چرا آمریکا؟هدف؟اخرش که چی؟

[khomar_x]

Kousha ی عزیز از کامنتی که ارسال کردی ممنون. بابا ما از شما که تجربه بیشتری داری توقع داریم بیشتر بنویسی تا ما هم بیشتر استفاده کنیم. البته اگه منظورتون از قانون 9 به 3، 3 ماه کار و 9 ماه استراحته که اگه اون 3 ماه هم نباشه سنگین تریم . حدس میزنم نظر شما اینه که آدم 9 ماه ایران کار کنه و 3 ماه بره تفریح. خوب این خیلی خوبه و ایده آل خیلی ها از جمله خود من هستش ولی خوب آخه همه که نمیتونن اون درآمدی رو که باهاش بشه این کار رو کرد در بیارن. ببین من نهایت درآمدی که از رشته ام تو ایران میتونم در بیارم (البته تو یه کار دولتی) 2 تا 2.5 میلیون تومان در ماهه که (تو جاهای پرت و شرایط کاری سخت) تازه اونم تو کارهایی هست که در سال شما نهایتاً یه هفته یا 10 روز بتونی مرخصی ممتد بگیری. تازه این درآمد هم باز برای اون چیزی که شما میگی کافی نیست. به نظر من این راهی که شما گفتید ایده آله و در تئوری گفتنش راحته ولی در عمل برای خیلی از ماها عملی نیست. شاید هم با توجه به 3 ماه تعطیلات تابستانی تو خارج از کشور منظور شما کسب در آمد در اونجا و سفر در تابستان به نقاط مختلف دنیاست!!؟ ok. این برای تفریح کردن خوبه ولی اون مشکلاتی که قبلاً ذکرکردم به قوت خودشون باقیه ! و بازم سؤال من سر جاشه که آخرش که چی؟ نظر شما چیه دوست عزیز؟

[Comboy]

دوستان حتماً بارها پیش اومده که از شما بپرسن برای چی میخوای بری خارج از کشور درس بخونی یا اقامت بگیری؟! اگه مجردی بهت میگن ازدواجتو میخوای چی کار کنی؟ اگه متأهلی میگن کار رو میخوای چی کار کنی؟ بچه هات رو میخوای کجا بزرگ کنی؟

من قطعا مجردم و تا وقتی تابعیت ایران را هم دارم مجرد باقی می مونم، آوردن بچه ای که تابعیت ایرانی قراره بگیره را یک گناه کبیره و خیانت بزرگ می دونم.

چجوری میخوای اقامت بگیری!؟ اگر هم بخوای بری اونجا تحصیل کنی و بعدش برگردی که بهت میگن بجای این همه تلاشی که میخوای بکنی که بری اگه همینجا تو ایران بمونی و کار کنی یا حتی تحصیل کنی پیشرفتت بیشتره.

اگه تمام عمرم توی ایران روی تخت پادشاهی بشینم و آب توی دلم تکون نخوره، اگه میلیاردها پول داشته باشم، ارزش یه لحظه موندن تو ایران را نداره. هر چیزی تحت عنوان پیشرفت شناخته شده، با موندن در ایران با ضریب صفر محاسبه می کنم.

اصلاً مگه مملکت خودمون چه ایرادی داره؟ تازه هر ایرادی هم که داشته باشه اصلاً می ارزه که همه چی رو رها کنی و از این مملکت بری؟ آخرش که چی؟

بله، می ارزه، ایران آزادی نداره. برای پوشیدن و خوردن و راه رفتنت قانون گذاشتن و اگر عمل نکنی می افتی زندان یا باید کلی وثیقه بذاری. فردا بچه هامم نمی تونن زندگی خودشون را تعیین کنن و همه چیز تحت کنترله. به مجرد قطع کردن بند ناف، کلی بند به سر و پات می بندن و می شی عروسک خیمه شب بازی.

