مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[MAnewzealand87]

سلام عزیزان،لطفا در این تاپیک نظرتون و بگین تا اونایی که مثل من این مشکل و دارن بتونن حداقل یه راه حلی دستشون بیاد و اون و به کار ببندند تا وقتی از خانواده دور می شن بدونن که چکار کنن که دلتنگیشون حداقل کمتر بشه.می خواستم این تاپیک و یه چند ماه دیگه درست کنم ولی ذهنم همش درگیرش شده و دلم طاقت نیوورد و برای اینکه تا چند ماه دیگه که موقع رفتن خیلی از ما هاست به نتیجه ای رسیده باشیم،این تاپیک و الان ایجادش کردم.بنابراین از همه می خوام که درش شرکت داشته باشن.پیشاپیش از پاسخ هاتون ممنونم.
از خودم بگم که من تا حالا از خانوادم جدا زندگی نکردم،نه خوابگاه بودم و نه موقع اردو و مراسم های دیگه که مدرسه و دانشگاه می گذاشت ازشون جدا نشدم.همیشه با هم مسافرت رفتیم،با هم خرید رفتیم،با هم مهمونی رفتیم و....حالا که کم کم باید ازشون جدا شم نمی دونم چطوری و کی می تونم با قضیه نبودن اونها کنار بیام و از الان دلتنگ می شم چه برسه به اون موقع!شما شاید بگین که اه،چقدر این بچه! وابسته و بچه ننه و مامانی بار اومده!ولی باور کنین این مسئله ای است که خیلیا درگیر اون هستن و نمی تونن همین جوری خانواده،فامیل و حتی وطن و جایی که درش زندگی می کنن و رها کنن و برن.
می دونم شما شاید می گین که : دم طاووس کس خواهد جور هندوستان کشید باید! و اینکه کسی که هدفش پیشرفت و اینا باشه دیگه این فکرا نباید بیان تو ذهنش ولی نه واقعا واسه من حداقل این طوری نیس و حضور خانواده بوده که به اینجا رسیدم.کسی که خارج رفته نمی تونه بگه که،نه من تا به حال دلتنگ و Homesick نشدم.دلتنگی واسه همه هس.واسه بعضیا کم و واسه بعضیا زیاده.حلا واسه اونایی که زیاده باید واقعا چکار کرد؟
از همتون می خوام نظرتون و بگین که افرادی مثل من که با افراد خانواده رابطه صمیمی داره و هر روز اونا رو می بینه،چطور می تونه با این قضیه که واسه چند ماه و چند سال دیگه نمی تونه حضوری اونا رو ببینه، کنار بیاد واین قضیه تو روند تحصیلیش اثر منفی نذاره؟
از همگی ممنونِ ممنونم.

[Aranjuez]

خیلی موضوع خوبیه، امیدوارم مدیران محترم طبق معمول با کم لطفی قفلش نکنن.
منم دقیقا همین مشکل رو دارم، شرایطی کاملا مشابه شما. بدتر از شما حتی، چون من کلا آدم گوشه گیری بودم تا به حال و دوستان زیادی ندارم. تقریبا تمام وقتم رو با خانواده می گذرونم و تصور جداشدن برام خیلی سخته. از طرفی منطقم بهم میگه که "نشستن ور دل خانواده" هم همچین خوش عاقبت نیست و بالاخره باید از یه جایی شروع کرد. راستش من پدرم خودش بهم پیشنهاد داد که اپلای کنم و اینا، به همین خاطر این تصمیمی نبوده که من خودم به تنهایی گرفته باشم . چون وقتی خودت تنهایی یه تصمیم میگیری و انرژی میذاری که خانواده رو هم راضی کنی اونوقته که عواقبش رو راحت تر میپذیری. من احساس می کنم که نمی تونم شخصیتم رو عوض کنم و وقتی رفتم خارج از ایران به ناگهان تبدیل به آدم شنگول و اجتماعی بشم! و این استرس منو واقعا زیادتر می کنه.
متاسفانه من راه حلی به ذهنم نرسیده، خوشحال میشم این تاپیک بره جلو و ما با تجربیات و پیشنهادات دوستان آشنا بشیم.

[ali445]

دوست عزيز با نظرت كاملا موافقم ولي اين مسائل تو دهكده جهاني ديگر به شكل قديم نيست و وسايل ارتباط جمعي اين مشكلات را به حد اقل رسانده .

