چرا آمریکا؟هدف؟اخرش که چی؟

[gbahrein]

سلام به همگی. من سه ساله ساکن آلمان هستم. اینجا مستر گرفتم و الان کار میکنم و زبان آلمانی ام کم کم داره بهتر میشه. من همیشه از اونایی بودم که رویای آمریکا رو تو سر داشته. نه به خاطر زرق و برق ش و چیزهایی که آدم تو فیلم ها میبینه. فرهنگ و جامعه اش همیشه برام جذاب بوده.اینجا هم نزدیک ترین دوستهام آمریکایی و کانادیی هستند و کلا خیلی باهاشون راحتتر هستم تا با آلمانی ها و کلا اروپایی‌ها. حالا وقعا توی دو راهی گیر کرده ام که سعی‌ام رو بکنم و انرژی بذارم برای مهاجرت از آلمان به آمریکا؟ حدود پنج سال دیگه اینجا میتونم درخواست شهروندی بدم. و اگه برم آمریکا این فرصت شهروندی اروپا رو از دست میدم و حتی ممکنه پشیمون بشم. توی دو راهی گیر کردم. شما به نظرتون کچا برای زندگی مناسب تره؟ آمریکا رو انتخاب می‌کنید یا آلمان؟ یکی از دلایل بزرگ هم برای من زبانه. زبان آلمانی خیلی سخته و توی آمریکا من هیچ مشکلی برای زبان نخواهم داشت.

اول از همه باید دید چنین امکانی را دارید یا خیر؟ با پاسپورت ایرانی امکان گرفتن ویزای غیردانشجویی و مطالعاتی را ندارید در حال حاضر و اینکه از طریق کار بخواهید مستقیما اقدام کنید تقریبا شانسی ندارد.
مساله دوم اینکه جو کلی در اروپا مبنی بر نگاه رو به بالا به امریکا لزوما برای همه افراد و اتباع کشورهای مختلف در مقایسه، واقع بینانه نیست. به عنوان نمونه برای افرادی مثل شما با پاس ایرانی که دارای مدرک دانشگاه کشور مذکور، شغل و درآمد و آشنایی با زبان المانی به عنوان پیش نیازهای اولیه هستند به دلایل متعدد حتی در صورت وجود فرصت مهاجرتی به امریکا ، چنین اقدامی را توصیه نمیکنم. مشکل بسیاری از اتباع خارجی در اتحادیه اروپا پیدا کردن شغل تا زمان اقامت و سیتیزن شیپی است و اگر شما این منبع درآمدی را دارید در امریکا چه چیز بیشتری را به دست خواهید آورد که بریایه آن ریسک بزرگی را بپذیرید. شرایط زندگی در امریکا در حال حاضر (ترامپیسم) برای اتباع ایرانی و مهاجران خاورمیانه با اتباع اروپایی قابل مقایسه نیست. قبلا این محدودیتها کمتر به چشم میخورد و حداقل در بعد سیاسی آن (و نه اجتماعی به عنوان نمونه مسایل نژادی) حرکتی به سمت بدتر شدن اوضاع حداقل قابل مشاهده به شکل فعلی نبود. محدودیتهای پنهان و آشکار از جمله مسافرت و تراول بن که خود یا افراد وابسته را تحت تاثیر قرار میدهد و نیز نوع نگاه سیاست زده در روابط بین دو کشور، فقدان و طولانی بودن پرواز بین دو کشور، نبود سفارت و امکانات کنسولی و عدم حمایتهای ناشی از آن و نیز برخی سیاستهای دولت جدید در زمینه مهاجران می تواند دید بهتری به شما در مقایسه با کشوری که در آن زندگی میکنید بدهد. دقیقا تفاوتی به اندازه طرز بیانی که بین رهبران دو کشور در مسایل مربوط به مهاجران وجود دارد.
البته این به معنای نفی وجود فرصتهای پیشرفت و شغلی و درآمدی مناسب تر در امریکا نسبت به سایر نقاط دنیا نیست ولی به معنی بهتر بودن زندگی برای همه در هر شرایطی نیز نیست. به نظرم انرژی که برای ریسک روی زندگی آینده تان در موفقیتهای رویایی در امریکا می خواهید بگذارید اگر صرف موفقیت در موقعیت فعلی و زبان و زندگی در آلمان و اتخادیه اروپا کنید تا دوره 5-6 ساله آینده وضعیت با ثبات تری را خواهید داشت. پس از آن امکان تصمیم گیری و انتخاب با داشتن آپشن برگشت، امکان استفاده از پاسپورت ثالث برای ورود و یافتن موقعیت شغلی مناسب در امریکا و نیز احتمال تغییر شرایط سیاسی (و به تبع آن اجتماعی) در امریکا در طی دوره مذکور را خواهید داشت.

