زبونم لال، خدایی نکرده بعد 200 سال اگه دست سرنوشت اون کسایی که به محبتشون زنده ایم از ما گرفت اونوقت چی؟ انوقت محکوم به ترک میشیم. خیلی ها بعد از این اتفاقات افسرده میشن.. خود کشی میکنن یا به مدت طولانی زندگیشون نحت تاثیر این حادثه خواهد بود. انسان کامل انسان مستقله ... یک معتاد به مواد اصلا نمی تواند روزی رو بدون مواد تصور کند. او هم میگوید مگه چند سال زنده ایم؟ بزار خوش باشیم، ما زنده ایم برای خوشی... اما وقتی به معنای واقعی ترک کرد به روزگار گذشته فقط میخندد و افسوس میخورد برای لحظات از دست رفته...
در ضمن محبت ورزیدن و مورد محبت قرار گرفتن یک نیاز است نه وابستگی... کمبود این نیاز میتواند توسط انسان های دیگر تامین شود.. همسر، دوست و همکاران جدید میتوانند به خوبی کمبود عاطفی ناشی از دوری رو جبران کنند...
خوشحال باشید دارید به سمت کامل شدن میروید.. به سمت قطع وابستگی ها... به بالا.. به جلو... به سمت خورشید!!!
علاقه مندی ها (Bookmarks)