چرا فكر ميكنيد همچين موضوعي ميتونه مهم باشه؟ توي دنيايي كه براي هر درخواستي، چه پذيرش دانشگاه چه درخواست كار، فقط به رزومه شما نگاه ميكنند و ازتون ميخواهند كه مثلا پروپوزال بنويسيد و باهاتون مصاحبه تلفني ميكنند و حتي ازتون عكس هم نميخواهند كه ببينند يا جنسيتتون رو نميپرسند (كه اگر خلافش رو عمل كنند كار غيرقانوني انجام دادهاند)، چرا بايد اينكه شما درباره استاد تحقيق كردهاي براي استاد مهم باشه؟
به اين فكر كنيد كه دست كم صدها نفر ديگه (بيشتر از چين و هند و پاكستان) دنبال يه پوزيشن ميگردند و هر كدومشون كه به پوزيشني برسه (بر خلاف بعضي از ما ايرانيها) با تمام وجود تلاش ميكنه رفقاش رو هم ببره پيش خودش. خيليهاشون زبانشون، متنهاشون و پاچهخواريشون ( D از ما بهتره. حالا چرا بايد استاد به صرف اينكه شما دربارهاش تحقيق كردي نظر مثبتي به شما داشته باشه؟
البته اگر از نزديك ببينيش موضوع خيلي فرق ميكنه، مثلا توي يك كنفرانس، بري و باهاش حرف بزني و ايدههات رو بگي و كلا نظرش رو جلب كني.
اگر از دوستانت كسي پيش اون هست، باز شرايط به نفعته. گاهي اساتيد رزومهها رو ميدهند به دانشجوهاشون تا نظر بدهند، مخصوصا اگر از كشور اونا باشه. در اينصورت دوستانت ميتوانند از دانشگاهت براش تعريف كنند، شرايطش رو بگويند و ضعفهاي رزومهات رو بپوشونند. مثلا بگويند كه اين معدل تو اين دانشگاه خيلي خوبه.
به نظرم اگر دوستان خودت آنجا نيستند وقتت رو براي ارتباط با دانشجوها تلف نكن. خودشون كلي دوست و رفيق دارند كه اگر بخواهند كاري بكنند براي آنها ميكنند، اگر هم لازم باشه كار شما رو خراب ميكنند.
فقط بچسبيد به رزومه استاد، رزومه خودتون، پروپوزال خوب، ايدههاي جالب و انگليسي روان، و البته ارتباط مستمر با استاد (در حيطه پروپوزال و مقاله فقط) كه اگر چيزي موثر باشه همين چيزاست.
نقطه قوت ما ايرانيها به بقيه كسايي كه اپلاي ميكنند همين رزومه است. معمولا حتي نمره زبانمون هم بهتر از بقيه است. با اينكه موقع حرف زدن و نوشتن كم ميآريم اما خوب امتحان ميديم.
علاقه مندی ها (Bookmarks)