فاکتور‌های مهم و اولویت آنها در گرفتن پذیرش

[hamidreza_]

دوست عزیز. متاسفم از اینکه نتیجه مطلوبتون رو نگرفتید. با شما کاملا موافقم . مراحل خیلی خیلی سختی داره. تافل و جی ار ای. از همه بدتر برای من توصیه نامه بود. بگذریم از مشکلات ویزا.
البته معدل شما خوب هست. اما میتونم بپرسم از چه دانشگاههای رد شدید؟ شاید خیلی دانشگاههای تاپی اقدام کردید؟
و نمره کوانتیتاتیوتون چند بود؟

پراکنده از رنکینگ 1 بود مثل MIT تا 120 امریکا مثل Kent State , Vanderbilt که درجه دو محسوب میشدن... نمره من 157 بود و دوستم هم با همین شرایط و نمره 166 قبول نشد

[S03]

من هنوزم برام قابل هضم نیست چرا با وجود اینهمه کار پژوهشی (13 مقاله اکثراً در ژورنالهای معتبر و 3 طرح پژوهشی ملی) و کار اجرایی (6سال هیات علمی دانشگاه با انواع جایزه ها)، با وجود مخ زدن 3 استاد از 15 دانشگاه امریکا رد شدم ! آخه کجای کار من اشکال داشته به غیر از معدل 16.5 فوق لیسانس و نمره 300 GRE ... مگه اینا ادعا نمیکنن که دیگه آموزش حول پژوهش و خلاقیت میچرخه ؟! پس چرا اینهمه با داشتن حداقل کار پژوهشی فقط بخاطر معدل یا نمره بهتر GRE قبول شدن و این دوستمون با 10 مقاله ISI الزویر قبول نمیشه ؟ چرا اینهمه لیسانس به دکتری مستقیماً قبول شدن اما فوق لیسانس ها با شرایط بهتر حتی از همون دانشگاه رد شدن ؟ معدل در بهترین حالت فقط میتونه معیاری بر خرخونی یا همون سختکوشی باشه که از دانشگاهی به دانشگاه دیگه متفاوته ... پس خلاقیت چی میشه ؟ GRE فقط 1 آزمونه که با 6ماه 1سال وقت گذاشتن میشه بهترین نمره رو ازش گرفت چرا باید اینقدر مهم باشه ؟ میدونیم که هر آزمونی مقداری خطا داره و بستگی به شرایط جسمی و روحی فرد در روز امتحان داره پس نمره 310 چه فرقی با 315 داره ؟ همش 2 3 تا تست که اونم میتونه شانسی باشه ... 1کی 20تا جایزه بهترینها و بهترینها گرفته قبول نمیشه یکی 2نمره معدلش بالاتره قبول میشه ! یکی با کوانت 162 قبول میشه اما به این دوستمون میگن GRE دوباره بده که کوانتت 166 ما 170 میخوایم.یکی با استاد قبول نمیشه یکی بدون استاد قبول میشه آخه این چه وضعشه ؟!
این سیستم اصلاً که عادلانه نیست هیچ کلاً الله بختکیه ... من بشخصه که اصلاً قبولش ندارم ... همین سیستم ایران خودمون خیلی عادلانه تره ... همین 2 3 سالی که من و امثال من برای آزمایش و مقاله نویسی و تافل و GRE و آزاد کردن مدرک و ترجمه و برو بیا به تهران و تماس با 300 تا استاد و پر کردن 50 سری فرم خواهش و التماس برای توصیه نامه و پیگیری و 1000 تا کوفت دیگه تلف کردیم اگه آزمون دکتری داخل کشور میدایدیم الان وسط دکتری بودیم. منت هیچ کسی هم برای بورسیه سرمون نبود ... اما اینا با این سیستم افتضاحشون 2 3 سال از عمر ماها رو سوزوندن ... به هر کی هم که میرسی میگه خدا بزرگه ایشالله سال بعد ... اگه سال بعد هم نشد اگه اوضاع بدتر الان شد که میشه ... باز هم 1 سال از عمر ما تلف میشه ... اینا که دیگه فرصت ندارن و باید برن سربازی چی ؟ براشون پای مرگ و زندگی بود که متاسفانه باید برن سربازی که دیگه برگشتی توش نیست اونم با این وضعیت اماده باش کشور ما ...
خلاصه من که دیگه عقلم به جایی قد نمیده ... هنگ کرده ... هر کی میتونه 1 تحلیل جامعی از اوضاع بده که سر کاریم یا نه ؟ اینجور که پیداست معدل عالی میخان و نمره GRE نزدیک کامل ... معدل ما که معمولیه نقطه ننگیه که تا ابد پاک نمیشه ... GRE هم که ورژن جدیدش اصلاً قابل هضم نیست نه مرجع مناسبی وجود داره و نه تجربه کافی برای راهنمایی ... از کجا معلوم که 6ماه وقت بزاریم به نمره مطلوب برسیم ؟ 1سرما خوردگی اول پاییز ممکنه همه چیزو خراب کنه ... و 1000 تا اتفاق دیگه ... دیگه خسته شدیم.

