مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟

[especial]

من پست های دوستان را خوندم و از بابت اینکه از تجربیات خود میگید بسیار سپاس گذارم.
سوالم از اساتید اینه که، فرض کنیم تو زندگی اونور به مشکل خوردیم، بدترین پیشامدش چیه؟
تهش چی میشه اگر نتونستسم با شرایط کنار بیام؟
راهکار جایگزین چیه؟ میشه به دانشگاه های ایران انتقال داد؟ یا ...
ممنون میشم جوابم را بدید، جوابش تو تصمیم من تاثیر زیادی داره

شاید دیگه دیر شده باشه و شما دیگه اینجا رو نخونین، ولی من واسه آیندگان می نویسم!
انتقال به ایران میشه داد، اما همیشه آسون نیست. مثلا من کسی رو میشناسم که تو آلمان پزشکی خوند و امتحان علوم پایه شو هم داد. بعد رفت ایران به این امید که مستقیم بره سراغ بعد از علوم پایه دیگه. ولی ازش قبول نکردن و با اینکه سه سال اینجا خونده بود، عملا در حد یه سال، یه سال و نیمشو قبول کردن و مجبور شد خیلی چیزا رو دوباره از اول بخونه.
ضمنا اگر برگردین ایران، تا جایی که میدونم فقط می تونین برین تو دانشگاه هایی که عنوانشون "بین المللی" داره تطبیق بزنین و ادامه بدین که اونا هم شهریه داره.

[Sama1990]

وقتی پشت همه استرس و وابستگی ها به هدف فکر کنیم بیشتر راه و میریم

[9002]

سلام دوستان چرا اکثر فاز منفی میدید چرا به این فکر نمیکنید که همه این شانسو ندارن که برن خارج از ایران درس بخونن چرا این فرصتی که در اختیار دارید استفاده نمیکنید خیلیا توی ارزوی اینن که برم توی ایران خودمون دانشگاه درس بخونن ولی پر مادرشون ندارن یا مشکلات دیگه بعد شما از این موقعیت استفاده نمیکنید؟؟
ببینید همه وابسته خانواده هستن ولی این وابستگی تاکی؟ یه روز همه ما جدا میشیم از خانواده دیر یازود....
این فرصت ازدست ندید این شانس یه بار دره خونه ادم میزنه استفاده کنید
من که امکان نداره این شانس از دست بدم
جدایی برای همه ناراحت کنندس ولی عادت میکنید شک نکنید ادم به جوجه میاره تو خونش بهش اب و نون میده وقتی میمیره تا چند روز ناراحته....

[sadegh90]

سلام دوستان یکی از دوستانم اختلال دو قطبی خفیف داره و خیلی خجالتیه و همینطور افسرده . ایا چنین شخصی میتونه تو از عهده زندگی و تحصیل در خارج از کشور بر بیاد ؟

[chemistrymaste]

سلام دوستان یکی از دوستانم اختلال دو قطبی خفیف داره و خیلی خجالتیه و همینطور افسرده . ایا چنین شخصی میتونه تو از عهده زندگی و تحصیل در خارج از کشور بر بیاد ؟

دوست عزیز چه کسی تشخیص داده ایشون اختلال خفیف داره؟
توی کشور ما هرکی که 18 سال اول زندگیشو زندگی کرده اونجا خودشیفتگی و دو قطبی و سه قطبی و personality disorder و یه سری بمیاری دیگه رو دریافت میکنه اتوماتیک و میشه پرخاشگر و خودشیفته و نمونه ش "همین فرومه" که اتفاقا مشت نمونه خرواره و این فروم دقیقا سیستم کشورمون رو نشون میده.
آدم سالم رو هم اینقدر بهش میگن تو چرا اینقدر متفاوت هستی که شبیه خودشون میشه و جالب اینه که تمام اینهایی که این بیماریا رو دارن فکر میکنن سالم و بی نقصن و اونایی که سالمن فکر میکنن بیمارن.
برعکس اینجا (کانادا) که آدمای سالم و بی مشکل و دل ساده همش میگن بیماریم مریضیم و دو قطبی سه قطبی داریم و دولتم همینجوری بهشون خدمات ارائه میده.
ممکنه ایشون اصلا دو قطبی نداشته باشه حرف آدمای ایران رو از بیسواد تا دکتر متخصصش گوش نکنین و دوستتون رو کمک کنین بیاد خارج از ایران (مخصوصا اگه دختره که بیشتر به نفعش میشه). من قول میدم به هیچ مشکلی نمیخوره. خودم کلی دوقطبی و سه قطبی و چندشخصیته میشناسم و خودمم چند بار بیمارستان بردمشون و از من و شما و حخداقل دو سوم اعضای این فروم سالمترن.
ایران ممکنه دکتراهای عالی داشته باشه ولی متاسفانه در زمینه روانشناسی و روانپزشکی متخصصان خوبی نداره نه چون تحصیل کرده نیستن، بلکه بیشترشون خودشون با بیماری های روحی روانی خودشون درگیرن و آدمی که خودش روانیه و درگیر خودشه ممکنه راهنما و دکتر خوبی برای بقیه نباشه.
موفق باشید.

