پارتی بازی در دانشگاههای آمریکا

[pimi810]

بنظر بنده در این موارد ظلمی در کار نیست. اینطور که نیست که اپلیکنتی حق ذاتی پذیرش گرفتن داشته باشه که. استادها و شرکتها هم برای پذیرش یا دادن کار روی فیدبک و معرفی افراد دیگه برای شناختن خصوصیات و کیفیت کار متقاضی تکیه میکنند و ایرادی هم نداره. مطمئن باشید هم در اون موارد به صرف اینکه پسرعمو دانشجوی فوق لیسانس بوده پذیرش نداده اند (اگر این طور بود که دانشجوهای فوق لیسانس اونجا یک بیزینس پرمنفعت پذیرش گرفتن راه مینداختند! ) یقینا نکات مثبتی در رزومه بوده که نظر استاد رو جلب کرده.

گسترش شبکه تماس و داشتن ارتباطات حرفه ای و شغلی همیشه به همون اندازه تحصیلات مهم است و این محدود به امریکا نیست. همه جای دنیا همینطور است. اون کسانی که ارتباطات لازمه رو نمیتونند ایجاد کنند در واقع مثل کسی که معدل خوب نمیتونه بیاره این بخش رزومه شون رو ضعیف میکنند. مثالی بزنم اگر یک فارغ التحصیل دکترا که در طول مدت تحصیل خودش تماس های گسترده با گروههای پژوهشی دیگر برقرار کرده، در کنفرانسها شرکت کرده و خودش رو نشون داده و استادهای برجسته زمینه خودش رو در سراسر دنیا خوب میشناسه بتونه کار پست دکترا بگیره، آیا این ظلمه به یک فارغ التحصیل دیگه ولو با معدل بالاتر که این ارتباطات شغلی رو بطور موفق برقرار نکرده و از آزمایشگاهش بیرون نیامده و نتونسته کار بگیره؟ به نظر من نه. گسترش شبکه تماس بهمون اندازه تحصیل اهمیت داره.

مشکل در ایران اینه که از این روابط نه برای اثبات توانایی فرد بلکه برای نقض و دورزدن قانون استفاده میشه. اگر پارتی بازی در ایران محدود به معرفی افرادی که میشناسیم بود که مشکلی نمی بود.

کلیات حرفتون رو قبول دارم.
اما در مورد مرتبط ترین کیسی که من میشناسم (شاید استثنا بوده) شک ندارم. ایشون هم خونه ای من بود. رزومه ش رو هم من براش نوشتم نکته ی خاصی نبود. زبانش هم بد بود. (تافل 81). حتی ایشون موقع اپلای سابقه ی پزوهشی هم نداشتن.
نمی دونم یعنی چه عاملی می تونه اینقدر قدرتمند باشه که معدل، تافل ، GRE و نداشتن paper رو در پذیرش phd اونم از همچین دانشگاه خوبی waive کنه؟

[ghlobe]

کلیات حرفتون رو قبول دارم.
اما در مورد مرتبط ترین کیسی که من میشناسم (شاید استثنا بوده) شک ندارم. ایشون هم خونه ای من بود. رزومه ش رو هم من براش نوشتم نکته ی خاصی نبود. زبانش هم بد بود. (تافل 81). حتی ایشون موقع اپلای سابقه ی پزوهشی هم نداشتن.
نمی دونم یعنی چه عاملی می تونه اینقدر قدرتمند باشه که معدل، تافل ، GRE و نداشتن paper رو در پذیرش phd اونم از همچین دانشگاه خوبی waive کنه؟

مورد خاص رو نمیدونم ولی اگر این پسرعمو اینقدر اونجا اعتبار داره باید یک بیزینس حسابی بزنه برای ایرانی ها پذیرش بگیره و پول پارو کنه

[pimi810]

مورد خاص رو نمیدونم ولی اگر این پسرعمو اینقدر اونجا اعتبار داره باید یک بیزینس حسابی بزنه برای ایرانی ها پذیرش بگیره و پول پارو کنه

من احساسم بر این بود که از اعتبار علمی خودش استفاده کرده و استاد رو راضش به این کار کرده، چون اونجا دانشجوی خیلی موفقی بود. (بازم برای من هضم نشدنیه)

از این دست موارد کم نیستن. تو دانشگاه ما حداقل دو دوسته آدم خیلی پذیرش های خوبی میگیرین: اونایی که رزومه ی brilliant دارن. یا کسانی که لینکهای این شکلی دارن.
دو تا شم با هم جور شه که دیگه جورجیا و برکلی و ... دستیافتنی میشه.

