چرا برگشتن بعد از اتمام تحصیلات حماقت ( حداقل در نظر اکثریت) هست!؟

[panizza]

من به علت اینکه این مسئله و سوال برای خودم وجود داشت کل تاپیک رو از اول تا آخر خوندم و به نظرم نظر شما واقعا فوق العاده بود.
دوستانی که با این نظر مخالف اند حتما کتاب "جامه شناسی نخبه کشی" نوشته ی علی رضاقلی رو بخونند مطمئنن بعد از خوندن این کتاب قانع می شن که مشکل از خود ماست. اگر حکومت مشکلی داره مشکل از خود ماست اگر ادارات مشکلی دارند مشکل از خود ماست و ..... پس برای اینکه همه ی این ها تغییر کنه باید مردم کشور ما و فرهنگشون تغییر کنه و خوب اگر می خواهیم سهمی در این تغییر داشته باشیم قدم اول طیق گفته ی جمله ی مشهور "be the change you want to see in the world" اینه که خودمون و اخلاق خودمون رو تغییر بدیم سعی کنیم زیرآبی نریم و ....

سلام من پست های شما رو خوندم !!! به نظر من شما فوق رو حتما ایران بخونید تا با واقعیت های سیستم پژوهشی دانشگاه های ما و سطح علمی اساتید بیشتر آشنا بشین!!!! اگه با این طرز فکر بخواین برین ممکنه به اندازه قابلیت هایی که واقعا دارین نتونید موفق بشین (وابستگی ها ممکنه اجازه پیشرفت رو ندن)

ببینید مشکل ریسرچ ما خیلی به امکانات آزمایشگاهی مربوط نمی شه!!! به خاظر اینکه یخش اعظمی از پروژه ها تئوری و یا computational هستند و درصد کمی experimental مشکل اصلی ما فرهنگه خصوصیات اخلاقی اطرافیان (اساتید و دانشحویان) یا شما رو در نهایت دلسرد می کنه یا مانع پیشرفت می شه
اینطوری نیست که هر کس بخواد جامعه رو عوض کنه اگه خودش رو تغییر بده همه چی در ست میشه !! برای اینکه اگه شما بخواین در این سیستم پذیرفته بشین باید خودتون رو مطابق با ارزش های جامعه تغییر بدین !!! اینجاست که ریا و دروغ دامن شما رو می گیره!!!!
به قول دکتر حسابی
جهان سوم جایی که : هر کی بخواد خونه خودش رو آباد کنه باید مملکتش رو خراب کنه اگرم کسی خواست مملکتش رو آباد کنه خونه خراب می شه!!!

[dr_dr]

سلام من پست های شما رو خوندم !!! به نظر من شما فوق رو حتما ایران بخونید تا با واقعیت های سیستم پژوهشی دانشگاه های ما و سطح علمی اساتید بیشتر آشنا بشین!!!! اگه با این طرز فکر بخواین برین ممکنه به اندازه قابلیت هایی که واقعا دارین نتونید موفق بشین (وابستگی ها ممکنه اجازه پیشرفت رو ندن)

ببینید مشکل ریسرچ ما خیلی به امکانات آزمایشگاهی مربوط نمی شه!!! به خاظر اینکه یخش اعظمی از پروژه ها تئوری و یا computational هستند و درصد کمی experimental مشکل اصلی ما فرهنگه خصوصیات اخلاقی اطرافیان (اساتید و دانشحویان) یا شما رو در نهایت دلسرد می کنه یا مانع پیشرفت می شه
اینطوری نیست که هر کس بخواد جامعه رو عوض کنه اگه خودش رو تغییر بده همه چی در ست میشه !! برای اینکه اگه شما بخواین در این سیستم پذیرفته بشین باید خودتون رو مطابق با ارزش های جامعه تغییر بدین !!! اینجاست که ریا و دروغ دامن شما رو می گیره!!!!
به قول دکتر حسابی
جهان سوم جایی که : هر کی بخواد خونه خودش رو آباد کنه باید مملکتش رو خراب کنه اگرم کسی خواست مملکتش رو آباد کنه خونه خراب می شه!!!

