منم عقیده دارم که بیش از 2500 سال قدمت و تاریخ ایران انقدر به قهقهرا رفته که دیگه چیزی ازش نمونده ، به شخصه دیگه هیچوقت به فرهنگ و تمدن ایرانی بودنم نتونستم افتخار کنم. درسته متاسفانه چیزی برای نازیدن بهش دیگه نداریم. درسته که هر چقدر هم که ما بخواهیم خوب باشیم رفتار و اعمال بعضی از ایرانی های دیگه در خارج از کشور ممکنه آبروی ایران و مردمش رو ببره. اما ما هم به نوبه ی خودمون سهمی هر چند کوچیک رو داریم.
به نظرتون کدوم بهتره؟ بگن ایرانی ها عقب افتاده ترین مردم دنیا هستن؟ بگن خلاف کارترین و دروغ گو ترین ها هستن؟ یا بگن درسته شاید در کل مردم خوبی نباشن اما توشون مردم خیلی خوب و فهیم و قابل احترام هم کم نیست؟
من همیشه فکر می کنم با رفتارم می تونم حداقل تو ذهن 4 نفر از مردم اون ور دنیا عقیده ی دوم رو جا بندازم.
فکر می کنم حداقل ما که ادعامون می شه قشر تحصیل کرده و از خیلی جهات قشر خوب این مملکت هستیم می تونیم این کار رو برای در درجه ی اول خودمون و بعد هم ایران و ایرانی انجام بدیم.
شاید اگر تعریف سفیر رو به این صورت در نظر بگیریم بتونیم انگیزه ی بیشتری برای خوب بودن در یک کشور دیگه داشته باشیم.
علاقه مندی ها (Bookmarks)