مشاهدات و تجربيات شما در آمریکا

[imanprs]

نسل چوان نیویورک صبح تا شب را در بار های متفاوت به سر میکنند و بجای تلاش در جهت ورود به بازار کار یا آکادمی به صورت افراطی مشغول الکی خوشی های بی حاصل هستند؟ منظورم تابو شکنی نبود منظورم این هست لایف استایل را اغراق شده نشان میده این سریال و قابل اعتنا نیست . در ایران متاسفانه تبدیل به مرجع رفتاری برای نسل جوان شد یک مدت و بعضا الان هم میخوانم در برخی تحلیل ها. البته که معیار مذهبی بودن منظور مذهب در قیاس اروپا هست و نه جوامع اسلامیو اما به هر حال نوع روابط به این صورتها هم آزاد نیست. البته کلا آمریکایی ها از نظر اخلاقی آدمهای درستی هستند هم پایبند به خانواده هم اهل رعایت حد و حدود نه مثل برخی......

نمی‌دونم شما در مورد سریال دیگه‌ای صحبت می‌کنید یا واقعاً این قدر نوع نگاه می‌شه متفاوت باشه. چون خیلی آدم باید براش «‌Bar» چیز خاصی باشه که با دیدن Friends این تو ذهنش از سریال باقی بمونه که نشون می‌ده نسل جوان صبح تا شب توی باره!
اگه واقعاً صحبت Friends باشه که دفعاتی که Bar توی کل سریال نشون داده می‌شه به تعداد انگشتان دست هم نیست فکر می‌کنم. و خیلی از اون دفعات هم افراد در شرایط نامساعدی هستن که رفتن. مثال:
(Spoiler Alert)
وقتی که Chandler از Janice جدا شده و افسرده است.
وقتی که Ross و Rachel به قول معروف are on a break.
وقتی که رئیس Chandler ازش می‌خواد که به عنوان افراد طلاق گرفته برن (که به طور بسیار مشخصی قبح بودن یک فرد متأهل در چنین جایی نشون داده می‌شه)
موردی که شرایط نامساعد نباشه و خاطرمه وقتیه که دوست Ross و Chandler قراره بیاد برن خوش‌گذرونی که نمی‌آد و خودشون می‌رن (که بودن در Bar رو هم نشون نمی‌ده و بعداً هم طوری ازش صحبت می‌کنن که «از ما گذشته»)
+ یک یا دو مورد Flashback به دوران دبیرستانشون که Party نشون داده می‌شه.

در مورد تلاش کاری
Chandler رو می‌بینیم که تا خیلی دیروقت سر کار می‌مونه بعد از ارتقای کاری.
دوباره Chandler که برای کار حاضر می‌شه بری Tulsa.
Ross که تا دیروقت سر کار می‌ره که Date با Rachel به هم می‌خوره به این خاطر.
Monica که حاضر می‌شه برای کار کردن لباس مسخره تنش کنه.
Rachel که به حدی برای کارش زحمت می‌کشه که کار به جدایی از Ross می‌کشه.

من هیچ کدوم از این موارد رو مغایر با واقعیت آمریکا نمی‌بینم. همون طور که قبلاً گفته شد بدیهیه که یک Sitcom همه چیز رو با اغراق نشون می‌ده. ولی به دید اغراق‌شده بهشون نگاه کنیم تفاوت خاصی با واقعیت نداره. یعنی نباید انتظار داشت ۸۰٪ سریال آدم‌ها رو توی محیط کار نشون بده که نتیجه بگیریم واقعیه چون وقت زیادی رو سر کار هستن!
قبل‌تر هم مثال‌هایی زدم از مسائل فرهنگی پایه‌ای که در این سریال با واقعیت آمریکا هم‌خوانی داره. حالا این که برداشت شما اینه که نشون می‌ده مشغول الکی‌خوشی بی‌حاصل افراطی هستن و صبح تا شب (؟ شب تا صبحه اصولاً البته) توی بار هستن به این معنی نیست که واقعاً چنین چیزی رو نشون می‌ده.

[francis_01]

نمی‌دونم .............ه‌ای که در این سریال با واقعیت آمریکا هم‌خوانی داره. حالا این که برداشت شما اینه که نشون می‌ده مشغول الکی‌خوشی بی‌حاصل افراطی هستن و صبح تا شب (؟ شب تا صبحه اصولاً البته) توی بار هستن به این معنی نیست که واقعاً چنین چیزی رو نشون می‌ده.

