مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[amir110]

سلام. من تو مرحله کلیرنس هستم و با شوهرم(f2) دارم میام امریکا. از اونجایی که از 18 سالگی دور از خانوادم بودم وابستگی خیلی شدیدی ندارم ولی خوب منم ناراحت میشم به ندیدنشون فکر میکنم...مسئله اصلی من شوهرم هست. از یه طرف هنوز کاری که اینجا می خواد بکنه معلوم نیست و این خیلی اذیتش میکنه، از طرف دیگه وابستگی بیش از حد و غیر عادی به مامانش داره...من فکر میکنم که این وابستگی همسرم اونجا مشکل ساز میشه...و نمیدونم چه کاری باید بکنم تا تا حدودی جلوی این مشکل رو بگیرم. از دوستایی که رفتن می خواستم همفکری کنم

من به شخصه معتقدم برای یک مرد وابستگی معنی و مفهوم نداره.آخه این چه صحبتیه شما میفرمایید،یه مرد نباید اینقدر وابسته باشه.شمای نوعی (یک مرد) وقتی ازدواج میکنید باید خودتون رو برای سخت ترین روزها آماده کنید.من معتقدم قبل از رفتن باید این مشکل رو حل کنید و الا اونجا مشکل خواهید داشت اساسی.

[ghlobe]

من به شخصه معتقدم برای یک مرد وابستگی معنی و مفهوم نداره.آخه این چه صحبتیه شما میفرمایید،یه مرد نباید اینقدر وابسته باشه.شمای نوعی (یک مرد) وقتی ازدواج میکنید باید خودتون رو برای سخت ترین روزها آماده کنید.من معتقدم قبل از رفتن باید این مشکل رو حل کنید و الا اونجا مشکل خواهید داشت اساسی.

مرد و زن نداره. بعضی افراد بیشتر به خانواده وابسته هستند و بعضی نه. بسیاری از مردها هم هستند که احساس میکنند وظیفه دارند نزدیک خانواده شان باشند چون بنوعی پدر و مادرشان به آنها وابسته هستند. در چنین شرایطی طبعا همانطور که فرمودید مهاجرت یا خارج رفتن بسیار مشکل خواهد شد و موضوعی است که باید قبل از رفتن حل کنند.

[dental.persian]

من بعد از مدت ها تصمیم گرفتم پست بزنم مطمئنا این اخرین پست منه البته نمیخواستم اینم بزنم اما گفتم شاید زیاد اخلاقی نباشه نزدنش
والا من پس از تجربه کار و زندگی مستقل در ایران و موفقیت از لحاظ خودم البته در شهری غیر از شهر ه خودم تهران به این نتیجه رسیدم اگه حتی بالاترین سطح زندگی در خارج از ایران مثلا بورلی هیلز امریکا هم برام فراهم باشه نمیخوام حتی حاظر نیستم تو همین ایران هم شهره دیگه ای برم من اصلا به خانواده وابسته نیستم من به شدت به شهرم و فرهنگ کشورم وابستم برام اصلا قابل تصور نیست دیگه بتونم مهاجرت کنم و چه جالبه از وقتی که کاملا قیدشو زدم موقعیت های عالی نصیبم میشه
خلاصه بعد از بار ها تلاش به این نتیجه رسیدم من ادم این کار نیستم راستش به نسل های قبلی هم که دوست و اشنا نگاه میکنم و میبینم بچه هاشون اونورین و فرهنگ کشوری که رفتنو گرفتن برای من یکی مشمئز کنندس خلاصه اون موقع که جونتر بودم (الان 27 سالمه) همش چک میکردم سطح زندگی که اونور میتونم بسازم چیه و چقدره و مثلا برام مهم بود خونه اشنای دورمون که میلیون دلاری بود چه شکلیه الان اصلا قلقلکم نمیده و اصلا برام مهم نیست اونور و یه جورایی قید اونور و با تمام محاسن و مزایاش زدم.
سعی کنید خودتونو بشناسید بعد اقدام کنید و این قضیه خیلی خیلی خیلی جدیه
کلا بعضی ها نمیتونن ادم های مهاجری باشن و قطعا 1000 بارم برن مثل کبوتر جلد (لقبی که من گرفتم که هیچ جا نه خارج نه ایران بند نشدم) برمیگردن به خونشون اگه قرار نیست هزینه مالی بدین برای تحصیل زیاد حساس نباشین میرید تجربه میکنید و بعد تصمیم میگیرید اما اگه قراره هزینه کنید خیلی باید از خودتون مطمئن باشید
موفق و موید باشید