واقعا همه ی پست های من رو خوندید!؟ :-کف
در تایید فرمایش شما، من هم گفتم که مشکل ما فرهنگ ماست و قبول دارم که فرهنگ استاد و دانشجوی ما هم مشکل داره فرهنگ پژوهشی ما هم مشکل داره همین طور فرهنگ کار گروهی ما مشکل داره. یکی از دلائلی که من قصد دارم برای ادامه تحصیل از ایران برم همینه یعنی می خوام ببینیم که فرهنگ مردم اونجا چه طوریه اونجا چه طوری کار گروهی انجام می که تا این حد موفق می شن در حالی که ما وقتی می خوایم کار گروهی انجام بدیم همه ی بار پروژه ی روی دوش یه نفر می افته و هرکس ساز خودش رو می زنه.
من هم با این نظر شما موافقم که اگر بخواهیم در این سیستم پذیرفته بشیم باید خودمون رو با ارزش های اون سیستم تطبیق بدیم و خوب این تا حدود زیادی در خیلی موارد یعنی ریا و دروغ. جالبه بدونید که من به خاطر همین مسئله که آیا باید ریا کنم یا نه به خاطر اتفاقی که برای من افتاد و تحولی که برای من ایجاد شد برای مدت دو ماه دچار افسردگی شدید شدم و در شوک بودم و خیلی خوب این مسئله رو درک می کنم.
البته جمله مشهور داروین رو نباید فراموش کنیم که می گه اونهایی باقی می مو نند که توانایی بیشتر برای تطبیق با محیطشون دارن. یکی از همین محیط ها، محیط اجتماعی و زندگی با انسان های دیگه هست.

[saeedsharif]

دوستان من بخشی از پاسخ ها رو خوندم و البته هر کدوم از همون زاویه ای که خود نویسنده به موضوع نگاه می کرد منطقی بودند و خوب البته همیشه هم همین طوریه . اما نباید این مسئله رو از ذهن دور نگه داشت که بسته به تعریف مسئله، پاسخ اش هم متفاوت می شه و می تونه هم برگشتن و هم ماندن توجیه داشته باشه و پاسخ درست باشه.
من برای خودم مسئله رو این طور تعریف کردم که من به این دلیل دارم می رم آمریکا دکترا بخوانم که اول از همه زندگی توی یک محیط جهانی و بزرگ رو تجربه کنم دوم یک مدرک معتبر بگیرم سوم اینکه یک منزلت جهانی پیدا کنم ( به راحتی بعدش می تونم توی دنیا کار پیدا کنم و به هر جای دنیا که بخوام سفر کنم ) و در نهایت اینکه از این سه دستاوردم استفاده کنم و توی ایران توی کاری که انتخاب می کنم پیشرفت کنم . مثلا خیلی دوست دارم سرمایه ای جمع کنم ، دوستان پولداری پیدا کنم ، چند تا دوست قدرتمند پیدا کنم ، برای نمایندگی مجلس خودم رو کاندید کنم و همه تلاشم رو بکنم که بتونم وارد حلقه محدود مدیران ارشد بشم . این آرزوها رو من در هیچ جای دنیا و با هیچ حقوقی نمی تونم بهش جامه عمل بپوشونم و حتما پیش نیازش بودن در ایرانه ، پس من باید حتما برگردم
متوجه هستید که اگر جور دیگری مسئله ام رو تعریف می کردم به جواب متفاوتی می رسیدم
این رو هم کاملا قبول دارم که مشکلات ایران زیاده و ممکنه بعد از برگشتم کاملا مایوس بشم ، ولی زمان می تونه قاعدتا به من کمک کنه که خیلی از این مشکلات ام رو حل کنم و از دستاوردهای تحصیل ام در خارج از کشور برای رسیدن به اهدافی که رسیدن بهش در هیچ کجای دنیا ممکن نیست، استفاده کنم و تبدیل بشم به اون چیزی که همیشه آرزوی رسیدن بهش رو داشتم برسم