من اینقدر افرادی رو میشناسم که قبلاً از ایران خارج شدن و بعد از کلی دوندگی و هزار مصیبت (مخصوصاً امریکا) بالاخره تو یه کشور خارجی اقامت گرفتن، ولی الان که پا به سن گذاشتن، از کار افتاده میشن و میخوان استراحت کنن میگن چه غلطی کردیم اومدیم اینور آب. همش دلتنگ ایران میشن و میگن کاش الان پیش خانواده و دوستانمون بودیم.

من هم می شناسم، از دوستان خیلی نزدیکم بودن که حالا پشیمون شدند و از استادهای قبلیم که بعد سی سال پشیمون شدن.
مشکلشون اینه که توی خارج مدام دنبال جمع عای ایرانی هستند و اصلا خودشون را توی کشور و موقعیت جدید جا نمی دن. تلوزیون ایران را نگاه می کنن، روزنامه ایرانی می خونن و فکر می کن نسبت به هر چیز خارجی آلرژیک هستند.

کاش پولامونو برای مردم خودمون خرج میکردیم.

کار کردن در ایران مستلزم پرداخت مالیات است. مثل همه جای دنیا. اما این مالیات در ایران صرف کشتن و به زندون انداختن جوانان بی گناه میشه. مردم نون شب ندارن، انرژی هسته ای دارن.
راجب اینکه پولتان در ایران خرج مردم می شود بیشتر تامل کنید.
آقای منشی پور قهرمان بوکس جهان، همسر فرانسوی دارن و اونجا زندگی می کنن.
کمک ایشون پس از زلزله بم... غرور آفرینه.

آقایی از منچستر به یکی از دوستهام گفت: کمکی که فقط انگلستان به ایران کرد برای بازسازی پس از زلزله، به اندازه ای بود که می شد یه منچستر تو ایران ساخت. اما ایرانی ها دستهای کوتاه و جیب های عمیق دارند.

آخه میدونید چیه! تازه بعضی وقتا این قضیه خیلی حادتره. اکثر افرادی که میرن اونور آب، ازدواج میکنن و بچه دار میشن. وقتی بچه های اونها بزرگ میشن اصلاً هیچ احساسی نسبت به ایران ندارن و دوست دارن همونجا بمونن و از طرفی هم پدر و مادر اونها (که منو و شما باشیم- در آینده) دوست داریم که بچه هامون پیش خودمون باشن و اینجاست که کار گره میخوره! یا میتونیم برگردیم ایران که در اینصورت با این تحمیل در حق بچه هامون بی انصافی کردیم و اگر هم بمونیم که باید با یه دنیا افسردگی سر و کله بزنیم.

بله من دوست دارم بچه هام پیش خودم باشن، و همین طور هم خواهد بود. من و بچه هام در خارج به خوبی و خوشی زندگی خواهیم کرد.
کسایی هم که رفتن و برگشتن و پشیمون شدن، اغلب مجرد موندند حتی تا سنین نزدیک پنجاه. اگه فهمیدن نمیشه موند چرا زودتر برنگشتن و ایران ازدواج کنن؟ متاسفانه غرب را به عنوان تفریح گاه ناسالم دیدند که اونجا مدام خواستند یا گناه و توبه کنند، یا خواستن شرایطشو مثل ایران کنن.
فرهنگ اصیل ایرانی، بخش کمی از فرهنگ امروز ایرانی هاست. ترجیح می دم فرهنگ اصیل ایرانی را به بچه هام منتقل کنم و باقی قسمت های "تجاوز شده به فرهنگ" را با انتخاب آگاهانه از فرهنگ اروپایی کامل کنم. خیلی از اروپایی ها به فرهنگ ایرانی بیشتر از ایرانیان احترام می گذارن و نسبت بهش آگاهن.

