مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[pimi810]

یه سوال؟
مگه تو شهرهای بزرگ نیازی میبینن با غریبه معاشرت بکنن؟!

من حدس میزدم این سوال رو یکی بپرسه. توضیحش سخته وقتی هر دو موقعیت رو مشاهده نکردید.
تو شهرهای بززگ آدم تو موقعیت شما بیشتره. مثلا تو بوستون N نفر دو رو بر شما دقیقا وضعیت شما رو دارن. از یه جای دیگه اومدن و خانواده و دوست و آشنا ندارن تو اون شهر. اینه که ملت راحت تر با هم جوش می خورن. تو شههرهای کوچیک مردم اکثر مال همونجان و همدیگه رو میشناسن و خانواده دارن و تو همون محدوده خودشون مراودات اجتماعی دارن.

دوستان تهرانی که برای کار رفتن شهرستان های کوچک دقیقا میفهمن!

[khalas]

من حدس میزدم این سوال رو یکی بپرسه. توضیحش سخته وقتی هر دو موقعیت رو مشاهده نکردید.
تو شهرهای بززگ آدم تو موقعیت شما بیشتره. مثلا تو بوستون N نفر دو رو بر شما دقیقا وضعیت شما رو دارن. از یه جای دیگه اومدن و خانواده و دوست و آشنا ندارن تو اون شهر. اینه که ملت راحت تر با هم جوش می خورن. تو شههرهای کوچیک مردم اکثر مال همونجان و همدیگه رو میشناسن و خانواده دارن و تو همون محدوده خودشون مراودات اجتماعی دارن.

دوستان تهرانی که برای کار رفتن شهرستان های کوچک دقیقا میفهمن!

پیمان با تمام احترام این منطقی نیست.
تو شهر یا بهتره بگم دهی که من هستم) همه از جاهای دیگه اومدن. حتی از ظاهر دخترها و پسر ها هم میشه فهمید که بعضیهاشون از نیویورک و جاهای دیگه که ثروتمند هست اومدن و بعضی ها دهاتی هستن. بهتره اینطور بگم که تو شهرهای خیلی کوچک اصلا دانشجوها ساکن اون محل نیستند و اصلا سکونت گاه نیستش و هی ساختمون میزنن تا دانشجوهای جدید رو اسکان بدن.
ولی در حالت کلی این که میگین مراوده در شهرهای بزرگ بیشتره باهاش موافقم خوب. در شهرهای کوچیک به نظر من البته غرور هم یکم بیشتره!

[pimi810]

پیمان با تمام احترام این منطقی نیست.
تو شهر یا بهتره بگم دهی که من هستم) همه از جاهای دیگه اومدن. حتی از ظاهر دخترها و پسر ها هم میشه فهمید که بعضیهاشون از نیویورک و جاهای دیگه که ثروتمند هست اومدن و بعضی ها دهاتی هستن. بهتره اینطور بگم که تو شهرهای خیلی کوچک اصلا دانشجوها ساکن اون محل نیستند و اصلا سکونت گاه نیستش و هی ساختمون میزنن تا دانشجوهای جدید رو اسکان بدن.
ولی در حالت کلی این که میگین مراوده در شهرهای بزرگ بیشتره باهاش موافقم خوب. در شهرهای کوچیک به نظر من البته غرور هم یکم بیشتره!

ببین همه ی دانشگاههای آمریکا کم و بیش این وضعیت رو دارن. حتی تو می سی سی پی هم دانشجوی خارجی هست. مساله اینه که این diversity همه جا تو یه سطح نیست. همین شارلوت ما نسبت به دو سال پیش خیلی عوض شده. کلی آدم از نیویورک دارن میان اینجا. ولی آیا اینجا 3 سال دیگه بوستون و شیکاگو میشه؟ نه. 20 سال دیگه هم نمیشه.

یه شخصه اعتقاد دارم مجردها یا باید شهرهای خیلی بزرگ برن. یا دانشگاههایی که تو شهرهای کاملا دانشحویی هستن. مثل UIUC. جنوب آمریکا و این شههرهای کوچک midwest فقط به درد آدمهای متاهل و جا افتاده می خوره.