[ghlobe]

دوست عزیز وب کم و یاهو چت همین موقعها بدرد میخوره! از تمام امکانات اینترنت استفاده کنید. اگر امکانش را دارند از خانواده در ایران بخواهید که اینترنت سریع بگیرند (اخیرا ارزان شده) و روی فیس بوک و بقیه شبکه های اجتماعی account درست کنند. هرروز چت کنید اصلا فراموش می کنید که کنار شما نیستند. در نهایت فرصتی خواهد بود که استقلال روحی هم پیدا کنید. البته دستپخت مامان را ازدست می دهید که آن را دیگر کاریش نمیشود کرد!

[MAnewzealand87]

دوست عزیز وب کم و یاهو چت همین موقعها بدرد میخوره! از تمام امکانات اینترنت استفاده کنید. اگر امکانش را دارند از خانواده در ایران بخواهید که اینترنت سریع بگیرند (اخیرا ارزان شده) و روی فیس بوک و بقیه شبکه های اجتماعی account درست کنند. هرروز چت کنید اصلا فراموش می کنید که کنار شما نیستند. در نهایت فرصتی خواهد بود که استقلال روحی هم پیدا کنید. البته دستپخت مامان را ازدست می دهید که آن را دیگر کاریش نمیشود کرد!

درسته که اینترنت(yahoo massenger و vovoo و Skype و...) کاری کرده که شرایط نسبت به گذشته فرق کنه،ولی خوب هیچ ارتباطی ارتباط حضوری نمی شه.
در ضمن این که ادم درگیر مسایل روزمره خانه و خانواده می کند( عمه و خاله و......) و اینا که Royal2009 گل گفتن واسه بعضیا صدق می کنه.واسه اونایی که زیاد دور و ورشون فامیل(خاله و عمو و ....) اینا نیست چی.واسه اونایی که با فامیل رابطه خوبی دارن و بدون حاشیه هستن چی.
واسه بعضی ها کلا حضور مجازی پدر و مادر و خانواده(توسط حالا Yahoo Massenger )نمی تونه جای حضور فیزیکی و بگیره.به هر حال درمونش به نظر زمان و همین کفایت به Webcam می رسه.خوشحال می شیم راه حل های دیگه هم مطرح یشه.

[Hamid Naderiya]

درسته که اینترنت(yahoo massenger و vovoo و Skype و...) کاری کرده که شرایط نسبت به گذشته فرق کنه،ولی خوب هیچ ارتباطی ارتباط حضوری نمی شه.
در ضمن این که ادم درگیر مسایل روزمره خانه و خانواده می کند( عمه و خاله و......) و اینا که Royal2009 گل گفتن واسه بعضیا صدق می کنه.واسه اونایی که زیاد دور و ورشون فامیل(خاله و عمو و ....) اینا نیست چی.واسه اونایی که با فامیل رابطه خوبی دارن و بدون حاشیه هستن چی.
واسه بعضی ها کلا حضور مجازی پدر و مادر و خانواده(توسط حالا Yahoo Massenger )نمی تونه جای حضور فیزیکی و بگیره.به هر حال درمونش به نظر زمان و همین کفایت به Webcam می رسه.خوشحال می شیم راه حل های دیگه هم مطرح یشه.

ببین رفیق اصلا طرف اینترنت برا این جور موارد نرو... من رفتم... مثل سراب عمل می کنه... جز اینکه اعصابت رو در مجموع خرد تر کنه چیزی نیست... تحمل کردن خیلی آسون تره به نظرم...

[ebi.ebrahimi]

دوست عزیز وب کم و یاهو چت همین موقعها بدرد میخوره! از تمام امکانات اینترنت استفاده کنید. اگر امکانش را دارند از خانواده در ایران بخواهید که اینترنت سریع بگیرند (اخیرا ارزان شده) و روی فیس بوک و بقیه شبکه های اجتماعی account درست کنند. هرروز چت کنید اصلا فراموش می کنید که کنار شما نیستند. در نهایت فرصتی خواهد بود که استقلال روحی هم پیدا کنید. البته دستپخت مامان را ازدست می دهید که آن را دیگر کاریش نمیشود کرد!

البته این راه حل هم تا آخر تابستون فقط جواب میده . پس از اینکه اینترنت حلال هم نسیبمون بشه دیگه از این ارتباطات خبری نیست .
ما می تونیم سریع با شرایط جدید خودمون رو وفق بدیم . یعنی طبیعت انسان اینطوری هست . زود عادت می کنیم .
بهشون بگید از ایران بهتون زنگ بزنن . از طریق این شماره های هوشمند ارزون که دقیقه ای به اندازه ی هزینه ی موبایل پولش می آد .

