴ سالگی شدم و واقعا از روز تولدم به فکر فرو رفتم و اعصابم خورد شده که توی این سن تازه دارم واسه تافل میخونم(البته چون جنرالم خوبه فکر کنم تا سه ماه دیگه بتونم نمره خوب تافل رو بگیرم) حس میکنم سنم زیاده و باید خیلی زودتر اقدام میکردم مثلا من امسال که اپلای کنم تا ارشدم تموم بشه ۲۷ سالم میشه تا بخوام اونجا کار کنم و جا بیوفتم و توی کارم موفق بشم سی سالم شده .
من توی کاردانی که رشتم غیر مرتبط بود و خیلی از رشتم بدم میومد در نتیجه اصلا دانشجوی موفقی نبودم و معدل کاردانیم خیلی بد شد اما واسه کارشناسی رفتم رشته موردعلاقم معماری و موفق شدم و معدلم ۱۷/۲۰ شد .من چون به رشته کاردانیم علاقه نداشتم درس نمیخوندم و برام مهم نبود هدفی هم نداشتم پس دو سال عقب موندم و کاردانیم بجای دو سال چهار سال طول کشید . خیلی ناراحتم که چرا زودتر به فکر نیوفتادم در حالی که منی که توی کاردانی درسم افتضاح بود ترم آخر بخاطر اینکه زود درسم تمام بشه و بیام رشته معماری خوب درس خوندم معدلم نوزده شد.از اون موقع یاد گرفتم همیشه دنبال علاقم باشم الانم واسه ارشد در تلاشم که بتونم توی رشته طراحی داخلی پذیرش بگیرم ولی همش دلم میسوزه واسه اون دوسالی که از دست دادم و خیلی ناراحتم حس میکنم هر موفقیتی بخوام بدست بیارم باید توی سن بیست و خورده ای باشه باید توی جوونی لذت ببرم از موفقیتام.من هدفای بزرگی دارم و توی چند فیلد هنری استعداد دارم و همینم منو سردرگم میکنه که دقیقا چی برام مناسبه؟ هم استعداد نویسندگی دارم و فیلم نامه و داستان و رمان نوشتم ؛هم استعداد نقاشی و طراحی دارم و حرفه ای ام ؛ به طراحی داخلی هم علاقه زیادی دارم ومیتونم طراحی های خلاقانه در زمینه وسایل خونه و سقف و... ارائه بدم . اینم میدونم رقابت توی این رشته زیاده و رشته های بهتر از اینم هست از نظر درامد ولی فقط میخوام کاری رو انجام بدم که بهش علاقه دارم و از انجامش لذت میبرم .به بازیگری و خوانندگی هم علاقه دارم ؛ با خودم فکر میکنم بهتره اپلای کنم واسه طراحی داخلی و اونجا به این کارها هم ادامه بدم یعنی واسه شرکتای فیلم سازی اونجا فیلم ناممو بفرستم و بنویسم و اونجا تست بازیگری و خوانندگی بدم و...آیا میتونم توی این زمینه ها توی کانادا یا آمریکا پیشرفت کنم؟ با توجه به اینکه ایرانی ام ؟؟
حسرتمم همین بالا بودن سنمه میدونم الان میگین سنت بالا نیست ولی شما حساب کنین تا فارغ التحصیل بشم سنم میره بالا و اونموقع بعد از فارع التحصیلی تازه زندگیم شروع میشه و باید زندگیمو بسازم و همینم کلی طول میکشه تا بخودم میام سی و سی و خورده ای ام...

دوست عزیز

من نظر خودمو میدم شما نظر باقی دوستان رو هم بگیرید

۱. سنتون زیاد نیست و میدونم همین جواب رو خیلی ها بهتون میدن. ولی بهتره منظقی بهش فکر کنید. همه ادم ها چیزهایی رو از دست میدن و تا از دست ندی چیزی رو بدست نمیاری. شما اگه اون دو سال رو از دست نمیدادی متوجه نمیشدی چقدر به رشته معماری مثلا علاقه مندی و تصمیمت برای ادامه این رشته جدی نمیشد. بنابراین همیشه همینه یه چیزی میدی یه چیزی میگیری. من پیشنهاد میکنم ناراحت این موارد نباشید چون فقط و فقط حال و اینده تون رو ازتون میگیره و خراب ترش میکنید. چیزی که از کنترل شما خارجه یا بپذیریدش یا فراموشش کنید. راه سومی وجود نداره واسش

