اوضاع واقعی کار و روش‌های سرمایه‌گذاری به روایت دوستان ساکن آمریکا

[ghlobe]

اما از این دوبهتر به نظره من اینه که کسی بتونه بیزینس خودشو داشته باشه
به نظره من مالک و یا سهامدار شرکت کوچک و یا متوسط بودن خیلی جذاب تر از CEO یه شرکت معظم چند ملیتی بودنه نظر شما چیه؟
البته من فکر میکنم هر کسی برای یه کاری ساخته شده و هر کسی نمیتونه تو هر کدوم از این فیلد ها موفق بشه و باید اول خودشو بشناسه

بنظرمن بستگی داره به هدف و علائق افراد. افرادی که بسیار تکنیکال هستند و به دانش و یادگیری و پیشرفتهای علمی و فنی خیلی علاقه دارند کار کردن در شرکتها و موسسات بزرگ براشون ایده آل است چون هر دقیقه اش چیز جدیدی یاد میگیرند. کسانی که به پیشرفتهای شخصی اهمیت میدهند طبعا راه انداختن و پیش بردن شرکت خودشون براشون بهتره (صرف سهامداری البته ارزش چندانی نداره - باید خودتون کار شرکتتون رو پیش ببرید). کسی که به تدریس و سخنرانی و آموزش بقیه علاقه داره باید بره دنبال کار دانشگاهی و بهمین نحو.

[nima_as]

سلام
آیا مدارکی که ما از آموزشگاهای معمولی تو ایران مثلا واسه یادگرفتن نرم افزار های مختلف مگیریم

در خارج از ایران مثلا امریکا ترجمه شدش واسه کار اعتباری داره؟

[msaber2]

اوضاع کار در حوزه انرژیهای تجدیدپذیر در آمریکا چطوره؟

[mnavaki]

سلام به همگی،
من رشتم علوم کامپیوتر هستش و دارم واسه دکتری در آمریکا اقدام می کنم.
می خواستم بدونم آیا شرایط کاری پس از دوره دکتری وجود داره که بشه 9 ماه آمریکا کار کرد و سه ماه اومد ایران ؟

[ghlobe]

سلام به همگی،
من رشتم علوم کامپیوتر هستش و دارم واسه دکتری در آمریکا اقدام می کنم.
می خواستم بدونم آیا شرایط کاری پس از دوره دکتری وجود داره که بشه 9 ماه آمریکا کار کرد و سه ماه اومد ایران ؟

بله اگر کار استادی دانشگاه پیدا کنید سه ماه تابستان وقت آزادتری دارید.

[reg2]

مسلما کار در یک شرکت مثل اینتل اگر بتونید بمونید و خودتون رو ترقی بدید از فول پروفسوری ام آی تی هم پر ارزش تره. حقوقش حالا ممکنه یک کمی طول بکشه تا به استادی برسه و بالاتر بزنه ولی از نظر چیزهایی که یاد میگیرید و جذابیت کار و اهمیت آن اصلا با یک کار روتین و پرزحمت مثل استادی دانشگاه قابل مقایسه نیست. همکاران دانشگاهی هم عموما افراد جالبی نیستند. مزیت اصلی شغلهای دانشگاهی ثبات کار و افزایش حقوق منظم اونه که حداقل وضعیتتون همیشه مشخصه و پائین و بالا نداره (البته بعد از tenure گرفتن).

