همانطور که خانم هدی گفتند در کانادا نمیتواند کسی را اجبار به بودن در رابطه نمایید و اگر یکی از همسران قصد جدایی داشته باشد میتواند پروسه طلاق را به جریان بیاندازد. در خصوص تقسیم اموال خدمتتان عرض کنم که بر خلاف آنچه اکثریت فکر میکنند قانونی وجود ندارد که بگوید باید حتما اموال نصف شود. بلکه دادگاه با توجه به همه شواهد و دلایل رای به تقسیم منصفانه اموال میدهد و بنابراین امکان این هست که با دفاعیات محکم در دادگاه این مبلغ بسته به کیس کمتر یا بیشتر از نصف باشد ولی معمولا قضات برای سهولت کار و اینکه واقعا تقسیم مساوی در بیشتر موارد عادلانه ترین گزینه است رای به نصف کردن اموال میدهند. در خصوص سوال دوم که گفتید که آیا دانشجوهای بین المللی هم میتوانند در کانادا طلاق بگیرند من شما را به ماده ۳(۱) از قانون طلاق کانادا ارجاع میدهم ( این قانون فدرال است و در همه کانادا یکی است)
3 (1) A court in a province has jurisdiction to hear and determine a divorce proceeding if either spouse has been ordinarily resident in the province for at least one year immediately preceding the commencement of the proceeding
بنابراین من فکر میکنم یکسال اقامت قانونی پیش از اقامه دعوای طلاق در دادگاه برای اینکه به دادگاه صلاحیت رسیدگی به پرونده شما را بدهد کافیست. در نظر داشته باشید که در قانون گفته مقیم (resident) و بنابراین تمامی کسانی که به صورت قانونی مقیم کانادا هستند را شامل میشود. همچنین با توجه به اینکه گفتید شما اصلا عقد ایرانی نکرده اید بنابراین همسر شما به هیچ عنوان قادر نخواهد بود که در دادگاههای ایران تقاضای طلاق را مطرح کند چون قانون ایران اصلا شما را همسران یکدیگر نمیداند و در چنین حالتی اگر دادگاه کانادایی هم تقاضای طلاق ایشان را رد کند با شرایطی روبرو میشویم که در اصطلاح حقوق بین الملل به آن تعارض منفی صلاحیت میگویند. یعنی حالتی که هیچ دادگاهی وجود ندارد که خود را صالح به رسیدگی به موضوع مورد نظر بداند و در چنین حالتی به جهت اینکه همه انسانها حق دسترسی به دادگاه صالح را دارند٫ فرض بر این قرار میگیرد که دادگاه محل اقامت طرفین صالح به رسیدگی است.
البته تمام مطالب بالا نظر شخصی من است و در نظر داشته باشید که در هیچ کجا حتی همین فوروم قابل استناد نیست.
علاقه مندی ها (Bookmarks)