بررسی شانس پذیرش و بورس با توجه به رزومه و سایر شرایط

[s.m.h.sh]

من فقط لازمه یه کامنت کوچیک به صحبتاتون اضافه کنم چون دیدم گفتید "وقتشونم برای صحبت های بی نتیجه با استاد تلف نکردن"
به نظر من مهمترین قسمت هر application package قسمت مکاتبه با استاد هست و من شخصا اپلای کردن بدون مکاتبه ی قبلی با یه استاد از اون Department رو تیری در تاریکی میدونم. چه گزینش بر مبنای نظر individual ها باشه و چه admission committee، این استاد هست که حرف اول و آخر رو در پذیرش شما میزنه و بدون support یک استاد فرد عملا شانسی نداره. (اینایی که گفتم مختص اروپا یا آمریکا نیست؛ اگرچه خودم هم آمریکا رو ارجح تر و موفق تر از اروپا میدونم).

و من به این نتیجه رسیدم اروپا رو کلا بیخیال شین. فقط سر کارتون میزارن. ولی سیستم پذیرشش من درآوردی یا شبیه ایران آشنا بازیه ( جدیدا یاد گرفتن با رفتارهای ناجور ایرانی میشه خیلی خوبتر زندگی کرد!). فقط بچسبین به آمریکا. من دیدم اینجا 3، 4 نفر از آمریکا پذیرش گرفتن. وقتشونم برای صحبت های بی نتیجه با استاد تلف نکردن. بعد از 20 اپلای بی مورد تو اروپا با داشتن یه مقاله اکسپت و 4 تا سابمیت و رزومه ی تقریبا قوی محلمونم نزاشتن تو اروپا و حالا مثل بچه آدم رفتم GRE بخونم و آمریکا رو امتحان کنم.

[ravak]

طبق تجربه من واقعا با نمره های پایین یا معمولی استاد کاری نمیتونه بکنه (شاید قبلنا میشد اما الان رقابت سنگین تره). من 6 تا آمریکا اپلای کردم به استادا هم ایمیل زدم 2تاشونم از رزومه من خوششون اومده بود یکیشون که خیلی هم پیگیر بود. آخر سر هم گفتن ادمیشن کامیتی باید تصمیم بگیره! فاند هم که چون TA هست فقط به نمره ها تون نگاه میکنن (تافل و جی ار ای را دریابید!) البته خب اگه دانشگاه هایی رو انتخاب کنید که زمینه کاری اساتید اونجا شبیه شما باشه بالاخره شانس بالاتر میره.

من فقط لازمه یه کامنت کوچیک به صحبتاتون اضافه کنم چون دیدم گفتید "وقتشونم برای صحبت های بی نتیجه با استاد تلف نکردن"
به نظر من مهمترین قسمت هر application package قسمت مکاتبه با استاد هست و من شخصا اپلای کردن بدون مکاتبه ی قبلی با یه استاد از اون Department رو تیری در تاریکی میدونم. چه گزینش بر مبنای نظر individual ها باشه و چه admission committee، این استاد هست که حرف اول و آخر رو در پذیرش شما میزنه و بدون support یک استاد فرد عملا شانسی نداره. (اینایی که گفتم مختص اروپا یا آمریکا نیست؛ اگرچه خودم هم آمریکا رو ارجح تر و موفق تر از اروپا میدونم).

[s.m.h.sh]

میدونید، طبق فرمایش خودتون در شرایط رقابت سنگین حال حاضر فردی با نمرات معمولی یا پایین نمیتونه انتظار گرفتن پذیرش داشته باشه؛ چه برسه به گرفتن فاند که واسه program های خوب سالانه بیش از 300 یا 400 نفر سر اون با هم رقابت دارن.

من خودم چند سال پیش که واسه ی اولین بار شروع به اپلای کردن کردم، سبک کارم اینطوری بود که مکاتبه ی چندانی با استادا نداشتم، و صرفا همه ی مدارکمو submit میکردم و دیگه صرفا منتظر نتایج میموندم. اتفاقا ازون سری اپلیکیشن هام نتیجه ای نگرفتم و همیشه برام سوال بود که چرا با توجه به نمرات خوبی که داشتم اون سری اپلیکیشنم attempt موفقی نشد. اما بعدا که نقطه ضعف کارم رو، که مکاتبه ی موثر با استادای قدرتمند بود، رفع کردم، نتیجه گرفتن و چند تا آفر از دانشگاه های بهتر حاصل سری دوم اپلیکیشنهام بود.

