در رشته های مهندسی در اروپا به استثنای 12-10 تا دانشگاه اول اروپا مثل ETH، EPFL، OXFORD، Cambridge، TU Munich، Aachen، KTH، Imperial College London، KU Leuven، Lund بقیه دانشگاه ها خیلی براشون مهم نیست یعنی زیاد دانشگاههای ایران را نمیشناسن. مثلا در یکی از دانشگاههای صنعتی در هلند که اتفاقا خیلی معروف هم هست طرف از دانشگاه آزاد مدرک گرفته و اونجا دانشحوی دکترا شده و همینطور هم فردی هم هست که شاگرد اول شریف بودذه با 10 مقاله isi. واقعا برای افرادی که براشون مهمه که جایی اپلای کنن که تقریبا همه هم سطح خودشون باشند، آمدن به اروپا از این نظر به غیر از دانشگاههای فوق الذکر توصیه نمیشه.
هرچند دانشگاههای زیادی دیگری هم در اروپا هستند که بسیار معروفند و امکانات و رتبه خوبی دارند، اما معیار پذیرش دانشجوی آنها عجیب و غریب است. یکی دیگر از معایب بعضی دانشگاههای اروپا پذیرش دانشجوی با هزینه شخصی است که گاها با پرداخت شهریه هم همراه است و می توانید تصور کنید که چه محدوده وسیعی از افراد (اعم از قوی، متوسط، ضعیف، و حتی خیلی ضعیف) میتوانند به این دانشگاهها وارد شوند. البته افرادی که دارای فاند یا اسکالرشیپ هستند در دانشگاههای اروپایی معمولا رزومه های درخشانی دارند.