شما معدل لیسانستون رو نگفتید (حدس می زنم خیلی خوب نبوده باشه)، نمره GRE هم مثل اینکه Q157, V143 گرفتید که باز هم نمره ضعیفی است و حدس می زنم AW خوبی هم نگرفته باشید (که خیلی با این سابقه درخشان پژوهش هماهنگ نیست که طبیعتا انتظار میره کسی که این همه سابقه داشته Critical Thinking و Reasoning قوی ای داشته باشه). شما باید رقیب هاتون رو نگاه کنید، وقتی اکثرا Q169-170 می گیرند 157 شما مسلما خیلی ضعیف به نظر میاد. در رشته های مهندسی Q عالی، V متوسط (حدود 150-155) و AW عالی نمره ایده آل و کاملا دست یافتنی به حساب میاد.

من قبلا هم گفتم یک یا دو مقاله با 300 تا مقاله اونقدرا تفاوتی نمی کنه، وجودش نشون می ده شما سابقه پژوهش و پتانسیل کار تحقیقاتی رو دارید ولی زیاد شدنش همینطور شانس شما رو بیشتر نمی کنه. دکترا در آمریکا در درجه اول یه مقطع تحصیلیه و بعد از اون شغل تحقیقاتی. بعضی ها شانس دارند و رشته شون GRE Subject داره که راهیه برای جبران معدل پایین ولی اونهایی که ندارند ضعف معدل اصلا قابل جبران نیست. اگه بعد از دکترا دنبال کار تحقیقاتی بودید اون موقع مقالات زیاد بسیار کمک می کنه.

یک اپلیکیشن متعادل راه حل موفقیت در اپلای کردنه. با وضع رقابت فعلی هر نقطه ضعف یا علامت سوالی باعث پایین اومدن شانس شما خواهد شد.

[abraham66]

پراکنده از رنکینگ 1 بود مثل MIT تا 120 امریکا مثل Kent State , Vanderbilt که درجه دو محسوب میشدن... نمره من 157 بود و دوستم هم با همین شرایط و نمره 166 قبول نشد

صحبتهای آقای S03 معقولانه هست.
به نظر من بهتر بود 2 تا دانشگاه رنک متوسط و دو تا دانشگاه رنک ضعیف را هم اقدام میکردید

در ضمن شما نوشته بودید که مقاله های زیادی دارید و داشتن مقاله مهمتر از معدل هست. اما این را هم توجه داشته باشید که هر کسی که وقت بذاره مقاله هم میتونه بده. اما به نظر من گرفتن معدل خوب کار سختتری هست تا چاپ کردن مقاله چون معدل بالا نشان دهنده ی سرعت عمل شما در امتحانات و درک خوب مطالب سر کلاس و ... هست. البته این فقط نظر من هست. سی وی شما خوب هست و امیدوارم نتیجه ی خوبی در آینده بگیرید

[Countdown]

سلام
بر اساس چیزای که دیدم و بقیه فایل های بچه ها و تجربه ها معدل پایین بسیار خطرناک تر از مقاله پایین هست-

[ghlobe]

دوستان مساله کیفیت مقالات رو هم درنظر داشته باشند. متاسفانه مقاله دادن هم خیلی جاها کیلویی شده و شما میبینید طرف از هند یا بنگلادش میاد با ده تا مقاله بقول خودش ISI‌ولی اصلا کار واقعی تحقیقاتی نکرده. ایران هم متاسفانه همینطور. یکبار برای یک کنفرانس یک مقاله از یکی از معتبرترین دانشگاههای ایران (اسمش رو نمیبرم!) ریویو میکردم که کیفیتش در حد تمرین کلاسی یک درس فوق لیسانس بود‍! طبعا وقتی هر رزومه ای که میاد با پنج شش مقاله همراهه ارزش مقاله پایین میاد. ممکنه شما ده تا مقاله داشته باشین ولی بقیه اپلیکنت ها غیر از چندتامقاله نمره خوب GRE هم داشته باشند که طبعا اونها رو بر شما برتری میده.

