مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[mahdyee]

دیگه اون اهداف برام اونقدری ارزش ندارن ...

[nima_as]

دیگه اون اهداف برام اونقدری ارزش ندارن ...

اینطور نفرمایید اهداف درست انسان همواره ارزشمند هستند اینکه راه حل شما برای رسیدن به این اهداف درست بوده یا نه بحث دیگه ای است
اما اهداف شما قطعا ارزشمند هستند مخصوصا برای خود شما

[zini_zinparast]

دیگه اون اهداف برام اونقدری ارزش ندارن ...

سعی کنید دوستای خوب پیدا کنید و بیشتر socialize کنید. مطمین باشید این دوران رو میگذرونید.

[kran]

خیلی موضوع پیچیده ای، هرچند پدر و مادر از خوشبختی بچه شون شاد میشن ولی واقعیت اینه که از حقشون میگذرن به خاطر بچه شون، این فقط یه جور تعبیر دلخواهتری از یه واقعیتی که دوستش نداریم. گاهی وقتا فکر می کنم که ما چه فرقی با جنگزده های سوری داریم، اونا پناهنده کشورهای دیگه میشن ما هم از کشورمون فرار کردیم. ادما تاریخچه خوبی توی کله شق بودن دارن و گاهی وقتا حتما باید سرشون به سنگ بخوره تا بفهمن و برگردن. سه سال پیش استاد من بهم گفت بشین همین جا زندگیت رو بکن ولی من نشنیدم حالا میفهمم که بعضی چیزا وقتی رفتن دیگه رفتن. یه لحظه با هم بودن به کل دنیا می ارزه. ما مثلن قشر تحصیل کرده ایرانیم!

دوست عزیز حرف شما درست اما نه به صورت کامل. خشیش درسته اما بخشیش نه. تعداد افرادی که توی خارج از ایران تحصیل کردند حتی نه تو کشورهای متمول بلکه کشورهای یه کمی بهتر از ایران و تونستند شرایط فوق العاده ای برای ایندشون بسازند. اینکه بگیم ما با رفتن به اون ور چیزی رو از دست نمیدیم شاید یه دروغه اما در مقابل چیزهای بسار عالی رو بدست میاریم که گاها قابل قیاس نیست. شاید شما اگاهی کامل نداشتید یا درست برنامه ریزی نکردید برای موندن. درسته دوری از خانواده برای همه سخته اما بسیاری از دوستان معمولا ترجیح میدن تو اروپا بمونند و نزیکتر باشتد برای رفت و امد و یا پدر مادرشون سالی یکبار بدون دغدغه میتونند ویزا اروپا رو برای موندن بگیرند و کنارشون باشند. حتی تکنولوژی مثه اسکایپ، و سایر اپلیکیشنهای معمول ما رو به هم نزدیکتر بکنه. با هم بودن خوبه اما بعضی مواقع توی جای که هیچ بهایی بهت داده نمیشه با هم بودن تبدیل به جنگ اعصاب و سر درد میشه.

[micropsy]

دیگه اون اهداف برام اونقدری ارزش ندارن ...

