مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[motahhar]

من واقعا وقتی این پست هارو میخونم....علی الاصول شک می کنم که اپلای کنم یا نه...بخصوص که همه از ته دل نوشته میشن! آدم نمیدونه چی کار بکنه وقتی اینارو میخونه خداییش!
.
.
.
من شكوفایی گل های امیدم را در رویا ها می بینم،
و ندایی كه به من می گوید:
گرچه شب تاریك است
دل قوی دار
سحر نزدیك است...

نه بلور جان چرا شک کنی این رواله زندگیه این دلتنگی ها نیز بگذرد . نگاهت به آینده باشه ٬ آدمیزاد ساخته شده که خودش را با شرایط وفق بده فقط باید تا جایی که میشه راه کارش را پیدا کنی.

ایشاا... جایی میریی که گرفتن ویزاش دردسر نداشه باشه و خانواده میتونند هر از چند گاهی بهت یه سری بزنند . و خودت هم بتونی بیای ایران.

شاد باشی دوست عزیز

[milad83]

نه بلور جان چرا شک کنی این رواله زندگیه این دلتنگی ها نیز بگذرد . نگاهت به آینده باشه ٬ آدمیزاد ساخته شده که خودش را با شرایط وفق بده فقط باید تا جایی که میشه راه کارش را پیدا کنی.

ایشاا... جایی میریی که گرفتن ویزاش دردسر نداشه باشه و خانواده میتونند هر از چند گاهی بهت یه سری بزنند . و خودت هم بتونی بیای ایران.

شاد باشی دوست عزیز

گاهی باید به یاد آورد که دنیا اونقدر بی پایست که تا چشم بهم بزنی تموم می شه.
بیشتر اوقات باید اشک ریخت واسه روزایی که فرصتشو داشتیم که بهتر باشیم و از دستشون دادیم.
گاهی باید درد رو حس کرد و اشک رو چشید تا بزرگ شد.

زندگی جدال خوبی ها و بدی هاست. فقط باید لحظه ها رو فهمید.


لبخند بزن

[behnaz_usa]

با سلام به همگی دوستان. ان شاالله آینده روشن هست. شاید ما هم وسیله ای شدیم برای خانواده مان و فامیل که حتی سفری هم بیان پیش ما و حس های خوب جدیدی را تجربه کنن. اما انصافا دوری و دلتنگی سخت هست. اما بیاین باز هم واقع بینانه بریم جلو و سعی کنیم مثبت باشیم. دل همه ما برای خانواده. ایران. ایرانی. خاک وطن. دوستامون. اقواممون و هر چی که اینجا داریم و کلی خاطره های خوبش. کوچه پس کوچه های محله های قدیمی و قشنگش دور هم بودناش و همه همه تنگ میشه. اما ان شاالله از این فرصتی که پیش رو داریم خوب استفاده کنیم. بهبود بدهیم هم خودمان را هم زندگی مان را و هم زندگی اطرافیان را. به امید روزی که آرامش و صلح برقرار بشه همه جا و درهای ایران به جاهای دیگه باز باز باشه و از کشورهای دیگه هم بشه راحت آمد ایران.

[le-ciel]

کسی هست که سری اول که رفته بسیار عالی با مقصد کنار اومده باشه و هیچ حس دلتنگی نداشته باشه ولی بعد از یه مدت که میاد ایران، دوباره که برگرده تازه حس دلتنگی پیدا کنه؟! من دارم اینجوری میشم!!!! سری اول اصلا ککم هم نگزید که دارم از خانواده دور میشم و .... ولی الان که اومدم ایران و 2 هفته دیگه باز دارم برمیگردم، حس میکنم بسی سخت میشه شرایط این سری واسم! :|

[especial]

