جایگاه دانشگاهای ایران در عرصه بین الماللی حکایت از این واقعیت داره که دانشگاهای ایران جزو اگر نگوییم بی کیفیت ترین بلکه کم کفیت ترین دانشگاهی دنیا طبقه بندی می شوند.
مثلا آخرین رتبه بندی که اعلام شده دانشگاهای ایران بهترینشون رتبه بالای 1100 داشتند(ا خبرشو در در سایت دانشگاه علوم پزشکی تهران گذاشته بودند).
پس طبیعیه که مقالاتی که از چنین دانشگاهایی بیرون می آیند ارزش علمی چندانی نخواهند داشت!
چرا؟ چون اولا افرادی که وارد مقاطع تکمیلی در ایران می شوند فیلد تحقیقاتی آنها بر اساس علاقه انتخاب نمی شود بلکه بر این اساسا اینکه در کدوم دانشگاه قبول شده اند واینکه با کدام استاد بهتر میشه کار کرد! انتخاب میشه (از این واقعیت هم بگذریم که ادامه تحصیل به نوعی در ایران ناشی از فشارهای اجتماعی و اقتصادیه , فرهنگیه تا دغدغه علمی!).
و اون چیزای که من می بینم بیشتر دانشجویان تکمیلی همگی به نوعی با اساتید خود درگیر شده اند و بندرت دلخوری پیش نیومده.
پس عامل اول در پایین آمدن کیفیت کار تحقیقاتی و در نتیجه مقالات حاصله همینه.
عامل دوم:آزمایشگاه تحقیقاتی یک تعریفی داره و بایستی حداقل استانداردهایی در اونها رعایت بشه اما در دانشگاههای درجه چندم جهانی(ایران) چنین انتظاری مضحک به نظر می رسدو در نتیجه در آزمایشگاههای غیر استاندارد علم و درنتیجه مقاله های غیر استانداری تولید خواهد شد.
عامل سوم:یک آزمایشگاه تحقیقاتی مدرن سوپر وایزرو تکنسین های کارکشته در یک کلام تیم قوی دارد. اما در کدام دانشگاه ایران چنین تیم های قوی سراغ دارید آدرسشو به ما بدهید که ما خارج رو بی خیال بشیم!

عامل چهارم: ازکسی که تازه لیسانش تموم شده انتظار کار تحقیقاتی انتظار منطقی بنظر نمیاد و نقش استاد راهنما و تیم قوی تحقیقاتی در هدایت دانشجوی تازه کار حرف اول و آخررا می زند. اما شنیده ها و دیدهای بنده و احتمالا شما میگوید که استاد راهنما در ایران جز ایجاد اختلال در پروژه و فشار عصبی نقش دیگری ایفا نمی کند.

نتیجه گیری: بنده خودم از نزدیک دانشجویان زیادی را در ایران دیده ام که تنهایی به آزمایشگاه می روندو کار می کنند بدون اینکه اصلا کسی بالای سرشون باشن و اگرم هست ،بودنشون با نبودنشون تفاوت چندانی نمی کند،!و دست آخر هم دست به دامان دیتا سازی و سمبل کاری کردن می شوند وبی خود وقت خودشن رو تلف کر ده اند ومقاله ایی هم که چاپ میشه فقط دلخوش کن است! وگرنه نقشی جز ایجاد اختلال در تولید علم ندارند!. دونفر از دوستانم با 3 ساعت بله 3 ساعت در آزمایشگاه بودن یک مقاله در یک کنگره معتبر در اروپایی فرستادن باور نمیکنید موقعی که دوستم گفت پذیرفته شده من شاخ در آوردم! تازه به صورت اورال!
بسیاری از بچه ها اسمشون در مقاله همدیگر می نویسند !

خلاصه سرتون رو در نیارم هدف این بود، زیاد دلتون رو به این مقالات خوش نکنید خارجی ها اگر از کیفیت دانشگاههای ایران خبر داشتند و از نزدیک از آزمایشگاههای ما بازدید می کردند ورابطه های غیر انسانی به اصطلاح اساتید را از نزدیک می دیدند و می دیدند که بر اساس چه ملا ک هایی از استادیاری به فول پروفسوری ارتقا پیدا می کردند!(معیارهای که فقط ویژه ایرانه) فکر می کنم یک تجدید نظر حسابی در چاپ مقاله های ایران و پذیرش دانشجو از ایران انجام می دادند.

اگر می بینید بچه ها اونور موفق می شوند بر اساس این است که واقعا از جونشون مایه می گذارند و شب وروز خودشون رو یکی می کنند که به سطح علمی دانشگاههای اونور برسن و گرنه موفقیتشون ربط چندان به سابقه علمیشون در ایران ندارد.

البته، اشتباه نشه ، این مشکل همه کشورهای توسعه نیافته است نه فقط ایران.

حرف آخر : تفات چندانی بین اون کسی که کار کرده و نکرده اما مقاله ساخته وجوده نداره(قابل تامل )

موفق باشید.