چقد واژه هاتون پر از نگرانیه!!! یعنی انقد بد اینده رو چیدین که دیگه اون اهداف که روزی برایش دست و پا می زدین دیگه ارزش ندارن؟؟؟ بنظرم برگردید به خودتون! نمیشه ی جای کار نلنگه!!!
نوستالژی چیزی نیست که به راحتی از کنارش رد شد و خیلی ها رو به مرزهایی از ناراحتی و افسردگی می کشه و بعضا بعضی ها رو به کوره راه های بدتر
اما دوست عزیز! یاد ی داستان جالب افتادم!
تو تهران تو تاکسی بودم،راننده اهنگی از یکی از خواننده های ساکن امریکا گذاشته بود "وطن..وطن..زمزمه هر روز و هر شب منه..." مطمئن می دونین کی رو میگم، بعد راننده تاکسی گفت اخی بنده خدا چقد دلش ایران رو می خواد! منم گفتم این بنده خدا Cیا30 نیست که چرا برنمیگرده دو روز هم تو همین تهران زندگی کنه بعد ببینم باز همین شعر رو میخونه یا نه!
یکی از دوستان مطلب جالبی بیان کردن! این مرزهای ایران جادو شدس! هستی میگی برم،نیستی میگی برگردم! اصلا اخرشم نامعلوم!!! اما ی بار دیگه هم گفتم ما همه انسانیم و به دنبال اهداف والا... سختی دوری از خونواده، خوشی هایی که شاید اینجا تو خارج از ایران کمتر بهش برسیم و کمتر وقتشو داشته باشیم! کم شدن ولخرجی ها و همش اینکه حواسمون به قرون قرون پولمون باشه و ... اما اینا دلیل خوبی نیستن! من نمیدونم ایا واقعا نمی تونید تحمل کنید این مسئله رو؟ اگر مرد هستید باید به جونتون دعا کنم که ی زن با 1000N مهریه نگرفته باشید و بعدا با خونوادتون مشکل داشته باشید و اگر زنید با مردی با همین مشخصات(بجز مهریه) گیر نکرده باشید!!!
من هم به اندازه شما درگیر این نوستالژی ها بودم و گاها هم میشم... یعنی مطمئن درک می کنی که ساعت 5:30 صبح بلند شی و ی صبونه که اصلا صبونه نیست بخوری و از 7 صبح تا 8 شب تو دانشگاه باشی و بعد میایی خونه نه غذایی نه هیچی و نهایت به قول دوستان ی حیوون خونگی (بیچاره این سگ من که از روزی که از ایران خارج میشم اونم افسردگی می گیره که حتی ی پارک هم نمیبرمش) سر میکنی و گاها رو مبل هم خوابت می گیره... اما همه این ها ی چیز رو برامون میخواد بسازه! اینکه مثل اونایی نباشیم که بگیم امروزم بیکار شدم بیخیال خدا بزرگه! والا من بزرگی خدا رو تو پول اینا نمیتونم تشخیص بدم!!!
هدف واقعا اینه که وقتی به سن های بالاتر می رسیم مثلا 45-50 و بالاتر حرض و غم و غضه این روزای از دست رفته رو نخوریم! پس الان می سازیم به سختی تا بتونیم بعدا بخوریم و زندگی کنیم حداقل در یک سطح متوسط به بالا نه اینکه امروزه این گرو اون و اون گرو دیگری باشه!!
بهتره به این نوستالژی بهتر نگاه کنیم، من به این دید نگاش می کنم که کسی نیست تو زندگیم فضولی کنه! یکی زنگ میزنه یارو فوری نگه کی بود! (خوب ب توچه کی بود!!)،باین نگاه می کنم که اگه فردا خواستم ی فرم کار پر کردم قبل تحویل نگم فلانی سلام رسوند!!! به این فک نکنم که اگر امروز ی مقاله مینویسم با ماه ها تلاش فردا سایت xXXfreepaper اونو بدون محدودیت قابل دانلود کنه؛حتی به این فکر می کنم که فردا بعد از 10-15 سال کار یهو یادم بیاد کارفرمام بیمه رو رد نکرده ای وایییی که گذشت! اینکه میخوای ی خونه بخری 30میلیون وام می گیری باید 2 تا خونه دیگه بخری که قسط وام اون خونه رو پس بدی!!!
اینا خوبی هاشه! قطع به یقین خارج از ایران هم بدی هایی داره ولی واقعا گاهی ی مقایسه می کنم می بینیم که کل این بدی ها نصف نصف اون بدبختی(به واژه توجه کن بدی نه! بدبختی) هایی که ایران کشیدیم نمیشه...
با ی دید مثبت تر می تونید بهتر با این مسئله کنار بیاید

[mehrdad71]

منم ترم اولم بود که اومدم آمریکا. نمیدونم چم شده. خیلی بچه درسخون بودم و دوستام از پشتکارم تعجب میکردن ولی الان بی انگیزه شدم. با خودم میگم ای کاش ایران بودم. واقعا نمیدونم چم شده. آیا ازدواج نکردن هست؟ آیا از دوری هست؟ نمیدونم فقط میخوام مثل قبل باانرژی و باانگیزه باشم

[nima_as]

منم ترم اولم بود که اومدم آمریکا. نمیدونم چم شده. خیلی بچه درسخون بودم و دوستام از پشتکارم تعجب میکردن ولی الان بی انگیزه شدم. با خودم میگم ای کاش ایران بودم. واقعا نمیدونم چم شده. آیا ازدواج نکردن هست؟ آیا از دوری هست؟ نمیدونم فقط میخوام مثل قبل باانرژی و باانگیزه باشم