[gheimati757]

ممنون از همگی به خاطر پاسخاتون.
شاید بیشترین علت این مشکل من وابستگی شدیدم به خانواده باشه. آقای khalas من هم کاری به جز درس خوندن ندارم!
ضمنا با آقای pimi810 کاملا در مورد تفاوت شهرها موافقم. تو شهر بزرگ خیلی امکاناتی هست که تو شهرهای کوچیک نیست.
ولی مساله ای هست که باعث میشه قاطی شدن سخت باشه اینه که برای خود آمریکایی ها هم وجود بچه های اینترنشنال تو رشته های فنی و مهندسی جا افتاده ولی این مساله در مورد بچه های پزشکی صدق نمیکنه مخصوصا که ما تو بیمارستانیم. پس آقای khalas اون راه حل های که در مورد کارهای متفرقه دانشگاهی ارائه میدید در مورد ما پزشکی ها صدق نمیکنه. تو بیمارستان چنین چیزایی نیست.
شاید هم کمی تند رفتم شبی که این پست را گذاشتم کشیک بودم و یه بیمارو داشتیم از دست میدادیم واقعا اعصابم بهم ریخته بود.
در هر حال از همگی ممنونم.

[khalas]

ممنون از همگی به خاطر پاسخاتون.
شاید بیشترین علت این مشکل من وابستگی شدیدم به خانواده باشه. آقای khalas من هم کاری به جز درس خوندن ندارم!
ضمنا با آقای pimi810 کاملا در مورد تفاوت شهرها موافقم. تو شهر بزرگ خیلی امکاناتی هست که تو شهرهای کوچیک نیست.
ولی مساله ای هست که باعث میشه قاطی شدن سخت باشه اینه که برای خود آمریکایی ها هم وجود بچه های اینترنشنال تو رشته های فنی و مهندسی جا افتاده ولی این مساله در مورد بچه های پزشکی صدق نمیکنه مخصوصا که ما تو بیمارستانیم. پس آقای khalas اون راه حل های که در مورد کارهای متفرقه دانشگاهی ارائه میدید در مورد ما پزشکی ها صدق نمیکنه. تو بیمارستان چنین چیزایی نیست.
شاید هم کمی تند رفتم شبی که این پست را گذاشتم کشیک بودم و یه بیمارو داشتیم از دست میدادیم واقعا اعصابم بهم ریخته بود.
در هر حال از همگی ممنونم.

سلام
دوست خوب بهتر بود اول به این موضوع اشاره میکردید تا بنده در نظرات میگفتم این مساله واسه پزشکی ها صدق نمیکنه.
کلا مساله شما به خصوص اینکه در بیمارستان هستید جداست و باید به فکر راه حل هایی که دوستان ارایه دادند باشید.
در ضمن اینکه در شهرهای بزرگ امکانات زیاده درست ولی در شهرهای کوچک حداقل خیلیاش هم امکانات خیلی زیاده و تازه free هست. این ماییم که استفاده نمیکنیم!
در ضمن با داشتن ماشین و پول به نسبت خوب به قول پیمان دیگه شهر بزرگ کوچیک نداره هر کجا میخوای برو حالش رو ببر.

[AR80]

سلام دوستان؛عجب انجمن خوبی ست!!!!حیف که همه US تشریف دارند....البته دارو و درمان افسردگی غالبا مشترکه...من چند تا سوال دارم ممنون میشم بصورت تفصیلی جواب بدید
من دارم برای ویزای استرالیا اقدام میکنم؛ ویزا موقت هست و به نوعی پلی برای اقامت دائم محسوب میشه (آرمانم ادامه تحصیل بود که فعلا با آباد کردن معدلم شانسی ندارم)
شرایط اینجانب و سوالاتم:
1.متاهلم، همسرم با انگیزه کافی و شانس قابل قبول برای یافتن کار همراهم خواهد.
2.شرایط زندگی مون اینجا متوسط هست از نظر مالی؛ یعنی پولدار نیستیم اما بشدت راضی هستیم از زندگی مون(نه لزوما جامعه)
3.من خیلی به پدر و مادرم وابسته هستم و ایشان نیز!!!!
4.یکساله که تصمیم گرفتیم برای اقدام؛ پدر و مادرم با اینکه پیر نیستند ، تریپ پیری برداشتند و اصن توی این یکسال همه جاشون رو عمل کردند و داغون کردن خودشون ..... میترسم من برم اینا خودکشی کنند!!!البته پدرم خودش در جوانی کاندیدای ورود به فرانسه بوده و بخاطر وابستگی هاش صرف نظر کرده و ازینرو حامی بنده هست ولی بازم دپ زده!
5.کسی در باغ سبزی به ما نشان نداده و من بخاطر کسب تجربه انگیزه بالایی دارم.
نگرانی هام:
حوادث طبیعی برای پدر و مادرامون
حوادث طبیعی برای خودمون و پیروی آن اذیت و آزار پدر و مادرمون
اینکه پذیرش فرهنگ جدید واقعا افسانه ست ... خصوصا در مسایل بهداشتی و شئونات اسلامی که فکر میکنم اونایی که اینجا کافرند اونجا مسلمون دو آتیشه میشن(من نمونه شو دیدم که طرف اینجا قید و بندی نداشت و رفته اونجا نذاشته زنش تنها جایی بره که مبادا اختلاف فرهنگی دردسر ساز شه!!!!!!!!!!!!!!!!)

