مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[pimi810]

سلام دوستان، من تقریبا پست های اخیر و دیدگاه های مختلف رو خوندم و دیدم برای بعضیا مسئله تنها گذاشتن خانواده شونه اما موقعیت من یکم پیچیده تره! من بغیر از دلتنگی خانواده باید به دوری از شوهرم هم فک کنم چونکه ویزاش رو با بند امنیتی306 رد کردند و من الان واقعا نمیدونم چکار کنم؟ آیا دلتنگی اینقدر فشار بمن میاره که حتی نتونم دوره ی دکترا ی 5 ساله ام رو با یه مستر 2 ساله تمام کنم و برای دکترا در اروپا اپلای کنم؟! فکر کنم دوستانی که تجربه ی زندگی در آمریکا رو دارن الان بتونن با توضیح نسبی شرایط واقعا راهنماییم کنن ممنون

به هر حال ببینید یه مستر تو آمریکا ارزش این دوری رو داره یا نه. مهاجرت اتفاق سنگینیه که می تونه خیلی چیزها رو طوری عوض کنه که دیگه غیر قابل جبران باشه.

[ehsan1983]

به هر حال ببینید یه مستر تو آمریکا ارزش این دوری رو داره یا نه. مهاجرت اتفاق سنگینیه که می تونه خیلی چیزها رو طوری عوض کنه که دیگه غیر قابل جبران باشه.

شايدم يه شروع تازه! بعضيا وقت از هم دور ميشن تازه قدر همو ميدونن و اولين فرصتي كه همو ببينن سعي مي كنن از تك تك لحظاتشون باهم لذت ببرن. ازموني در اشل كوچك مثل مرگ اما برگشت پذير.



موفق باشيد.

[ghlobe]

سلام دوستان، من تقریبا پست های اخیر و دیدگاه های مختلف رو خوندم و دیدم برای بعضیا مسئله تنها گذاشتن خانواده شونه اما موقعیت من یکم پیچیده تره! من بغیر از دلتنگی خانواده باید به دوری از شوهرم هم فک کنم چونکه ویزاش رو با بند امنیتی306 رد کردند و من الان واقعا نمیدونم چکار کنم؟ آیا دلتنگی اینقدر فشار بمن میاره که حتی نتونم دوره ی دکترا ی 5 ساله ام رو با یه مستر 2 ساله تمام کنم و برای دکترا در اروپا اپلای کنم؟! فکر کنم دوستانی که تجربه ی زندگی در آمریکا رو دارن الان بتونن با توضیح نسبی شرایط واقعا راهنماییم کنن ممنون

نمیخوام منصرفتون کنم ولی مواردی که من دیدم بسیار سخت بوده. یک مورد خانمی فول فاند یک دانشگاه خوب را بعد ازدو ترم ول کرد چون دیگه نمیتونست دوری همسرش رو تحمل کنه. یکی دو مورد دیگر هم به جدایی منجر شد. صحبت سر چند روز نیست بلکه چند سال ندیدن همدیگر است.

[pimi810]

شايدم يه شروع تازه! بعضيا وقت از هم دور ميشن تازه قدر همو ميدونن و اولين فرصتي كه همو ببينن سعي مي كنن از تك تك لحظاتشون باهم لذت ببرن. ازموني در اشل كوچك مثل مرگ اما برگشت پذير.



موفق باشيد.

این کار مثل قمار می مونه و من شخصا ترجیح می دوم به آمار رجوع کنم تا آرمان گرایی!!! نمونه هایی که جناب قلوب گفتن رو منم کم ندیدم.

[zini_zinparast]

سلام دوستان، من تقریبا پست های اخیر و دیدگاه های مختلف رو خوندم و دیدم برای بعضیا مسئله تنها گذاشتن خانواده شونه اما موقعیت من یکم پیچیده تره! من بغیر از دلتنگی خانواده باید به دوری از شوهرم هم فک کنم چونکه ویزاش رو با بند امنیتی306 رد کردند و من الان واقعا نمیدونم چکار کنم؟ آیا دلتنگی اینقدر فشار بمن میاره که حتی نتونم دوره ی دکترا ی 5 ساله ام رو با یه مستر 2 ساله تمام کنم و برای دکترا در اروپا اپلای کنم؟! فکر کنم دوستانی که تجربه ی زندگی در آمریکا رو دارن الان بتونن با توضیح نسبی شرایط واقعا راهنماییم کنن ممنون

بنده ده روز برای کنفرانس به آمریکا بدون همسرم رفتم ( همسرم در کانادا بود). تقریبا برای من خیلی خیلی سخت بود و دوست داشتم زودتر به کانادا برگردم. این رو هم بگم که ما در ایران شده ماهها از هم دور بودیم اما چنین حسی نداشتم چون خونواده و فامیل دور و ورم بود.

