نوشته اصلی توسط
Comboy
من قطعا مجردم و تا وقتی تابعیت ایران را هم دارم مجرد باقی می مونم، آوردن بچه ای که تابعیت ایرانی قراره بگیره را یک گناه کبیره و خیانت بزرگ می دونم.
اگه تمام عمرم توی ایران روی تخت پادشاهی بشینم و آب توی دلم تکون نخوره، اگه میلیاردها پول داشته باشم، ارزش یه لحظه موندن تو ایران را نداره. هر چیزی تحت عنوان پیشرفت شناخته شده، با موندن در ایران با ضریب صفر محاسبه می کنم.
بله، می ارزه، ایران آزادی نداره. برای پوشیدن و خوردن و راه رفتنت قانون گذاشتن و اگر عمل نکنی می افتی زندان یا باید کلی وثیقه بذاری. فردا بچه هامم نمی تونن زندگی خودشون را تعیین کنن و همه چیز تحت کنترله. به مجرد قطع کردن بند ناف، کلی بند به سر و پات می بندن و می شی عروسک خیمه شب بازی.
من هم می شناسم، از دوستان خیلی نزدیکم بودن که حالا پشیمون شدند و از استادهای قبلیم که بعد سی سال پشیمون شدن. مشکلشون اینه که توی خارج مدام دنبال جمع عای ایرانی هستند و اصلا خودشون را توی کشور و موقعیت جدید جا نمی دن. تلوزیون ایران را نگاه می کنن، روزنامه ایرانی می خونن و فکر می کن نسبت به هر چیز خارجی آلرژیک هستند.
کار کردن در ایران مستلزم پرداخت مالیات است. مثل همه جای دنیا. اما این مالیات در ایران صرف کشتن و به زندون انداختن جوانان بی گناه میشه. مردم نون شب ندارن، انرژی هسته ای دارن.
راجب اینکه پولتان در ایران خرج مردم می شود بیشتر تامل کنید.
آقای منشی پور قهرمان بوکس جهان، همسر فرانسوی دارن و اونجا زندگی می کنن.
کمک ایشون پس از زلزله بم... غرور آفرینه.
آقایی از منچستر به یکی از دوستهام گفت: کمکی که فقط انگلستان به ایران کرد برای بازسازی پس از زلزله، به اندازه ای بود که می شد یه منچستر تو ایران ساخت. اما ایرانی ها دستهای کوتاه و جیب های عمیق دارند.
بله من دوست دارم بچه هام پیش خودم باشن، و همین طور هم خواهد بود. من و بچه هام در خارج به خوبی و خوشی زندگی خواهیم کرد.
کسایی هم که رفتن و برگشتن و پشیمون شدن، اغلب مجرد موندند حتی تا سنین نزدیک پنجاه. اگه فهمیدن نمیشه موند چرا زودتر برنگشتن و ایران ازدواج کنن؟ متاسفانه غرب را به عنوان تفریح گاه ناسالم دیدند که اونجا مدام خواستند یا گناه و توبه کنند، یا خواستن شرایطشو مثل ایران کنن.
فرهنگ اصیل ایرانی، بخش کمی از فرهنگ امروز ایرانی هاست. ترجیح می دم فرهنگ اصیل ایرانی را به بچه هام منتقل کنم و باقی قسمت های "تجاوز شده به فرهنگ" را با انتخاب آگاهانه از فرهنگ اروپایی کامل کنم. خیلی از اروپایی ها به فرهنگ ایرانی بیشتر از ایرانیان احترام می گذارن و نسبت بهش آگاهن.
شما الان کم و بیش بیست سالتون هست احتمالا. تا حالا از اینکه در ایران بودید راضی بودید؟ اگر پاسخ منفی است، مطمئن باشید بچه ها تونم نخواهند بود، پس وظیفه خارج رفتن را روی دوش بچه هاتون نذارید و با گفتن: ایران خوب میشه، بهانه جویی نکنید (میشه دیرتر ازدواج کرد و زندگی دلخواه را داشت). اگر هم پاسختان مثبت است و از زندگی در ایران راضی بودید من کوچکترین حرف یا نظری نمی تونم اظهار کنم.