[saeid6812]

امریکا پارتی بازیه و اینجا متاسفانه باند و باند بازی که فرق بین ایندو رو همه میدونن و نیاز به توضیح نداره. به نظر من مقایسه کردن پارتی بازی در دو جامعه با ساختارهای اجتماعی و فرهنگی متفاوت صحیح نیست(یک مثال ساده ایا تعریف با سواد در ایران و امریکا مثل هم است. با سواد در ایران کسی است که خواندن و نوشتن در حد نهضت سواد اموزی رو بدونه اما با سواد بودن در امریکا تعریف دیگه ای داره)

[Austin.A]

زمان حالا رو نمیدونم امریکا دقیقا چقدر پارتی بازی میشه ... اما 1976 که پدرم برای برکلی پذیرش گرفت ، غیر از موضوع معدلش که خوب بود ، برای بقیه موارد فقط به دلیل پارتی بازی بود . برادر کوچک تر پدرم اونجا درس می خوند ...
توی زندگی روزمره هم همه جای دنیا پارتی بازی وجود داره ... حالا اسمش رو لینک بزاریم یا هر چیزی ... اصلا تفاوت نداره . متاسفانه این موضوع هست و آزار دهنده هم هست .

[shad_happy58]

آسمون هرجا بری یک رنگه ولی زمینش خیلی فرق میکنه!

[hosseinab]

آسمون هرجا بری یک رنگه ولی زمینش خیلی فرق میکنه!

Yes

in Tehran i walked on the Asphalt! Here i'm walking on Corn Fields !!!!

this is the difference

[dental.persian]

Yes

in Tehran i walked on the Asphalt! Here i'm walking on Corn Fields !!!!

this is the difference

حسین اقا علت اینکه شما همه چی رو سیاه میبینی و مثل خودم که دو سال پیش اونجا بودم رو میخوام یه کم باز کنم
شما وخود من از امریکا یه تصویر ساخته بودیم و همه چیز رو perfect و کلا مملکت بی عیب و نفص و شیک و پیک
که همه ی اینها غلطه راجع به امریکا و من احتمال میدم شما تو ایران شرایط خوبی داشتین و خوب الان با وضغیت مالی که با یه فاند دانشگاه دارین و تو یه شهره پرت امریکا خوب همش با خودت میگی که ارزششو داشت؟
خوب ببین امریکا فرقه اصلیش با ایران تو شرایط اقتصادیشه اگه نخوایم شرایط علمی و قانون محور بودنشو اهمیت بدیم
امریکا جایی که جا برای موفقیت خیلی هست و سقفش خیلی خیلی از ایران بزرگتره یکی از اشناهای دور ما که مدرک دکتری برق داره و رییس یه بخشی هست درامدش 300k$ بود در 2010 خوب شما اینو مقایسه کن با ایران اصلا همچین شرکتی داریم که بتونه همچین حقوقی بده؟ اونم بدون رابطه و با عرضه شخصی همچین موققعیتی رو بدست بیاره یه نفر؟
انتهای اقتصاد ایران مثلا ایران خودرو وضعیت کارمنداش چه جوریه؟ تازه بگذریم که وارد شدن بهش .......
خوب اگه ادم بخواد رو ظاهر تصمیم بگیره شاید همین دوبی خیلی شیکو تمیز تر از امریکاس حتی تهران از خیلی از شهر های امریکا بهتره اما مهم وضعیت اقتصادی افراده نمیگم تو ایران نمیشه موفق شد اما
سطح اونجا یه چیزه دیگس و اگه بخوای به سطح زندگی اونطرف برسی حتما باید برای خودت کار کنی و ادم موفقی باشی! خوب چند درصد ادم های که میرن امریکا phd بگیرن اگه تو ایران میموندن ادم موفقی میشدن؟ و همون رفاهو به دست میاوردن
ولی خوب بعضی ها هستن اصلا موفقیت براشون تو کشور خودشون معنی میده یا اصلا تو ایران موفق و کاملا راضین یا اصلاحوصله از صفر شروع کردنو ندارن
خوب شاید برای این ها شرایط فرق کنه
خلاصه به نظره من امریکا از لحاظ ظاهر تفاوت اساسی نداره و فرق اساسیش تو وجودزمینه برای رشد هست
و اگه یک نفر هدفشو بگذاره رسیدن به امریکا بد میخوره تو ذوقش اما اگه هدف موفقیت درامریکا باشه اون لذت میبره وقتی میبینه میتونه پیشرفت کنه.

