پارتی بازی در دانشگاههای آمریکا

[احسان]

بله دیگه متاسفانه همه جا همینطوره. انسان اخلاق و منش صحیح اجتماعی رو در برخورد و interaction با طبقات مختلف اجتماعی کسب میکنه و متاسفانه افراد خیلی دانشمندی هستند که بخاطر اینکه غرق تحصیلاتشون بودن و خودشون رو از جامعه ایزوله کردند اون اخلاق و رفتار صحیح رو یادنگرفته اند که هیچ، تحصیلاتشون بهشون یک غرور کاذب هم داده. در خارج البته درصدشون کمتر از ایرانه ولی باز هم وجود دارند.

اینقدر این مورد مرسومه که در این مورد یک شو تلویزیونی کمدی خیلی جالب در امریکا سریال big bang theory است. اگر پیداش کردید یک نگاهش کنید.


دکترا گرفتن و استاد شدن مثل سربازی میمونه. شما باید سالها بعنوان سرباز صفر و سرجوخه و گروهبان فحش بخورید و از جناب سرهنگها دستورات بی ربط بشنوید تا انشالله خودتون جناب سرهنگ بشید و همین بلا رو سر سرباز صفرهای بینوای بعدی بیارید

یه نکته اینه دانشجوهای آمریکایی قبل از اپلای به دانشگاه میان و حتی ممکنه ساعتها با استاد صحبت کنن و شرایط دانشکده رو بسنجن. با این حساب بهتر می تونن ببینن که با اون استاد می تونن کار کنن یا نه.
البته این رو هم بگم که توی آمریکا انتظار از دانشجوی ارشد و دکترا اینه که هفته ای 60-70 ساعت کار کنه!! حالا البته خیلی از استادا آوانس می دن.

[rogershah]

این تاپیک بیشتر بدرد افرادی عین من می خوره که رزومه نه چندان خوب دارن

پس هر چیزی ممکنه!

کلا هرچیزی که تعداد، زیاد باشه(اینجا منظورم دانشگاه و اساتید امریکا)، توش هر احتمالی هست

[yasinhajizadeh]

پارتی بازی به این نحو که شما یه بسته دلار زیزمیزی بدی به استادی تا شما رو بگیره، من ندیدم. اما خیلی اتفاق میفته که استادی درصد قابل توجهی از دانشجوهاش از ملیت خودش باشن. استاد ایرانی، چینی و آمریکا جنوبی (برزیل، ونزولا) خیلی دیدم من که اینجوری باشن. در صنعت هم هست این کار و به هر حال سفارش کردن (نتورکینگ) تاثیر زیادی داره. نمیشه گفت همیشه اینجوریه، اما خودم دیدم که کسی رو گرفتن که کار رو بلد نبوده و به تدریج با گند های زیادی که زده شده، یاد گرفته. واقعیت مساله اینکه هم تو دانشگاه و هم صنعت هست و کاری هم نمیشه کرد. همیشه توجیه هست برای اینکارا از طرف افراد. مخصوصا دانشگاه که استاد ها واقعا "استاد" هستن تو توجیه اینکه تو مقاله فلان نتایج خودشون بهتر از همه هست (تا حالا چند تا مقاله دیدین که رو راست بگه ما این کارو کردیم، از فلان متود بهتره، اما از فلان و فلان بدتره و ایراد های کارمون هم اینه)، یه چیزی هم جور میکنن که چرا فلان دانشجو رو گرفتم. یه جور دیگه پارتی بازی هم مال رییس ها و خانم های گروهه (نمونش جایی که کار صنعتی میکنم) و اینکه هواشون رو بیشتر داره یا همیشه اتاق اینا هست بگو بخند. درخواستاشون زودتر تایید میشه یا سفر های بهتر رو میرنن. به هر حال این چیزا مختص ایران نیست

[khalas]

دوستان اگه پارتی بازی، به شکلی که تو ایران هست ، تو آمریکا هم بود ، به نظرتون آمریکا انقدر پیشرفت میکرد ؟؟

