مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[nima_AA]

Survival Tips for International Students

• 
  
• When you feel "overwhelmed", you should talk to people. One on one especially with someone who has the time and patience to listen, and then gradually into groups where you will meet new people". Or you may want to "hang out with people from a common background, other international students who can empathize with your feelings". While designing the orientation program, the International Programs Office should provide relaxation sessions such as social/tea/coffee hours, movie night, or "buddy night" for international students.
  
• 
  
• To prepare for "homesickness". Students recommend buying international phone cards as a ‘must-have' because talking to loved ones can really strengthens you through hard times. Also, bringing some memorabilia, photos, posters, music, or artwork from your country can make the transition as smooth as possible. The more you can imitate the feeling of home in your room, the better you will be able to cope with homesickness. You can also keep yourself occupied with studies, work, by hanging out with friends, or volunteering in student or community organizations. The busier you are, the less you will think of home.
  
• 
  
• Be patient and open-minded. It takes time to "use" a new language, "slang", or to get used to the food, customs, and "live in a culture". "Don't hesitate to ask questions. Americans are always friendly and willing to offer help". "Those who are ashamed to ask will eventually lose their way". Don't be afraid to talk to people. Try to initiate a conversation at appropriate times. Sometimes a simple American greeting like "what's up?" or "what's cooking?", and a "high-five" gesture can go a long way in "fitting-in". It shows your effort of learning the culture.
  
• 
  
• Stay active and healthy, get involved, and be inclusive. Although you may feel comfortable speaking your language, hanging out with friends from your own country, and participating in the international student organization, try to include Americans in your activity or discussion. Speak English when there are other students around, and avoid building an "exclusive club" of your group. Be proud to be your cultural ambassador. Americans are eager to learn from you about your culture. Eat, sleep and exercise to stay both physically and mentally healthy. This will sustain a positive attitude while adjusting and adapting to a new culture
  
• 
  
• منبع

[le-ciel]

ببینین من خودم الان همش 9 ماهه بیرون از ایرانم ولی روندش این جوری بوده:
اول اول دم اومدن یه کم ناراحت میشین و دلم تنگ میشه و این حرفا، بعدم که میرین یه کم روزای اول اون جوریه.
بعدش کم کم عادت می کنین چون همه چیز تازگی داره براتون و دلتون میخواد جو رو بشناسین، با مردم آشنا بشین و این حرفا، سرتون گرم میشه و فراموش می کنین و زندگیتونو میکنین.
بعدش که میرین ایران، موقع اومدن بیشتر احساس دلتنگی می کنین، چون الان بعد از یه دوره دوری بیشتر قدرشونو و قدر بودن باهاشونو می دونین.
بعدش که برمی گردین دیار غربت، اولش باز یه کم سخته، چون تازه برگشتین.
باز یه مدت که بگذره، به خودتون میگین دیگه زندگی من اینجاست، الان که دارم برای آینده ام وقت میذارم و این حرفا و دوباره عادی میشه.
این چیزی بود که برای من اتفاق افتاده بود! شاید شما هم این طوری باشین.
کلا همیشه اینطوریه اگه بخواین به گذشته نگاه کنین، دلتنگ میشین، اگه به آینده ی خودتون نگاه کنین، میتونین مشکلات و سختی های دور بودنش رو تحمل کنین. پس سعی کنین خیلی تو گذشته زندگی نکنین و اینکه چه روزای خوبی داشتیم با فلانی و خانواده و دوستا و اینا.

