چون در آمریکا حقوق بازنشستگی (pension) وجود نداره معمولا افراد شخصا برای بازنشستگی اقدام میکنن و هر ماه مقداری رو خودشون میزارن کنار (در غالب های مختلف مثل 401K یا IRA و غیره) تا بعد بتونن بازنشست بشن.
پلن های بازنشستگی معمولا ۳۰ سال به بالا هستن - با این فرض که شما در طی این ۳۰ سال اقساط خونتون رو پرداخت کرده باشین و هزینه ی مسکن نداشته باشین و صد البته همش رو پیوسته کار کرده باشین و مشکل خاصی مثل بیماری و هزینه ی های بیمارستان نداشته بوده باشین یا اینکه کسی خدای نکرده شمارو Sue نکرده باشه. از همه مهم تر ... اینکه طلاق نگرفته باشین.
به این معنی که معمول هست که مینیمم ۳۰ سال کار میکنند تا بتونن به بازنشستگی برسن و نیازی به کار کردن نداشته باشن. معیار بازنشستگی هم معمولا اینه که پس اندازشون تا زمانیکه بمیرن بتونه سالی ۵۰-۶۰٪ حقوقی که سالیانه دریافت میکنن رو کاور کنن.
این رو البته فقط از بابت اطلاع رسانی عرض کردم و نرمال و شامل موارد خاص نمیشه. نمیدونم این خوبه یا بده - خوب و بد مطلق که نداریم البته . همه چی مقایسه ای هست.
Arizona State University / Alumnus, Class of 2015 / Materials Science & Solid State Electronics, PhD
دریچه ای به زندگی در آمریکا : اینستاگرام
Arizona State University / Alumnus, Class of 2015 / Materials Science & Solid State Electronics, PhD
دریچه ای به زندگی در آمریکا : اینستاگرام
با سلام
تعدادی از پست های اخیر شامل بحث های شخصی حذف شد.
مقایسه نسبت قیمت ها در اینجا با نسبت قیمت در ایران موجب شده که رژیم غذایی من عوض بشه و احتمالا گونه ای متفاوت از اقوام من که درایران موندند داره شکل میگره . مثال می زنم قیمت نان متوسط پوندی 2 دلار هست و قیمت مینی مافین که کیک های کوچک یزدی هست متوسط پوندی 2.5 دلار ( در آلدی 7. پوندش سه دلار و در مایر چهار دلار) در حالی که قیمت معز بادوم و گردو ـ نه خود بادوم- در کاستکو 3.5 دلار هست . یعنی کمتر از دوبرابر محصولات آردی مثل نون یا کیک . در حالی که تو ایران چندین برابر بود(مامانم قایم می کرد) پس خیلی جاهای که میشه بجای کیک و نون٬چهار مغز استفاده کرد خیلی فرقی نمی کنه و مغزم دستور میده که هی بادوم خیلی ارزونه یا برعکس دستور میده که هِی نون و اینا گرونه و اینجوری میشه که رژیم غذایی عوض میشه و گونه ای جدید شکل میگره.
سلام دوستان ... به مناسبت دهمین سال ورودم به آمریکا اومدم یه سر زدم به این سایت که یه روزگاری تنها ریفرنس من بود و خط به خط مطالبش رو میخوندم.
از خوندن پیامهای دوستان لذت بردم و کلی یاد ایام قدیم کردم ..
ممنون از بر و بچه های سایت که هنوز اینجا رو سر پا نگه داشتند
به دریا که می اندیشم، بهانه ای برای جاری شدن پیدا می کنم؛
باید بروم؛ تا دریا راهی نیست اما تا دریایی شدن راه بسیار است.
علاقه مندی ها (Bookmarks)