مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[Mehrad]

دوستان چند روز پيش توى ليسنينگهاى بى بى سى به موضوع homesickness برخوردم. طبق امار %70 از کسانى که به جايى ديگه مهاجرت ميکنند البته دانشجوها رو منظورم هست، homesickness رو در چند روز اول تجربه ميکنند.
پس نبايد شوک زده بشيم. اين واسه همه ممکنه اتفاق بيفته.
راستش بايد دوست خوب پيدا کرد که اينجا حکم طلا رو داره.

اين احساس homesick بودن به خيلي چيزا بستگي داره و از فرد به فرد فرق مي كنه. من اولين باري كه اومدم آمريكا از همون روزهاي اول احساس at home بودن مي كردم و يه ذره هم homesick نبودم. دليلش اين بود كه محيطي كه واردش شده بودم (توليدو) و مردمش با فرهنگ من سازگار بودن. من اون روزهاي اول بايد پرچم آمريكا مي ديدم تا يادم بيفته توي يك كشور ديگه هستم. يعني اصلا احساس غريبه بودن نداشتم. اصلا هم دلم براي تهرون تنگ نمي شد. ولي وقتي بعد از تموم شدن فوق ليسانسم براي دكترا رفتم كاربونديل از همون روزهاي اول احساس غريبه بودن داشتم. محيط و مردم اونجا اصلا با فرهنگ و روحيات من سازگار نبود.

يك روز اونجا نشسته بودم پيش يكي از همكلاسيهاي آمريكاييم داشتيم گپ مي زديم. در ضمن صحبت كردن شروع كردم به نشون دادن عكسهاي تهرون به اون بابا. بعد دوزاريم افتاد كه قضيه چيه. بهش گفتم ببين من اون مدتي كه توليدو بودم اصلا به اين فكر نمي كردم كه بشينم عكسهاي تهرون رو نگاه كنم يا به خاطرات تهرون فكر كنم. الان كه دارم عكسهاي تهرون رو با حس نوستالژي به تو نشون ميدم كاملا مشخصه كه اينجا homesick شدم. اون هم بعد دو سال زندگي در آمريكا. مشكل از اينجاييه كه الان هستم نه صرف آمريكا بودن. چرا توليدو اين حس رو نداشتم؟ بهم گفت اينجايي كه هستي براي من آمريكايي هم احساس homesick بودن داره چه رسه به تو. خودش بچه ميلواكي بود و مدت زيادي توي ميامي كار و زندگي كرده بود. بهم گفت شبيه اين حسي كه تو داري من هم دارم و همونجور كه تو داري بال بال مي زني بري توليدو، من هم بال بال مي زنم كه برگردم ميامي يا حتي همون ميلواكي. آخرش هم برگشت رفت ميامي. من هم بيشتر از دو ترم نتونستم اونجا رو تحمل كنم و برگشتم توليدو.

حالا جالبه كه با يكي از دانشجوهاي ايراني صحبت مي كردم كه از همون اول اومده بود كاربونديل. اصلا براش قابل درك نبود كه من چرا از اونجا خوشم نمياد. همون حسي كه من نسبت به توليدو داشتم، اون بنده خدا نسبت به كاربونديل داشت و خيلي راضي بود از اونجا و مردمش. ولي دانشجويان ايراني ديگه اي اونجا بودن كه اولين ورودشون به آمريكا در كاربونديل بود و اصلا از اونجا راضي نبودن. همينه كه گفتم اين احساس homesick بودن به خيلي چيزا بستگي داره.

[khalas]

این موضوع رو موافقم :|
یعنی اینجا بخوایم تکون بخوریم باید پول خرج کنیم :| مملکت سرمایه داری همینه متاسفانه...هی آدم می بینه حسابش داره ته می کشه مگر اینکه از یه منبع خارجی پول تزریق شه. فایل پیوست 18115
اگه سرتون به کارو درس مشغول باشه مسیر هر روزتون می شه: دانشگاه - سره کار- خونه....فوقش خرید فایل پیوست 18114
نمی دونما اما به نظرم کم پولی! یه وقتایی رابطه ی مستقیم با دور شدن از جامعه رو در بر داره و ناخداگاه روی روابط آدمها تاثیر می ذاره فایل پیوست 18113

سلام
از این پست خیلی گذشته ولی میتونین جمله اخر رو توضیح بدین یکم؟
مرسی

[rahi2012]

سلام
از این پست خیلی گذشته ولی میتونین جمله اخر رو توضیح بدین یکم؟
مرسی

شما وقتی میخوای مراوده داشته باشی طبیعتا تفریح.رستوران و......... همگی در برنامتون جا میگیره. نمیشه فقط دیگران برای شما خرج کنند و همیشه مهمان باشید یه وقت هایی هم باید شما میزبان باشید و میزبان بودن مستلزم خرج کردنه. به همین سادگی!