[majid1991]

سلام خدمت تمامی دوستان.

من حتی هنوز رسما اپلای هم نکردم ولی یه سری فکرها چند روزه که فکرم و مشغول کرده.

من مشکل خودم نیستم. بیخیال خودم شدم و گفتم هربلایی سرم بیاد خودم این راه و انتخاب کردم و مسئولیتشم با خودمه. هرچی سختی بکشم حقمه.

ولی الآن چند روزه دارم به خونواده فکر میکنم. من میدونم که من برم جو خونه خیلی دپرس میشه و سوت و کور ): از طرفی سن پدر و مادرمم داره میره بالا و من این و توی این 1 2 سال اخیر قششنگ دارم درک میکنم ): من به خاطر مشکا سربازی برم هم دیگه نمیتونم برگردم. مگر اینکه ویزا M بگیرم.

مثلاً تا چند وقت پیش میگفتم بدون فاند هم میرم ولی الآن با خودم میگم اگه فقط فاند قبل رفتن جور شد برو ( یعنی فکر میکنم دارم یه جورایی خودم و توجیه میکنم که نرم )

من برادر بزرگ ترم هم 2 3 سالی هست که رفته. این و بگم که از وقتی اون رفت واقعاً جو خونه ما تغییر کرد و قشنگ تفاوت زمانی که اون بود و الآن که نیست محسوسه. من میدونم که منم برم خیلی بدتر میشه.

ممنون میشم اگه دوستانی که تجربه های مشابه وضعیت من داشتن و رفتن بیان تجربشون و بگن و اینکه بالاخره چیکار کردند و . . . .

مرسی.

[khalas]

سلام خدمت تمامی دوستان.

من حتی هنوز رسما اپلای هم نکردم ولی یه سری فکرها چند روزه که فکرم و مشغول کرده.

من مشکل خودم نیستم. بیخیال خودم شدم و گفتم هربلایی سرم بیاد خودم این راه و انتخاب کردم و مسئولیتشم با خودمه. هرچی سختی بکشم حقمه.

ولی الآن چند روزه دارم به خونواده فکر میکنم. من میدونم که من برم جو خونه خیلی دپرس میشه و سوت و کور ): از طرفی سن پدر و مادرمم داره میره بالا و من این و توی این 1 2 سال اخیر قششنگ دارم درک میکنم ): من به خاطر مشکا سربازی برم هم دیگه نمیتونم برگردم. مگر اینکه ویزا M بگیرم.

مثلاً تا چند وقت پیش میگفتم بدون فاند هم میرم ولی الآن با خودم میگم اگه فقط فاند قبل رفتن جور شد برو ( یعنی فکر میکنم دارم یه جورایی خودم و توجیه میکنم که نرم )

من برادر بزرگ ترم هم 2 3 سالی هست که رفته. این و بگم که از وقتی اون رفت واقعاً جو خونه ما تغییر کرد و قشنگ تفاوت زمانی که اون بود و الآن که نیست محسوسه. من میدونم که منم برم خیلی بدتر میشه.

ممنون میشم اگه دوستانی که تجربه های مشابه وضعیت من داشتن و رفتن بیان تجربشون و بگن و اینکه بالاخره چیکار کردند و . . . .

مرسی.

خلاصه
این تجربه تقریبا واسه اکثر افراد مثل شما اتفاق می افته و هر قدر نزدیک میشین به پرواز یه جورایی احساس میکنین نرم بهتره!!
تکرار میکنم نه همه بلکه افراد با شرایط شما که من هم یکیش بودم و البته هستم!
ویزای M هم دردی دوا نمیکنه به نظر من حداقل. چون برگشتن واسه 1 ماه و عادت دوباره در حال که تازه از اون فضا دور شدین ممکنه باز براتون سخت بشه. البته اگر سن به نسبت کمتری دارین.
در نهایت شما باید این رو بدونید که خانواده شما صلاح شما رو بیشتر از همه میدونن و موفقیت شما در دره اول هستش. دپرسیون در چند روز اول هست و جای شما خالی میشه وگرنه کم کم این حس عوض میشه طوری که حتی من به شوخی وقتی به خانواده میگم برمیگردم ببینمتون یه جورایی زیاد هم دلشون نمیخواد برگردم چون درس و کار اینجا زیاده و موفقیت در درجه اول.
شما هم نگران نباش درست میشه