راستش من سری اول در حد فاجعه ای به جرات میگم که خوشحال بودم! واقعا حس رهایی داشتم... و یک اپسیلون هم دلتنگ نبودم (حتی روزهای اول) ولی الان میگم شاید دلتنگ بشم و فکر میکنم همینطور باشه که میگید... هرچند کلا احساس در خودم نمیبینم :دی

[sorahi]

اومدم اینجا حس کردم خیلی ها با مامان من هم دردن!!!
از روزی که رفتم مصاحبه همش از خدا میخواستم که کاش مامانم به جز منو داداشم یه بچه دیگه چند سال بعدش می اورد!! که ال که من دارم میرم اون سر دنیا و داداشم هم معلوم نیست که بتونه شهر خودمون بمونه !کنکوری بود امسال..
همش حس میکنم اگه منم برم مامانم تنها میمونه! گناهش چیه که شاید دوس داره که با دخترش بره این مهمونی های مسخره زنونه یا پیاده روی.. اما گناهم من چیه که دوس دارم برم؟؟!!
تا اینکه با مامانم حرف زدم پیشنهاد میکنم همتون حرف بزنید ما میترسیم در مورد اینکه میخوایم بریم و داریم میریم حرف بزنیم.. ولی حرف بزنین یه کم گریه زاری میکنی اما تهش بغل میکنی.. میدونم که همین گرمای بغلش تا مدت ها اونجا گرمم نگه میداره ...کاش میشد save کرد گرماشو..

[hadeeee]

سلام دوستان من تجربه ی شخصی خودم تو شهرستان و میگم این که دلتنگسی شما بستگی به محیط زندگیتون داره و دوستاتون اگه محیط زندگی و دوستاتون خوب باشن بعد از یه مدت به دوری فکر نمیکنین
ولی اگر این طوری نباشه مخصوصا اگه دوستاتون بد باشن یا منزوی باشین علاوه بر احساس غربت بیماری افسردگی هم میگیرین

[pouyan amini]

یه سری ره حل هست تا دست کم شدت این دل تنگی رو کمتر کرد. اگه مثلا تشریف میبرید کلیفورنیا، اونجا روزنامه همون جا رو بخونید، توی ماشین رادیوی اونجا رو گوش کنید، به آرایشگاه های همونجا مراجعه کنید و تلوزیون شبکه های همونجا رو نگاه کنید، اگه ماشینتون خراب شد به تعمیرکار همونجا مراجعه کنید و ...
خیلی از ایرانیها که میرن به خارج از ایران مدام در حال تلاشن که جامعه ایران رو اونجا شبیه سازی کنن، از سوپرمارکت ایرانی خرید میکنن، شبکه های ایرانی نگاه میکنن و ... ، این باعث میشه که هیچوقت توی اون جامعه جا نیفتن و هر کسی که دور و برشون میبینن ایرانی باشه، این ایران شبیه سازی شده نمیتونه تمام ویژگی های ایران واقعی رو داشته باشه البته!

[disaster]

یه نگاهی به این بندازین، این نمودار موودِ دانشجوهایی که وارد محیط جدید میشن رو در طول زمان به خوبی نشون میده: Mood.JPG

[milad83]

ببینین من خودم الان همش 9 ماهه بیرون از ایرانم ولی روندش این جوری بوده:
اول اول دم اومدن یه کم ناراحت میشین و دلم تنگ میشه و این حرفا، بعدم که میرین یه کم روزای اول اون جوریه.
بعدش کم کم عادت می کنین چون همه چیز تازگی داره براتون و دلتون میخواد جو رو بشناسین، با مردم آشنا بشین و این حرفا، سرتون گرم میشه و فراموش می کنین و زندگیتونو میکنین.
بعدش که میرین ایران، موقع اومدن بیشتر احساس دلتنگی می کنین، چون الان بعد از یه دوره دوری بیشتر قدرشونو و قدر بودن باهاشونو می دونین.
بعدش که برمی گردین دیار غربت، اولش باز یه کم سخته، چون تازه برگشتین.
باز یه مدت که بگذره، به خودتون میگین دیگه زندگی من اینجاست، الان که دارم برای آینده ام وقت میذارم و این حرفا و دوباره عادی میشه.
این چیزی بود که برای من اتفاق افتاده بود! شاید شما هم این طوری باشین.
کلا همیشه اینطوریه اگه بخواین به گذشته نگاه کنین، دلتنگ میشین، اگه به آینده ی خودتون نگاه کنین، میتونین مشکلات و سختی های دور بودنش رو تحمل کنین. پس سعی کنین خیلی تو گذشته زندگی نکنین و اینکه چه روزای خوبی داشتیم با فلانی و خانواده و دوستا و اینا.

