وضعیت برای ارتباط با جنس مخالف در خارج از ایران چطور هست؟

[zahrajamali]

سلام یه سوال داشتم از روی کنجکاوی از دوستانی که خارج از ایران تحصیل کردن یا تحصیل میکنن (مخصوصا آمریکا). وضعیت دوست یابی و Dating در خارج از ایران به نسبت ایران چطور

هست؟ ممنون میشم یه توضیحی در این مورد بدید که وضعیت رو چطور می‌بینید برای دوست یابی و همینطور ازدواج.

ممنون میشم دوستان هم در این تایپیک در این مورد بحث کنند و نظراتشون رو بگن.

[chemistrymaste]

سلام یه سوال داشتم از روی کنجکاوی از دوستانی که خارج از ایران تحصیل کردن یا تحصیل میکنن (مخصوصا آمریکا). وضعیت دوست یابی و Dating در خارج از ایران به نسبت ایران چطور

هست؟ ممنون میشم یه توضیحی در این مورد بدید که وضعیت رو چطور می‌بینید برای دوست یابی و همینطور ازدواج.

I mean,
واقعا بستگی داره. همه که به جنس مخالف علاقمند نمیشن.
در کل یه مقداری متفاوت تر شده با زمان گذشته. ادمها بیشتر تمایل دارن که از هم دور باشن اگه که بخوان. که خیلی بهترم شده.
ولی بازم میتونید کسی رو پیدا کنید اگه که هر دوتون بخواید.

[dv1397]

سلام یه سوال داشتم از روی کنجکاوی از دوستانی که خارج از ایران تحصیل کردن یا تحصیل میکنن (مخصوصا آمریکا). وضعیت دوست یابی و Dating در خارج از ایران به نسبت ایران چطور

هست؟ ممنون میشم یه توضیحی در این مورد بدید که وضعیت رو چطور می‌بینید برای دوست یابی و همینطور ازدواج.

ممنون میشم دوستان هم در این تایپیک در این مورد بحث کنند و نظراتشون رو بگن.

ببینید، در خارج معمولن شما را به هموطنهاتون معرفی می کنند، و اونها هم که فارسی حرف می زنند، پس شما وارد یک جمع ایزوله میشین. مثل آکواریوم هست، شما خارج هستید، ولی داخل شیشه ایرانی ها....

اگر بخواین با خارجی ازدواج کنید، باید سعی کنید از این مکانیسم ورود به شیشه اجتناب کنید.
یکی از راهاش این است که نگید ایرانی هستید. به قول ماز جبرانی (که همسرش ایرانی نیست) باید بگید : من تونی هستم.

کلن خارجی ها دو دسته هستند : خارجی که همه انتظار دیدنش را دارن، و خارجی که همه منتظرن برگرده کشورش.
یعنی در هر کشوری برید، شما جزو کسانی هستید که مردم اون کشور نمی خواستن شما برید اونجا، پس می گذارنتون کنارتون جهان سومی ها یا هوموطنهاتون. بعد خارجی داریم که مردم کشور میزبان از دیدنشون بسیار خوشحال میشن و می خوان باهاشون ازدواج هم بکنن، مثل روس، اروپایی، ژاپن و جهان اول....

به عنوان ایرانی، معمولن مشکلات این هست : باهاتون دوست میشن، ولی بعد ولتون می کنند (چون پاسپورتتون خوب نیست) یا به بقیه ایرانی ها معرفیتون می کنند، یا می گذارنتون کنار هندی، آفریقایی، عرب و هم رده (جهان سومی)

من بارها گفتم کانادایی هستم و تونستم دوستی های خیلی بلند مدت داشته باشم. در حالیکه وقتی بگم ایرانی هستم هرگز به همچین سطح دوستی و وفاداری نرسیدم. باعث تأسف هست ولی واقعیت اینه که کشور ما جذاب نیست...

[MAHAN7]

به لطف سیستمهای اجتماعی نظیر فیسبوک و اینستاگرام و تیندیر حالت اکستریم داره در مجموع،‌ تا جایی که اطلاع دارم و دیدم و تجربه کردم.
روابط افراد هم داره تحت تاثیر علم مارکتینگ به حالت کالا و قیمت گذاری داره تبدیل میشه!

به نظرم کشورها به چند دسته تقسیم میشن
مهاجر پذیر و تراز اول : آلمان و سوید و استرالیا و فرانسه، هلند، بلژیک ...
تراز اول و ضد مهاجر : (به نظرم!)‌ آمریکا و اسکاندیناوی و سویس و ...
سایر: ایتالیا، اسپانیا، امریکای جنوبی، سایر کشورهای اروپایی و کره و ژاپن... مالزی و سنگاپور ...