بنده با نظر دوستمون S03 موافقم که بخصوص برای پذیرش دکترا دوسه تا مقاله لازمه که نشون بده شما سابقه کار پژوهشی دارین. بیشتر از اون فقط در صورتی مفیده که شما دنبال زدن مخ یک استاد خاص در همون زمینه کاری مقاله هاتون باشید. مزیت GRE اینه که یک آزمون استاندارد جهانی است و سطح کاری شما رو دقیقا در مقایسه با بقیه مشخص میکنه و از این نظر در پروسه پذیرش ارزشمند میشه.

[kmellati]

خب این مساله از دانشگاه تا دانشگاه و کشور به کشور خیلی فرق می کنه. برای مثال برای استرالیا دانشگاهی که توش درس خوندی خیلی مهمه. امیرکبیر و تهران خیلی توی استرالیا می تونن پذرش های خوبی بگیرن

[y2dark]

پراکنده از رنکینگ 1 بود مثل MIT تا 120 امریکا مثل Kent State , Vanderbilt که درجه دو محسوب میشدن... نمره من 157 بود و دوستم هم با همین شرایط و نمره 166 قبول نشد

حمید جان می تونم بپرسم رشته ات چی هست؟
ببین با توجه به تجربه من 20 30 درصد پذیرش به شانس بستگی داره! و اینکه دیگه با توجه به تعداد اپلیکنت های زیاد فقط باید یه نقطه منفی تویه رزومت باشه یا شانس داشته باشی! یه مثال بهت بگم دو سال پیش یکی از دوستام رفت یکی از دانشگاههای رنک 66 با یه مقاله توی کنفرانس چینی، معدل 16 لیسانس و معدل 18 ارشد، با تافل 550 و جی آر ای (720+200)، با یه استادی صحبت کرده بود که فاندش درست نشد بعد یه استاد دیگه بهش زنگ زد گفت استاد فلانی کارش درست نشده اگه من بخوام بگیرمت میای یا نه! همینطوری کارش درست شد رفت!
اما یکی دیگه از دوستام پارسال توی همین رنک 66 یه دانشگاه دیگه، با اینکه معدل لیسانسش 18.4 بودو ارشدشم 19 بودو تو دوتاشم شاگرد اول بود! و ielts 7.5 هم داشتو جی آر ای شم 800+340 بودو 6 7 تا هم کنفرانسو 2 تا هم ژورنال داشتو ثبت اختراعو جشنواره خوارزمیو اینا..... کلی به یه استاد چسبید (به تمام معنا) تا تونست پذیرش و فاند بگیره! و وضعیت داره همینطور سخت تر می شه!
خلاصه یا شانس!
یا جی آر ای خوب + تافل 100 + معدل!

[hamidreza_]

صحبتهای آقای S03 معقولانه هست.
به نظر من بهتر بود 2 تا دانشگاه رنک متوسط و دو تا دانشگاه رنک ضعیف را هم اقدام میکردید

در ضمن شما نوشته بودید که مقاله های زیادی دارید و داشتن مقاله مهمتر از معدل هست. اما این را هم توجه داشته باشید که هر کسی که وقت بذاره مقاله هم میتونه بده. اما به نظر من گرفتن معدل خوب کار سختتری هست تا چاپ کردن مقاله چون معدل بالا نشان دهنده ی سرعت عمل شما در امتحانات و درک خوب مطالب سر کلاس و ... هست. البته این فقط نظر من هست. سی وی شما خوب هست و امیدوارم نتیجه ی خوبی در آینده بگیرید

شما معدل لیسانستون رو نگفتید (حدس می زنم خیلی خوب نبوده باشه)، نمره GRE هم مثل اینکه Q157, V143 گرفتید که باز هم نمره ضعیفی است و حدس می زنم AW خوبی هم نگرفته باشید (که خیلی با این سابقه درخشان پژوهش هماهنگ نیست که طبیعتا انتظار میره کسی که این همه سابقه داشته Critical Thinking و Reasoning قوی ای داشته باشه). شما باید رقیب هاتون رو نگاه کنید، وقتی اکثرا Q169-170 می گیرند 157 شما مسلما خیلی ضعیف به نظر میاد. در رشته های مهندسی Q عالی، V متوسط (حدود 150-155) و AW عالی نمره ایده آل و کاملا دست یافتنی به حساب میاد.