کلا" تمام اینا تو همین جمله خلاصه میشه که زمانی ما قدر چیزایی رو که داریم میفهمیم که یا از دست رفتن یا حداقل الان بهش دسترسی برای مدتی نداری

میگم میخوام برم تا میرسم دپرس میشم، برمیگردم میگم زندگیم اونجاست ( عجب حکایتی شد )

[eden]

کشورای اروپایی یا آسیا و استرالیا مشکلای آمریکاو کانادا رو کمتر دارن چون میشه سالی یه بار اومد ایران(بدون دردسرای ویزا و هزارتا چرتوپرت دیگه)
دانشگاهای خوب خارج از امریکا کانادا وجود داره و انصافا کمم نیست کمترم سخت میگیرن(درسی!!)
من خودم 5 ساله تو خوابگاه زندگی میکنم ولی به خانواده سر میزنم خب
مسئله homesick نیست میخوای 5 سال بری و نیاِی!!! شاید یه اتفاقی افتاد مجبوری برگردی اونوقت چی؟
درس خوندن خوبه ولی نمیدونم ارزششو داره اینهمه دردسر امریکا کانادا رو تحمل کنی آخرشم یه ویزای سینگل بهت بدن 5 سال مدفون شی تو کشورشون
بعدشم نمیدونی میتونی اقامت دائم بگیری یا نه!!!

[panizza]

کشورای اروپایی یا آسیا و استرالیا مشکلای آمریکاو کانادا رو کمتر دارن چون میشه سالی یه بار اومد ایران(بدون دردسرای ویزا و هزارتا چرتوپرت دیگه)
دانشگاهای خوب خارج از امریکا کانادا وجود داره و انصافا کمم نیست کمترم سخت میگیرن(درسی!!)
من خودم 5 ساله تو خوابگاه زندگی میکنم ولی به خانواده سر میزنم خب
مسئله homesick نیست میخوای 5 سال بری و نیاِی!!! شاید یه اتفاقی افتاد مجبوری برگردی اونوقت چی؟
درس خوندن خوبه ولی نمیدونم ارزششو داره اینهمه دردسر امریکا کانادا رو تحمل کنی آخرشم یه ویزای سینگل بهت بدن 5 سال مدفون شی تو کشورشون
بعدشم نمیدونی میتونی اقامت دائم بگیری یا نه!!!

ویزای کانادا سینگل نیست و مشکلات ویزای آمریکا رو نداره

[motahhar]

من واقعا وقتی این پست هارو میخونم....علی الاصول شک می کنم که اپلای کنم یا نه...بخصوص که همه از ته دل نوشته میشن! آدم نمیدونه چی کار بکنه وقتی اینارو میخونه خداییش!
.
.
.
من شكوفایی گل های امیدم را در رویا ها می بینم،
و ندایی كه به من می گوید:
گرچه شب تاریك است
دل قوی دار
سحر نزدیك است...

نه بلور جان چرا شک کنی این رواله زندگیه این دلتنگی ها نیز بگذرد . نگاهت به آینده باشه ٬ آدمیزاد ساخته شده که خودش را با شرایط وفق بده فقط باید تا جایی که میشه راه کارش را پیدا کنی.

ایشاا... جایی میریی که گرفتن ویزاش دردسر نداشه باشه و خانواده میتونند هر از چند گاهی بهت یه سری بزنند . و خودت هم بتونی بیای ایران.

شاد باشی دوست عزیز