ghlobe عزیز...من هم سابقه ی تدریس دارم و هم سابقه ی کار تو ایران...از این نظر که آدم با تدریس و تو دانشگاه موندن هیچی یاد نمی گیره و روز به روز بی سولدتر میشه کاملا قبولت دارم و میتونم حتی بگم یه مهندس باسابقه 5 سال intell از یه فول پروفسور MIT هم بیشتر میدونه...چون خودم تجربه کردم اینو کامل!!!
اما ...من از محیط های کاری اونجا خبری ندارم....ولی کار تو صنعت دوتا disadvantege اساسی داره نسبت به دانشگاه 1. اینکه کارت فوق العاده فوق العاه پراسترسه...انتظارات ازت زیاده و جحم کای سنگینه...تو دانشگاه هر کی آقای خودشه ...میتونی هر جوری درس بدی ...میتونی اصلا در س ندی ...کسی بهت چیزی نمی گه و جواب پس نمی دی به کسی...این خیلی مهمه!!!
2. اینکه محیط کار تو ایران خیلی بده...اصلا صمیمی نیست!! جوش کلا بده...همه زیراب همو میزنن....کسی که این روحیات رو نداشته باشه خیلی سخت میشه واسش!!! دانشگاه حداقل استادا خیلی صمیمی ترن

نمی دونم اونجام اینجوریه یا نه!!!

[ghlobe]

ghlobe عزیز...من هم سابقه ی تدریس دارم و هم سابقه ی کار تو ایران...از این نظر که آدم با تدریس و تو دانشگاه موندن هیچی یاد نمی گیره و روز به روز بی سولدتر میشه کاملا قبولت دارم و میتونم حتی بگم یه مهندس باسابقه 5 سال intell از یه فول پروفسور MIT هم بیشتر میدونه...چون خودم تجربه کردم اینو کامل!!!
اما ...من از محیط های کاری اونجا خبری ندارم....ولی کار تو صنعت دوتا disadvantege اساسی داره نسبت به دانشگاه 1. اینکه کارت فوق العاده فوق العاه پراسترسه...انتظارات ازت زیاده و جحم کای سنگینه...تو دانشگاه هر کی آقای خودشه ...میتونی هر جوری درس بدی ...میتونی اصلا در س ندی ...کسی بهت چیزی نمی گه و جواب پس نمی دی به کسی...این خیلی مهمه!!!
2. اینکه محیط کار تو ایران خیلی بده...اصلا صمیمی نیست!! جوش کلا بده...همه زیراب همو میزنن....کسی که این روحیات رو نداشته باشه خیلی سخت میشه واسش!!! دانشگاه حداقل استادا خیلی صمیمی ترن

نمی دونم اونجام اینجوریه یا نه!!!

من بر اساس تجربه خودم در خارج میتونم بگم که محیط کار دانشگاهی اصلا دوستانه تر نیست. در محیط صنعتی افراد اگر همدیگر رو هم قبول نداشته باشند مجبورند با هم همکاری کنند تا کار پروژه ها پیش بره وگرنه اگر پروژه شکست بخوره همه با هم اخراج میشوند. در محیط دانشگاهی مثل اینه که یک جمع از افرادی که همه خودشون رو خدا میدونند انداخته باشید کنار هم! اصلا جو همکاری وجود نداره و چون اخراج هم نمیشوند فقط مساله ایرادگیری و باندبازی و مخالفتها و پافشاری های بچه گانه است.

از نظر حجم کار: در محیط دانشگاهی خارج البته که باید حساب پس بدید! برای هر درس از دانشجوها در مورد کیفیت کار شما نظرخواهی میشود و اصلا اینطوری نیست که بتوانید با درس ندادن از زیرش دربروید. دانشجوها پول کلانی برای شهریه میدن و کاملا به حقوق خودشون آشنا هستند. با کمترین کمکاری به رییس دانشکده شکایت میکنند. بخصوص در چند سال اول تا tenure بگیرید کار فوق العاده سنگین است. در دانشگاههای اروپا و استرالیا که tenure وجود نداره و هروقت از کارتون ناراضی باشند یا احساس کنند کیفیت کار تدریس یا پژوهشتون پایینه میتونند اخراج تون کنند. در امریکا و کانادا هم tenure تحت بازبینی قرار داره و کلا به این سمت میرویم که یک استاد دانشگاه نتونه فکر کنه هرجور درس بده کسی نمیتونه کاریش داشته باشه. یک نفر هم که اخراج بشه دهها نفر پشت سرش صف کشیدن که وارد بشوند.