ازدواج/رابطه/و با لوکال ... تو اولی از همه آسون تره .... تو بقیه ش سیستم غالب وجود نداره (تجربه و دیده هام و شنیده هام).
من خیلی از ایرانیها رو دیدم با اینکه از آلمان مینالن و میگن نژاد پرستن اکثرا پارتنر از این کشور دارن!
ولی طبق شنیده هام: در کشورهایی نظیر آمریکا، ایتالیا و اسکاندیناوی، انگلیس و ... و ... یه سیستمی ایجاد میشه ک اشخاص خوشه بندی میشه و با هم رابطه عاطفی میکنن و یه حالت چند دستگی کلانی وجود داره. (این سیستم 'غالب' هستش نه همه گیر و کلی!).
مثلا شما تو اسپانیا هستی، تو اسپانیا خارجی هست: پر از هندی و خاورمیانه ای، یه اغلیتی هم از ایران و فرانسه و انگلیس و رومانی و بلژیک و ایتالیا. حالا شما میتونی با این انگلیسی/رومانی/ و مشخصا هندیها، بچرخی ولی با اسپانیایی خیلی سخته. حالا اکر که تو انگلیس باشی
بعنوان خارجی، اون انگلیسی با تو حال نمیکنه، ولی تو حالا با اون اسپانیایی ها ک تو انگلیس خارجی حساب میشن ممکنه بتونی بپری. یغنی خارجی، خارجی هستش ...

در مجموع شانس ازدواج/رتبطه حیلی بلند مدت برای خانمهای ایرانی بیشتر تا مردها چیزی که دیدم.
چون دخترهای خارجی واقعا سخت هستش راضی نگه داشتنشون (قیاس دخترهای امروزی در ایران با مادرهاشون مثلا اگر بخام توضیح بدم).
ولی من خیلی دخترهای ایرانی دیدم در خیلی کشورها ک پارتنر ازون کشور دارن (ازدواج!!!!).

ولی من پسرهای ایرانی دیدم دوس دختر اکثرا از اروپای شرقی داشتن. یا مثلا دختر چینی/امریکای جنوبی (اصالتن ماله امریکا نیست) که در امریکا بزرگ شده و مهاجر بودن.
البته هستن کیس که با دختر بومی خوب ازدواج کرده.

یه سری هم تنها و مجرد هستن.

یکی از دلایل عمیق: بحث فرهنگ. افراد در کشورها پیشرفته از بچکی با هم بزرگ میشن پس در دوره بزرگسالی مشکلی ندارن. اونایی که ناز میکنن و ادا زیاد درمیارن معلومه بک گراند رابطه جنسی و عاطفیشون چی هستش.

کلا هم ایرانی تو خارج دیدید فرار کنید!‌ بعنوان تجربه عرض کردم خدمتتون واقعا فرار کنید.

توصیه میکنم یه مقدار سرچ کنید در مورد امریکا! امریکن دریم دروغی بیش نیست!!!‌مخصوصا برای جهان سومی ها.


ولی در مجموع ایرانی بودن و ابرو پیوندی بودن خیلی بده و روز به روز هم بدتر میشه.
چاره نیست باید خالی چیزی بست ...

[chemistrymaste]

امریکا از چیزی به نام مذهب / دین داره رنج میبره.
برای همین هست که خیلی چیزها توش عجیب غریب هست.
شما نگاه کنید، نسل زیر 35 سال اینها، به شدت دیگه کاری به کسی نداره، سرش رو انداخته پایین داره زندگیش رو میکنه.
نسل های قبلی، اغلب یک خنگی و نفهمی خاص دارن. تو ایالت های مهاجرپذیر این مشکل کمتر هست.
تو ایالت هایی که ادم میاد و میره این مشکل کمتر هست.
من اینو همیشه به همسرم میگم که اینو خیلی از مهاجرا هم میگن، که وقتی توی یک ایالت زندگی میکنی و هیچ مهاجری نیست، به این معنا نیست مهاجر اونجا نرفته، به اون معناست که مهاجر رفته اونجا، و نتونسته بمونه، و دراومده رفته پی کارش.

مسیله بعدی اینه که بعد از اومدن اوباما و مخصوصا ترامپ، درجه وقاحت در همه مردم بالاتر رفت، یعنی عادی شده وقیح شدن. ترامپ خیلی چیزها رو عادی کرد.

[mehdizad88]

سلام یه سوال داشتم از روی کنجکاوی از دوستانی که خارج از ایران تحصیل کردن یا تحصیل میکنن (مخصوصا آمریکا). وضعیت دوست یابی و Dating در خارج از ایران به نسبت ایران چطور

هست؟ ممنون میشم یه توضیحی در این مورد بدید که وضعیت رو چطور می‌بینید برای دوست یابی و همینطور ازدواج.

ممنون میشم دوستان هم در این تایپیک در این مورد بحث کنند و نظراتشون رو بگن.