[zhila594]

خیلی ممنون از بیان دیدگاهتون.
فقط یه چیز نه چندان کوچولو که شاید یادآوریش بد نباشه، اینه که صرفا قلقلک مادیات معیار به حساب نمیاد.

منظورم اینه که در جواب فرمایشتون که نوشتید "سعی کنید خودتونو بشناسید..."،

باید از جوانب متعدد فرد خودش رو بشناسه.

بی شک هیچکس خوشحال نمیشه از اینکه بچه اش هیچی از ادبیات فارسی و شیرینی اشعار و خیلی چیزای قشنگمون نخواهد فهمید و حسی بهشون نخواهد داشت؛ اما فقط سطح رفاه و بعد مالی نیست که آدمها رو از کشورشون بیرون کشونده و از عزیزانشون دور کرده.

[alibihamta]

به نظر من اکثر کسانی که میرند و نمیتونند بمونند هدفشون سطحی بوده و یا مشکلات عاطفی داشتند که برگشتند ولی ما آدمها یکبار متولد میشویم فقط یکبار و فقط تو یک رنج خاصی میتونیم به
مهاجرت فکر کنیم. از مهندسی درسی که گرفتم این بوده که هیچ وقت نمیشه همه مزایا رو با هم کسب کرد، همیشه با هر مزیتی که یک انتخاب داره یه سری معایب خاص خودشو هم داره
پس بهترین راه حل اینه که یک ترازوی خوب داشته باشیم و مزایا و معایب رفتن رو خوب سبک و سنگین کنیم هرطرف سنگین تر شد به اون طرف بریم و این طرف ترازو رو قیدشو بزنیم.
حتی بنده توصیه میکنم به نوشتن تو یک برگه کاغذ، بنویسید و برای هر مورد یک مقدار ضریب هم در نظر بگیرید، اخر سر هر کدوم امتیازش بیشتر شد برین اونور.

[Mehrad]

بهترین راه حل اینه که یک ترازوی خوب داشته باشیم و مزایا و معایب رفتن رو خوب سبک و سنگین کنیم هرطرف سنگین تر شد به اون طرف بریم و این طرف ترازو رو قیدشو بزنیم.
حتی بنده توصیه میکنم به نوشتن تو یک برگه کاغذ، بنویسید و برای هر مورد یک مقدار ضریب هم در نظر بگیرید، اخر سر هر کدوم امتیازش بیشتر شد برین اونور.

مشكل سر همون "يك مقدار ضريب" هست. همه كساني كه شناسايي سيستم كار كردن مي دونن كه تعيين اين ضريب ها خطا داره. گاهي وقتها آدم تا در شرايط واقعي قرار نگرفته، نمي تونه متوجه بشه كه فلان ضريب كم انقدرها هم در عمل كم نيست يا فلان ضريب زياد انقدرها هم چيز مهمي نبوده در مقايسه با برخي پارامترهاي ديگه. يا گاهي وقتها برخي عوامل پيشبيني نشده اثرات به قول اينجا compounding ميذاره روي پارامترهاي ديگه و ضريب اونها رو تغيير ميده. در ضمن آدم يك موجود time-variant هست.

گاهي وقتها هم آدم شناسايي سيستمش رو بر اساس حرف كساني قرار ميده كه خودشون سيستم رو درست شناسايي نكردن. تاپيك تجربيات و مشاهدات آمريكا رو به عنوان نمونه دم دست بخونيد تا ببينيد برخي دوستان بر مبناي مشاهدات سطحي و كوتاه مدت (يا گاهي وقتها بدون مشاهدات) گاهي وقتها چه نظرهاي عجيبي ميدن.