من قبلا هم گفتم یک یا دو مقاله با 300 تا مقاله اونقدرا تفاوتی نمی کنه، وجودش نشون می ده شما سابقه پژوهش و پتانسیل کار تحقیقاتی رو دارید ولی زیاد شدنش همینطور شانس شما رو بیشتر نمی کنه. دکترا در آمریکا در درجه اول یه مقطع تحصیلیه و بعد از اون شغل تحقیقاتی. بعضی ها شانس دارند و رشته شون GRE Subject داره که راهیه برای جبران معدل پایین ولی اونهایی که ندارند ضعف معدل اصلا قابل جبران نیست. اگه بعد از دکترا دنبال کار تحقیقاتی بودید اون موقع مقالات زیاد بسیار کمک می کنه.

یک اپلیکیشن متعادل راه حل موفقیت در اپلای کردنه. با وضع رقابت فعلی هر نقطه ضعف یا علامت سوالی باعث پایین اومدن شانس شما خواهد شد.

معدل لیسانس 15.5 دانشگاه دولتی بیرجند - تافل 577 و AW=3.0 رشته مهندسی کامپیوتر-نرم افزار

مشکل اینجاست که 5 6 تا از دانشگاههایی که شرکت کردم آخرای رنکینگ بودن و 2 3 تاشون درجه 2 محسوب میشدن و 3تا استاد پایه هم پیدا کردم اما بعد از اپلای یکی یکی ایمیل دادند که شرمنده ایم کمیته پذیرش قبول نکرد اما چرا ؟ جواب نمیدن ...

[y2dark]

من به نکات بالا که گفتم جنسیت هم اضافه می کنم!
اینو از یکی از دوستانم که در UCLA تحصیل کرده بود شنیدم و اگر نتایج پذیرش ها رو کنار هم بذاریم می بینیم کم بیراه نیست!
دانشگاهها حواسشون به تعداد زن و مرد در دانشکده ها هست! این قضیه برای رشته های مهندسی که دانشجوی دختر کمتری داره حتی مهمتره!
مثلا اگر 30% جمعیت اون دانشکده رو دختر تشکیل بده ! اگر برای سال بعد بیشترش نکنن نمی ذارن کمتر بشه که این شانس دخترها را برای پذیرش بویژه در رشته های مهندسی بالا می بره!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
چون همونطور که می دانید یک policy کلی توی امریکا بوجود اومده که مهندس های خانم رو بیشتر کنن! به خاطر همین تمهیدات ویژه ای هم دیدن و دارن می بینن مثلا یه society توی IEEE با عنوان مهندس های زن بوجود اومده و حتی یک سری فلوشپ هم تو بعضی دانشگاهها برای خانم ها اختصاص دادن ........


راستی روز زن و مادر هم مبارک باشه!!!!!!!

[NaqmeK]

سلام
من امسال پروسه اپلای بسیار سخت و طولانی داشتم اما درنهایت نتیجه خوبی گرفتم. تجربه من اینه که اولا هر سال شرایط داره سخت تر میشه و جای هیچ لغزشی رو نمیذاره، یعنی توصیه میکنم که اگه تا اینجا چیزیی رو از دست دادین که بیخیال اما اگه هنوز واسه بقیه مثلا نمره های زبان یا مقاله وقت دارین به جد تلاش کنید. درصد کمی از بچه ها شانس میارن و از جاهای عالی با پول خوب ادمیشن میگیرن اما اکثر ماها باید یه پروسه استرس زا و طولانی رو بگذرونیم. اگه قصد اپلای کردن دارین حتما با تمام انرژی واسش وقت بذارین و تا آخرین لحظه هم نا امید نشین.
یه چیز دیگه اینکه متاسفانه از خارج از آمریکا اپلای کردن سخته و باید واقع بین بود، توصیه میکنم که خیلی ایده آل گرا نباشید.
با امید موفقیت برای همه