مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[control]

سلام دوستان
بنده به کمک و راهنمائی احتیاج مبرم دارم.
من 33 ساله هستم و از نظر موقعیت شغلی و مالی وضعیت خوبی دارم ولی یکسالی میشه که تصمیم به ادامه تحصیل و مهاجرت گرفتم و با اینکه 8 سال از فارغ التحصیل شدنم میگذشت ولی با زحمت فراوان تونستم پذیرش بگیرم.
در حال حاضر هر مرحله که نزدیکتر میشوم شک و تردید بیشتری به سراغم میاد که آیا ارزش داره تمام زندگی، کار و دلبستگیهامو اینجا ول کنم و با هزینه شخصی تو آمریکا درس بخونم ؟ آیا از نظر انگیزه و هدف گذاری بعدا ممکنه که کم بیارم و پشیمون بشم؟ ممنون میشم تجربیات خودتون و اطرافیانتون را بهم انتقال بدین.

دوست عزیز
این سوال کاملا شخصی هست. فرد با فرد فرق می کنه.
بهترین کسی که می تونه تصمیم بگیره خود شما هستین منتهی تصمیمی که برای شرایط شما درست باشه.
تصمیم هم زمانی درست خواهد بود که با اطلاعات کامل و درست باشه. اما در کل اینو بگم که اگه همونطور که خودتون گفتین شرایط کار و زندگی خوبی در ایران دارین با توجه به شرایط سنی شما به نظر من بیشتر فکر کنین.
اگه پذیرش با فاند و کمک هزینه تحصیلی کامل بود باز میشد جدی تر فکر کرد اما با هزینه خودتون خیلی سنجیده تر باید فکر کنین ...

[aminjoon]

سلام دوستان
بنده به کمک و راهنمائی احتیاج مبرم دارم.
من 33 ساله هستم و از نظر موقعیت شغلی و مالی وضعیت خوبی دارم ولی یکسالی میشه که تصمیم به ادامه تحصیل و مهاجرت گرفتم و با اینکه 8 سال از فارغ التحصیل شدنم میگذشت ولی با زحمت فراوان تونستم پذیرش بگیرم.
در حال حاضر هر مرحله که نزدیکتر میشوم شک و تردید بیشتری به سراغم میاد که آیا ارزش داره تمام زندگی، کار و دلبستگیهامو اینجا ول کنم و با هزینه شخصی تو آمریکا درس بخونم ؟ آیا از نظر انگیزه و هدف گذاری بعدا ممکنه که کم بیارم و پشیمون بشم؟ ممنون میشم تجربیات خودتون و اطرافیانتون را بهم انتقال بدین.

تحصیل یک امر کاملا استرس زا هست و برای ورود به اون باید هدفی مشخص داشت. شما باید ببینید که بعد از تحصیل چی بدست میارید و چی رو از دست میدید. این تجربه و عقیده شخصی من هست که اگر توی ایران زندگی مرفهی داشتم هرگز غربت رو انتخاب نمی کردم. تحصیل در خارج از کشور از نظر من فقط برای افرادی هست که هیچ آینده ای توی ایران ندارن و البته تلاش و پشتکار زیادی هم دارن. از همین رو، ممکن هست که اگر زندگی مرفهی توی ایران داشتید و بیاید خارج از کشور، کاملا پشیمون بشید و متاسفانه هزینش هم از دست رفتن تمام موقعیت های شما توی ایران باشه. این بحث دلتنگی توی غربت فقط دلیلش دوری از خانواده نیست، بلکه برای مثال با یک سری انسانها برخورد می کنید که هیچ دیدی نسبت به ایران ندارن و فقط بر اساس اخبار و شنیده ها، در نگاه اول و با دونستن ملیتتون شما رو قضاوت می کنن. اونجاست که می بینید تمام غرور و ابهتی که توی ایران داشتید،اینجا خورد و خاکشیر شد. متاسفانه این دلتنگی بعضی اوقات باعث میشه که حتی تمام مشکلات و محدودیتهایی هم که توی ایران داشتید از یادتون بره و دلتون هوای وطن کنه. من نمی خوام شما رو احیانا بترسونم اما فقط خواستم بدونید که افراد خارج نشین دارن سختی های زیادی رو تحمل می کنن و اگر شما می خواید تصمیم بگیرید در مورد آیندتون، با یک حساب دودوتا چهارتا، ببینید آیا ورود دوباره به امر استرس زای تحصیل،اونهم توی خارج از کشور، برای شما به صرفه هست یا خیر.