[mohsen12345]

سلام
حرف های همه بچه ها را خوندم؛ یا افراط کرده بودید یا تفریط!
مهم رسیدن به ایده ال ها است.... همه جای دنیا خوب و بد داره ولی باید در نظر داشته باشیم که هیچ جای دنیا وطن نمیشه. بچه ها برای رفتن به آمریکا و یا هر جای دیگه اصرار نداشته باشید! ببینید در چه شرایطی می تونید در زمینه علمی و پژوهشی بیشتر و بهتر پیشرفت کنید همونجا را انتخاب کنید. توی بسیاری از رشته ها هست که ایران بهتر از آمریکا است و یه نفر دانشجوی با استعداد به خوبی می تونه پیشرفت کنه. ولی توی بعضی دیگه از رشته ها رفتن به خارج کشور به آدم کمک بیشتری می کنه. مهم اینه که پس از چند سال، حسرت این را نخوری که اگر فلان کار را می کردم بهتر بود! مهم اینه که وقتی به گذشته ات نگاه می کنی از تلاشی که کردی و از مسیری که انتخاب کردی راضی باشی. حالا این مسیر می تونه به آمریکا ختم بشه، می تونه به اروپا ختم بشه، می تونه به ایران خودمون ختم بشه، یا نه حتی می تونه به هیچ جا ختم نشه و شما بری سر کار و تشکیل خانواده و زن و بچه و ...! مهم اینه که با نگاه به گذشته ات این احساس بهت دست بده که راه را درست اومدی و تصمیم هایی که گرفتی درست بودن...
به امید سربلندی همه شما دوستان و ایران عزیز...

[pimi810]

سلام
حرف های همه بچه ها را خوندم؛ یا افراط کرده بودید یا تفریط!
مهم رسیدن به ایده ال ها است.... همه جای دنیا خوب و بد داره ولی باید در نظر داشته باشیم که هیچ جای دنیا وطن نمیشه. بچه ها برای رفتن به آمریکا و یا هر جای دیگه اصرار نداشته باشید! ببینید در چه شرایطی می تونید در زمینه علمی و پژوهشی بیشتر و بهتر پیشرفت کنید همونجا را انتخاب کنید. توی بسیاری از رشته ها هست که ایران بهتر از آمریکا است و یه نفر دانشجوی با استعداد به خوبی می تونه پیشرفت کنه. ولی توی بعضی دیگه از رشته ها رفتن به خارج کشور به آدم کمک بیشتری می کنه. مهم اینه که پس از چند سال، حسرت این را نخوری که اگر فلان کار را می کردم بهتر بود! مهم اینه که وقتی به گذشته ات نگاه می کنی از تلاشی که کردی و از مسیری که انتخاب کردی راضی باشی. حالا این مسیر می تونه به آمریکا ختم بشه، می تونه به اروپا ختم بشه، می تونه به ایران خودمون ختم بشه، یا نه حتی می تونه به هیچ جا ختم نشه و شما بری سر کار و تشکیل خانواده و زن و بچه و ...! مهم اینه که با نگاه به گذشته ات این احساس بهت دست بده که راه را درست اومدی و تصمیم هایی که گرفتی درست بودن...
به امید سربلندی همه شما دوستان و ایران عزیز...

من با قاطعیت نمیگم تو آمریکا پارتی بازی و رشوه و ... هست یا نیست چون اطلاعاتم خیلی وسیع نیست. اما یه چیزی رو خیلی مطمئنم: اونم اینکه تو ایران قانون نیست!

شما هر جای دنیا بخوای تو سطح بالا کار کنی (انگیزه ها در حد شکم نباشه) نیاز به حمایت قانون داری. مگه آدم چقدر توانایی و طول عمر داره که بر اثر تصمیمات نادرست و ندونم کاری یه عده همه ی تلاشش به باد بره.