[navidit]

آمریکا سرزمین رویا هاست برای کسانی که هدف و طرح و برنامه دارند، و همون آدم ها ممکنه چند سالی هم در زندگی سختی بکشند تا به کامروایی برسند، اما اروپا این گونه نیست.

در اروپا مردم به شدت تنها هستند و من احساس می کنم این موضوع حتی از آمریکا هم شدیدتره. یادمه که وقتی که در دانمارک بودم دانمارکی ها همیشه می گفتند که دوست هایشان را در دوران دبستان و دبیرستان پیدا می کنند و دیگر هرگز یک دوست واقعی پیدا نمی کنند. در اروپا بار و کلاب و ... زیاد است اما رفتن به این بار و کلاب ها با دیدن آنها از تلویزیون فرق زیادی ندارد به خصوص کشورهای شمال اروپا.

یک ایرانی در آمریکا یک آمریکایی است اما یک ایرانی که شهروندی یک کشور اروپایی را داشته باشد در چشم اروپایی ها یک پناهنده ایرانی است. این یک واقعیت است که وقتی به یک کشور دیگر سفر می کنی اگر بگویی که مثلا آلمانی یا دانمارکی هستی کسی باور نمی کند اما اگر بگویی آمریکایی هستی همه باور می کنند و دیگر سراغ اصل و نصبت نمی گردند.

درآمد و مبلغ دریافتی در آمریکا بسیار بیشتر از اروپاست و مردم در آمریکا (مردمی که اهل کارند) از میزان رفاه بسیار بالاتری برخوردارند. کار در آمریکا سخته و جدی اما این موضوع برای همه است. کار در اروپا برای خود اروپایی ها (تا حدودی به استثنا آلمان) ساده تره و اغلب یک آدم محلی کار نمی کند و یک خارجی باید جبران کند و سه چهار برابر حد معمول کار کند، دست آخرش هم محیط دید خوبی به آن خارجی ندارد، می تونم بگم فشار کار در اروپا برای یک ایرانی از فشار کار در آمریکا چه به لحاظ فیزیکی و چه روانی خیلی بالاتره ضمن اینکه کار پیدا کردن در اروپا بسیار سخت تر از آمریکاست.

در آمریکا هم تفریح زیاد است اما اگر در یک جایی مثل کانزاس یا اوهایو زندگی بکنی خب گزینه های کمتری داری و در شهرهای بزرگ و شلوغ گزینه های بیشتر. اگر به خاطر هدفی که داری رفتی و در یک ایالت نه چندان شلوغ، یا ایالتی که کلا با غریبه ها خیلی خوب نیستند (اعم از سفید های نیویورک) بهتره که به رسیدن به هدفت فکر کنی و تمام تلاشت را بکنی که این دوره سخت را با بهترین نتایج ممکن بگذرانی.

[lightman]

اجازه بدید کمی نظر شما درباره اروپا رو به چالش بکشم.