کسی هست که سری اول که رفته بسیار عالی با مقصد کنار اومده باشه و هیچ حس دلتنگی نداشته باشه ولی بعد از یه مدت که میاد ایران، دوباره که برگرده تازه حس دلتنگی پیدا کنه؟! من دارم اینجوری میشم!!!! سری اول اصلا ککم هم نگزید که دارم از خانواده دور میشم و .... ولی الان که اومدم ایران و 2 هفته دیگه باز دارم برمیگردم، حس میکنم بسی سخت میشه شرایط این سری واسم! :|

ببینین من خودم الان همش 9 ماهه بیرون از ایرانم ولی روندش این جوری بوده:
اول اول دم اومدن یه کم ناراحت میشین و دلم تنگ میشه و این حرفا، بعدم که میرین یه کم روزای اول اون جوریه.
بعدش کم کم عادت می کنین چون همه چیز تازگی داره براتون و دلتون میخواد جو رو بشناسین، با مردم آشنا بشین و این حرفا، سرتون گرم میشه و فراموش می کنین و زندگیتونو میکنین.
بعدش که میرین ایران، موقع اومدن بیشتر احساس دلتنگی می کنین، چون الان بعد از یه دوره دوری بیشتر قدرشونو و قدر بودن باهاشونو می دونین.
بعدش که برمی گردین دیار غربت، اولش باز یه کم سخته، چون تازه برگشتین.
باز یه مدت که بگذره، به خودتون میگین دیگه زندگی من اینجاست، الان که دارم برای آینده ام وقت میذارم و این حرفا و دوباره عادی میشه.
این چیزی بود که برای من اتفاق افتاده بود! شاید شما هم این طوری باشین.
کلا همیشه اینطوریه اگه بخواین به گذشته نگاه کنین، دلتنگ میشین، اگه به آینده ی خودتون نگاه کنین، میتونین مشکلات و سختی های دور بودنش رو تحمل کنین. پس سعی کنین خیلی تو گذشته زندگی نکنین و اینکه چه روزای خوبی داشتیم با فلانی و خانواده و دوستا و اینا.

[le-ciel]

ببینین من خودم الان همش 9 ماهه بیرون از ایرانم ولی روندش این جوری بوده:
اول اول دم اومدن یه کم ناراحت میشین و دلم تنگ میشه و این حرفا، بعدم که میرین یه کم روزای اول اون جوریه.
بعدش کم کم عادت می کنین چون همه چیز تازگی داره براتون و دلتون میخواد جو رو بشناسین، با مردم آشنا بشین و این حرفا، سرتون گرم میشه و فراموش می کنین و زندگیتونو میکنین.
بعدش که میرین ایران، موقع اومدن بیشتر احساس دلتنگی می کنین، چون الان بعد از یه دوره دوری بیشتر قدرشونو و قدر بودن باهاشونو می دونین.
بعدش که برمی گردین دیار غربت، اولش باز یه کم سخته، چون تازه برگشتین.
باز یه مدت که بگذره، به خودتون میگین دیگه زندگی من اینجاست، الان که دارم برای آینده ام وقت میذارم و این حرفا و دوباره عادی میشه.
این چیزی بود که برای من اتفاق افتاده بود! شاید شما هم این طوری باشین.
کلا همیشه اینطوریه اگه بخواین به گذشته نگاه کنین، دلتنگ میشین، اگه به آینده ی خودتون نگاه کنین، میتونین مشکلات و سختی های دور بودنش رو تحمل کنین. پس سعی کنین خیلی تو گذشته زندگی نکنین و اینکه چه روزای خوبی داشتیم با فلانی و خانواده و دوستا و اینا.