ببینید دوستان، منم مثل خیلی از شماها دوست دارم برم امریکا. الان هم 114 روزه تو مرحله کلیرنسم. یه کمی وقتم آزادتر شده و وقت کردم به این مطلب یه کمی جدی تر فکر کنم. این قضیه به نظر من خیلی مهمه و منم به خاطر همین اینجا مطرحش میکنم و اینقدر هم دارم در موردش مینویسم. چون اصل رفتنمون رو زیر سئوال میبره. مطمئنم که خیلی از شماها هم سر این دو راهی هستید یا بوده اید. دوستانی که در این مورد مهم نظری دارن و مخصوصاً افرادی که تجربه زندگی تو خارج رو دارن خواهشاً تجربه و افکارشون رو با ما هم در میون بذارن تا از این دودلی در بیایم وبتونیم درست تر تصمیم بگیریم و گامهای محکمتری رو برای آیندمون برداریم. با تشکر از همه دوستان

شما الان کم و بیش بیست سالتون هست احتمالا. تا حالا از اینکه در ایران بودید راضی بودید؟ اگر پاسخ منفی است، مطمئن باشید بچه ها تونم نخواهند بود، پس وظیفه خارج رفتن را روی دوش بچه هاتون نذارید و با گفتن: ایران خوب میشه، بهانه جویی نکنید (میشه دیرتر ازدواج کرد و زندگی دلخواه را داشت). اگر هم پاسختان مثبت است و از زندگی در ایران راضی بودید من کوچکترین حرف یا نظری نمی تونم اظهار کنم.

[pimi810]

والا هرچی فکر می کنم به نظر خودم البته، همه جای دنیا پول حرف اول و آخر رو میزنه و ارزش انسا نها به پولشونو و دانش هم وسیله ای است واسه رسیدن به پول !
خوب یا بد بودنش رو کاری ندارم ولی این چیزی که به دنیا حاکمه پوله
و در ایران خیلی بهتر میشه پول در آورد البته باید راهشو یاد بگیری..

به نظر من اگه تو ایران هم "رفاه اجتماعی" تعریف شده بود جمع کثیری از مردم به خصوص افراد تحصیلکرده خیلی هم آدمای طماعی نیستن که صبح تا شب بیوفتن دنبال پول. بله همه جای دنیا آدمای حریص وجود دارن، من کسایی رو میبینم که با وجود اینکه n تا خونه دارن بازم دنبال خونه خریدن هستن چون کسی بهشون یاد نداده مسکن یه نیازه، وقتی رفع شد باید به فکر چیزای دیگه بود.

تو ایران بر خلاف کشورهای پیشرفته start up خیلی مشکله برا کسایی که از صفر می خوان شروع کنن. تو ایران با پول میشه خیلی خوب پول درآورد! شما کافیه یه نگا به آدمای ثروتمند جامعه ی ما بندازید، کم هستن کسایی که تنها با کار کردن به ثروت رسیده باشن. معمولا" کار + ثروت قبلی پایداری بالاتری داره. چرا؟ چون سیستمهای حمایت از کارآفرینی وجود نداره. من مهندس می ترسم شرکت بزنم کارم نگیره بدهی بالا بیارم! در حالی که تو کشورهای پیشرفته هم وام میدم هم اینکه کارمزد خیلی کم میگیرن، تحت شرایطی هم که کارت نگرفت نمیان خونه باباتو حراج کنن و وامتو می بخشن.

ضمنا به نظر من تو ایران دانش وسیله ای برای رسیدن به پول نیست! اینجا استاد دانشگاه 3 ملیون میگیره (grant و اینام که خودتون می دونین 0 و 1 هستش)، سوپری بر خیابون هم ماهی 3 ملیون درمیاره!

به نظر من اگه کسی می خواد ایران بمونه همینجا دکترا بخونه کنارشم لینک بسازه و بره تو کار واردات بعد که مشکل مالی حل شد برای شادی روح خودشو هموطناش! در کنارش بره تو کار تولید!

[pimi810]

معلومه دیگه عزیز! Minimum Requirements این قانون(9-3) فقط و فقط پوله.... چیزی که همه الان دنبالشیم...