به نظر من "دوست یابی" و "ازدواج" دو تا مبحث متفاوت هست البته نه الزاماً mutually exclusive! مشاهدات من براساس زندگی در آمریکاست:
برای دوست یابی اگر دختر باشید کارتون زیاد سخت نیست برای اینکه استیگمای منفی ای نسبت به زن های خاورمیانه ای یا ایرانی وجود نداره. مگه چند بار دیدید یه زن از خطه قهرمان پرور ما بپره وسط یه کلیسا و خودش رو با طنین الله اکبر منفجر کنه! تازه خانم های ایرانی اینجا برگ برنده دارند، به طور کلی با محبت ترن و وفادار ترند، خیلی بیشتر از دخترهای غربی و حتی شرقی به خودشون از لحاظ ظاهری می رسن، مهارت های پایه زندگی (آشپزی، خانه داری، همسرداری،...) هم دارند که دختر غربی به مراتب توی این زمینه های عقب تره، و این ها همه برای مردهای خارجی جذابه! برای اینکه مردهای اینجایی هم دل چندان خوشی ازین بامبولی که فمنیسم برای دنیای غرب بار آورده ندارن. ولی خوب دیگه مصداق "خودم کردم که لعنت بر خودم باد" شده. دلایلش و توضیحاتش فراتر از موضوع این بحثه که چرا به اینجا رسیدیم...
مشکل دوست یابی اینه که فرهنگ غالب غرب الان فرهنگ casual encounter و hook up هست، امروز با یکی، فردا با یکی دیگه. این فقط محدود به دیتینگ نیست، این فرهنگ "کالای یک بار مصرف" که تا یه چیزی خراب میشه میندازن دور و یه نو میگیرن به آدم ها هم حالا رسیده. اپلیکیشن های دوست یابی هم دیگه میخ آخر تابوت بود که این موضوع رو به صورت نمایی تقویت کرد. نفر بعدی فقط یک swipe از شما دورتره، پس چه کاریه که بخوای هر drama ای که پارتنرت بهت میده تحمل کنی، یه اپ بریز توی گوشیت و یه پارتنرت دیگه پیدا کن. توی این اپلیکیشن ها هم باز خانم ها از برتری برخوردارند. به راحتی در روز ممکنه شما 50 تا 100 match پیدا کنی (اگر در یه شهر شلوغ باشی) و این حس توجه طلبی زن ها رو هم ارضا می کنه، ولی برای جنس مذکر اینطوری نیست. آمار نشون داده که مردها حدود 60 درصد زن هایی که توی اپ ها می بینن رو لایک می کنن ولی زن ها فقط 4 درصد!! البته با گذشت سن این اعداد تغییر می کنن.
در غرب (و تا حدی حتی شرق از جمله کشور خودمون) زن ها سال های طلایی عمرشون بین 20 تا 30 سال (بالاترین نرخ باوری زن در این سن هست) رو مشغول تحصیل و سرمایه گذاری روی زندگی حرفه ای شون می کنن، ازون طرف هم توی این بازه ها فقط با مردهای پرایم 6 فوت به بالا، ژیگولو و بادی بیلدر دیت می کنن، بعد میرسن به 30 سالگی می بینن که خب حالا همه اون فا**کر بوی ها رفتن و جنیفر مونده و حوضش!! حالا غریزه kick in می کنه که ای داد بیداد، دارم پیر میشم و نه همسر دارم و نه بچه! خب حالا استاندارها عوض میشه و دیگه میرن سراغ مردهایی که چندین سال از خودشون بزرگ ترن و ممکنه به جذابی گروه قبلی نباشن ولی توی زندگی status پیدا کردن، ولی مشکل اینه که این مردهای high value خام نمیشن و ارزشی توی یه دختری که n تا پارتنر داشته و گلدن تایمش را با promiscuity گذرونده نمی بینن (هرچی باشه گذشته چراغ راه آیندس، هیچ کس به آدم بد کردیت وام نمیده!!) پس اون یارو هم به این قضیه فقط به چشم یه رابطه گذرا نگاه می کنه و میشه نفر n+1 ام توی معادله! این میشه یه دور تسلسل باطل و نتیجه اش این که به خاطر عدم وجود organization خانواده و تعهد به رابطه بلند مدت (ازدواج یا هرچی)، نرخ رشد فرزند آوری در غرب داره منفی میشه (آقامون ایلان ماسک هم اخیراً در این زمینه بیانیه ای فرمودند برید ببینید)
در مورد دیتینگ با هموطن های خودمون چه اون هایی که اینجا متولد شدند و چه اون هایی که از ایران اومدند هم خیلی بهتر از این نیست. همون طور که ایرانی های که اومدن آمریکا خودشون رو به مراتب از هموطن های داخل ایران بالاتر می بینن، ایرانی هایی که اینجا به دنیا اومدن هم خودشون رو برتر از ما مهاجرها می دونن و بهمون میگن FOB (Fresh Off the Boat)، حالا هر چند سال که میخوای اینجا زندگی کرده باشی!! ایرانی هایی که از ایران اومدن هم فکر می کنن مرغ همسایه غازه، پسر/دختر ایرانی اه اه پسر/دختر خارجی به به! ازون طرف شما هم توی هر ایالت یا شهری باشید الزاماً دسترسی به یک pool وسیعی از ایرانی های واجد شرایط دیتنینگ باشند ندارید. حتی توی شهرهای بزرگ این موضع بدتره چون هرکس کلونی محدود خودش رو داره و از بقیه هموطن هاش فراری! آخه می دونی همه اینجا خفن ان و بی کلاسی محسوب میشه با هموطن خودت hang out کنی. (البته من با حرف هایی که dv1397 گفت موافقم که خودت رو محدود به دوست های ایرانیت نکن ولی تعادل توی هرچیزی خوبه!)
برگشتن به ایران و ازدواج کردن و دست یکی رو گرفتن آوردن اینجا هم که دیگههههه نور علی نوره! لول! یکی رو که نمی شناسی بیاری اینجا گرین کارت و خونه و ماشین و پول و همه اون چیزایی که سال های سال زحمت کشیدی و درس خوندی بریزی به پاش (طرف با باسن اومده توی عسل!) بعد یه سال باهات زندگی می کنه میگه چه کاریه بخوام compromise کنم و توی رابطه از خودگذشتگی کنم وقتی می تونم خودم برم کار کنم پول دربیارم خونه بگیرم. بوووووووم طلاق! کم نمونه اش رو ندیدم و حتی کسانی که از ایران مزدوج اومدن و بعد اینجا طلاق گرفتن. 50 درصد تمام ازدواج ها توی آمریکا به طلاق منتهی میشه و 80 درصد مواقع هم این خانم ها هستن که تقاضای طلاق می کنن! اگه به شما بگن 50 درصد احتمال داره این هواپیمایی که سوار میشید سقوط کنه، بازم سوار میشید؟؟! اینه که بعد از یه مدت کلاً بیخیال دیتینگ میشی و سعی می کنی تمرکز روی کار ات و پول درآوردن بکنی و اگه دوباره فیل ات هوس دخترهای هندوستان کرد حالا با leverage ای که بدست آوردی برگردی و بازی رو با قوانین خودش بازی کنی ولی یادت بمونه که it's just a game!