[majid1991]

خلاصه
این تجربه تقریبا واسه اکثر افراد مثل شما اتفاق می افته و هر قدر نزدیک میشین به پرواز یه جورایی احساس میکنین نرم بهتره!!
تکرار میکنم نه همه بلکه افراد با شرایط شما که من هم یکیش بودم و البته هستم!
ویزای M هم دردی دوا نمیکنه به نظر من حداقل. چون برگشتن واسه 1 ماه و عادت دوباره در حال که تازه از اون فضا دور شدین ممکنه باز براتون سخت بشه. البته اگر سن به نسبت کمتری دارین.
در نهایت شما باید این رو بدونید که خانواده شما صلاح شما رو بیشتر از همه میدونن و موفقیت شما در دره اول هستش. دپرسیون در چند روز اول هست و جای شما خالی میشه وگرنه کم کم این حس عوض میشه طوری که حتی من به شوخی وقتی به خانواده میگم برمیگردم ببینمتون یه جورایی زیاد هم دلشون نمیخواد برگردم چون درس و کار اینجا زیاده و موفقیت در درجه اول.
شما هم نگران نباش درست میشه

سلام. مرسی بابت راهنمایی و بیان تجربیات خصوصیتون.

من یه سوال دارم از شما . اگه ایراد نداره جواب بدین. شما میخواستین برین وضعیت فاندتون معلوم بود؟ یعنی پذیرشتون با فاند بود؟

من چون به شخصه از لحاظ مالی مشکل دارم و پدر و مادر هم نهایتاً بتونن 1ترم هزینه بدن. که همونشم براشون بسیار سنگینه. من همش از این میترسم که فاند حور نشه ( که احتمالش برای کیس من بالاست ) و اونجا هم برم و نتونم فاندی جور کنم. اینجوری فقط bother کردم همه رو و کلی پول الکی از دست دادن پدر و مادرم. خب این وضعیت هم قضیه رو دو چندان سخت میکنه و فشار و استرس رو بیشتر و خب به درس هم طبیعتاً لطمه میزنه. من از اینا هم علاوه بر چیزی که گفتم خیلی میترسم.

[pimi810]

سلام. مرسی بابت راهنمایی و بیان تجربیات خصوصیتون.

من یه سوال دارم از شما . اگه ایراد نداره جواب بدین. شما میخواستین برین وضعیت فاندتون معلوم بود؟ یعنی پذیرشتون با فاند بود؟

من چون به شخصه از لحاظ مالی مشکل دارم و پدر و مادر هم نهایتاً بتونن 1ترم هزینه بدن. که همونشم براشون بسیار سنگینه. من همش از این میترسم که فاند حور نشه ( که احتمالش برای کیس من بالاست ) و اونجا هم برم و نتونم فاندی جور کنم. اینجوری فقط bother کردم همه رو و کلی پول الکی از دست دادن پدر و مادرم. خب این وضعیت هم قضیه رو دو چندان سخت میکنه و فشار و استرس رو بیشتر و خب به درس هم طبیعتاً لطمه میزنه. من از اینا هم علاوه بر چیزی که گفتم خیلی میترسم.

من یکی از دوستام مثل شما یه ترم با هزینه شخصی رفت و فاند جور کرد. به هر حال این یه قماره. شما اگه نتونید فاند جور کنید این قمار رو باختید و برخواهید گشت ایران و تو وضعیت خیلی بدتری قرار خواهید گرفت.

[mr_dr]

دوست عزیز نکنید این کارو بنده هم یک ترم اونجا بودم با هزینه شخصی هم بودم فاند که جور نشد هیچ دلار هم سه برابر شد و اصلا در توان من نبود اون هزینه سه برابری رو از جیب بدم . آزمون SAT هم قبول شده بودم و در دانشگاهی بسیار خوب هم قبول شده بودم ولی برگشتم به ایران متاسفانه! البته. من سنم البته خیلی کم بود ولی این حالت روحی رو داشتم و فرصت به مچ شدن البته نرسید و مجبور به بازگشت شدم!