[mhd3]

دوستانی که الان در خارج از کشور هستید و حداقل 1 سالی از رفتنتان میگذره ب نظر شما عزیزان یه دختر کاملا وابسته به خانواده که تصمیم رفتن از ایران رو داره باید از الان روی چه مساعلی کار کنه تا بتونه راحت با دلتنگی و دوری از خانواده کنار بیاد؟
من همواره یه نگرانی از این بابت داشتم و دارم

[anooshkashpel]

دوستانی که الان در خارج از کشور هستید و حداقل 1 سالی از رفتنتان میگذره ب نظر شما عزیزان یه دختر کاملا وابسته به خانواده که تصمیم رفتن از ایران رو داره باید از الان روی چه مساعلی کار کنه تا بتونه راحت با دلتنگی و دوری از خانواده کنار بیاد؟
من همواره یه نگرانی از این بابت داشتم و دارم

دوست عزیز به نظرم در صفحه قبل راهنمایی کاملی رو از دوست s.m.h.sh می تونید بگیرید. ولی بطور کلی چه دختر و چه پسر شما اول باید قبل از رفتن درباره قاطعیت و همچنین انگیزه تون برای ادامه تحصیل در خارج از کشور به اندازه کافی فکر کنید و به یک تصمیم قاطع برسید وگرنه بعد از شروع تحصیل و آغاز کوچکترین مشکلات خیلی زود دچار افسردگی و پشیمانی می شوید. درحالیکه دلایل و اهدافی که شما بخاطر آنها این مسیر رو انتخاب کردید اگر به اندازه کافی براتون حیاتی باشند به عبور شما از روزهای سختی کمک می کنند.

[control]

دوستانی که الان در خارج از کشور هستید و حداقل 1 سالی از رفتنتان میگذره ب نظر شما عزیزان یه دختر کاملا وابسته به خانواده که تصمیم رفتن از ایران رو داره باید از الان روی چه مساعلی کار کنه تا بتونه راحت با دلتنگی و دوری از خانواده کنار بیاد؟
من همواره یه نگرانی از این بابت داشتم و دارم

دوست عزیز
تصمیم سختی هست.
این دلتنگی هم قرار نیست از بین بره حتی با گذشت سالیان سال. کم ممکنه بشه یا حتی درگیر روزمرگی بشین و کمتر حسش کنین.
لذا،
هدف شما خیلی مهمه
اگه هدفتون مهم و تعریف شده باشه سختی ها براتون راحت میشه و می تونین رو به جلو حرکت کنین.
روی هدفتون و برنامه ریزی درست برای طی کردن مسیر برای اون هدف فکر کنین.
و ایمانتون رو هم هرگز از دست ندین.
و البته اعتماد به نفس و عزت نفستون.

خدا پشت و پناه همه جوونهای زحمت کش ایرانی باشه ...

[Kazimi]

سلام دوستان
بنده به کمک و راهنمائی احتیاج مبرم دارم.
من 33 ساله هستم و از نظر موقعیت شغلی و مالی وضعیت خوبی دارم ولی یکسالی میشه که تصمیم به ادامه تحصیل و مهاجرت گرفتم و با اینکه 8 سال از فارغ التحصیل شدنم میگذشت ولی با زحمت فراوان تونستم پذیرش بگیرم.
در حال حاضر هر مرحله که نزدیکتر میشوم شک و تردید بیشتری به سراغم میاد که آیا ارزش داره تمام زندگی، کار و دلبستگیهامو اینجا ول کنم و با هزینه شخصی تو آمریکا درس بخونم ؟ آیا از نظر انگیزه و هدف گذاری بعدا ممکنه که کم بیارم و پشیمون بشم؟ ممنون میشم تجربیات خودتون و اطرافیانتون را بهم انتقال بدین.