دوست عزیز من نمیدونم چرا اینطور میگی شما در یک جای پیشرفته ادامه تحصیل خواهید داد و باید از امکانات اونجا استفاده کنید
موقعیت خودتون ارزشمند بدونید و ازش نهایت استفاده بکنید صرفنظر از اینکه میخواهید برگردید یا بمونید این مهم نیست مهم اینه از حال استفاده کنید
در مورد ازدواج هم بحث گسترده است و اینکه آدم مجرد باشه بره یا اینکه ازدواج کنه بره بسته به خیلی پارامترها داره و نیاز به یک بحث مجزا

[brad11alpha]

منم ترم اولم بود که اومدم آمریکا. نمیدونم چم شده. خیلی بچه درسخون بودم و دوستام از پشتکارم تعجب میکردن ولی الان بی انگیزه شدم. با خودم میگم ای کاش ایران بودم. واقعا نمیدونم چم شده. آیا ازدواج نکردن هست؟ آیا از دوری هست؟ نمیدونم فقط میخوام مثل قبل باانرژی و باانگیزه باشم

دلایل زیادی میتونه داشته باشه، نگران نباشین اتفاق خاصی نیافتاده و شما هم حالتون خوبه. یه کم محیطتتون عوض شده فقط. دلایل و راههای رفع این مشکل میتونه زیاد باشه ولی مهمترین دلیلش میتونه تنهایی حاصل از دوری باشه و یا حتی برآورده نشدن انتظارات شما. شما کلی دوست، آشنا و فامیل دو رو برتون بودن و حالا هیچ کدوم از اینارو کنارتون ندارین. بهترین کار میتونه همون داشتن یک رفیق خوب باشه که بتونین با هم یه کم وقت گذرونی کنین. برای مثال میتونین ورزش کنین و من ورزش کردن رو به شدت توصیه میکنم، رستوران برین، در مراسم ها شرکت کنین، سعی کنین از جمع ایرانی خارج بشین و با بچه های خارجی صمیمی تر باشین. در ضمن، ایران هیچ خبری نیست. چرا هست، بیکاری، افسردگی، عدم پیشرفت، آدمهای از هیچی بی خبر و ... بنابراین حتی آرزوی این رو هم نکنین ای کاش ایران بودین و از زندگیتون با توجه به امکان پیشرفت لذت ببرید. قضیه ی شما مثل حکایت کسی شده که دوست داره برگرده به جهنم، نه بخاطر اینکه جهنم خوبه (طبق تعریف من البته) بلکه به این خاطر که عادت داشته به اونجا.

[zini_zinparast]

منم ترم اولم بود که اومدم آمریکا. نمیدونم چم شده. خیلی بچه درسخون بودم و دوستام از پشتکارم تعجب میکردن ولی الان بی انگیزه شدم. با خودم میگم ای کاش ایران بودم. واقعا نمیدونم چم شده. آیا ازدواج نکردن هست؟ آیا از دوری هست؟ نمیدونم فقط میخوام مثل قبل باانرژی و باانگیزه باشم

این مشکل در افرادی که مجرد هستند خیلی بیشتر از افرادی که متاهل هستند رخ میده.
چند نکته شاید کمکتون کنه
1- حتما در شبانه روز بیش از 7 ساعت بخوابید. تجربه شخصی خودم نشون داده که کم خوابی باعث چنین افکار و ناراحتی خواهد شد.
2- از اونجایی که شما مجرد هستید تا میتونید سوشالایز کنید تا دوری از خانواده کمتر اذیتتون کنه.
3- حتما در طول هفته دو یا سه بار ورزش بکنید (جیم) در روحیه بسیار تاثیر داره.

اگر اینکارها رو انجام دادید و بهتر نشدید به من نمره منفی بدهید

[mehdip76]

سلام من علاقه ای شدید به تحصیل در خارج دارم خانواده هم اولا میگفتن خرجت رو میدیم و اینا
ولی بعد چند وقت شروع کردن میگن که نمزاریم که تنهایی بری کشور دیگه ای (خاله ام اونجا زندگی میکنه با پسر خاله ی هم سن خودم که تازه رفته )
نمیدونم چیکار کنم نظرشون عوض بشه همه راه ها رو امتحان کردم
راهنمایی کنید لطفا