در حال حاضر، من اپلیکیشن رو submit کردن application package بعد از گرفتن موافقت از یه استاد اون Department میدونم و شخصا شانسی برای موفقیت در صورت عدم جلب رضایت یه استاد نمیدونم. میدونید، خیلی از دانشگاه های آمریکا میگن که این selection committee هست که تصمیم میگیره در حالیکه بعضا اصلا کمیته ای، به این شکل که ازش اسم برده میشه، در کار نیست. سبک کار اینطوری هست که استادای خوب (معمولا professor ها) به minimum requirement ها (مثل حداقل های تافل و غیره) کاملا واقفن و اگه دانشجویی باهاشون مکاتبه کنه و minimum requirement ها رو دارا باشه(که معمولا باید خیلی بیشتر از مینیموم هارو دارا باشه) بعلاوه CV خوبی داشته باشه و بعلاوه استاد open position داشته باشه، استاد میاد و به grad chair فرد مورد نظر رو recommend میکنه و میگه میخوام این فرد رو به عنوان دانشجو بگیرم. اعتبار پروفسور های بخش معمولا اینقدر زیاده که اگه واقعا فردی رو recommend کنن اون فرد به احتمال قریب به یقین پذیرفته میشه، مگه در موارد خاص که مثلا grad chair به اون استاد اعلام میکنه که مثلا رفرنس های اون applicant معتبر نیستن، که اینم در موارد کمی پیش میاد. نهایتا یه جلسه ی کاملا فرمال تشکیل میشه و اسم اون applicant هایی که استاد ها تقاضای admission اونا رو قبلا به grad chair دادن لیست میشه و به faculty فرستاده میشه و افراد نامه ی پذیرش میگیرن. اما بعضا شرایطی هم پیش میاد که استادا تعداد افرادی رو که recommend کردن بیشتر از limit سالانه ی بخش هست و در این موارد دانشجو هایی که واسه ی یه گرایش مشترک (مثلا اونایی که متقاضیای آنالیز هستن) اپلای کردن با هم مقایسه میشه و اون فردی که نتایج بهتری (روی کاغذ) داره پذیرش میگیره. این میشه حالت اون applicant هایی که میگن استاد به ما okay داد ولی بعدا reject شدیم. بعضی وقتا هم شرایط اینطوریه که بعضی از applicant ها نقاط قوت خاصی، مثل کسب مقام در المپیاد، یا چاپ مقاله در یه ژورنال خیلی معتبر دارن و این باعث میشه بدون مکاتبه با هیچ استادی پذیرفته میشن. حتی بعضا میشه استادا مثلا 5 نفر رو به grad chair پیشنهاد دادن ولی چون بخش سالانه 12 نفر رو میگیره بقیه score بندی میشن و اونی که امتیاز بیشتری داره پذیرش میگیره؛؛؛که البته این حالت در دانشگاه های معروف کمتر پیش میاد چون استادای این دانشگاه ها بعضا در high season روزانه 30 ایمیل میگیرن و نهایتا بهترین رو برای گرفتن پذیرش معرفی میکنن. نکته ای که بیشتر منظورم بود اینه که اگه یه استاد واقعا فردی رو پیشنهاد بده بخش به اون استاد نه نمیگه و اصلا نکته اینجاست که وظیفه ی بخش اینه که دانشجویی رو که استاد مایله باهاش کار کنه جذب کنه. حالا در این شرایط کسی رو در نظر بگیرید که میاد و به امید تشکیل selection committee میشینه در حالیکه استادا already انتخابشونو انجام دادن! بنابرین من اینطوری نتیجه گیری میکنم که اگه support استاد از یه اپلیکنت نباشه فرد باید رزومه ای بسیار outstanding داشته باشه که نظر grad chair رو جلب کنه؛؛؛وگرنه که اون grad chair وظیفش برسی نهایی و گرفتن اپلیکنت های مورد نظر استاداست.