سلام دوست عزیز. از جواب جامعی که دادی و وقتی که گذاشتی تا افکارتو با ما درمیون بذاری ممنون.
از حرفهایی که زدی معلومه که دلت مثل خیلی های دیگه از ظلم هایی که به مردم میشه پره. حالا نمیخوام قضیه رو سیاسیش کنم. راستش اینه که خیلی ها از جمله خود بنده یه جاهایی تو همین نظام بهمون ظلم یا حداقل کم مهری شده که داریم این تصمیم رو میگیریم. ولی آخه حساب مردم خوبمون از خیلی ارگان ها و چیزای دیگه جداست! اگر نگم همه ولی اکثر ماها که داریم میریم، تو همین ایران هم میتونیم یه بخور نمیری در بیاریم و یه زندگی با رفاه حداقل رو بعد از یه مدتی در کنار خانوادمون بسازیم. البته مطمئنم که این زندگی با اون زندگی ای که در مثلاً امریکا بسازیم قابل مقایسه نیست ولی خوب اینم بدون که خیلی ها (مثل دو تا از دوستان نزدیک خودم ) هم با همه این بدبختی ها و با اینکه پذیرش میگیرن ولی در آخرین لحظات وقتی در شرایط جدی تری قرار میگیرن از رفتن منصرف میشن.
در مورد قسمت های بعدی صحبتت که تا حدودی شبیه افکار ضد ناسیونالیستی یا به قولی احساسات نوستالژیک kocher عزیز هست
باید بگم که به نظر من کسی که میره اونور آب نمیتونه روابطش رو با ایران و ایرانی قطع کنه مگر کسی باشه که تو ایران هیچ دوست و رفیقی نداشته باشه! آخه شما تو عمل ببین که چند تا از دوستانمون تو همین فروم که رفتن اونور این کار رو کردن؟! روابطشون با ایرانیها کمتر که نشده هیچ، بیشتر هم شده! البته با این هم موافقم که آدم با سرگرم کردن خودش با امور دیگه تو کشور مقصد میتونه روابطش رو با ایران کمتر کنه که تا حدودی هم شاید باعث شه از نظر روحی کمتر اذیت شه ولی خوب حذف کامل خاطرات تو ایران در ذهن و قطع کامل ارتباط با ایرانیها واقعاً سخته. برای خود من که کنار گذاشتن کامل اونها غیر ممکنه.
واما در مورد فرهنگ که مطمئنم داغ دل خیلی از دوستانه. ببین منم با شما موافقم که ایرانیهایی که در جامعه امریکا بدنیا میآن اگر یه پدر و مادر دلسوز ایرانی داشته باشن با توجه به آزادی عقاید و فرهنگی که در اونجا هست میتونن پیشرفت بیشتری رو داشته باشن ولی خوب اینم در نظر داشته باش که خیلی ها به هیچ وجه نمیتونن حتی تصورش رو کنن که بچه هاشون در آینده مثل بچه های اونها رفتار و یا حتی فکر کنن که این قضیه در مورد افرادی که گرایشهای مذهبی دارند تا حدودی حادتره. من بازم اینجا فردی رو میشناسم که با اینکه بچه هاش تو امریکا بدنیا اومدن و اونجا هم پذیرش و هم کار خوبی داشت بخاطر اینکه بچه هاش رو با فرهنگ ایرانی بزرگ کنه برگشت به ایران (البته اون فرد اصلاً هم مذهبی نیست).
در مورد قسمت آخر صحبتتون هم باید بگم که از زندگیم تو ایران هم نه کامل ولی تا حد زیادی ناراضیم، ولی تمام ترس من اینه که نکنه تو آخر عمرم متوجه شم که با اقدام به رفتنم به امریکا از چاله در اومدمو افتادم تو چاه! شاید یه جورایی انتخاب بین بد وبدتر باشه نه بد وخوب! نمیدونم!؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)