من اینطور متوجه شدم (یا دوست دارم!) که 9 ماه اونور باشم و سه ماه ایران. بهانه ی رفت و آمدمم کاری باشه. مثل پزشکایی که سه ماه میان اینجا طبابت می کنن، و اونجا هم مطب دارن.(ورژن مهندسی سو نمی دونم!)

[Comboy]

من اینطور متوجه شدم (یا دوست دارم!) که 9 ماه اونور باشم و سه ماه ایران. بهانه ی رفت و آمدمم کاری باشه. مثل پزشکایی که سه ماه میان اینجا طبابت می کنن، و اونجا هم مطب دارن.(ورژن مهندسی سو نمی دونم!)

من از نظر مکانی این زندگی را ترجیح میدم:
چرا 9 ماه یه جا و سه ماه یه جا؟
اول میرم پاسپورت یه کشور درست و حسابی را می گیرم. اون موقع از هر مرزی بخوام عبورم کنم به چشم یه آدم بهم نگاه می کنن و انگشتم جوهری نمیشه. 12 ماه سال هم هر هفته یه شهر و هر ماه یه کشور.
یه مدت سخت کار می کنم با وضعیت زندگی متوسط، به فکر قصر کردن خونه ام نمی افتم و زیر سقف فیروزه ای آسمون این ور و اون ور می رم. هر جا رفتم تو مسافرخونه می خوابم. جهانگردی می کنم نه هتل نوردی.
خدارا شکر به غذاهای غیر از کباب و چلومرغ هم آلرژی ندارم.

من تا دلتون بخواد آدم دیدم که یک سال و نیم تو سفر بودن، نه مهندس بودن نه ارث بابا داشتن. یکی بوده تو سفرش زبون درس می داده کاروان می بسته پشت ماشینش. زن و شوهر بودن تو هیمالیا زیر چادر خوابیدن.
حتی یه ذزه به ابرو بالا انداختن ایرانی ها و اقوامم موقع گفتن "من تو هتل فلوریدا که کرایه اش شبی 500 تومنه کپیدم"احتیاجی ندارم.

[kocher]

دوستان بذارید من هم یک نظر بدم.
من آدمی هستم که خیلی با احساسات نوستالژیک خودم زندگی می کردم. به همین خاطر زندگی در خارج برایم یک کابوس بود. حتی بعضی اوقات به این فکر می کردم که به شهرستان برگردم و اونجا یک زندگی عادی داشته باشم. من الان 13 ساله که تهران زندگی می کنم و 18 سال توی یک شهرستان محروم بودم. هر بار که میرم شهرستان بیش از دو هفته نمی تونم دوام بیارم. درسته وقتی تهران بودم گاهی اوقات دلم برای شهرمون تنگ می شد، اما خوب کلا زندگی در اینجا رو ترجیح می دهم.
می دونید کی زندگی بهتر من در تهران آغاز شد. زمانی بود که تصمیم گرفتم احساسات ناسیونالیستی خودم را دور بندازم. زمانی که تلاش کردم قاطی مردم اینجا و زندگی اینجا بشم. زمانی که به این نتیجه رسیدم که کرد بودن، ترک بودن، فارس بودن و ... مهم نیست. همه ی این فرهنگها قشنگی های خودشون را دارند. زمانیکه حاضر شدم دوست تهرانی بگیرم، با تهرانیها زندگی کنم و خلاصه قاطیشون بشم.
من فکر می کنم در مورد خارج هم همینطوره. شاید کسانی که فارس نیستند و در تهران زندگی می کنند حرفهای منو بیشتر بفهمند. ببینید مهم اینه که وقتی میری اونجا دیگه هی ایران ایران نکنید. تعصبات ملی و مذهبی را کنار بزارید و قاطی بقیه مردم بشید. اینجوری می تونید زندگی بهتری داشته باشد. باور کنید اینی که ما ایرانی و مسلمان هستیم جبر جغرافیایی هستش نه چیز دیگه. پس تعصب برای چی؟ چرا تعصب داری بچت با فرهنگ ایرانی بزرگ بشه؟ چرا تعصب داری که حتما باید فارسی یا ترکی یا کردی بلد باشه؟ چرا تعصب داری که حتما مسلمان باشه؟ به نظر من بچه آدم باید یاد بگیره که یک انسان خوب باشه و این چیزیه که در آمریکا با احتمال قویتری میشه به اون رسید ( البته استثنا هم وجود داره).