۲. در مورد علاقه تون من هم پیشنهاد میکنم همون چیزی که دوست دارید رو ادامه بدید. ولی بازم نباید اینجا مرز رویا با واقعیت یکی بشه. یه وقت هم هست ممکنه خیلی ها خیلی چیزها رو دوست داشته باشند و اگه تا احر دنیا روزی میلیون میلیون بار هم واسش تلاش کنن نشه که نشه. و فقط نزدیک تر بشن ولی هیچوقت به خود هدف نرسند. بنابراین اینی که این نزدیکی چقدر شما رو خوشحال میکنه یا چقدر ناراحتتون میکنه و حسرتتون برای خود هدف بیشتر میشه چیزی نیست که کسی جز خودتون راجع بهش نظر بده. (فکر کنم پیچیده گفتم حرفمو!!!)

۳. توی زمینه های فیلم سازی و خوانندگی و .... شما توی مملکت خودتون با زبان مادری هم سختی خواهید داشت برای موفقیت! نمیگم نشدنیه ولی چیزهایی مرتبط با هنر اونم در این سطح مطمینا به خیلی از عوامل سوای تلاش فردی شما بستگی داره. مطمینا تکمام این مسیر توی کشوری مثل امریکا و کانادا سخت تر هم میشه. شاید بشه واژه سخت رو با ساده نبودن جایگزین کرد تا تم مثبت تری داشته باشه. نشدنی نیست ولی اصلا ساده هم نیست و به نوعی یه قماره خوشاینده که تهش خوب یا بد شدنش رو باید پیش بینی کنید از همین الان
شما علاوه بر ایرانی بودنتون (همون امریکایی و کانادایی نبودنتون سوای ملیت الانتون) مطمینا راه ساده ای جلوتون توی این زمینه ها نیست
علاوه بر این خود طبیعت این رشته ها هم اسون نیست و راه موفقیتشون برای همه اتفاق نمیفته. مثل این میمونه که شما بگی از هر ۱۰۰ نفر که مهندسی برق توی امریکا میخونن شاید ۶۰ نفر به هر حال و با یه مینیممی موفق شن ولی از همون ۱۰۰ نفر توی نویسندگی یا بازیگری (!) شاید ۵ تا ۱۰ تاشون موفق شه. البته اینا همه نظرات شخصی منه و ممکنه واقعیت چیز دیگه ای باشه و حرف های من درست نباشه. ولی وقتی همین رشته ها توی همین ایران و با زبان مادری هم موفق شدن توشون خیلی ساده نیست دیگه باید دید منطقی تری به جایی شبیه امریکا و کانادا داشت

۴. زندگی شما همینیه که الان توش هستید. شاید این حرف شعار زده باشه ولی واقعیت همینه. شما نیازی ندارید که فارغ التحصیل شید و زندگی تون رو بسازید و حا بیفتید و تازه زندگی کردن رو شروع کنید!! همین ۲۴ و ۲۵ و ۲۶ سالگی که دارید تلاش میکنید خود زندگیه. بنابراین چه ۳۳ سالتون بشه چه ۴۴ سال فرقی نداره که . با توجه به کامنت قیلی که نوشتم نظر شخصی من اینه که حتما و حتما اپشن ارشد ایران روی میزتون نگه دارید. میتونید کنارش زبان بخونید و اپلای کنید و ... ولی دلیلی نداره راه ارشد ایران رو ببندید. تمام اون پروسه مهاجرتون ممکنه ۱ تا ۲ سال طول بکشه (حالا ممکنه برای بعضی بشه ۴ ماه برای بعضی بشه ۴ سال) و به هر حال توی همین زمان شما ممکنه ارشدتون رو ایران تموم کرده باشید و حداقل بعدا اگه به هر دلیلی نخواستید برید و خواستید که همینجا توی وطن بمونید میتونید با دست بازتری مسیر زندگی تون رو پیدا کنید

۵. در نهایت پیشنهاد میکنم حتما با هم رشته ای های خودتون توی اروپا و کانادا و امریکا حرف بزنید. ببنید چند نفر رفتن مثلا بازیگری خوندن و موفق شدن یا چند نفر رفتن تست خوانندگی دادن و اکی شده همه چی واسشون و .... حتی همون رشته ظراحی داخلی و بازار کار و موفقیت ادم های مهاجر توش و ... همه اینا دید بهتری بهتون میده که راحت تر انتخاب کنید که میخوایید چیکار کنید