در قیاس کشورهای اروپایی با آمریکا این موارد رو باید در نظر داشت:

-اروپا یک قاره اصیل و غنی از فرهنگ و تنوع زندگی هست. جمعیت حدودا سه برابر آمریکا که تقریبا همه جا پخش شده و بر خلاف انتظار احساس خفگی جمعیتی ناشی از تمرکز بالای شهری کم پیش میاد، حتی تو لندن شلوغ
-آب و هوای عالی و به اصطلاح اروپایی (به طور میانگین بهتر از آمریکا- با در نظر گرفتن اسکاندیناوی و آلاسکا و جزایر استوایی هر دو)
-دیدنی های بیشمار انسانی (بیشتر، متنوع تر، اصیل تر و در دسترس تر و ارزان تر از آمریکا)
-حمل و نقل عمومی گسترده و ارزان، دوچرخه، سیستم های خدمات اجتماعی گسترده
-نزدیکی به ایران (مثلا:با یک پرواز 99 یورویی ژرمانیا عصر از برلین میایی و شب تهران پیش خانواده انگار تازه از سرکار برگشتی، لذتی که اصلا در آمریکا قابل لمس نیست و تو این مورد آمریکا رفتن مثل یک مرثیه غم انگیز خداحافظی از خانواده، خود و گذشته هست)
-گستردگی و پخش شدن امکانات در همه جا، حتی روستاهای دور افتاده بالای سوید تا پایین نزدیک آفریقا که برای من به شخصه خیلی جالب بود تو چنین جاهای دورافتاده ای مثلا کنار اتوبان حفاظ شیشه ای صداگیر و پل برای حیات وحش میذارن
-احترام به انسان و انسانیت که همین باعث شده این همه پناهجو رو بگیرن، کاری که بقیه جاهای دنیا با وجود داشتن مساحت زیاد و امکانات نمیکنن
-زیبایی ذاتی مردمان اروپا، تناسب اندامی و شیک پوش بودن که رو روحیه آدم تاثیر مثبت داره. شما کافی هست چند روز وین (رنک 1 بهترین شهرها) یا مونیخ (رنک 4) باشید تا کیفیت زندگی و زیبایی شهری رو ببینید
-تنوع اقتصادی خوب و مردمی بودن اون، اتکای کمتر به منابع طبیعی و بهره کشی از زمین
-پشتیبانی دولتی از تحصیل، بیمه و شغل در کنار فرهنگ تعادل در کار و تفریح
-امنیت عمومی بالا با توجه به این همه کشور و مرز و مهاجر
-محیط خوب برای خانواده و تحصیل بچه ها بدون ترس از آزادی اسلحه
-اوضاع کاری هم خیلی وخیم نیست و کشورهای صنعتی اروپا نیاز به نیروی کار دارن چون جوان کم هست. طرح بلوکارت هم برای همین اومده
-فاندهای اروپا بسیار بالا و برای دکترا در حد یک شغل هست. به راحتی با فاند میتونی متاهلی هم زندگی کنی و تو خیلی جاها اگر ببین بچه داری و یا نیاز مالی داری یکجوری ساپورت میکنن.
-کلا تو اروپا نه اونجوری ساپورت میکنن که تنبلی و گداصفتی بار بیاد و نه به امان خدا رها میکنن
-امنیت شغلی هم اینجوری نیست که "اخراج از تصویر آینه به شما نزدیک تر است! You're Fired"
-درسته حقوق آمریکا بیشتر هست ولی هزینه زندگی بالا، نیاز شدید به پس انداز کردن برای روزهای سخت و عدم حمایت های دولتی در حد اروپا عملا باعث شده کیفیت زندگی تاپ تو دنیا در دست چند کشور اروپایی باشه
-این مورد رو موافق هستم که اگر فرد بسیار خلاق و قوی ای از لحاظ استعداد و توانایی هستید آمریکا گزینه اول و سرزمین فرصت ها هست ولی اینجور افراد بسیار کم هستند و صرف قبول شدن تو یک دانشگاه تاپ 100 جهانی به معنای تضمین توانایی انسانی بالا نیست.
- در مورد نژاد پرستی هم تفاوت فاحش بین کشورهای اروپایی وجود داره و این حرف درسته که ممکنه این مورد به عنوان یک ضعف در مقابل جامعه کلا مهاجر آمریکا مطرح بشه
-در مورد زبان هم این یک مسیله هست ولی قابل حله. شما با انگلیسی همه جای اروپا به راحتی کارت راه میوفته ولی خب کار کردن و تشکیل زندگی نیاز به آموختن زبان داره. سخت هست ولی نه اونقدر که رو پارامترهای دیگه تاثیر شدید بذاره. شما تو خود انگلستان هم با وجود بلد بودن انگلیسی و تحمل بالای مردم اون کشور، باید چند سالی بیشتر یاد بگیری تا بتونی از پس چالشهای زبانی بر بیای.
-مسایل سیاسی، اعتبار پاسپورت، شرایط اقامت و این ها هم هست که زیاد بحث شده و دوستان حتما مطلع هستند.
-جدا از منابع خبری، وبلاگ بچه های ایرانی که بدون پنهانکاری از زندگی مینویسن، یوتیوب اونها و فیسبوک هم شامل اطلاعات خوبی برای تصمیم گیری هست.