[educational_t]

به نظر من "دوست یابی" و "ازدواج" دو تا مبحث متفاوت هست البته نه الزاماً mutually exclusive! مشاهدات من براساس زندگی در آمریکاست:
برای دوست یابی اگر دختر باشید کارتون زیاد سخت نیست برای اینکه استیگمای منفی ای نسبت به زن های خاورمیانه ای یا ایرانی وجود نداره. مگه چند بار دیدید یه زن از خطه قهرمان پرور ما بپره وسط یه کلیسا و خودش رو با طنین الله اکبر منفجر کنه! تازه خانم های ایرانی اینجا برگ برنده دارند، به طور کلی با محبت ترن و وفادار ترند، خیلی بیشتر از دخترهای غربی و حتی شرقی به خودشون از لحاظ ظاهری می رسن، مهارت های پایه زندگی (آشپزی، خانه داری، همسرداری،...) هم دارند که دختر غربی به مراتب توی این زمینه های عقب تره، و این ها همه برای مردهای خارجی جذابه! برای اینکه مردهای اینجایی هم دل چندان خوشی ازین بامبولی که فمنیسم برای دنیای غرب بار آورده ندارن. ولی خوب دیگه مصداق "خودم کردم که لعنت بر خودم باد" شده. دلایلش و توضیحاتش فراتر از موضوع این بحثه که چرا به اینجا رسیدیم...
مشکل دوست یابی اینه که فرهنگ غالب غرب الان فرهنگ casual encounter و hook up هست، امروز با یکی، فردا با یکی دیگه. این فقط محدود به دیتینگ نیست، این فرهنگ "کالای یک بار مصرف" که تا یه چیزی خراب میشه میندازن دور و یه نو میگیرن به آدم ها هم حالا رسیده. اپلیکیشن های دوست یابی هم دیگه میخ آخر تابوت بود که این موضوع رو به صورت نمایی تقویت کرد. نفر بعدی فقط یک swipe از شما دورتره، پس چه کاریه که بخوای هر drama ای که پارتنرت بهت میده تحمل کنی، یه اپ بریز توی گوشیت و یه پارتنرت دیگه پیدا کن. توی این اپلیکیشن ها هم باز خانم ها از برتری برخوردارند. به راحتی در روز ممکنه شما 50 تا 100 match پیدا کنی (اگر در یه شهر شلوغ باشی) و این حس توجه طلبی زن ها رو هم ارضا می کنه، ولی برای جنس مذکر اینطوری نیست. آمار نشون داده که مردها حدود 60 درصد زن هایی که توی اپ ها می بینن رو لایک می کنن ولی زن ها فقط 4 درصد!! البته با گذشت سن این اعداد تغییر می کنن.
در غرب (و تا حدی حتی شرق از جمله کشور خودمون) زن ها سال های طلایی عمرشون بین 20 تا 30 سال (بالاترین نرخ باوری زن در این سن هست) رو مشغول تحصیل و سرمایه گذاری روی زندگی حرفه ای شون می کنن، ازون طرف هم توی این بازه ها فقط با مردهای پرایم 6 فوت به بالا، ژیگولو و بادی بیلدر دیت می کنن، بعد میرسن به 30 سالگی می بینن که خب حالا همه اون فا**کر بوی ها رفتن و جنیفر مونده و حوضش!! حالا غریزه kick in می کنه که ای داد بیداد، دارم پیر میشم و نه همسر دارم و نه بچه! خب حالا استاندارها عوض میشه و دیگه میرن سراغ مردهایی که چندین سال از خودشون بزرگ ترن و ممکنه به جذابی گروه قبلی نباشن ولی توی زندگی status پیدا کردن، ولی مشکل اینه که این مردهای high value خام نمیشن و ارزشی توی یه دختری که n تا پارتنر داشته و گلدن تایمش را با promiscuity گذرونده نمی بینن (هرچی باشه گذشته چراغ راه آیندس، هیچ کس به آدم بد کردیت وام نمیده!!) پس اون یارو هم به این قضیه فقط به چشم یه رابطه گذرا نگاه می کنه و میشه نفر n+1 ام توی معادله! این میشه یه دور تسلسل باطل و نتیجه اش این که به خاطر عدم وجود organization خانواده و تعهد به رابطه بلند مدت (ازدواج یا هرچی)، نرخ رشد فرزند آوری در غرب داره منفی میشه (آقامون ایلان ماسک هم اخیراً در این زمینه بیانیه ای فرمودند برید ببینید)