۶. به نظرم مسیری که اومدید کاملا طبیعی بوده. دوسال رو ما پسرها فقط میریم سربازی (!). منظورم اینه این جور چیزهای اصلا چیزی نیست که بخوایید نگرانش باشید. میتونید فکر کنید و سعی کنید دیگه تکرار نشه ولی غضه خوردن واسه زمانی که رفته اصلا کار درستی نیست


موفق باشید

[Javier14]

اینو همیشه یادتون باشه
هیچ وقت برای شروع دیر نیست!!!!!
اونچه که مهمه از این لحظه به بعدتونه

[elyartab]

من سه روز پیش وارد ۲۴ سالگی شدم و واقعا از روز تولدم به فکر فرو رفتم و اعصابم خورد شده که توی این سن تازه دارم واسه تافل میخونم(البته چون جنرالم خوبه فکر کنم تا سه ماه دیگه بتونم نمره خوب تافل رو بگیرم) حس میکنم سنم زیاده و باید خیلی زودتر اقدام میکردم مثلا من امسال که اپلای کنم تا ارشدم تموم بشه ۲۷ سالم میشه تا بخوام اونجا کار کنم و جا بیوفتم و توی کارم موفق بشم سی سالم شده .
من توی کاردانی که رشتم غیر مرتبط بود و خیلی از رشتم بدم میومد در نتیجه اصلا دانشجوی موفقی نبودم و معدل کاردانیم خیلی بد شد اما واسه کارشناسی رفتم رشته موردعلاقم معماری و موفق شدم و معدلم ۱۷/۲۰ شد .من چون به رشته کاردانیم علاقه نداشتم درس نمیخوندم و برام مهم نبود هدفی هم نداشتم پس دو سال عقب موندم و کاردانیم بجای دو سال چهار سال طول کشید . خیلی ناراحتم که چرا زودتر به فکر نیوفتادم در حالی که منی که توی کاردانی درسم افتضاح بود ترم آخر بخاطر اینکه زود درسم تمام بشه و بیام رشته معماری خوب درس خوندم معدلم نوزده شد.از اون موقع یاد گرفتم همیشه دنبال علاقم باشم الانم واسه ارشد در تلاشم که بتونم توی رشته طراحی داخلی پذیرش بگیرم ولی همش دلم میسوزه واسه اون دوسالی که از دست دادم و خیلی ناراحتم حس میکنم هر موفقیتی بخوام بدست بیارم باید توی سن بیست و خورده ای باشه باید توی جوونی لذت ببرم از موفقیتام.من هدفای بزرگی دارم و توی چند فیلد هنری استعداد دارم و همینم منو سردرگم میکنه که دقیقا چی برام مناسبه؟ هم استعداد نویسندگی دارم و فیلم نامه و داستان و رمان نوشتم ؛هم استعداد نقاشی و طراحی دارم و حرفه ای ام ؛ به طراحی داخلی هم علاقه زیادی دارم ومیتونم طراحی های خلاقانه در زمینه وسایل خونه و سقف و... ارائه بدم . اینم میدونم رقابت توی این رشته زیاده و رشته های بهتر از اینم هست از نظر درامد ولی فقط میخوام کاری رو انجام بدم که بهش علاقه دارم و از انجامش لذت میبرم .به بازیگری و خوانندگی هم علاقه دارم ؛ با خودم فکر میکنم بهتره اپلای کنم واسه طراحی داخلی و اونجا به این کارها هم ادامه بدم یعنی واسه شرکتای فیلم سازی اونجا فیلم ناممو بفرستم و بنویسم و اونجا تست بازیگری و خوانندگی بدم و...آیا میتونم توی این زمینه ها توی کانادا یا آمریکا پیشرفت کنم؟ با توجه به اینکه ایرانی ام ؟؟
حسرتمم همین بالا بودن سنمه میدونم الان میگین سنت بالا نیست ولی شما حساب کنین تا فارغ التحصیل بشم سنم میره بالا و اونموقع بعد از فارع التحصیلی تازه زندگیم شروع میشه و باید زندگیمو بسازم و همینم کلی طول میکشه تا بخودم میام سی و سی و خورده ای ام...

شما که الان 24 سالته و به خاطر دو سال ناراحتی، پس ما چی بگیم که چند سال درگیر خدمت و سربازی بودیم تازه الان نزدیک 30 سال تونستیم مقدمات اپلای رو فراهم کنیم؟!
شرایط شما خیلی خوبه به نظر من.