آمریکا سرزمین رویا هاست برای کسانی که هدف و طرح و برنامه دارند، و همون آدم ها ممکنه چند سالی هم در زندگی سختی بکشند تا به کامروایی برسند، اما اروپا این گونه نیست.

در اروپا مردم به شدت تنها هستند و من احساس می کنم این موضوع حتی از آمریکا هم شدیدتره. یادمه که وقتی که در دانمارک بودم دانمارکی ها همیشه می گفتند که دوست هایشان را در دوران دبستان و دبیرستان پیدا می کنند و دیگر هرگز یک دوست واقعی پیدا نمی کنند. در اروپا بار و کلاب و ... زیاد است اما رفتن به این بار و کلاب ها با دیدن آنها از تلویزیون فرق زیادی ندارد به خصوص کشورهای شمال اروپا.

یک ایرانی در آمریکا یک آمریکایی است اما یک ایرانی که شهروندی یک کشور اروپایی را داشته باشد در چشم اروپایی ها یک پناهنده ایرانی است. این یک واقعیت است که وقتی به یک کشور دیگر سفر می کنی اگر بگویی که مثلا آلمانی یا دانمارکی هستی کسی باور نمی کند اما اگر بگویی آمریکایی هستی همه باور می کنند و دیگر سراغ اصل و نصبت نمی گردند.

درآمد و مبلغ دریافتی در آمریکا بسیار بیشتر از اروپاست و مردم در آمریکا (مردمی که اهل کارند) از میزان رفاه بسیار بالاتری برخوردارند. کار در آمریکا سخته و جدی اما این موضوع برای همه است. کار در اروپا برای خود اروپایی ها (تا حدودی به استثنا آلمان) ساده تره و اغلب یک آدم محلی کار نمی کند و یک خارجی باید جبران کند و سه چهار برابر حد معمول کار کند، دست آخرش هم محیط دید خوبی به آن خارجی ندارد، می تونم بگم فشار کار در اروپا برای یک ایرانی از فشار کار در آمریکا چه به لحاظ فیزیکی و چه روانی خیلی بالاتره ضمن اینکه کار پیدا کردن در اروپا بسیار سخت تر از آمریکاست.

در آمریکا هم تفریح زیاد است اما اگر در یک جایی مثل کانزاس یا اوهایو زندگی بکنی خب گزینه های کمتری داری و در شهرهای بزرگ و شلوغ گزینه های بیشتر. اگر به خاطر هدفی که داری رفتی و در یک ایالت نه چندان شلوغ، یا ایالتی که کلا با غریبه ها خیلی خوب نیستند (اعم از سفید های نیویورک) بهتره که به رسیدن به هدفت فکر کنی و تمام تلاشت را بکنی که این دوره سخت را با بهترین نتایج ممکن بگذرانی.

[chemistrymaste]

اجازه بدید کمی نظر شما درباره اروپا رو به چالش بکشم.