[mehran23]

سلام دوستان
بنده به کمک و راهنمائی احتیاج مبرم دارم.
من 33 ساله هستم و از نظر موقعیت شغلی و مالی وضعیت خوبی دارم ولی یکسالی میشه که تصمیم به ادامه تحصیل و مهاجرت گرفتم و با اینکه 8 سال از فارغ التحصیل شدنم میگذشت ولی با زحمت فراوان تونستم پذیرش بگیرم.
در حال حاضر هر مرحله که نزدیکتر میشوم شک و تردید بیشتری به سراغم میاد که آیا ارزش داره تمام زندگی، کار و دلبستگیهامو اینجا ول کنم و با هزینه شخصی تو آمریکا درس بخونم ؟ آیا از نظر انگیزه و هدف گذاری بعدا ممکنه که کم بیارم و پشیمون بشم؟ ممنون میشم تجربیات خودتون و اطرافیانتون را بهم انتقال بدین.

دوست عزیز بنظر من هدف از تحصیل و مهاجرت خیلی مهمه. شما میخواید به چی برسید. اگر تحصیل و مهاجرت رو برای دلتون انجام میدید و میخواید که ارضاء رحی بشید و انتظارات خاص ندارید. حتما موفقید.

[pimi810]

سلام دوستان
بنده به کمک و راهنمائی احتیاج مبرم دارم.
من 33 ساله هستم و از نظر موقعیت شغلی و مالی وضعیت خوبی دارم ولی یکسالی میشه که تصمیم به ادامه تحصیل و مهاجرت گرفتم و با اینکه 8 سال از فارغ التحصیل شدنم میگذشت ولی با زحمت فراوان تونستم پذیرش بگیرم.
در حال حاضر هر مرحله که نزدیکتر میشوم شک و تردید بیشتری به سراغم میاد که آیا ارزش داره تمام زندگی، کار و دلبستگیهامو اینجا ول کنم و با هزینه شخصی تو آمریکا درس بخونم ؟ آیا از نظر انگیزه و هدف گذاری بعدا ممکنه که کم بیارم و پشیمون بشم؟ ممنون میشم تجربیات خودتون و اطرافیانتون را بهم انتقال بدین.

الان کجای ایرانید و چقدر درآمد دارید (معادلشم بگید کافیه)؟

[ehsan1983]

سلام دوستان
بنده به کمک و راهنمائی احتیاج مبرم دارم.
من 33 ساله هستم و از نظر موقعیت شغلی و مالی وضعیت خوبی دارم ولی یکسالی میشه که تصمیم به ادامه تحصیل و مهاجرت گرفتم و با اینکه 8 سال از فارغ التحصیل شدنم میگذشت ولی با زحمت فراوان تونستم پذیرش بگیرم.
در حال حاضر هر مرحله که نزدیکتر میشوم شک و تردید بیشتری به سراغم میاد که آیا ارزش داره تمام زندگی، کار و دلبستگیهامو اینجا ول کنم و با هزینه شخصی تو آمریکا درس بخونم ؟ آیا از نظر انگیزه و هدف گذاری بعدا ممکنه که کم بیارم و پشیمون بشم؟ ممنون میشم تجربیات خودتون و اطرافیانتون را بهم انتقال بدین.

همه پل هاتونو خراب نکنید منم وضعم تقریبا مثه شما بود اما ریسک کردم و اومدم. اینچا روزای سختی داره و باید از صفر شروع کرد اما به شدت و واقعا "علم" یاد میگیری.


موفق باشید

[mrjamal62]

سلام
به مدت حدود دو سال هست که در خارج از کشور به دلیل تحصیل زندگی می کنم و همسرم هم گاه گاهی اون هم شش ماه یک بار همدیگر رو می بینیم. این اواخر مریضی خیلی سختی گرفتم و بعد از درمان و هزینه های زیاد آن، دچار افسردگی و ترس از اینکه دوباره مریض بشم گرفتم. این افسردگی من رو داره خیلی اذیت می کنه و حتی شد که یه دفعه به دلیل اینکه فکر می کردم بیمار هستم شدید، به ایران برگزدم برای معالجه. ولی بیشتر روجی بود تا جسمی. از دکتری من دو سال مونده و می ترسم نتونم دیگه ادامه بدم. اگر کسی تجربه ای داره به من بگه تا از این جالت خارج بشم. مرسی دوستان