من این نگاه شما رو به سریال ندارم و به نظرم در این موارد زیاده روی شده. ممکنه شما چیز دیگری بخواهی برداشت کنی ولی خب به صورت کلی حرف من تایید میشه که درصد بالایی از دریافت ها از سریال و فیلمها منطبق بر فرهنگ اون جامعه نیستند ایران یا امریکا.

[imanprs]

من این نگاه شما رو به سریال ندارم و به نظرم در این موارد زیاده روی شده. ممکنه شما چیز دیگری بخواهی برداشت کنی ولی خب به صورت کلی حرف من تایید میشه که درصد بالایی از دریافت ها از سریال و فیلمها منطبق بر فرهنگ اون جامعه نیستند ایران یا امریکا.

من برای برداشتم Fact از سریال آوردم که یک مقدار با کلی گویی متفاوته و از نظر شخصی بودن دورش می‌کنه.
بله اگه عبارت رو به «برداشت از سریال» تغییر بدیم، حرف شما در مورد شخص شما (و نه الزاماً اکثریت افراد) درسته. (که البته حرف شما این نبود و گفتید سریال اغراق شده است و قابل اعتنا نیست.)
به فرض این که در مورد اکثریت افراد هم همین باشه، نتیجه‌ای که گرفته می‌شه اینه که برداشت این افراد ایراد داره و نه این که سریال‌ها واقعیت رو نشون نمی‌دن. و بنابراین راه حل هم نگاه درست به واقعیت‌هاست نه فقط به چیزهایی که به خاطر تفاوت فرهنگی Bold می‌شه در نظر ما.

[javadth]

چطور امکان داره که توی شهری مثل نیویورک که یکی از گرون ترین شهر های دنیا هستش جووناش صبح تا شب دنبال خوش گذرونی باشن یا همش توی pub یا bar باشن و دنبال قرار گذاشتن و این مسائل

همونطور که قبلا هم گفتم کلا سینما و هنر مخصوصا از نوع هالیوودیش فقط جهت القای فرهنگ هستش حتی برای کشور خودشون شاید 50 درصد سرگرمی باشه ولی نصف دیگش صادرات تفکر

نتیجه شخصی من اینه که : امریکا یک روستای کوچک نیستش که همه یک فرهنگ اصلی رو دنبال کنن

لس انجلس با واشنگتن فرق داره روش زندگیش و نیویورک و نیوجرسی

همونطور که تهران رو با همین همسایه ش قم نمیشه مقایسه کرد

از روی سریال نمیشه در مورد یه مملکت 320 میلیونی صحبت کرد

اینم شاید جالب باشه :

• 82.9 % of the population is urban (270,683,202 people in 2017)
• The median age in the United States is 38.1 years.

[ghlobe]

نسل چوان نیویورک صبح تا شب را در بار های متفاوت به سر میکنند و بجای تلاش در جهت ورود به بازار کار یا آکادمی به صورت افراطی مشغول الکی خوشی های بی حاصل هستند؟ منظورم تابو شکنی نبود منظورم این هست لایف استایل را اغراق شده نشان میده این سریال و قابل اعتنا نیست . در ایران متاسفانه تبدیل به مرجع رفتاری برای نسل جوان شد یک مدت و بعضا الان هم میخوانم در برخی تحلیل ها. البته که معیار مذهبی بودن منظور مذهب در قیاس اروپا هست و نه جوامع اسلامیو اما به هر حال نوع روابط به این صورتها هم آزاد نیست. البته کلا آمریکایی ها از نظر اخلاقی آدمهای درستی هستند هم پایبند به خانواده هم اهل رعایت حد و حدود نه مثل برخی......

شاید برداشت ما از سریال متفاوت بوده. تعبیر بنده از سریال فرندز اینه که این سریال عمدتا زمانهای تفریح و معاشرت این دوستان رو نشون میده نه زمانی که سر کار هستند. اینطور برداشت نکردم که همیشه در بار و تفریح هستند.

[Simon]

با سلام

ارسال های نامرتبط به عنوان موضوع بدون ارسال پیام خصوصی حذف شدند.

[pimi810]

چطور امکان داره که توی شهری مثل نیویورک که یکی از گرون ترین شهر های دنیا هستش جووناش صبح تا شب دنبال خوش گذرونی باشن یا همش توی pub یا bar باشن و دنبال قرار گذاشتن و این مسائل

همونطور که قبلا هم گفتم کلا سینما و هنر مخصوصا از نوع هالیوودیش فقط جهت القای فرهنگ هستش حتی برای کشور خودشون شاید 50 درصد سرگرمی باشه ولی نصف دیگش صادرات تفکر

نتیجه شخصی من اینه که : امریکا یک روستای کوچک نیستش که همه یک فرهنگ اصلی رو دنبال کنن

لس انجلس با واشنگتن فرق داره روش زندگیش و نیویورک و نیوجرسی

همونطور که تهران رو با همین همسایه ش قم نمیشه مقایسه کرد

از روی سریال نمیشه در مورد یه مملکت 320 میلیونی صحبت کرد

اینم شاید جالب باشه :

• 82.9 % of the population is urban (270,683,202 people in 2017)
• The median age in the United States is 38.1 years.