[khomar_x]

من قطعا مجردم و تا وقتی تابعیت ایران را هم دارم مجرد باقی می مونم، آوردن بچه ای که تابعیت ایرانی قراره بگیره را یک گناه کبیره و خیانت بزرگ می دونم.
اگه تمام عمرم توی ایران روی تخت پادشاهی بشینم و آب توی دلم تکون نخوره، اگه میلیاردها پول داشته باشم، ارزش یه لحظه موندن تو ایران را نداره. هر چیزی تحت عنوان پیشرفت شناخته شده، با موندن در ایران با ضریب صفر محاسبه می کنم.
بله، می ارزه، ایران آزادی نداره. برای پوشیدن و خوردن و راه رفتنت قانون گذاشتن و اگر عمل نکنی می افتی زندان یا باید کلی وثیقه بذاری. فردا بچه هامم نمی تونن زندگی خودشون را تعیین کنن و همه چیز تحت کنترله. به مجرد قطع کردن بند ناف، کلی بند به سر و پات می بندن و می شی عروسک خیمه شب بازی.
من هم می شناسم، از دوستان خیلی نزدیکم بودن که حالا پشیمون شدند و از استادهای قبلیم که بعد سی سال پشیمون شدن. مشکلشون اینه که توی خارج مدام دنبال جمع عای ایرانی هستند و اصلا خودشون را توی کشور و موقعیت جدید جا نمی دن. تلوزیون ایران را نگاه می کنن، روزنامه ایرانی می خونن و فکر می کن نسبت به هر چیز خارجی آلرژیک هستند.
کار کردن در ایران مستلزم پرداخت مالیات است. مثل همه جای دنیا. اما این مالیات در ایران صرف کشتن و به زندون انداختن جوانان بی گناه میشه. مردم نون شب ندارن، انرژی هسته ای دارن.
راجب اینکه پولتان در ایران خرج مردم می شود بیشتر تامل کنید.
آقای منشی پور قهرمان بوکس جهان، همسر فرانسوی دارن و اونجا زندگی می کنن.
کمک ایشون پس از زلزله بم... غرور آفرینه.
آقایی از منچستر به یکی از دوستهام گفت: کمکی که فقط انگلستان به ایران کرد برای بازسازی پس از زلزله، به اندازه ای بود که می شد یه منچستر تو ایران ساخت. اما ایرانی ها دستهای کوتاه و جیب های عمیق دارند.
بله من دوست دارم بچه هام پیش خودم باشن، و همین طور هم خواهد بود. من و بچه هام در خارج به خوبی و خوشی زندگی خواهیم کرد.
کسایی هم که رفتن و برگشتن و پشیمون شدن، اغلب مجرد موندند حتی تا سنین نزدیک پنجاه. اگه فهمیدن نمیشه موند چرا زودتر برنگشتن و ایران ازدواج کنن؟ متاسفانه غرب را به عنوان تفریح گاه ناسالم دیدند که اونجا مدام خواستند یا گناه و توبه کنند، یا خواستن شرایطشو مثل ایران کنن.
فرهنگ اصیل ایرانی، بخش کمی از فرهنگ امروز ایرانی هاست. ترجیح می دم فرهنگ اصیل ایرانی را به بچه هام منتقل کنم و باقی قسمت های "تجاوز شده به فرهنگ" را با انتخاب آگاهانه از فرهنگ اروپایی کامل کنم. خیلی از اروپایی ها به فرهنگ ایرانی بیشتر از ایرانیان احترام می گذارن و نسبت بهش آگاهن.
شما الان کم و بیش بیست سالتون هست احتمالا. تا حالا از اینکه در ایران بودید راضی بودید؟ اگر پاسخ منفی است، مطمئن باشید بچه ها تونم نخواهند بود، پس وظیفه خارج رفتن را روی دوش بچه هاتون نذارید و با گفتن: ایران خوب میشه، بهانه جویی نکنید (میشه دیرتر ازدواج کرد و زندگی دلخواه را داشت). اگر هم پاسختان مثبت است و از زندگی در ایران راضی بودید من کوچکترین حرف یا نظری نمی تونم اظهار کنم.