[le-ciel]

سلام
به مدت حدود دو سال هست که در خارج از کشور به دلیل تحصیل زندگی می کنم و همسرم هم گاه گاهی اون هم شش ماه یک بار همدیگر رو می بینیم. این اواخر مریضی خیلی سختی گرفتم و بعد از درمان و هزینه های زیاد آن، دچار افسردگی و ترس از اینکه دوباره مریض بشم گرفتم. این افسردگی من رو داره خیلی اذیت می کنه و حتی شد که یه دفعه به دلیل اینکه فکر می کردم بیمار هستم شدید، به ایران برگزدم برای معالجه. ولی بیشتر روجی بود تا جسمی. از دکتری من دو سال مونده و می ترسم نتونم دیگه ادامه بدم. اگر کسی تجربه ای داره به من بگه تا از این جالت خارج بشم. مرسی دوستان

سلام دوست عزیز،
بسیار ناراحت و متاثر شدم از شنیدن مشکلی که براتون پیش اومده و از صمیم قلب براتون آرزوی سلامتی دارم.
من یکی از دوستانم از ترم 2 ارشدش در آلمان به دلیل یه سری اتفاقاتی که مرتبا براش افتاد نهایتا دچار افسردگی شدید شد و کارش به بستری شدن تو کلینیک رسید. خود دانشگاه 1 ترم مرخصی رد کرد واسش و ایشون برگشتن ایران یه مدت دراون بازه زمانی که مرخصی داشتند. بعد با روحیه کمی تغییر کرده برگشتند دوباره و الان باز سر کلاساشون میرن.
فکر میکنم در مورد شما هم بد نباشه یک یا 2 ترم مرخصی بگیرید، دانشگاه در زمینه بیماری بسیار همکاری میکنه وقتی از طرف پزشک براشون نامه ببرید قطعا همه چیز رو روال و صحیح جلو میره و راحت به شما مرخصی میدن. بعد اون بازه ای که مرخصی میگیرید رو تشریف ببرید ایران، هم دوره درمانی رو طی میکنید و هم در دیدار از ایران و خانواده حال روحیتون بهبود پیدا میکنه .
و البته یه چیزی رو خیلی دوستانه میگم، اول و آخر همه این مسائل خودتونید و خود شخص شمایید که باید به خودتون روحیه بدید و حال روحیتون رو بهتر کنید. نمیگم به خودتون فشار بیارید یا اجبار داشته باشید، بزارید پروسه افسردگیتون خودش جلو بره ولی در عین حال کارایی که فکر میکنید خوشحالتون میکنه انجام بدید، هرچند کوچیک، هرچند کوتاه... آروم آروم دوباره انرژی میگیرید. واسه این کار میتونید از چیزهایی که در بچگیتون دوست داشتید انجام بدید و ندادید شروع کنید.... اون خودش کلی انرژی میده بهتون.

امیدوارم که هرچه زودتر سلامتی کاملتون رو به دست بیارید و دوباره با انگیزه بیشتری به ادامه درستون بپردازید.

[nmshafie]

سلام دوستان
بنده به کمک و راهنمائی احتیاج مبرم دارم.
من 33 ساله هستم و از نظر موقعیت شغلی و مالی وضعیت خوبی دارم ولی یکسالی میشه که تصمیم به ادامه تحصیل و مهاجرت گرفتم و با اینکه 8 سال از فارغ التحصیل شدنم میگذشت ولی با زحمت فراوان تونستم پذیرش بگیرم.
در حال حاضر هر مرحله که نزدیکتر میشوم شک و تردید بیشتری به سراغم میاد که آیا ارزش داره تمام زندگی، کار و دلبستگیهامو اینجا ول کنم و با هزینه شخصی تو آمریکا درس بخونم ؟ آیا از نظر انگیزه و هدف گذاری بعدا ممکنه که کم بیارم و پشیمون بشم؟ ممنون میشم تجربیات خودتون و اطرافیانتون را بهم انتقال بدین.