در مورد دیتینگ با هموطن های خودمون چه اون هایی که اینجا متولد شدند و چه اون هایی که از ایران اومدند هم خیلی بهتر از این نیست. همون طور که ایرانی های که اومدن آمریکا خودشون رو به مراتب از هموطن های داخل ایران بالاتر می بینن، ایرانی هایی که اینجا به دنیا اومدن هم خودشون رو برتر از ما مهاجرها می دونن و بهمون میگن FOB (Fresh Off the Boat)، حالا هر چند سال که میخوای اینجا زندگی کرده باشی!! ایرانی هایی که از ایران اومدن هم فکر می کنن مرغ همسایه غازه، پسر/دختر ایرانی اه اه پسر/دختر خارجی به به! ازون طرف شما هم توی هر ایالت یا شهری باشید الزاماً دسترسی به یک pool وسیعی از ایرانی های واجد شرایط دیتنینگ باشند ندارید. حتی توی شهرهای بزرگ این موضع بدتره چون هرکس کلونی محدود خودش رو داره و از بقیه هموطن هاش فراری! آخه می دونی همه اینجا خفن ان و بی کلاسی محسوب میشه با هموطن خودت hang out کنی. (البته من با حرف هایی که dv1397 گفت موافقم که خودت رو محدود به دوست های ایرانیت نکن ولی تعادل توی هرچیزی خوبه!)
برگشتن به ایران و ازدواج کردن و دست یکی رو گرفتن آوردن اینجا هم که دیگههههه نور علی نوره! لول! یکی رو که نمی شناسی بیاری اینجا گرین کارت و خونه و ماشین و پول و همه اون چیزایی که سال های سال زحمت کشیدی و درس خوندی بریزی به پاش (طرف با باسن اومده توی عسل!) بعد یه سال باهات زندگی می کنه میگه چه کاریه بخوام compromise کنم و توی رابطه از خودگذشتگی کنم وقتی می تونم خودم برم کار کنم پول دربیارم خونه بگیرم. بوووووووم طلاق! کم نمونه اش رو ندیدم و حتی کسانی که از ایران مزدوج اومدن و بعد اینجا طلاق گرفتن. 50 درصد تمام ازدواج ها توی آمریکا به طلاق منتهی میشه و 80 درصد مواقع هم این خانم ها هستن که تقاضای طلاق می کنن! اگه به شما بگن 50 درصد احتمال داره این هواپیمایی که سوار میشید سقوط کنه، بازم سوار میشید؟؟! اینه که بعد از یه مدت کلاً بیخیال دیتینگ میشی و سعی می کنی تمرکز روی کار ات و پول درآوردن بکنی و اگه دوباره فیل ات هوس دخترهای هندوستان کرد حالا با leverage ای که بدست آوردی برگردی و بازی رو با قوانین خودش بازی کنی ولی یادت بمونه که it's just a game!

چه ناراحت کننده!
البته من نظر تمام دوستان رو خوندم. با توجه به شنیده های قبلیم اکثرشون درستن. هر ایرانی بد نیست و هر خارجی هم خوب نیست. همه میگن ایرانی می بینید توی خارج فراری باشید اما از طرفی گروه های دانشجویی ایرانی زیادی رو توی اینستا می بینم. کلا اگر حیطه ی کاری تحصیلی یکی نباشه ایمن تره. اینجا هم همینطوه، ادم خیلی مواقع از همکار یا همکلاسیش ضربه می خوره. پس فکر نمیکنم 100 درصد این قضیه فقط مربوط به ایرانی های خارج از ایران باشه.

من چند تا دوست آمریکایی دارم ، از همه گروهی هستن. در مورد مسائل ازدواجی و ... هم باهام صحبت می کنیم. اکثرشون ازدواجین و روابط خوب و پایداری هم دارن (یا متاهلن یا مدت طولانی هست با یکین)، البته دقیقا حرف های شما رو متوجه می شم در رابطه با اون چرخه ی این نشد یکی دیگه. ولی به شخصه متوجه شدم اکثر اونهایی که ازدواجی هستن (در تئوری) ولی وارد چرخه میشن، نمی دونن از زندگی چی می خوان. این ادم ها اصلا ارزش وقت گذاشتن رو ندارن. یعنی انگار خیلی هاشون که ادم های معمولی تری هستن، اشتباهی و از روی خامی تفکر و شیطونی وارد چرخه می شن نه از روی اینکه " ببینیم کی بهتر و پولدار تر و خفن تره، حالا این نشد بریم بعدی".