[KavehKaveh]

سلام دوستان یکی از دوستانم اختلال دو قطبی خفیف داره و خیلی خجالتیه و همینطور افسرده . ایا چنین شخصی میتونه تو از عهده زندگی و تحصیل در خارج از کشور بر بیاد ؟

مطمئنا دکتر روانشناس گزینه بهتری برای این پرسش هست تا این فروم با افرادی که همینجوری نظر میدن.
قاعدتا خارج نشن از ایران بهتره.
کلا دوری از جامعه ایران و خانواده و دوستان خیلی سخت هست. حالا کسی که درجه کمی از دوقطبی و افسردگی داره ممکنه شرایطش حاد بشه.

بچه های زیادی کانادا هستن که اختلال روانی اساسی دارن و متاسفانه هر روز مشکلاتشون حادتر میشه تا یه کاری دست خودشون بدن.

[Mo_Ve]

سلام دوستان یکی از دوستانم اختلال دو قطبی خفیف داره و خیلی خجالتیه و همینطور افسرده . ایا چنین شخصی میتونه تو از عهده زندگی و تحصیل در خارج از کشور بر بیاد ؟

اولا که باید ببینید کسی که تشخیص دو قطبی بودن داده واقعا درست بوده تشخیصش یا نه، متاسفانه پیدا کردن فرد خبره و منصف این روز ها سخت شده.
خجالتی بودن بعضی افراد راستش تو جامعه ی ما گاهی به خاطر اون تربیت و فرهنگیه و جو مثبتیه که شخص توش بزرگ شده، بعضی ها واقعا خجالتی نیستن و فقط خوشبختانه به اندازه خیل عزیزانی که هر روز توی کشور میبینیم گستاخ نیستن! و ممکنه نسبت به دیگران خجالتی به نظر بیان.
افسردگی شون هم باید دید در چه حدیه، آیا تا حالا مثلا هیچ وقت اقدام به خودکشی کردن خدایی نکرده یا نه.
در مجموع اگر ناراحتی هاشون طوری بوده که فقط کیفیت زندگی شون رو پایین آورده، میشه گفت بد نیست برن یه امتحانی بکنن چون واقعا تا حداقل یه 6 ماهی فرد اون طرف نباشه نمیتونه تصمیم بگیره که اصلا دلش میخواد بمونه یا نه، چون مساله خیلی شخصیه و هر کسی ترجیحات و دلایل خودش رو داره و نمیشه خیلی کلی گفت.
متاسفانه توی کشور ما شرایط رو طوری کردن که افراد ناخواسته به سمت افسردگی سوق پیدا میکنن و خیلی وقت ها مثل اختلال دو قطبی که بیشتر جنبه ژنتیکی داره (معمولا اختلال دو قطبی توی خانواده و اقارب فرد دیده میشه) به نظر میرسه رفتار هاشون.
خوشبختانه توی جوامع پیشرفته مردم بر خلاف اینجا سعی میکنن به جای طرد افراد خجالتی کاری کنن که خجالتشون از بین بره.
خیلی عوامل هست ولی با توجه به اینکه به نظر میاد دوستتون رفتار پرخطری برای دیگران و حتی خودش نداره (البته این رو نمیشد کاملا مطمئن شد با تفسیر توصیفات شما) به نظر میاد احتمال اینکه با تغییر محل زندگی حتی وضع روحی شون بهتر بشه کم نیست.

[Nooshin979]

سلام

یه چالشی ذهن منو خیلی مشغول خودش کرده. و در واقع برای منی که هنوز اونطرف نرفتم،تبدیل به یه دغدغه شده ...... به همبن خاطر دوست دارم نظر همه دوستانی که تجربه دارن در این زمینه رو بدونم.

دوستانی که الان دانشگاه های خارجی تحصیل می کنند و باز خصوصا اونهایی که تنهایی میرند اونجا و نامزد یا همسر ندارند چقدر با این مسئله کنار اومدن؟ البته این مسئله می تونه کلی باشه و به جنبه های شخصیتی هر فردی و حتی جنسیت دختر یا پسر بودن و دیگر مسائل بستگی داشته باشه ....
اما خب به صورت کلی عرض می کنم که چقدر تنها بودن می تونه در حال روحی و کیفیت تحصیلی فرد و مقابله با شرایط غربت و فرهنگ متفاوت اونجا تاثیر بگذاره؟؟؟ آیا می تونه منجر به افسردگی و تنش های روحی بشه؟

فکر میکنم این مسئله مهمیه برای بررسی و اهمیتش کمتر از پروسه اپلای و پذیرش نیست و در آینده فرد تاثیرگذاره

ممنون میشم هر کی هر چقدر اطلاعات و تجربه داره اشتراک بگذاره که بتونه به تصمیم گیری دیگران کمک کنه

[mj1991]

سلام

یه چالشی ذهن منو خیلی مشغول خودش کرده. و در واقع برای منی که هنوز اونطرف نرفتم،تبدیل به یه دغدغه شده ...... به همبن خاطر دوست دارم نظر همه دوستانی که تجربه دارن در این زمینه رو بدونم.