من اگه بودم هیچوقت این اشتباهو نمیکردم ، مگه چی کم داری تو زندگیت که ول کنی بری خارج بدست بیاری ، تازه باید بهشون پول هم بدی ، باز حالا اگه پذیرشتون با فاند بود یه چیزی
نمیدونم ماها چرا اینقدر احساساتی و جو زده هستیم
امریکا رفتن واسه اونایی که اینجا زندگی خوبی دارن گزینه خوبی نیست

[control]

سلام
به مدت حدود دو سال هست که در خارج از کشور به دلیل تحصیل زندگی می کنم و همسرم هم گاه گاهی اون هم شش ماه یک بار همدیگر رو می بینیم. این اواخر مریضی خیلی سختی گرفتم و بعد از درمان و هزینه های زیاد آن، دچار افسردگی و ترس از اینکه دوباره مریض بشم گرفتم. این افسردگی من رو داره خیلی اذیت می کنه و حتی شد که یه دفعه به دلیل اینکه فکر می کردم بیمار هستم شدید، به ایران برگزدم برای معالجه. ولی بیشتر روجی بود تا جسمی. از دکتری من دو سال مونده و می ترسم نتونم دیگه ادامه بدم. اگر کسی تجربه ای داره به من بگه تا از این جالت خارج بشم. مرسی دوستان

دوست عزیز فکر کنم امکان جابجایی از خارج به داخل وجود داشته باشه.
من در وب سایت وزارت علوم دیده بودم که میشد درخواست داد. یکسری دانشگاه رو انتخاب میکنید و بعد از بررسی امکان انتقال فراهم میشه. البته اطلاعاتم خیلی کلی هست. حتما در این خصوص پرس و جو کنید.
این رو هم بدونین هیچ چیزی بالاتر از سلامتی شما نیست. دکتری یک دوره هست که هر زمان از مراحل زندگیتون می تونین بگیرین. سلامتی رو اما همیشه نمیشه به دست اورد.

موفق باشید

[Simon]

سلام

من هم مثل سایر دوستان متاثر شدم. چرا به خودتون اینطور آزار میرسونید؟ دکتری همه چیز نیست. الان ایران پر شده از دکتر. اگر قصد اقامت در کشور مذکور رو ندارید از آشنایان ایران بفرستید پیگیر کارتون در وزارت علوم شن. اگر دانشگاه مورد تاییدشون باشه جابجایی در برخی موارد ممکن هست. این روزهای زیبای زندگی که باید کنار همسرتون باشید و این دوران جوانی که در تنهایی و غربت و فشار طی میکنید هرگز بر نمیگرده ضمن اینکه ببینید چی رو با چی دارید معاوظه میکنید. قطعا بیماریهای روحی ناشی از افسردگی درمان خواهند شد اما دوره های طولانی دارند و مثل سرماخوردیگ نمیشه روشون حساب کنید . ضمن اینکه برای هر فردی دوره متقاوته. اگر اجبار دارید که دوره رو تموم کنید و بعد برگردید همونطور که دوستا اشاره کردند باید خودتون رو به نوعی سرگرم مسائلی کنید که به شما شادمانی هدیه میکنند. حتی موقتی. ضمن اینکه از فکر کردن و غرق شدن در افکار منفی دوری کنید. تمام وقت رو به درس و تحقیق نگذرونید حتما در کشور دیگه هم بساط تفریح و ایجاد شادمانی وجود داره. اگر تنهایید دوستان بیشتری اختیار کنید و کمی رنگ و چهره زندگی رو برای خودتون متفاوت کنید. این روزها میگذره و خاطره میشه اما نگذارید خاطره بد باشه براتون.

با آرزوی سلامتی و موفقیت شما

سلام
به مدت حدود دو سال هست که در خارج از کشور به دلیل تحصیل زندگی می کنم و همسرم هم گاه گاهی اون هم شش ماه یک بار همدیگر رو می بینیم. این اواخر مریضی خیلی سختی گرفتم و بعد از درمان و هزینه های زیاد آن، دچار افسردگی و ترس از اینکه دوباره مریض بشم گرفتم. این افسردگی من رو داره خیلی اذیت می کنه و حتی شد که یه دفعه به دلیل اینکه فکر می کردم بیمار هستم شدید، به ایران برگزدم برای معالجه. ولی بیشتر روجی بود تا جسمی. از دکتری من دو سال مونده و می ترسم نتونم دیگه ادامه بدم. اگر کسی تجربه ای داره به من بگه تا از این جالت خارج بشم. مرسی دوستان