در اخر به شیوه ی مادربزرگی ، امیدوارم همه ی جونا خوشبخت بشن و کار به طلاق و طلاق کشی و شکست عاطفی نینجامد.

[dv1397]

من چند تا دوست آمریکایی دارم ، از همه گروهی هستن. در مورد مسائل ازدواجی و ... هم باهام صحبت می کنیم. اکثرشون ازدواجین و روابط خوب و پایداری هم دارن (یا متاهلن یا مدت طولانی هست با یکین)، البته دقیقا حرف های شما رو متوجه می شم در رابطه با اون چرخه ی این نشد یکی دیگه. ولی به شخصه متوجه شدم اکثر اونهایی که ازدواجی هستن (در تئوری) ولی وارد چرخه میشن، نمی دونن از زندگی چی می خوان. این ادم ها اصلا ارزش وقت گذاشتن رو ندارن. یعنی انگار خیلی هاشون که ادم های معمولی تری هستن، اشتباهی و از روی خامی تفکر و شیطونی وارد چرخه می شن نه از روی اینکه " ببینیم کی بهتر و پولدار تر و خفن تره، حالا این نشد بریم بعدی"

من وقتی نخام با کسی رابطه جدی داشته باشم، خیلی باهاش صمیمی نمی شم. و خوشم نمی آد کسی که دنبال رابطه جدی نیست، با من خیلی صمیمی بشه (متاسفانه این بلا را زیاد سرم می آرن، فکر می کنن چون از یک کشور دیگه هستم، باید نهایتا با هموطن خودم ازدواج کنم و افسار گسیخته بدون هدف با من خیلی صمیمی میشن که دردناک هست)
بزرگترین ضربه ای که من دائم می خورم این هست که با من صمیمی میشن ولی فقط با هموطن خودشون دنبال رابطه جدی هستن. یعنی دختره من را نگه می داره، و می ره دنبال دوست پسر، اصلن هم فکر نمی کنه کارش اشتباه هست (از دید اون، من باید برم ایرانی پیدا کنم...)

برای همین تمایل دارم با افراد متاهل دوست بشم که از خودم بزرگتر هستن. اینطوری تنها نمی مونم و ضربه عاطفی هم نمی خورم. کلن با دختری که قصد ازدواج با من نداشته باشه، نمی تونم طولانی دوست باقی بمونم. ترجیح می دم تنها باشم ولی دوست کسی نباشم

گرچه مجرد بودن سخته، ولی بزرگترین و بهترین دست آورد تجرد، فرزند نداشتن هست که خیلی پر ارزشه. نیاوردن انسانی دیگر به این دنیای داغون، کار بسیار نیک و پسندیده ای هست.
بعضی کارها، انجام ندادنش بهتره. مثل دزدی، قتل، ضرب و شتم، آزار و اذیت دیگران و بچه دار شدن.

[china2020]