[polarstar29]

من هنوز ویزام هم نیومده نمی دونم تو این فورم چیکار می کنم!!!
من بیشتر برای خانواده ام نگران هستم تا خودم! حتی آفیسر توی مصاحبه ازم پرسید که برای مامانت سخت نیست!
شما ها که همه رفتید بگید برای آرامش آنها چکار کنم؟

[samadica]

من هنوز ویزام هم نیومده نمی دونم تو این فورم چیکار می کنم!!!
من بیشتر برای خانواده ام نگران هستم تا خودم! حتی آفیسر توی مصاحبه ازم پرسید که برای مامانت سخت نیست!
شما ها که همه رفتید بگید برای آرامش آنها چکار کنم؟

وقتی باهاشون صحبت می کنی فقط از خوبی های جایی که هستی بگو و مثبت باش. بهشون نشون بده که داره بهت خوش میگذره. خوشی مادر در خوشی فرزندش هست!

[hellop]

الان این افکار من خیلی غیر عادیه که همش به برگشتن فک می کنم و و قتی فکر می کنم برگشتم آرامش خاصی وجودمو فرا می گیره؟!
کسی اینجوری نیست؟ برای مقابله باهاش چیکار میشه کرد؟؟؟

[alibihamta]

الان این افکار من خیلی غیر عادیه که همش به برگشتن فک می کنم و و قتی فکر می کنم برگشتم آرامش خاصی وجودمو فرا می گیره؟!
کسی اینجوری نیست؟ برای مقابله باهاش چیکار میشه کرد؟؟؟

عزیز باید دلیلشو پیدا کنی و سعی کنی دوباره اهدافتو مرور کنی یادت باشه هیچ وقت نمیشه همه چیزو باهم به دست اورد

[golden_boy]

دلتنگی برای زندگی در جامعه ای که شهروندانش موقع صحبت کردن با هم فقط واسه هم افه و پُز میان، همه خودشون رو در اوج فرهنگ و طرف مقابل رو در پایینترین نقطه ممکن میبینن.

به این فک کنین که آیا بعد از این همه درس خوندن هیش کی واسه مدرکتون ارزش قائله؟!!! زندگی تو کشوری که دختر یا پسره رئیس شرکتِ فلان و بهمان که دوزار سوادم نداره جای باباش استخدام میشه ولی یه تحصیل کرده برای کار در شرکت های دولتی و معتبر باید پارتی داشته باشه و صلاحیتش ملاک نیست، اگه صلاحیتشم داشته باشه باز باید این موردپارتی رو فراهم کنه. تو این مملکت کلا خلافت حکمرانی میکنه، فک و فامیل همه با هم خونوادگی سر کارن!!!

دلتنگی واسه اوناییه که وقتی میرن برمیگردن به اونایی که در تلاش رفتن هستن میگن: "اینجا همچین آش دهن سوزی هم نیست، بیخودی نیاین" یکی نیست بهش بگه اگه هیچی نداره پس خودت چرا برنمی گردی؟

آره معلومه که اونور مدینه فاضله نیست، ولی من وقتی به شرایط تحصیلم ،مخصوصا در دوره فوق لیسانسم که با پروژه درگیر بودم، فک میکنم (واقعا با چه احمق ها و بی سواد هایی سر و کله میزدیم تا یکم کار پروژمون راه بیفته) حاضر نیستم برای ادامه تحصیل و حتی کار کردن اینجا بمونم مگه اینکه دیگه شرایط رفتنم مهیا نشه.

دلتنگی واسه اونائیه که هدفشون رو نشناختن و بی گدار به آب زدن. و نمیدونن واسه چیه که تصمیم به رفتن گرفتن.

سلام
دوست عزیز با احترام به نظر شما و تایید بخش های زیادی از سخن شما
لازم میدونم خدمت شما عرض کنم موضوع دلتنگی خیلی فراتر از مساله شناخت هدف و مسیر هست و ارتباط زیادی با روحیات و احساسات فرد داره و البته واضحه که برای هر فردی هم کاملا شخصی و انحصاری هست .

[ye_nafare_khub]

سلام. من تو مرحله کلیرنس هستم و با شوهرم(f2) دارم میام امریکا. از اونجایی که از 18 سالگی دور از خانوادم بودم وابستگی خیلی شدیدی ندارم ولی خوب منم ناراحت میشم به ندیدنشون فکر میکنم...مسئله اصلی من شوهرم هست. از یه طرف هنوز کاری که اینجا می خواد بکنه معلوم نیست و این خیلی اذیتش میکنه، از طرف دیگه وابستگی بیش از حد و غیر عادی به مامانش داره...من فکر میکنم که این وابستگی همسرم اونجا مشکل ساز میشه...و نمیدونم چه کاری باید بکنم تا تا حدودی جلوی این مشکل رو بگیرم. از دوستایی که رفتن می خواستم همفکری کنم

[Mehrad]

همسرتون بايد تلاش خودش رو براي گرفتن پذيرش از دانشگاه و اشتغال به تحصيل بكنه چون به عنوان F2 اجازه هيچ نوع كار و درآمدي نداره. وابستگي غيرعادي به خانواده هم نمي دونم منظورتون چيه. به هر حال هر كسي وابستگي هاي عاطفي داره. خود من كه از نظر زندگي وابسته به خانواده نبودم و سالهاي آخر زندگيم در ايران تنها زندگي مي كردم (قبلش هم متكي به خود و مستقل بودم) باز همه اين سالهايي كه آمريكا بودم از نظر عاطفي راحت نبود. به خصوص كه مجرد هم بودم. راه چاره دلتنگي قاطي شدن با محيط جديد هست و اينكه آدم سر خودش رو با درس و كار مشغول كنه.