سلام دوست عزیز. از جواب جامعی که دادی و وقتی که گذاشتی تا افکارتو با ما درمیون بذاری ممنون.

از حرفهایی که زدی معلومه که دلت مثل خیلی های دیگه از ظلم هایی که به مردم میشه پره. حالا نمیخوام قضیه رو سیاسیش کنم. راستش اینه که خیلی ها از جمله خود بنده یه جاهایی تو همین نظام بهمون ظلم یا حداقل کم مهری شده که داریم این تصمیم رو میگیریم. ولی آخه حساب مردم خوبمون از خیلی ارگان ها و چیزای دیگه جداست! اگر نگم همه ولی اکثر ماها که داریم میریم، تو همین ایران هم میتونیم یه بخور نمیری در بیاریم و یه زندگی با رفاه حداقل رو بعد از یه مدتی در کنار خانوادمون بسازیم. البته مطمئنم که این زندگی با اون زندگی ای که در مثلاً امریکا بسازیم قابل مقایسه نیست ولی خوب اینم بدون که خیلی ها (مثل دو تا از دوستان نزدیک خودم ) هم با همه این بدبختی ها و با اینکه پذیرش میگیرن ولی در آخرین لحظات وقتی در شرایط جدی تری قرار میگیرن از رفتن منصرف میشن.

در مورد قسمت های بعدی صحبتت که تا حدودی شبیه افکار ضد ناسیونالیستی یا به قولی احساسات نوستالژیک kocher عزیز هست باید بگم که به نظر من کسی که میره اونور آب نمیتونه روابطش رو با ایران و ایرانی قطع کنه مگر کسی باشه که تو ایران هیچ دوست و رفیقی نداشته باشه! آخه شما تو عمل ببین که چند تا از دوستانمون تو همین فروم که رفتن اونور این کار رو کردن؟! روابطشون با ایرانیها کمتر که نشده هیچ، بیشتر هم شده! البته با این هم موافقم که آدم با سرگرم کردن خودش با امور دیگه تو کشور مقصد میتونه روابطش رو با ایران کمتر کنه که تا حدودی هم شاید باعث شه از نظر روحی کمتر اذیت شه ولی خوب حذف کامل خاطرات تو ایران در ذهن و قطع کامل ارتباط با ایرانیها واقعاً سخته. برای خود من که کنار گذاشتن کامل اونها غیر ممکنه.

واما در مورد فرهنگ که مطمئنم داغ دل خیلی از دوستانه. ببین منم با شما موافقم که ایرانیهایی که در جامعه امریکا بدنیا میآن اگر یه پدر و مادر دلسوز ایرانی داشته باشن با توجه به آزادی عقاید و فرهنگی که در اونجا هست میتونن پیشرفت بیشتری رو داشته باشن ولی خوب اینم در نظر داشته باش که خیلی ها به هیچ وجه نمیتونن حتی تصورش رو کنن که بچه هاشون در آینده مثل بچه های اونها رفتار و یا حتی فکر کنن که این قضیه در مورد افرادی که گرایشهای مذهبی دارند تا حدودی حادتره. من بازم اینجا فردی رو میشناسم که با اینکه بچه هاش تو امریکا بدنیا اومدن و اونجا هم پذیرش و هم کار خوبی داشت بخاطر اینکه بچه هاش رو با فرهنگ ایرانی بزرگ کنه برگشت به ایران (البته اون فرد اصلاً هم مذهبی نیست).