Why do you think all americans have 9-5 job?

There are many successful young people who have enough money and time to live their life this way

it's not for the majority of people though, but that lifestyle does exist

We do have that in Tehran as well. Don't we? rent collectors who walk in their shopping malls enjoying their time

[javadth]

Why do you think all americans have 9-5 job?

There are many successful young people who have enough money and time to live their life this way

it's not for the majority of people though, but that lifestyle does exist

We do have that in Tehran as well. Don't we? rent collectors who walk in their shopping malls enjoying their time

من که نگاه صد درصدی ندارم

مثلا وقتی میرم ابادان تا میفهمن تهران زندگی میکنم میگن شما توی تهران دارید عشق و حال میکنید در حالی که اینطوری نیستش و تهران از خود ابادان الوده تر هستش

حالا شاید 20 درصد مردم تهران بالانشین باشن و صبح تا شب توی مراکز خرید
ولی 80 درصد تهران صبح تا شب سر کار و دوییدن دنبال پول هستن


در امریکا هم ممکنه همینطور باشه

اونجا دغدغه مالی به جز برای مسائل بیماری و هزینه های درمان زیاد مطرح نیستش

اما اینطور هم نیستش صبح تا شب توی بار بخوابن و همش دنبال date به قول جوونا
فقط صرف رفتن به بار و pub که مطرح نیست ، جوونای مام صبح تا شب توی قلیون سرا هستن ولی فقط کسایی که یا خیلی بیکار هستن و یا خیلی تامین مالی که میگم اینا همه جامعه نیستن یه بخشی از اون هستن

[tornadoz]

من اتفاقی این بحث درمورد سریالا رو دیدم و با توجه به اینکه سریال آمریکایی خیلی دیدم به نظرم رسید یه نکاتی در موردشون بگم (البته خودم ایرانم و تا حالا هم آمریکا رو ندیدم بنابراین ممکنه حرفام اشتباهاتی هم داشته باشه.)

به طور کلی بین یه عده زیادی دیدم این تفکر هست که با دیدن این سریالا چیزی یاد بگیریم عمدتا هم دنبال آشنایی با جامعه آمریکا یا یادگیری زبان هستن که به نظرم هر دو هدف تا حد زیادی شکست خورده است. تا اونجا که من میدونم سریال ها تو آمریکا جزوی از صنعت بسیار پردرآمد entertainment (سرگرمی) هستن و هدف اصلیشون صرفا سرگرم کردن ملت و نهایتا کسب درآمد از این طریق هست. بنابراین آموزش [هر چیزی] یا القای یک طرز تفکر یا سبک زندگی به طور کلی اصلا اهمیتی نداره واسشون و در نظر گرفته نمیشه (یه استثناهایی داره البته) و عملا (شاید با مقادیری اغماض) بشه گفت انتظار یادگیری چیزی از دیدن سریال فرق زیادی با انتظار یادگیری اون چیزا از رستوران و فست فود رفتن نداره! در حقیقت این رویکرد و تفکر مربوط به تلویزیون ما میشه که هر سریال باید یه پند یا نتیجه گیری اخلاقی یا تشویق و تقبیح داشته باشه. دلیل این تفاوت هم مربوط میشه به تفاوت کارکرد تلویزیون در ایران و مثلا کشوری مثل آمریکا.

به طور کلی فکر میکنم هدف اصلی سریال های آمریکایی اینه که مخاطب بشینه پاش. همین. عمدتا در همین راستان. یه دسته بندی و سرنوشت هدفی به نام یادگیری توشون به نظرم اینه (البته این دسته بندی کاملا من درآوردی میباشد!) :

- سریال نوجوان(!): یه سری از سریال ها اصطلاحا teenager ي هستن. آبکی، بی محتوا و فاقد داستان درست، بعضا با مایه های تخیلی (در ۹۹ درصد هم خون آشام D:‌ ) مثل vampire diaries ، Gossip Girl و اینا که کلا نمیدونم اصلا چی میشه یاد گرفت ازشون. از اینا که بگذریم.