[Saaaaam]

اینو همیشه یادتون باشه
هیچ وقت برای شروع دیر نیست!!!!!
اونچه که مهمه از این لحظه به بعدتونه

سلام
بنظر من اگه ادم شرایط مناسب اقتصادی کار و خانواده داشته باشد و بالای چهل سال باشد مهاجرت کاری یا تحصیلی اصلا منطقی نیست
مگر رشته شما خاص و بازار کار ایده ال داشته باشد باید اثرات شک فرهنگی و اجتماعی را از یاد نبریم

[elyartab]

سلام
بنظر من اگه ادم شرایط مناسب اقتصادی کار و خانواده داشته باشد و بالای چهل سال باشد مهاجرت کاری یا تحصیلی اصلا منطقی نیست
مگر رشته شما خاص و بازار کار ایده ال داشته باشد باید اثرات شک فرهنگی و اجتماعی را از یاد نبریم

در مورد شرایط نسبتا مناسب سال ها و دهه های گذشته برای بودن یا رفتن بحثی نمی کنم ولی اگر بخواهیم طبق آمار رسمی و یا سر انگشتی حال حاضر افرادی که برای تحصیل یا کار مهاجرت کرده اند استناد کنیم میبینیم که اکثریت اونا موندن در کشور مقصد و تحمل شوک فرهنگی و غیر و ذلک رو به برگشتن و تحمل سختی های دیگر ترجیح دادن. یه نوع خرد جمعی هست!

[Itsjustmaybe]

کلا بزرگترین اشتباه زندگیم با فاصله‌ی بسیار بسیار زیاد ارشد توی ایران بود. معدلتون مهم نیست، هر جا برین از ایران بهتره، کف کف اصن شما متنفر از بهشت زمینی، رفتین یه فرهنگ و غذا و محیط دیگه رو دیدین و دنیا تون رو بزرگتر کردین. نمونید الکی زندگی‌تون رو تلف نکنین. دکترا تعهد بزرگتریه اگه برای دکترا برین خارج بعد برگردین یه سری چیزا رو از دست میدین شاید توجیح نداشته باشه ولی بنظرم تقریبا بدون استثنا ارشد ایران برای کسی که بالاخره میخواد اپلای کنه وقت تلف کردن خالصه.
این یکی هم زیاد در مورد من صادق نیز ولی در بازه‌های خیلی کوتاه این کارو کردم: زندگی همین لحظاتی هست که داره سپری میشه آینده خوبه ولی نباید با فنا کردن حال بدست بیاد، تعادل رو برقرار کنین. شما چند سال یه شب تفریح نکنین که میخواین چندرغاز جمع کنین ماشین خوب بخرین؟ این لحظات عمرتون خیلی با ارزش تر از این حرفاست. برین خرجش کنین. توی یه کشور خوب مادامی که یه حاشیه امنیت برای مبادا در نظر بگیرین مشکلی برای تامین زندگی مفرح ندارین الکی دوران جوانی تون رو مثه ایران زندگی نکنین. 3 ماه برین سر کار اندازه کل اون پولی که با زحمت تو ایران یا دوران تحصیلتون تو خارج میتونین جمع میکنین در میاد. پول وسیله‌ است نه هدف. حالا من پول رو مثال زدم ولی موارد دیگه مثه درس خوندن بیش از حد هم همین داستانه.

[Itsjustmaybe]

مطمئن نیستم منظورتون من باشم ولی با این حال جواب میدم. بله من برای دکترا اپلای کردم و الان دارم دکترا میخونم ولی ارشد رو ایران خوندم چون رزومه‌ی "بدی" داشتم و نمی‌تونستم از یه دانشگاه "خوب" اسکولارشیپ بگیرم و شرایط مالی تامین هزینه ها رو هم نداشتم. قطعا اشتباه بود. خیلی. بدون شک. لازم نیست از بهترین جا پذیرش بگیرین، ملت پول میدن میرن سفر شما میتونید از خودشون پول بگیرین برین. این تجارب و آرامشی که زندگی خارج از ایران داره رو نمیشه قیمت‌گذاشت. بعلاوه مگر اینکه معدل زیر 12 داشته باشین بدون هیچ کار تحقیقاتی و در ایران بتونین شریف یا تهران (حتی امیرکبیر هم نه، این دوتا هم چون خارجی ها میشناسن یه وزنه‌ی خوبی تو رزومه عن) قبول شین احتمالا در آخر این خارج رفتن برای رزومه‌تون هم بهتره.
ببینید تا توی ایرانید حتی اگه مغزتون بگه زندگی توی خارج امنیت مالی و جانی و آزادی داره، قلبتون درکی از این نداره. یکی از دوستان سویسی من سال سوم ETH رو ول کرد رفت Uni of Zurich یا یکی دیگه رو میشناسم Aachen رو ول کرد رفت هامبورگ. چرا چون اولی وقتش گرفته میشد نمی‌تونست بره snowboarding و D&D و المانیه هم زیاد وقتش گرفته میشد نمی‌تونست بره surfing. اینا دغدغه هاشون کلا فرق میکنه و بنظرم بهترین تست که ببینید شما هم در جامعه هدف ادغام شدین یا همینه که ببینید دغدغه‌تون چیه. برید از زندگی‌تون لذت ببرید، اگه کمی در ایران اذیت میشین، برین نمونین حیفه.
بازم میگم من اینارو برای ارشد میگم چون فقط دوساله و بعدش دستتون بازه کشورتون رو عوض کنین، برگردین، دکترا بخونین، هر کار دوست دارین میتونین بکنین ولی دکترا دیگه یعنی یه بخش بزرگی از این مسائل تعیین شده.