به نظر من "دوست یابی" و "ازدواج" دو تا مبحث متفاوت هست البته نه الزاماً mutually exclusive! مشاهدات من براساس زندگی در آمریکاست:
برای دوست یابی اگر دختر باشید کارتون زیاد سخت نیست برای اینکه استیگمای منفی ای نسبت به زن های خاورمیانه ای یا ایرانی وجود نداره. مگه چند بار دیدید یه زن از خطه قهرمان پرور ما بپره وسط یه کلیسا و خودش رو با طنین الله اکبر منفجر کنه! تازه خانم های ایرانی اینجا برگ برنده دارند، به طور کلی با محبت ترن و وفادار ترند، خیلی بیشتر از دخترهای غربی و حتی شرقی به خودشون از لحاظ ظاهری می رسن، مهارت های پایه زندگی (آشپزی، خانه داری، همسرداری،...) هم دارند که دختر غربی به مراتب توی این زمینه های عقب تره، و این ها همه برای مردهای خارجی جذابه! برای اینکه مردهای اینجایی هم دل چندان خوشی ازین بامبولی که فمنیسم برای دنیای غرب بار آورده ندارن. ولی خوب دیگه مصداق "خودم کردم که لعنت بر خودم باد" شده. دلایلش و توضیحاتش فراتر از موضوع این بحثه که چرا به اینجا رسیدیم...
مشکل دوست یابی اینه که فرهنگ غالب غرب الان فرهنگ casual encounter و hook up هست، امروز با یکی، فردا با یکی دیگه. این فقط محدود به دیتینگ نیست، این فرهنگ "کالای یک بار مصرف" که تا یه چیزی خراب میشه میندازن دور و یه نو میگیرن به آدم ها هم حالا رسیده. اپلیکیشن های دوست یابی هم دیگه میخ آخر تابوت بود که این موضوع رو به صورت نمایی تقویت کرد. نفر بعدی فقط یک swipe از شما دورتره، پس چه کاریه که بخوای هر drama ای که پارتنرت بهت میده تحمل کنی، یه اپ بریز توی گوشیت و یه پارتنرت دیگه پیدا کن. توی این اپلیکیشن ها هم باز خانم ها از برتری برخوردارند. به راحتی در روز ممکنه شما 50 تا 100 match پیدا کنی (اگر در یه شهر شلوغ باشی) و این حس توجه طلبی زن ها رو هم ارضا می کنه، ولی برای جنس مذکر اینطوری نیست. آمار نشون داده که مردها حدود 60 درصد زن هایی که توی اپ ها می بینن رو لایک می کنن ولی زن ها فقط 4 درصد!! البته با گذشت سن این اعداد تغییر می کنن.
در غرب (و تا حدی حتی شرق از جمله کشور خودمون) زن ها سال های طلایی عمرشون بین 20 تا 30 سال (بالاترین نرخ باوری زن در این سن هست) رو مشغول تحصیل و سرمایه گذاری روی زندگی حرفه ای شون می کنن، ازون طرف هم توی این بازه ها فقط با مردهای پرایم 6 فوت به بالا، ژیگولو و بادی بیلدر دیت می کنن، بعد میرسن به 30 سالگی می بینن که خب حالا همه اون فا**کر بوی ها رفتن و جنیفر مونده و حوضش!! حالا غریزه kick in می کنه که ای داد بیداد، دارم پیر میشم و نه همسر دارم و نه بچه! خب حالا استاندارها عوض میشه و دیگه میرن سراغ مردهایی که چندین سال از خودشون بزرگ ترن و ممکنه به جذابی گروه قبلی نباشن ولی توی زندگی status پیدا کردن، ولی مشکل اینه که این مردهای high value خام نمیشن و ارزشی توی یه دختری که n تا پارتنر داشته و گلدن تایمش را با promiscuity گذرونده نمی بینن (هرچی باشه گذشته چراغ راه آیندس، هیچ کس به آدم بد کردیت وام نمیده!!) پس اون یارو هم به این قضیه فقط به چشم یه رابطه گذرا نگاه می کنه و میشه نفر n+1 ام توی معادله! این میشه یه دور تسلسل باطل و نتیجه اش این که به خاطر عدم وجود organization خانواده و تعهد به رابطه بلند مدت (ازدواج یا هرچی)، نرخ رشد فرزند آوری در غرب داره منفی میشه (آقامون ایلان ماسک هم اخیراً در این زمینه بیانیه ای فرمودند برید ببینید)
در مورد دیتینگ با هموطن های خودمون چه اون هایی که اینجا متولد شدند و چه اون هایی که از ایران اومدند هم خیلی بهتر از این نیست. همون طور که ایرانی های که اومدن آمریکا خودشون رو به مراتب از هموطن های داخل ایران بالاتر می بینن، ایرانی هایی که اینجا به دنیا اومدن هم خودشون رو برتر از ما مهاجرها می دونن و بهمون میگن FOB (Fresh Off the Boat)، حالا هر چند سال که میخوای اینجا زندگی کرده باشی!! ایرانی هایی که از ایران اومدن هم فکر می کنن مرغ همسایه غازه، پسر/دختر ایرانی اه اه پسر/دختر خارجی به به! ازون طرف شما هم توی هر ایالت یا شهری باشید الزاماً دسترسی به یک pool وسیعی از ایرانی های واجد شرایط دیتنینگ باشند ندارید. حتی توی شهرهای بزرگ این موضع بدتره چون هرکس کلونی محدود خودش رو داره و از بقیه هموطن هاش فراری! آخه می دونی همه اینجا خفن ان و بی کلاسی محسوب میشه با هموطن خودت hang out کنی. (البته من با حرف هایی که dv1397 گفت موافقم که خودت رو محدود به دوست های ایرانیت نکن ولی تعادل توی هرچیزی خوبه!)
برگشتن به ایران و ازدواج کردن و دست یکی رو گرفتن آوردن اینجا هم که دیگههههه نور علی نوره! لول! یکی رو که نمی شناسی بیاری اینجا گرین کارت و خونه و ماشین و پول و همه اون چیزایی که سال های سال زحمت کشیدی و درس خوندی بریزی به پاش (طرف با باسن اومده توی عسل!) بعد یه سال باهات زندگی می کنه میگه چه کاریه بخوام compromise کنم و توی رابطه از خودگذشتگی کنم وقتی می تونم خودم برم کار کنم پول دربیارم خونه بگیرم. بوووووووم طلاق! کم نمونه اش رو ندیدم و حتی کسانی که از ایران مزدوج اومدن و بعد اینجا طلاق گرفتن. 50 درصد تمام ازدواج ها توی آمریکا به طلاق منتهی میشه و 80 درصد مواقع هم این خانم ها هستن که تقاضای طلاق می کنن! اگه به شما بگن 50 درصد احتمال داره این هواپیمایی که سوار میشید سقوط کنه، بازم سوار میشید؟؟! اینه که بعد از یه مدت کلاً بیخیال دیتینگ میشی و سعی می کنی تمرکز روی کار ات و پول درآوردن بکنی و اگه دوباره فیل ات هوس دخترهای هندوستان کرد حالا با leverage ای که بدست آوردی برگردی و بازی رو با قوانین خودش بازی کنی ولی یادت بمونه که it's just a game!