راستش من سری اول در حد فاجعه ای به جرات میگم که خوشحال بودم! واقعا حس رهایی داشتم... و یک اپسیلون هم دلتنگ نبودم (حتی روزهای اول) ولی الان میگم شاید دلتنگ بشم و فکر میکنم همینطور باشه که میگید... هرچند کلا احساس در خودم نمیبینم :دی

[milad83]

ببینین من خودم الان همش 9 ماهه بیرون از ایرانم ولی روندش این جوری بوده:
اول اول دم اومدن یه کم ناراحت میشین و دلم تنگ میشه و این حرفا، بعدم که میرین یه کم روزای اول اون جوریه.
بعدش کم کم عادت می کنین چون همه چیز تازگی داره براتون و دلتون میخواد جو رو بشناسین، با مردم آشنا بشین و این حرفا، سرتون گرم میشه و فراموش می کنین و زندگیتونو میکنین.
بعدش که میرین ایران، موقع اومدن بیشتر احساس دلتنگی می کنین، چون الان بعد از یه دوره دوری بیشتر قدرشونو و قدر بودن باهاشونو می دونین.
بعدش که برمی گردین دیار غربت، اولش باز یه کم سخته، چون تازه برگشتین.
باز یه مدت که بگذره، به خودتون میگین دیگه زندگی من اینجاست، الان که دارم برای آینده ام وقت میذارم و این حرفا و دوباره عادی میشه.
این چیزی بود که برای من اتفاق افتاده بود! شاید شما هم این طوری باشین.
کلا همیشه اینطوریه اگه بخواین به گذشته نگاه کنین، دلتنگ میشین، اگه به آینده ی خودتون نگاه کنین، میتونین مشکلات و سختی های دور بودنش رو تحمل کنین. پس سعی کنین خیلی تو گذشته زندگی نکنین و اینکه چه روزای خوبی داشتیم با فلانی و خانواده و دوستا و اینا.

کلا" تمام اینا تو همین جمله خلاصه میشه که زمانی ما قدر چیزایی رو که داریم میفهمیم که یا از دست رفتن یا حداقل الان بهش دسترسی برای مدتی نداری

میگم میخوام برم تا میرسم دپرس میشم، برمیگردم میگم زندگیم اونجاست ( عجب حکایتی شد )

[behnaz_usa]

سلام جالبه ایجا انواع حس و حال ها داریم!. حالا یکی از دوستانم جالب بود وقتی رفت اصلا نگرانی نداشت حالا آنجا نگران شده و دلتنگ. شما که دیگه کار و زندگی تان آنجا پا گرفته تا حدی. پس دودلی راه ندین. توکل به خدا. خدایا خودت یک راهی باز کن. آخه سخته انگار آدم بین انتخاب میمانه. اما امیدوارم خانواده تان را هم بتوانین یک روزی ببرید. اما با این وضع هم همه داریم میریم کی قراره بمانه. چی بگم. حرفی نیست. به امید آینده ای روشن.

[sorahi]

اومدم اینجا حس کردم خیلی ها با مامان من هم دردن!!!
از روزی که رفتم مصاحبه همش از خدا میخواستم که کاش مامانم به جز منو داداشم یه بچه دیگه چند سال بعدش می اورد!! که ال که من دارم میرم اون سر دنیا و داداشم هم معلوم نیست که بتونه شهر خودمون بمونه !کنکوری بود امسال..
همش حس میکنم اگه منم برم مامانم تنها میمونه! گناهش چیه که شاید دوس داره که با دخترش بره این مهمونی های مسخره زنونه یا پیاده روی.. اما گناهم من چیه که دوس دارم برم؟؟!!
تا اینکه با مامانم حرف زدم پیشنهاد میکنم همتون حرف بزنید ما میترسیم در مورد اینکه میخوایم بریم و داریم میریم حرف بزنیم.. ولی حرف بزنین یه کم گریه زاری میکنی اما تهش بغل میکنی.. میدونم که همین گرمای بغلش تا مدت ها اونجا گرمم نگه میداره ...کاش میشد save کرد گرماشو..

[hadeeee]

سلام دوستان من تجربه ی شخصی خودم تو شهرستان و میگم این که دلتنگسی شما بستگی به محیط زندگیتون داره و دوستاتون اگه محیط زندگی و دوستاتون خوب باشن بعد از یه مدت به دوری فکر نمیکنین
ولی اگر این طوری نباشه مخصوصا اگه دوستاتون بد باشن یا منزوی باشین علاوه بر احساس غربت بیماری افسردگی هم میگیرین