من یه دوستی داشتم در ایران که همسر ایشون موقعی که ایران بودند ، هر روز هفته یه سر به منزل والدین می رفت .
بعد از مهاجرت ، شاید یکی دو ماه سخت بود ولی دیگه کم کم عادت کردن . اولش حتما با وب کم چت میکردند ولی الان شده هفته ای یه بار وب کم و اغلب با تلفن .
باید آدم تا جایی که می تونه سر خودش رو گرم کنه .

[saeid_plove]

به نظر من شرایط بازهم به نسبت قدیم بهتره دیگه با اسکایپ یاهو و ... میشه وبکم داشت و صحبت کرد . تلفن و موبایل هست. شبکه های اجتمایی فیسبوک و ... هست. میشه از حال خانواده باخبر بود و باهاشون صحبت کرد. یه زمانی بود شاید 15 20 سال پیش به قبل اون هایی که می رفتن فقط می تونستن یه نامه بفرستند اونم آی برسه آی نرسه. منظورم اینه تکنولوژی این فاصله رو کمتر کرده ولی خب هیچی اصلش نمیشه.آدمه دلش تنگ میشه. من خودم یه مدتی که شهرستان این تجربه رو دارم تجربرو دارم . ادم دلتنگ میشه ولی وقتی برمیگیرده سر بزنه بهش خیلی می چسبه. البته کلا انسان تطابق پذیره و با هر شرایطی میسازه مطمئنا این دوری به نفع شما خواهد بود و به جز موفقعیت درسی که خواهید داشت کاملا از نظر شخصیتی و فکری مستقل میشوید (حمل به بی احترامی نشه منظورم از نظر social maturity). تجربه شخصی من اینه که دوری از خانواده باعث بهبود تحصیلی و تاثیر مثبت داشته چون راحتر رو مسائل تمرکز می کردم و فکرم درگیر مسائل روزمره خانه و خانواده نبوده. به هر حال هرکه طوطی خواهد جور هندوستان کشد.

[Royal2009]

به نظر من شرایط بازهم به نسبت قدیم بهتره دیگه با اسکایپ یاهو و ... میشه وبکم داشت و صحبت کرد . تلفن و موبایل هست. شبکه های اجتمایی فیسبوک و ... هست. میشه از حال خانواده باخبر بود و باهاشون صحبت کرد. یه زمانی بود شاید 15 20 سال پیش به قبل اون هایی که می رفتن فقط می تونستن یه نامه بفرستند اونم آی برسه آی نرسه. منظورم اینه تکنولوژی این فاصله رو کمتر کرده ولی خب هیچی اصلش نمیشه.آدمه دلش تنگ میشه. من خودم یه مدتی که شهرستان این تجربه رو دارم تجربرو دارم . ادم دلتنگ میشه ولی وقتی برمیگیرده سر بزنه بهش خیلی می چسبه. البته کلا انسان تطابق پذیره و با هر شرایطی میسازه مطمئنا این دوری به نفع شما خواهد بود و به جز موفقعیت درسی که خواهید داشت کاملا از نظر شخصیتی و فکری مستقل میشوید (حمل به بی احترامی نشه منظورم از نظر social maturity). تجربه شخصی من اینه که دوری از خانواده باعث بهبود تحصیلی و تاثیر مثبت داشته چون راحتر رو مسائل تمرکز می کردم و فکرم درگیر مسائل روزمره خانه و خانواده نبوده. به هر حال هرکه طوطی خواهد جور هندوستان کشد.

درود
با شما موافقم
نزدیک بودن به خانواده فرد را در گیر مسایل روزمره خانه و خانواده می کند( عمه و خاله و......) و نا خود آگاه بخشی از ذهن انسان را مشغول می کند هر چی نباشه آنها از یک نسل دیگه هستند و موضاعات فکریشون غالبا با نسل ما تفاوت داره.

و اینکه واسه کسانی که از خانواده برای اولین بار دور می شوند سختیش هفته اوله فوقش 2 هفته اول است!
بعد از یک ماه اصلا چهره اعضا خانواده هم فراموش می کنید!!!

سربلند باشید

[rashdy_chem]

اصولا هر نوع وابستگی ضعف محسوب میشه . مثل وابستگی مواد مخدر، جنسی، مادی، عاطفی و ....
بعضی ها که شهرستان درس خوندن یا سربازی جای دوری رفتن تونستن وابستگی خودشونو به خانواده کم کنن ولی خوب واسه اونایی که به ندرت از دامن خانواده دور میشن خیلی کار مشکلی که یک دفعه واسه مدت زیادی بخوان دور بشن (اونایی که دارن میرن آمریکا). ولی باور کنید قطع هر نوع وابستگی حس خوبی به انسان میده. گرچه دوره ترک بسیار سختی در پیش رو هست. میگن اگه بتونی home sick رو بگذرونی دیگه بر نمیگردی!