چی شد به فکر اپلای کردن افتادین؟!

[milad1988]

راستش من دوم راهنمایی بودم که یکی از فامیل های نزدیک که شهید بهشتی پزشکی خونده بود و پزشک عمومی بود به DC مهاجرت کرد..! ایشون از همه لحاض الگوی من بود اون موقع که شامل علم، تیپ و مخصوصا شخصیت میشه. همینطور ما بزرگ میشدیم و ایشون موفق تر در آمریکا و دورادور در جریان پیشرفتش بودم.. الانم فوق تخصص جراحی قلب هستش در US و پروفسور در دانشگاه ویرجینیا..
این بود که اومدم دانشگاه و از همون سال اول استارت اپلای رو زدم.. امیدوارم امسال دیگه سال آخرمون باشه و ما هم بریم پیشش..

پ.ن: البته همیشه از شرایط سیاسی دانشگاه ها و کلا زندگی مردم در ایران ناراضی بودم.. آخه معنی اینو نمی فهمم که بخوام برم تو دانشکده باید پرچم 3 تا کشور دیگه رو زیر پام له کنم..!!!!!!! و اگر هم بخام بفهمم از جاهای نا معلوم سر در می آرم..!! پس بهتره برم..

[hamman]

اول کنجکاوی و کنجکاوی
دوم برای اینکه بتونم توی رشتم متخصص یا به قول بعضی ها کارشناس ارشد باشم
سوم. باز کردن بینش و فکر خودم
چهارم....

[le-ciel]

من که هنوز اتفاقی نیفتاده ولی دلیل اصلیم ایناس که میگم:
من از اولین روزی که یادم میاد سرم میشد چی به چیه، شروع کردم به گفتن اینکه من میخوام برم آمریکا و کارای بزرگ بکنم.
من به رشته م علاقه شدیدی دارم و متاسفانه، مملکت ما جای آدم های علاقه مند نیست (به خاطر تجربه کاریم توی چند شرکت مرتبط با رشته م دارم این حرفو میزنم) و هرچی بیشتر بلد باشی، بیشتر تو سری میخوری.
از طرفی آمریکا واقعا قطب صنعت نرم افزار هست و بهترین جا برای اینکه آدم بتونه علاقه ش رو پرورش بده.
من دارم به این امید میرم که روزی وارد صنعت پر سود بازی سازی بشم و بتونم جایی برای خودم باز کنم توی این صنعت نو ظهور... (حالا کاری ندارم چقدر عملیه، ولی اینو میدونم که این دقیقه و این ثانیه، هیچی تا حالا نتونسته جلوی منو برای رسیدن به چیزهایی که میخوام، بگیره!)

کاملا موافقم.
+
فرار از وضع موجود کشور و خانواده ام.

[Gela]

اصولا آدم بلند پروازی هستم. خیلی وقتا به یه چیزایی فکر می کنم که در وهله ی اول ممکنه نشدنی به نظر بیاد.کلا از بچگی می گفتم می خوام برم آمریکا.. نمی دونم کی اینو کرده بود تو مغزم!
3 سال پیش 13-14 ساله بودم، با برادرم بیرون بودیم تو یه جمعی، گفتم من تا 4 سال دیگه از ایران میرم ، همه خندیدن و برادرم هم گفت پس تا 4 تیر 4 سال دیگه وقت داری بری، وگرنه شرط رو باختی،،، 4 تیر 91 ، چهارمین سال هست. من امسال برای آمریکا اپلای کردم و تا خرداد نتایج میاد...
جدای از این حرف ها، همیشه دنبال یه چیزه بهتر هستم! به نظرم هرجایی یه سقفی داره، سقف ایران اون چیزی نیست که من دنبالشم ... . خیلی بالاتر از اینها رو می خوام. بعلاوه در کنار دانشگاه های خوب، اونجا میشه با آدم های جدید، افکار متنوع و تفریحات دیگه ای هم آشنا شد! تو ایران یه فشاری رومه که حس میکنم داره تدریجی لهم میکنه. می خوام قبل از اینکه مثل خیلی از آدمایِ اینجا به این نوع زندگی عادت کنم، برم.

[Countdown]

بلند پروازی مزمن
البته بلند پروازی مزمن و واقع گرا بودن دو بال در کنار هم هستند و برخی از دانشجوها بدون کوشش و واقع نگری فقط کنج اتاق نشستند و فقط کلا بلند پرواز تشریف دارند-------کلا Daydreaming یه آفت بدیه که به بلندپروازی خنده دار تبدیل شده وسپس به سرخوردگی و پسرفت و در حالت حاد به چیز ...همون

[ElectricalENG]

مملکت ما جای آدم های علاقه مند نیست

اين جمله رو بايد با آب طلا نوشت...
اين مشكل لز اول راه دامن گير بوده و هست از كنكور سراسري گرفته خود دانشگاه و.....

[SirM2X]

اين جمله رو بايد با آب طلا نوشت...
اين مشكل لز اول راه دامن گير بوده و هست از كنكور سراسري گرفته خود دانشگاه و.....

حتی قبل ترش از دبیرستان!
4 سال شیمی و فیزیک خوندم که 1 بار، حتی 1 بار به دردم نخورده، چه توی دانشگاه و رشته م، چه توی زندگی روزمره م!

[ElectricalENG]

حتی قبل ترش از دبیرستان!
4 سال شیمی و فیزیک خوندم که 1 بار، حتی 1 بار به دردم نخورده، چه توی دانشگاه و رشته م، چه توی زندگی روزمره م!

عربي چي؟ به دردتون خورده؟ زبان هم كه بدردمون مي خورد رو در حد.......nevermind!

[SirM2X]

آره عربی به این درد خورد که توی رزومه بنویسم Arabic: Beginner

شما اگه بخوای حساب کنی، اول دبستان فقط به دردمون خورد چون خوندن و نوشتم و یه جمع و تفریق یاد گرفتیم!
من باور کن اگه از همون اول دبستان می اومدم مستقیم دانشگاه، هیچ فرقی نداشت!

[mas0o0ud]

با سلام
داستان من:

سال 85 بود داشتم تو خیابون میرفتم که یک تبلیغ توجه منو به خودش جلب کرد "تحصیل در ترکیه" رفتم دنبال این تبلیغ ثبت نام کردیم و رفتیم نشستیم تو کلاساش اما هر روز مادرم میگفت نمیخوام بری از طرفی هم بابام هم در پی راهی بود که منصرفم کنه. نتایج کنکور سراسری که اومد دیدیم تو شهر خودمون قبول شدم (مقطع کاردانی یکی نبود بگه چرا کاردانی میری بخونی بعدها فهمیدم چه خ ر ی ت ی کردم) و این شد که بحث دیگه نمی خواد بری همینجا بخون و حرفای مادرم ... باعث شد که تسلیم بشم. و اتش رفتنم کلا خاموش شد و خوندیم و کارشناسی هم قبول شدم و زد و از مجردی در اومدیم و متاهل شدیم و شرایط زندگی در اینجا همون اتش رو شعله ور کرد و باعث شد به فکر رفتن بیفتم هم زندگی ایده ال هم ادامه تحصیل در یک کشور خوب و با اینده ای عالی اما دیگه تنها نبودم دنبال یک کشور اروپایی بودم که 2تامونم راحت باشیم تو اون کشور و پیداش کردم و و با تمام مخالفت ها دیگه اپلای کردمو منتظرم.