بسیار نکات قابل تامل و جالب توجهی رو بیان فرمودید. لذت فراوان بردیم از فکت ها و نیز نحوه بیان. به امتیاز کاربر هم اضافه کردیم. سپاس از شما

[dv1397]

ولی برای جنس مذکر اینطوری نیست. آمار نشون داده که مردها حدود 60 درصد زن هایی که توی اپ ها می بینن رو لایک می کنن ولی زن ها فقط 4 درصد!!

واقعاً، یعنی من جزو ۴ درصد برگزیده بودم. خیار می کردم هر کی منو لایک کزده، هر بزی را لایک می کنه. یعنی من تو فینال بودم، ۴ تیم برتر؟
می گن اعتماد به نفس داشته باش، فک می کردم دارن مسخره ام می کنن.
آخه سلام می کنی، در جا بلاک میشی. یا مثلن اولین پیغام یه نقاشی فرستادم، طرف گفته برو گم شو، تازه پروفایلشم گفته به هنر علاقه منده.

ولی وقتی می گم کانادایی هستم، می گم دارم شیر می خورم، باسم عکس می فرستن می گن داریم نوشابه می خوریم. جورابمو نشون می دم، فیلم می فرستن می گن تو فروشگاه پاریس هستیم می خوایم لباس بخریم.
تخمه می خورم عکسش نشون می دم، میگن ما می آیم پیشت ما رو پیدا می کنی؟
سیم لحم جوش می دم، میگن تو عوسایی.
میگم هوا سرده دستم یخ کرد، میگن رفتم حجامت کردم عکسش ببین

حالا وقتی بگی ایرانی هستی... برات آرزوی موفقیت می کنند. ما با هم دوستیم، تو فرد مناسب را پیدا خواهی کرد. البته اگه فحش ندن نگن تو مریضی، مثل پاکستانی ها هستی....
به طرف گفتم تو مثل Jessica Henwick هستی، برام آواز می خونه می فرسته. بعد که فهمید کانادایی نیستم گفت برو بیمارستان روانی

اپلیکیشن های دوست یابی هم دیگه میخ آخر تابوت بود که این موضوع رو به صورت نمایی تقویت کرد. نفر بعدی فقط یک swipe از شما دورتره

همین، اینها متوجه نیستن اپ براشون شوهر پیدا کرده، فک می کنن ما یک کلیپ هستیم که یوتوب پیشنهاد داده، می بینن و می رن کانال بعدی
پیغام هم که می دیم، فک می کنن کندی کراش براشون جون تازه فرستاده. سرگرمی هستیم براشون روی موبایل بیست تومنیشون. قرار نیست برن کسی را ببینن که. شما تا حالا رفتین نویسنده کتابی را که خوندید ببینید؟
از یکی پرسیدم تا حالا چند بار رفتی کسی را که آنلاین آشنا شدی ببینی؟ گفت سه بار.

ولی مشکل اینه که این مردهای high value خام نمیشن و ارزشی توی یه دختری که n تا پارتنر داشته و گلدن تایمش را با promiscuity گذرونده نمی بینن

من حاضرم با یه بیوه مطلقه با فرزند ازدواج کنم. البته اونها الان نمی خوان، شاید سنم از چهل بره بالا، ناز نکنن. چهار پنج سال دیگه صبر کن...

من موندم چرا بشر دو تا جنسه، تو دنیا باید فقط پول باشه و زن ها. مردها بیخود وجود دارن، کاش خودشون می تونستن بچه دار شن که ما یه عمر تنها زندگی نکنیم. زن هم بگیریم ما را نمی خواد که.
امروز دیدم قلب خوک را با تغییر ژنتیکی به یه آدم پیوند زدن... خوب یه کار کنید زنها هم تو یخچال بچه دار بشن، فقط هم دختر بزان، ما بریم پی کارمون.

ببینید، اینجا راجب جامعه ای صحبت می کنه که فقط یک جنس داره:
https://youtu.be/Ej24W8gcmXQ?t=32

ایرانی هایی که از ایران اومدن هم فکر می کنن مرغ همسایه غازه، پسر/دختر ایرانی اه اه پسر/دختر خارجی به به!

فک نمی کنم همه ایرانی ها مثل من غاز بخوان. خوبه. مشکل اصلی خارجی ها هستن که همش می خوان ما را به ایرانی ها کانکت کنن، این هم یه جور راه برای اینکه از دست ما خلاص بشن. وگرنه خود ایرانی خیلی مزاحم همدیگه نمی شن.
من نمی دونم چرا همه می خوان آدم را به هموطنهاش معرفی کنن، مگر اینکه اون آدم چشمش آبی باشه. کیانو ریوز هم باشی، شوتت می کنن وسط کامیونیتی لبنانی ها
حتمن من قو هستم که نه مرغ پیدا میشه نه غاز