دوستانی که الان دانشگاه های خارجی تحصیل می کنند و باز خصوصا اونهایی که تنها میرند اونجا و نامزد یا همسر ندارند چقدر با این مسئله کنار اومدن؟ البته این مسئله می تونه کلی باشه و به جنبه های شخصیتی هر فردی و حتی جنسیت دختر یا پسر بودن و دیگر مسائل بستگی داشته باشه ....
اما خب به صورت کلی عرض می کنم که چقدر تنها بودن می تونه در حال روحی و کیفیت تحصیلی فرد و مقابله با شرایط غربت و فرهنگ متفاوت اونجا تاثیر بگذاره؟؟؟ آیا می تونه منجر به افسردگی و تنش های روحی بشه؟

فکر میکنم این مسئله مهمیه برای بررسی و اهمیتش کمتر از پروسه اپلای و پذیرش نیست و در آینده فرد تاثیرگذاره

ممنون میشم هر کی هر چقدر اطلاعات و تجربه داره اشتراک بگذاره که بتونه به تصمیم گیری دیگران کمک کنه

سلام، این خیلی بستگی به اخلاقیات و تجربیات شخص داره. برای من که قبل از مهاجرت (اگه اسمش رو بشه اینجوری گذاشت) همیشه پیش خونواده م بودم هم در مقطع لیسانس و هم ارشد و هم حتی دوران کارم توی تهران بودم و دور نبودم ازشون، خب تجربه ی کمی دشواری بود. خصوصا چند ماه اول و حتی شاید یک سال اول... ولی بعد از اون دوره کم کم براتون عادی میشه، البته به این بستگی داره که چقدر فضای دانشگاه و شهری که در اون وارد میشید هم مطابق پسندتون باشه. من از شهر و محیط کار جدیدم به نسبت راضی بودم و همین باعث شد بتونم راحت تر دوران اولیه رو پشت سر بذارم. ولی خب تنهایی همیشه اذیتتون میکنه. البته بگم که من متاهلم و همسرم چندماه پیشم بود ولی چون خودش در ایران تحصیل میکرد نمیشد طولانی مدت پیش من بمونه، و این خودش سخت تره. دوری از همسر و دغدغه هایی که بوجود میاره از دغدغه های مجردهایی که مهاجرت میکنند بیشتر فکر آدم رو درگیر میکنه...

[Nooshin979]

سلام، این خیلی بستگی به اخلاقیات و تجربیات شخص داره. برای من که قبل از مهاجرت (اگه اسمش رو بشه اینجوری گذاشت) همیشه پیش خونواده م بودم هم در مقطع لیسانس و هم ارشد و هم حتی دوران کارم توی تهران بودم و دور نبودم ازشون، خب تجربه ی کمی دشواری بود. خصوصا چند ماه اول و حتی شاید یک سال اول... ولی بعد از اون دوره کم کم براتون عادی میشه، البته به این بستگی داره که چقدر فضای دانشگاه و شهری که در اون وارد میشید هم مطابق پسندتون باشه. من از شهر و محیط کار جدیدم به نسبت راضی بودم و همین باعث شد بتونم راحت تر دوران اولیه رو پشت سر بذارم. ولی خب تنهایی همیشه اذیتتون میکنه. البته بگم که من متاهلم و همسرم چندماه پیشم بود ولی چون خودش در ایران تحصیل میکرد نمیشد طولانی مدت پیش من بمونه، و این خودش سخت تره. دوری از همسر و دغدغه هایی که بوجود میاره از دغدغه های مجردهایی که مهاجرت میکنند بیشتر فکر آدم رو درگیر میکنه...

ممنون از پاسخ و نظرتون. بله واقعا افرادی که روحیه شکننده ای دارند ممکنه بیشتر آسیب ببینند که به نظرم اینجور افراد باید بیشتر به این مسئله فکر کنند و برای بهتر مواجهه شدن با اون بیشتر آمادگی داشته باشن. چون خود من یک مصداق عینی دیدم از کسی که برای تحصیل دکتری به کشور بسیار پیشرفته ای سفر کرد اما بعد از گذشت 2 سال دچار ناراحتی روحی و افسردگی شد که تمام تحصیل و زندگی عادیش رو تحت الشعاع قرار داد. فکر می کنم تجربه های اینچنینی بعضی افراد، بیشتر اهمیت تأمل روی این مسائل رو پررنگ میکنه