[minaamin]

مطمئن نیستم منظورتون من باشم ولی با این حال جواب میدم. بله من برای دکترا اپلای کردم و الان دارم دکترا میخونم ولی ارشد رو ایران خوندم چون رزومه‌ی "بدی" داشتم و نمی‌تونستم از یه دانشگاه "خوب" اسکولارشیپ بگیرم و شرایط مالی تامین هزینه ها رو هم نداشتم. قطعا اشتباه بود. خیلی. بدون شک. لازم نیست از بهترین جا پذیرش بگیرین، ملت پول میدن میرن سفر شما میتونید از خودشون پول بگیرین برین. این تجارب و آرامشی که زندگی خارج از ایران داره رو نمیشه قیمت‌گذاشت. بعلاوه مگر اینکه معدل زیر 12 داشته باشین بدون هیچ کار تحقیقاتی و در ایران بتونین شریف یا تهران (حتی امیرکبیر هم نه، این دوتا هم چون خارجی ها میشناسن یه وزنه‌ی خوبی تو رزومه عن) قبول شین احتمالا در آخر این خارج رفتن برای رزومه‌تون هم بهتره.
ببینید تا توی ایرانید حتی اگه مغزتون بگه زندگی توی خارج امنیت مالی و جانی و آزادی داره، قلبتون درکی از این نداره. یکی از دوستان سویسی من سال سوم ETH رو ول کرد رفت Uni of Zurich یا یکی دیگه رو میشناسم Aachen رو ول کرد رفت هامبورگ. چرا چون اولی وقتش گرفته میشد نمی‌تونست بره snowboarding و D&D و المانیه هم زیاد وقتش گرفته میشد نمی‌تونست بره surfing. اینا دغدغه هاشون کلا فرق میکنه و بنظرم بهترین تست که ببینید شما هم در جامعه هدف ادغام شدین یا همینه که ببینید دغدغه‌تون چیه. برید از زندگی‌تون لذت ببرید، اگه کمی در ایران اذیت میشین، برین نمونین حیفه.
بازم میگم من اینارو برای ارشد میگم چون فقط دوساله و بعدش دستتون بازه کشورتون رو عوض کنین، برگردین، دکترا بخونین، هر کار دوست دارین میتونین بکنین ولی دکترا دیگه یعنی یه بخش بزرگی از این مسائل تعیین شده.

شما یه جور میگین انگار کسی نمیدونه
کسی پول داشته باشه فوق سهله از بچگی میره.
مساله اینه 90 درصد ارشد بورس نداره خارج و 90 درصد کسایی که میخوان برن حتی پول داشته باشن بازم بورس میخوان چون عملا اون پولی که دارن به درد نمیخوره

[Itsjustmaybe]

دوست عزیز تاکید من رو این بود که رو خوب بودن پذیرش ارشد زیاد سخت نگیرین. هرچی و هرجا برین احتمالا از ایران بهتره. برین یه دانشگاه پایینتر یا یه کشور راحت‌تر، هر جا پول دادن برین. برین شرق اروپا، جنوب اروپا، شرق آسیا هر جا (حالا منظورم سوریه نیست، میگم یعنی از اون جاهای رویایی‌تون یکم بیاین پایین). اصن کره بد، نژادپرست هرچی. 2 ساله دیگه میرین کل شرق و جنوب شرق آسیا رو میگردین و در یه دانشگاه با سطح علمی و ارتباط بین‌الملی و صنعت عالی درس خوندین. بعدش هرکاری خواستین بکنین برین هرجایی که دوست دارین. یه اینترنشیپ برین سامسونگ یا هیوندا به کل رزومه ایرانتون می‌ارزه.