[pimi810]

. مثلا خیلی دوست دارم سرمایه ای جمع کنم ، دوستان پولداری پیدا کنم ، چند تا دوست قدرتمند پیدا کنم ، برای نمایندگی مجلس خودم رو کاندید کنم و همه تلاشم رو بکنم که بتونم وارد حلقه محدود مدیران ارشد بشم . این آرزوها رو من در هیچ جای دنیا و با هیچ حقوقی نمی تونم بهش جامه عمل بپوشونم و حتما پیش نیازش بودن در ایرانه ، پس من باید حتما برگردم

In fact you should not leave!

[saeedsharif]

In fact you should not leave!

فراموش نکن اول باید شیرین باشی تا یک سری آدم مثل مگس بیفتند دنبالت !!!

[panizza]

فراموش نکن اول باید شیرین باشی تا یک سری آدم مثل مگس بیفتند دنبالت !!!

به نظر من اینجا بمونید راحت تر و زودتر می تونین شیرین بشین تازه راه و چاه شیرین شدن هم یاد می گیرین. چرا می خواین وقت تلف کنین!!!

[saeedsharif]

به نظر من اینجا بمونید راحت تر و زودتر می تونین شیرین بشین تازه راه و چاه شیرین شدن هم یاد می گیرین. چرا می خواین وقت تلف کنین!!!

فقط لازمه این ملت ایرانی که وقتی یک خارج رفته رو می بینند برخوردشون صد و هشتاد درجه فرق می کنه رو ببینی تا بفهمی که واقعا لازمه که یک چند سالی خارج از ایران زندگی کنی

[pimi810]

فقط لازمه این ملت ایرانی که وقتی یک خارج رفته رو می بینند برخوردشون صد و هشتاد درجه فرق می کنه رو ببینی تا بفهمی که واقعا لازمه که یک چند سالی خارج از ایران زندگی کنی

This is not people who evaluate you, youll be evaluated by the government.
For example, we had an eminent professor at Sharif who was originally born in a very very rich family. He was graduated from top5 US , lots of papers, high quality us patents , high GPA, many other honers and awards,

As he told us, he came back to Iran about 15 years ago, yet only in the recent years they allowed him to enter that circle you are talking about, and still he has to prove his royalty to the current system.
In sum, when you return, you need to pass another clearance process, much more restricted than US clearance process!

[saeedsharif]

This is not people who evaluate you, youll be evaluated by the government.
For example, we had an eminent professor at Sharif who was originally born in a very very rich family. He was graduated from top5 US , lots of papers, high quality us patents , high GPA, many other honers and awards,

As he told us, he came back to Iran about 15 years ago, yet only in the recent years they allowed him to enter that circle you are talking about, and still he has to prove his royalty to the current system.
In sum, when you return, you need to pass another clearance process, much more restricted than US clearance process!

اول از همه اینکه اگه قرار باشه اون موقع هم همین سیستم برقرار باشه، بنده عطاش رو به لقاش می بخشم. همه حرفایی که گفتم منوط به تغییر سیستم به یک سیستم حداقل کمی قابل تحمل تره که دیگه توش ملاک های تحصیلی ، شخصیتی هم در جذب آدم ها موثر باشه ولی با این وجود تفاوت های فردی هم در طی اون پروسه ای که گفتی استادت گفته که به سختی طی کرده، موثره.

[farhad69]

با سلام به دوستان. در زیر قسمتی از سخنان دکتر پرویز جبه دار(استاد ممتاز دانشگاه تهران وتحصیل کرده آمریکادرمهندسی برق) آورده شده،خودتون قضاوت کنید:

یكى از دغدغه هاى اصلى پرویز جبه دار مسأله فرارمغزهاست. او این مسأله را به دو قسمت تقسیم مى كند و مى گوید: «یك قسمت به فارغ التحصیلان توانمندى كه امكان ادامه كار و تحصیل در آن سطحى كه نیازمند آن هستند دراینجا وجودندارد و یك قسمت فرارمغزهایى در سطح محقق و استاد است كه از خارج برگشته اند و مجدداً به آنجا برمى گردند.
درمورد دسته اول من معتقدم اگر دانشجویى احساس كند كه ماندنش دراین مقطع دركشور باعث ركود علمى و سردشدن خلاقیت هاى علمى او مى شود و دنبال این باشد كه به دانشگاهى برود كه بتواند ادامه فعالیت پركارعلمى خودش را در آنجا دنبال كند من چندان مخالفتى ندارم. حتى بعضى ازهمكاران ما توصیه مى كنند كه چه اشكالى دارد كه ما دانشجویانى را تربیت كنیم و بعضى از آنها بروند در بزرگ ترین مراكزعلمى دنیا مشغول به كار شوند و اگر نخواستند به ایران هم برنگردند، همانجا بمانند. ولى به فكر ایران باشند و بتوانند نوعى همكارى علمى و تحقیقاتى با دانشگاههاى ایران داشته باشند، مثلاً رساله دكترى چندین دانشجوى ایرانى را از آنجا سرپرستى بكنند و پروژه هاى مشتركى را با استادان ایرانى ارائه كنند.»
او معتقداست كه «ما همكارانى را داریم كه خارج هستند اكثراً مقیم آمریكا ولى به لحاظ علاقه اى كه به اینجا دارند نام ایران و نام دانشگاه تهران و دانشكده فنى را در بسیارى از جاها زنده مى كنند. آیا چنین افرادى واقعاً دراینجا مى توانستند آن توانایى كامل خودشان را به كارگیرند؟ اگر چنین باشد آن موقع اگر كسى مدافع فرار این افراد بود، مى شد از او انتقادكرد. اما وقتى امكان آن نیست چه باید كرد؟

او در پاسخ به این سؤال كه درباره فرارمغزها چه باید بكنیم، مى گوید: بهتر است این سؤال را مطرح كنیم آیا مغزى كه این قدر آمادگى تحقیقات پرثمر علمى را دارد ولى به خاطر كمبودها و محدودیت هاى تجهیزاتى كه در كشور داریم نتوانیم براى این شخص امكانات لازم كار را فراهم كنیم و نهایتاً مجبور شود كه رشته كارى خود را عوض بكند بهتر است یا اینكه به هرحال درجهت جهانى شدن علم به این شخص كمك كنیم تا راهى را پیداكند كه نام ایران و ایرانى را زنده بكند؟
و حالا روزگار مى گذرد و مى گذرد و گرد سفید ایام را بر چهره پرویز جبه دار مى پاشد و او هنوز از پاى ننشسته و روزهاى دیروز را مرور مى كند. «تازه از آمریكا آمده بودم. صبح اول وقت به دانشكده مى رفتم تا ۹ شب و تمام مدت در دانشكده مشغول كار بودم. این تعداد كتاب هایى كه نوشته ام اساس بیشتر آنها درهمان موقع تهیه شده است. یادم هست در دانشكده ساعت ۷بعدازظهر بسته مى شد و سرایدار مى آمد و مى گفت: چرا هنوز نرفته اى؟ من مى گفتم كارم تمام نشده كاردارم. چون دانشگاه هاى آمریكا ۲۴ساعته براى محققین باز هستند. از ساعت ۹شب در ساختمان بسته مى شد ولى كسانى كه كلید داشتند هرموقع مى توانستند بیایند و هرموقع مى خواستند بروند. چون من به این نحوه كار عادت كرده بودم رفتم پیش رئیس دانشكده و گفتم سرایدار ساعت ۷مى گوید من باید از دانشگاه بروم درحالى كه هنوز كارم تمام نشده. گفتم یك كلید به من بدهید . به من یك كلید دادند، كلید در روبروى دانشكده داروسازى طبقه اول. اتاق من آخرین اتاق طبقه هم كف بود كه روبروى دانشكده داروسازى بود و من پنجشنبه ها مى آمدم، جمعه ها مى آمدم شب ها تا ساعت ۹ یا ۱۰ مى ماندم از در راهروى شمالى مى رفتم.»