[alibihamta]

مشكل سر همون "يك مقدار ضريب" هست. همه كساني كه شناسايي سيستم كار كردن مي دونن كه تعيين اين ضريب ها خطا داره. گاهي وقتها آدم تا در شرايط واقعي قرار نگرفته، نمي تونه متوجه بشه كه فلان ضريب كم انقدرها هم در عمل كم نيست يا فلان ضريب زياد انقدرها هم چيز مهمي نبوده در مقايسه با برخي پارامترهاي ديگه. يا گاهي وقتها برخي عوامل پيشبيني نشده اثرات به قول اينجا compounding ميذاره روي پارامترهاي ديگه و ضريب اونها رو تغيير ميده. در ضمن آدم يك موجود time-variant هست.

گاهي وقتها هم آدم شناسايي سيستمش رو بر اساس حرف كساني قرار ميده كه خودشون سيستم رو درست شناسايي نكردن. تاپيك تجربيات و مشاهدات آمريكا رو به عنوان نمونه دم دست بخونيد تا ببينيد برخي دوستان بر مبناي مشاهدات سطحي و كوتاه مدت (يا گاهي وقتها بدون مشاهدات) گاهي وقتها چه نظرهاي عجيبي ميدن.

موافقم تا حدودی با نظر شما ولی چند تا نکته وجود داره
1- اکثر کسانی که میخاند اقدام کنند به یک ثبات فکری رسیدند و میتونند تا حدودی یک ضریب خوب برای این در نظر بگیرند.
2- قبل از اینکار باید یک بررسی درست انجام بشه و تنها اون حقایقی رو اکثر مهاجرین تایید میکنند رو به عنوان یک ملاک قرار بدیم
3- زندگی ریسک هم داره تا حدودی غیر منتظره بودن خوبه... اگر همه چیز از قبل کاملا مشخص باشه زندگی یکنواخت میشه.

[ehsan1983]

و من هم با این همه ادعا، هوم سیک شدم چه هوم سیکی.....دعام کنید خوب بشم:\

[mr_dr]

من بعد از مدت ها تصمیم گرفتم پست بزنم مطمئنا این اخرین پست منه البته نمیخواستم اینم بزنم اما گفتم شاید زیاد اخلاقی نباشه نزدنش
والا من پس از تجربه کار و زندگی مستقل در ایران و موفقیت از لحاظ خودم البته در شهری غیر از شهر ه خودم تهران به این نتیجه رسیدم اگه حتی بالاترین سطح زندگی در خارج از ایران مثلا بورلی هیلز امریکا هم برام فراهم باشه نمیخوام حتی حاظر نیستم تو همین ایران هم شهره دیگه ای برم من اصلا........
موفق و موید باشید

مباحث اقتصادی در این زمینه تعیین کنده هستندو درصد بالایی رو به خودشون اختصاص میدن و بعد هم مباحث اجتماعی. طیف عمده ای از مهاجران برای رهایی از وضعیت اسفبار اقتصادی کشورهایی که درش زندگی میکنند اقدام به مهاجرت میکنند. طیف دیگری هم در اثر انتظارات فزاینده که خب خاصیت جهان سرمایه داری امروزه وارد این پروسه میشن. برخی جوامع ساختار خاصی دارند که جای مطرح کردنش اینجا نیست و اقلیت هایی نمیتونند با اونا هموخانی داشته باشند اقدام به مهاجرت میکنند. و .........
بستگی زیادی به وضعیت و انتظارات فرد و صد البته مقصدش داره. اشتباه بزرگ خیلی از افراد مهاجر شکست خورده نه راه پیش داشته و نه راه پس اینه که صرفا هدفشون خارج شدن از ایران به هر قیمتی بوده که خب نهایت موفقیتشون سبزی فروختن و رانندگی در کشورهای مختلفه! انتخاب مقصد هم خیلی مهمه.

[amir77s]

مهمترین بدبختیش این اختلاف ساعته.عصر که می یای خونه می خوای زنگ بزنی ایران می بینی نصف شب ایران.