- سریال نوجوان بزرگسال(!!): یه سری سریال بزرگسال که نمونه بزرگسالانه دسته قبلن مثل two broke girls و girls‌ و new girl و امثالهم که از اسمشون مشخصه کلا در چه وادی ای به سر میبرن. عمدتا چندتا کاراکتر جذاب (از نظر ظاهر) دارن بدون داستان درست درمون و ترند فعلیشون هم بیشتر به برهنگی رو داره. معمولا بیشتر از دو سه قسمت قابل تحمل نیستن. از اینا هم بگذریم.

- سریال های adventure ی: سریال های ماجرایی با اتفاقات جذاب و بعضا تخیلی که داستان خوبی دارن و به شدت معتاد کننده هستن. اولین سریال هایی که تو ایران رواج پیدا کردن از همین دسته بودن مثل Lost و Prison Break. جدیدترش هم با اغماض میشه Walking Dead‌ و Westworld‌ و امثالش. اینا به نسبت قابل دیدن ترن ولی فقط به درد سرگرم شدن میخورن. جامعه رو هم ازشون نمیشه یاد گرفت مگه اینکه جامعه مدنظرتون آدمای گیر افتاده بین زامبی ها در فضای آخرالزمانی باشه.

- سریال های جدی(!) :‌ دسته ای از سریال ها که هنر یه کمی نمود داره توشون، خوش ساختن و و ارزش دیدن دارن. هدفشون سرگرمی سطح بالاتری از دسته های قبله. سریال هایی مثل breaking bad ، true detective ، Louie و شبیهشون که زیاد هم نیستن. اینا هم در نهایت واسه سرگرمی ساخته شدن ولی از لابه لاش یه چیزایی میشه درآورد. ضمنا breaking bad یا Louie واقعا استثنا به حساب میان تو این همه سریال آمریکایی.

- سریال های کمدی موقعیت (دورهمی) : سریال هایی مثل friends ، HIMYM ، Two and a half men ، Big Bang Theory و شبیهش که یه سری آدم دورهمن کلا و مثلا دارن نقش یه نمونه از آدمای جامعه رو بازی میکنن. اکثرا هم آدمایی که دیدم برای یادگیری دنبال اینا هستن. اما این سریال ها صرفا واسه سرگرمی و خندوندن مخاطب ساخته میشن و عمدتا به شدت مصنوعی هستن. بیشتر آرزو (یا حتی توهم) های طبقه متوسط رو به پایین رو به تصویر میکشن. مثلا Two and a half men داستان زندگی چارلی یه آدم پولداره که تو یه خونه بزرگ ویلایی تو ساحل malibu کالیفرنیا زندگی میکنه و پولاش رو از ساختن آهنگای پیام بازرگانی به دست میاره. هیچ زحمتی نمیکشه، معمولا کل روز تو خونه اش وله و شبا هم میره عیاشی و هر شب هم با یکی سپری میکنه! این عملا یه توهمه که شاید خیلی ها داشته باشن. HIMYM و Big Bang و فرندز ظاهرا این قدر توهمی نیستن و قراره به ما جامعه رو نشون بدن. اما همین ها درنهایت صرفا فعلیت اوج آرزو و توهم های اکثریت جامعه هستن، چه قشر پایین چه بالا چه کارگر چه استاد دانشگاه، آرزوی زندگی خوش و بی دغدغه کنار رفقا! کل داستان این سریال ها عمدتا خوش گذرونی یه سری کاراکتر رو نشون میده بدون اینکه سختی ها رو ببینیم. کاراکترها همیشه کنار هم در حال خوشگذرونین. در حقیقت ما فقط لحظه های تفریح و خوشی اینا با هم رو میبینیم. لحظه های سختی یا وجود ندارن یا اگر باشن باز هم دست مایه ای هستن برای خنده بیشتر (مثل بدبختی های ross‌ تو فرندز، raj و استوارت تو big bang، برادر چارلی تو two and a half men و...) من خودم عده زیادی رو همین جا تو ایران میبینم که آرزوشون درست کردن یه جمع مثل فرندزه (شاید با این پس زمینه که خوشی های فرندز رو هم تجربه کنن) و شاید در مقطعی هم موفق بشن ولی در نهایت زندگی واقعی تو ذوقشون میزنه. حالا با توصیفاتی که از فشار کاری تو آمریکا شنیدم تعجبی نداره که همچین زندگی ای اونجا هم آرزوی عده زیادی باشه.