در محیط دانشگاهی حجم کار بیشتر از محیط صنعت است. یک استاد دانشگاه ممکنه ۵۰-۶۰ ساعت در هفته کار کنه:‌تدریس، امتحانات، کار پژوهشی، سرپرستی دانشجوهای فوق لیسانس و دکترا، دویدن دنبال گرنت و بودجه پژوهشی، کمیته های دانشکده و غیره. آخر هفته و نصف شب هم نداره. البته تابستان حجم کار کمتر است. در عوض نیاز به نوآوری در کار دانشگاهی کمتر است چون بیشتر کار اداری مانند و روتین تدریس و سرپرستی دانشجویان است و بیشتر خلاقیت را دانشجویان شما انجام میدهند. در صنعت حجم کار کمتر است و بطور نرمال شما ساعت مثلا ۵ یا ۶ که خونه بروید دیگر لازم نیست به کار فکر کنید ولی در عوض کار روتین نیست و باید خلاقیت و نوآوری بیشتری نشان بدهید و تمام مدت خودتون رو آپدیت نگهدارید.

کلا کار صنعت برای سنین جوانتر (مثلا تا ۴۰-۴۵ سالگی) خیلی مناسبه. در سنین بالاتر حتما باید به سطوح مدیریتی رسیده باشید تا بتونید کار خودتون رو در صنعت حفظ کنید و برای همین خیلی ها اصولا در این رده های سنی بیزینس مشاوره فنی یا شرکتهای خودشون رو راه میندازند. در دانشگاه برعکس از سن ۴۰-۴۵ به بعد که موهاتون شروع میکنه به سفید شدن اعتبار بیشتری پیدا میکنید! بهمین خاطر محیط دانشگاه برای سنهای مثلا بین ۴۵ تا بازنشستگی خیلی مناسب است. متاسفانه امکان اینکه یکنفر مثلا بیست سال در صنعت کار کند و بعد بعنوان استاد دانشگاه استخدام شود کم است وگرنه شرایط ایده آلی می بود.

[Apdentist]

اين آمار salary.com چقدر به واقعيت نزديكه؟

[reg2]

من بر اساس تجربه خودم در خارج میتونم بگم که محیط کار دانشگاهی اصلا دوستانه تر نیست. در محیط صنعتی افراد اگر همدیگر رو هم قبول نداشته باشند مجبورند با هم همکاری کنند تا کار پروژه ها پیش بره وگرنه اگر پروژه شکست بخوره همه با هم اخراج میشوند. در محیط دانشگاهی مثل اینه که یک جمع از افرادی که همه خودشون رو خدا میدونند انداخته باشید کنار هم! اصلا جو همکاری وجود نداره و چون اخراج هم نمیشوند فقط مساله ایرادگیری و باندبازی و مخالفتها و پافشاری های بچه گانه است.

از نظر حجم کار: در محیط دانشگاهی خارج البته که باید حساب پس بدید! برای هر درس از دانشجوها در مورد کیفیت کار شما نظرخواهی میشود و اصلا اینطوری نیست که بتوانید با درس ندادن از زیرش دربروید. دانشجوها پول کلانی برای شهریه میدن و کاملا به حقوق خودشون آشنا هستند. با کمترین کمکاری به رییس دانشکده شکایت میکنند. بخصوص در چند سال اول تا tenure بگیرید کار فوق العاده سنگین است. در دانشگاههای اروپا و استرالیا که tenure وجود نداره و هروقت از کارتون ناراضی باشند یا احساس کنند کیفیت کار تدریس یا پژوهشتون پایینه میتونند اخراج تون کنند. در امریکا و کانادا هم tenure تحت بازبینی قرار داره و کلا به این سمت میرویم که یک استاد دانشگاه نتونه فکر کنه هرجور درس بده کسی نمیتونه کاریش داشته باشه. یک نفر هم که اخراج بشه دهها نفر پشت سرش صف کشیدن که وارد بشوند.