بحث اون نیست. پارتی بازی به اون معنا بله ممکنه در دیدهای جزیی وجود نداشته باشه ولی حتی در بهترین جوامع هم چنین چیزهایی اگر وسیع تر نگاه کنین هست. مثلا خود کلمه link یه جور پارتی بازی هست.
بحث پیشرفت کلا سوای این چیزا هستش. درسته تاثیر اندکی داره ولی اصلا نمیشه سیستم سرمایه داری آمریکا رو مثلا با یه سیستم دیگه مقایسه کرد...آمریکا مبناش بر پول ساخته شده و به نظر من حتی اتفاقهای عجیب و غریبی که در سایر نقاط جهان بیفته اینجا هم بیفته باز اینا یه سر و گردن بالاتر هستن!

[afrahmati]

دوستان این بحث هنوز فعاله ؟ من دارم برای تحصیل کارشناسی ارشد میرم و دوست دارم نحوه موفقیت ارتباط با اساتید رو بدونم. چیزی که شخصا بهش اعتقاد دارم و توی 4 سال کار و بودن توی جامعه ایران هم دانشگاه هم بیرون دانشگاه فهمیدم، اینه که همه جای دنیا هنر ارتباط برقرار کردن لازمه یاد گرفته بشه ولی توی ایران واقعا بدجنسی و دروغگویی انقدر زیاد شده که اگه ذاتت اونو قبول نکنه نمیتئنی جایگاه شغلی درستی داشته باشی.

حالا برای من سواله که دوستانی که امریکا رفتن و این نظرها رو دادن تا چه حد توی ایران توی " جامعه" با مردم نشست و برخاست کردن که واقعیت انسانها روبشناسن تا بتونن مقایسه کنن؟ منظورم فقط جامعه دانشگاهی ایران نیست چون به شخصه اعتقاد دارم جوامع دانشگاهی ما در مقایسه با جایی مثل آمریکا خیلی بسته است.

[moshirfar]

بحث اون نیست. پارتی بازی به اون معنا بله ممکنه در دیدهای جزیی وجود نداشته باشه ولی حتی در بهترین جوامع هم چنین چیزهایی اگر وسیع تر نگاه کنین هست. مثلا خود کلمه link یه جور پارتی بازی هست.
بحث پیشرفت کلا سوای این چیزا هستش. درسته تاثیر اندکی داره ولی اصلا نمیشه سیستم سرمایه داری آمریکا رو مثلا با یه سیستم دیگه مقایسه کرد...آمریکا مبناش بر پول ساخته شده و به نظر من حتی اتفاقهای عجیب و غریبی که در سایر نقاط جهان بیفته اینجا هم بیفته باز اینا یه سر و گردن بالاتر هستن!

دوست عزیزم. البته من تجربه خود از «بریتانیا» را می نویسم که از نظر فرهنگی بسیار شبیه آمریکاست. لینک شاید به آن معنای «پارتی» در فرهنگ ایرانی نتواند به کار رود. از آنجایی که جوامع غربی اساسا بر مبنای «اعتماد» ساخته می شوند، افراد ترجیح می دهند با افرادی کار کنند که آن ها را می شناسند. اما همزمان هیچ امتیاز خاصی برای دایره آشنایانشان «فراتر از ظرفیت و توانایی هایشان» هم قائل نمی شوند. ممکن است در معرفی فرصت های شغلی یا امتیازهای آکادمیک همواره همکاران خود را توصیه کنند (چنان چه در سیستم دانشگاهی بریتانیا دریافت درجه دانشگاهی عمدتا مبتنی بر رأی و نظر همکاران و آکادمی است تا تعداد مقالات و کتاب ها.)

پارتی بازی در ایران یک مفهوم دیگر دارد: «استفاده تام و تمام از آشنایان و اشخاصی که "وفاداری" آن ها به ما ثابت شده است، فراتر از ظرفیت ها، توانایی ها و صرفا به دلیل "رابطه". این چنین داستانی قطعا در جوامع غربی بسیار نادر و بعید است.

با تشکر از توجه شما.