در مورد قسمت آخر صحبتتون هم باید بگم که از زندگیم تو ایران هم نه کامل ولی تا حد زیادی ناراضیم، ولی تمام ترس من اینه که نکنه تو آخر عمرم متوجه شم که با اقدام به رفتنم به امریکا از چاله در اومدمو افتادم تو چاه! شاید یه جورایی انتخاب بین بد وبدتر باشه نه بد وخوب! نمیدونم!؟

[arash bahal]

با سلام
بحثه جالب و کاملا جدی ایه!

من که مثله خیلی از بچه های اینجا هنوز دارم با خودم کلنجار میرم!

ولی یه چیز رو میدونم که اگر تو طول مدت تحصیل توی یه کشور خارجی اگه احساس کنیم که واقعا نمشیه اینجا ادامه داد باید راه برگشت به وطنو در پیش بگیریم!

مثله خیلی های دیگه!(شایدم برعکس خیلی های دیگه!)

میشه اسمشو بزرگ ترین تصمیم زندگی کسی گذاشت که Abroad درس خونده!!

[Cortex]

سلام دوستان!
من این پست ها رو که می خونم بازم Refer می کنم به پست اول خودم! الان ببینید نه Comboy و نه kocher و نه khomar متوجه منظور هم نمیشید دقیقاً و کاملاً نظرات متفاوتی دارید! چرا؟ چون سلایقتون با هم فرق داره...و این قضیه در بین بشردوپا کاملاً عادیه؛ در یه جاهایی هم سلیقه می شیم(شرایط اینجا) و در یه جاهایی نه(تغییرات فرهنگی)... من خودم شخصآ عاشق ایرانم، اما ایران ،نه این جایی که توش داریم زندگی می کنیم(!) و واقعاً نمی تونم یه سری از فرهنگای اونجا رو قبول کنم مثلاً نمی تونم قبول کنم که وقتی رفتم و بعد ازدواج کردم و بچه دار شدم دخترم در سن 15-16 سالگی بیاد بگه بابا من امشب میرم خونه دوست پسرم می خوابم... خب مسیر تربیتی این دختر که فقط در خونه خلاصه نمی شه دوست من...من می تونم بگم نرو؟ می تونم بگم برو؟ اگه بگم نرو که تفکرات املی غولی می سازه به نام پدر در ذهن فرزندم اگه بگم برو که دیگه خودتون می دونید...
کسی منکر فرهنگ متجدد و پیشرفته اونها نیست اما ما بقول شما 20 سالی خواسته یا ناخواسته اینجا بودیم! اونجا 100% هم درست نیست و همه ما میدونیم که ایده آلی وجود نداره...
چاه و چاله تعریف داره و این تعریف برای هر کسی نسبی است... شما باید ببینی چاه و چاله شما دقیقاً چیست و از همشون لیست تهیه کنی! و کنارشم چک مارک بزاری... ببینی چه نتیجه ای می گیری...
همگی موفق باشین

[fish]

بحث خیلی جالبیه.
منم مثل خیلی از شماها با این قضیه کلنجار میرم، اما تنها چیزی که منو قانع می کنه این که به این قضیه به چشم یه تجربه نگاه کنیم تجربه ای که با تمام سختی هاش میتونه سودمند باشه و دنیای جدیدی رو پیش رومون باز کنه.
یه چیزه دیگه ای که مهمه اینه که داشتن هدف خوب بهتر از برنامه ریزی خوبه. برنامه ریزی ها مطابق با شرایط متفاوت تغییر می کنه، پس اینو بسپارین دست خدا تا شرایطو برای رسیدن به هدفتون فراهم کنه.
از الان به فکر ازدواج، کار،بچه و... نباشید میگن یه سیب رو وقتی میندازین بالا هزارتا چرخ می زنه تا می رسه پایین. اول خواسته های خودتونو محکم کنید و وقتی محکم شد برای رسیدن به ایده ال ترین حالتی که فکر می کنید تلاش کنید.
موفق باشید دوستـــــــــــــــــــــ ـــان