در محیط دانشگاهی حجم کار بیشتر از محیط صنعت است. یک استاد دانشگاه ممکنه ۵۰-۶۰ ساعت در هفته کار کنه:‌تدریس، امتحانات، کار پژوهشی، سرپرستی دانشجوهای فوق لیسانس و دکترا، دویدن دنبال گرنت و بودجه پژوهشی، کمیته های دانشکده و غیره. آخر هفته و نصف شب هم نداره. البته تابستان حجم کار کمتر است. در عوض نیاز به نوآوری در کار دانشگاهی کمتر است چون بیشتر کار اداری مانند و روتین تدریس و سرپرستی دانشجویان است و بیشتر خلاقیت را دانشجویان شما انجام میدهند. در صنعت حجم کار کمتر است و بطور نرمال شما ساعت مثلا ۵ یا ۶ که خونه بروید دیگر لازم نیست به کار فکر کنید ولی در عوض کار روتین نیست و باید خلاقیت و نوآوری بیشتری نشان بدهید و تمام مدت خودتون رو آپدیت نگهدارید.

کلا کار صنعت برای سنین جوانتر (مثلا تا ۴۰-۴۵ سالگی) خیلی مناسبه. در سنین بالاتر حتما باید به سطوح مدیریتی رسیده باشید تا بتونید کار خودتون رو در صنعت حفظ کنید و برای همین خیلی ها اصولا در این رده های سنی بیزینس مشاوره فنی یا شرکتهای خودشون رو راه میندازند. در دانشگاه برعکس از سن ۴۰-۴۵ به بعد که موهاتون شروع میکنه به سفید شدن اعتبار بیشتری پیدا میکنید! بهمین خاطر محیط دانشگاه برای سنهای مثلا بین ۴۵ تا بازنشستگی خیلی مناسب است. متاسفانه امکان اینکه یکنفر مثلا بیست سال در صنعت کار کند و بعد بعنوان استاد دانشگاه استخدام شود کم است وگرنه شرایط ایده آلی می بود.

ممنون..اما چند تا سوال
1. برای جذب شدن به صنایع خیلی خوب ...رنک دانشگاه مهمه یا استاد و ارتباطش با صنایع؟
2. posdoc برای جذب صنعت خوب شدن لازمه؟ یا میشه اون 2 سال رو سابقه کار خوب بدست آورد و راحتتر جذب شد
3.ساعات کاری شما اونجا چقدر هست؟ اضافه کار هم اونجا معنی داره؟

[ghlobe]

ممنون..اما چند تا سوال
1. برای جذب شدن به صنایع خیلی خوب ...رنک دانشگاه مهمه یا استاد و ارتباطش با صنایع؟
2. posdoc برای جذب صنعت خوب شدن لازمه؟ یا میشه اون 2 سال رو سابقه کار خوب بدست آورد و راحتتر جذب شد
3.ساعات کاری شما اونجا چقدر هست؟ اضافه کار هم اونجا معنی داره؟

1. بیشتر از همه اسکیل ست شما مهمه. ولی اگر استاد در صنعت آشنا داشته باشه میتونه شما رو معرفی کنه. خیلی به رنک دانشگاه اهمیتی نمیدن.
2. پست داک که هیچ، خود دکترا هم لازم نیست! پست داک عملا فقط یک دوره بعد از دکتراست که شما به کار پژوهشی تون ادامه میدید تا یک کار خوب (آکادمیک یا صنعتی) پیدا کنید. اگر در اون مدت روی یک پروژه صنعتی کار کنید طبعا برای رزومه تون مفیده وگرنه صرفا برای یک حقوق بخور و نمیر گرفتن خوب است (و البته برای افزایش مقاله هاتون و بالا بردن شانس گرفتن کار آکادمیک).
3. معمول ساعت کاری 35 ساعت در هفته است. اضافه کار اگر عضو اتحادیه خاصی باشید و اتحادیه تون در قرارداد گنجانده باشه ممکنه بگیرید ولی در غیر اینصورت نه.