دوتا نکته ی مختصرم که میخواستم بگم اینه که :
1) نمره ی زبان بهترین عامل برای رد کردن افراد هست تا گرفتن اونها. ببینید؛ معمولا نصف اپلیکنت های دانشگاه های آمریکایی اصولا native هستن و اگه فرد تافل 120 هم داشته باشه بازم در مقام fluency به پای اونها نمیرسه. بنابرین اهمیت نمره ی زبان در مقابل CV کاملا محو هست. اما شرط کاملا لازم و حیاتی برای متقاضی های international هست.

2) من اهمیت مقاله ی مرتبط با کار استادا رو بسیار بسیار بالا میدونم. اما معمولا (خوشبختانه) در رشته ی ما افراد کمتر مقاله چاپ میکنن، یا بعضا در ژورنال هایی چاپ میکنن که اون استادا هیچ وقت واسه ی خوندن مقالات چاپ شده در اونها دقیقه ای وقت نمیگذارن. اینه که باعث میشه نقش داستان مقاله دادن در رشته ی ما رنگ میبازه،،ولی شک نکنید هیچ چیزی نمیتونه با مقاله در یه ژورنال خیلی معتبر و مرتبط با کار استاد رقابت کنه.

3) اینکه استاد در جواب مکاتبات بگه این کمیته هست که تصمیم میگیره،،یا بیاد و مثلا هیچ چیزی نگه و link اپلیکیشن رو برای فردی بفرسته از نظر من نوعی نشون دادن interested نبودن مودبانست وگرنه اگه استاد فردی رو به کمیته معرفی کنه شانس فرد بسیار بسیار بالا میره؛؛؛و بعضا در مورد کشور هایی مثل کانادا اگه استاد گفت مایله شما رو به عنوان دانشجو بگیره بهتره از الان به فکر ویزا باشید!!

طبق تجربه من واقعا با نمره های پایین یا معمولی استاد کاری نمیتونه بکنه (شاید قبلنا میشد اما الان رقابت سنگین تره). من 6 تا آمریکا اپلای کردم به استادا هم ایمیل زدم 2تاشونم از رزومه من خوششون اومده بود یکیشون که خیلی هم پیگیر بود. آخر سر هم گفتن ادمیشن کامیتی باید تصمیم بگیره! فاند هم که چون TA هست فقط به نمره ها تون نگاه میکنن (تافل و جی ار ای را دریابید!) البته خب اگه دانشگاه هایی رو انتخاب کنید که زمینه کاری اساتید اونجا شبیه شما باشه بالاخره شانس بالاتر میره.

[farhadhatami]

من فقط لازمه یه کامنت کوچیک به صحبتاتون اضافه کنم چون دیدم گفتید "وقتشونم برای صحبت های بی نتیجه با استاد تلف نکردن"
به نظر من مهمترین قسمت هر application package قسمت مکاتبه با استاد هست و من شخصا اپلای کردن بدون مکاتبه ی قبلی با یه استاد از اون Department رو تیری در تاریکی میدونم. چه گزینش بر مبنای نظر individual ها باشه و چه admission committee، این استاد هست که حرف اول و آخر رو در پذیرش شما میزنه و بدون support یک استاد فرد عملا شانسی نداره. (اینایی که گفتم مختص اروپا یا آمریکا نیست؛ اگرچه خودم هم آمریکا رو ارجح تر و موفق تر از اروپا میدونم).

اکثر جاها استاد نقشی در admission committee نداره (به خصوص اروپا). اگر هم داشته باشه تنها کاری که میکنه اینه که به شما اطلاعات بدیهی ای از پروسه ی اپلای تون میده و بعد میگه از طریق اون لینک یا ایمیل مربوط مدارک رو سابمیت کنید. ببینید شما برید قسمت پذیرش انجمن رو ببینید. اخیرا 4 نفر از امریکا پذیرش گرفتن و هیچ کدوم با استاد صحبت نکردن. فقط یکیشون که اونم استاد جواب درست و درمونی بهش نداده.