===========================================

در نهایت اینو میخوام بگم که سریال ها قرار نیست نمایشگر "آنچه هست" باشن بلکه بیشتر نمایش دهنده "آنچه آرزوست" هستن. "صنعت" سرگرمی مثل یه رستوران عمل میکنه. ذائقه آرزو و تخیل هر کس رو شناسایی میکنه و واسش یه منوی رنگارنگ پیشنهاد میده. همون طور که فست فودها علیرغم خوشمزه بودن ممکنه خیلی مضر باشن سریال ها هم علیرغم جذاب بودن ممکنه خیلی گمراه کننده باشن. من تعداد خیلی زیادی سریال دیدم ولی به جرات میگم تو هیچ کدوم اشاره ای هم به بعضی واقعیات و مشکلات جامعه آمریکا نشده. مثلا تو کدوم سریال ما تبعیض نژادی علیه سیاه پوستان رو به صورت جدی میبینیم؟ در حالی که این یکی از مشکلات و زخم های عمیق این جامعه هست اما اشاره بهش هم کام عده زیادی از مخاطبین رو تلخ میکنه و احتمالا ترجیح میدن بزنن یه کانال دیگه بنابراین بهش پرداخته نمیشه. واقعا شما از سریالا به این مسائل پی نمیتونید ببرید و اگر صرفا به سریالا تکیه کنید شاید فکر کنید این قضایا مال کتابای درسیه. یا اینکه عمده مردم چه جوری زندگی میکنن یا همون آدم های سریالی اکثر وقتشون رو چه جوری میگذرونن احتمالا تو سریال نمیاد چون ممکنه خیلی boring باشه! بنابراین کلا از سریال نمیشه خیلی انتظار یادگیری حقایق جامعه یا حتی lifestyle واقعی مردم رو داشت.

شاید از معدود مثال های نقض این مسئله دسته دیگه ای از سریال ها باشه: شوهای کمدی اجتماعی-سیاسی که مستقیما به این موارد(منظورم مشکلاته نه Lifestyle واقعی مردم) میپردازن و تو اهدافشون آگاهی یا آموزش هم وجود داره مثل daily show ، last week tonight و امثالهم که البته دیدن این ها علاقه و خوصله خاصی رو میطلبه و شاید هر کسی از دیدنشون لذت نبره.

البته نکاتی هم هست که از سریال ها میشه برداشت کرد مثل بعضی آداب جامعه. مثلا تو همه این سریال ها خواهید دید که جمعی که به هم میرسن اگر بعضیشون با هم غریبه باشن تا کسی که هر دو طرف رو میشناسه معرفیشون نکنه با هم صحبت نمیکنن و اینکه اگه شما واسطشون باشی و معرفیشون نکنی احتمالا بی ادبی محسوب میشه. یا اینکه روی رابطه فیزیکی مردا خیلی حساسیت هست و مردا مثل ایران همو بغل و روبوسی نمیکنن که بهشون یه برچسبی نخوره یا چیزایی شبیه به این که البته اینا رو هر کسی احتمالا اوایل ورودش متوجه میشه و کتاب هایی هم هست که آموزششون میده و شاید نیازی به سریال براش نباشه.

در مورد یادگیری زبان هم به نظر من تنها حالتی که سریال میتونه مفید باشه اینه که شما از قبل زبان رو تا حد خوبی یاد گرفته باشید (اصول گرامر، اصطلاحات و کلمات پرکاربرد و نحوه به کارگیریشون در جمله) و بعد بخواید با کلمات عامیانه هم آشنا بشید. وگرنه موردی که عده زیادی بهش فکر میکنن و اون هم یادگیری زبان انگلیسیه تا حد زیادی به این صورت نشدنیه.

[alidio]

سلام.
من همخونه ایم الان رفته یه ایالت دیگه. با گذشت یک ماه هنوز کسی پیدا نشده که اتاقش رو اجاره کنه و فکر هم نکنم دیگه اجاره بده. ما خونه رو از یکی از مجتمع ها اجاره کرده ایم تا آخر آگست. ماه آخر و یه سکیوریتی هم داده ایم. ممکنه من کرایه این ماه رو ندم و آخر ماه برم یه جای دیگه؟
موقع اجاره فقط پاس رو کپی گرفت و ای بیست و ssn رو نداره ردی ازشون. الان برام دردسر میشه بعدا؟ غیر از اینکه رفرنس ندارم برای اجاره بعدی...
مجتمع هیچ جوره کنار نمیاد و میگه یکی دیگه خودتون بذارین جاش ولی الان فصل دانشجو اومدن نیست و شهر دانشجویی هست...
۱۴۰۰ باید بدم! همینطوری دونفری هم اجاره زیاد میدادم. چون از ایران خونه رو گرفتم تجربه نداشتم و الان جای بهتر رو حدود ۵۰۰ هم میتونم بگیرم. آشنا هم هست طرف و رفرنس نمیخواد...
ممنون