در قیاس کشورهای اروپایی با آمریکا این موارد رو باید در نظر داشت:

-اروپا یک قاره اصیل و غنی از فرهنگ و تنوع زندگی هست. جمعیت حدودا سه برابر آمریکا که تقریبا همه جا پخش شده و بر خلاف انتظار احساس خفگی جمعیتی ناشی از تمرکز بالای شهری کم پیش میاد، حتی تو لندن شلوغ
-آب و هوای عالی و به اصطلاح اروپایی (به طور میانگین بهتر از آمریکا- با در نظر گرفتن اسکاندیناوی و آلاسکا و جزایر استوایی هر دو)
-دیدنی های بیشمار انسانی (بیشتر، متنوع تر، اصیل تر و در دسترس تر و ارزان تر از آمریکا)
-حمل و نقل عمومی گسترده و ارزان، دوچرخه، سیستم های خدمات اجتماعی گسترده
-نزدیکی به ایران (مثلا:با یک پرواز 99 یورویی ژرمانیا عصر از برلین میایی و شب تهران پیش خانواده انگار تازه از سرکار برگشتی، لذتی که اصلا در آمریکا قابل لمس نیست و تو این مورد آمریکا رفتن مثل یک مرثیه غم انگیز خداحافظی از خانواده، خود و گذشته هست)
-گستردگی و پخش شدن امکانات در همه جا، حتی روستاهای دور افتاده بالای سوید تا پایین نزدیک آفریقا که برای من به شخصه خیلی جالب بود تو چنین جاهای دورافتاده ای مثلا کنار اتوبان حفاظ شیشه ای صداگیر و پل برای حیات وحش میذارن
-احترام به انسان و انسانیت که همین باعث شده این همه پناهجو رو بگیرن، کاری که بقیه جاهای دنیا با وجود داشتن مساحت زیاد و امکانات نمیکنن
-زیبایی ذاتی مردمان اروپا، تناسب اندامی و شیک پوش بودن که رو روحیه آدم تاثیر مثبت داره. شما کافی هست چند روز وین (رنک 1 بهترین شهرها) یا مونیخ (رنک 4) باشید تا کیفیت زندگی و زیبایی شهری رو ببینید
-تنوع اقتصادی خوب و مردمی بودن اون، اتکای کمتر به منابع طبیعی و بهره کشی از زمین
-پشتیبانی دولتی از تحصیل، بیمه و شغل در کنار فرهنگ تعادل در کار و تفریح
-امنیت عمومی بالا با توجه به این همه کشور و مرز و مهاجر
-محیط خوب برای خانواده و تحصیل بچه ها بدون ترس از آزادی اسلحه
-اوضاع کاری هم خیلی وخیم نیست و کشورهای صنعتی اروپا نیاز به نیروی کار دارن چون جوان کم هست. طرح بلوکارت هم برای همین اومده
-فاندهای اروپا بسیار بالا و برای دکترا در حد یک شغل هست. به راحتی با فاند میتونی متاهلی هم زندگی کنی و تو خیلی جاها اگر ببین بچه داری و یا نیاز مالی داری یکجوری ساپورت میکنن.
-کلا تو اروپا نه اونجوری ساپورت میکنن که تنبلی و گداصفتی بار بیاد و نه به امان خدا رها میکنن
-امنیت شغلی هم اینجوری نیست که "اخراج از تصویر آینه به شما نزدیک تر است! You're Fired"
-درسته حقوق آمریکا بیشتر هست ولی هزینه زندگی بالا، نیاز شدید به پس انداز کردن برای روزهای سخت و عدم حمایت های دولتی در حد اروپا عملا باعث شده کیفیت زندگی تاپ تو دنیا در دست چند کشور اروپایی باشه
-این مورد رو موافق هستم که اگر فرد بسیار خلاق و قوی ای از لحاظ استعداد و توانایی هستید آمریکا گزینه اول و سرزمین فرصت ها هست ولی اینجور افراد بسیار کم هستند و صرف قبول شدن تو یک دانشگاه تاپ 100 جهانی به معنای تضمین توانایی انسانی بالا نیست.
- در مورد نژاد پرستی هم تفاوت فاحش بین کشورهای اروپایی وجود داره و این حرف درسته که ممکنه این مورد به عنوان یک ضعف در مقابل جامعه کلا مهاجر آمریکا مطرح بشه
-در مورد زبان هم این یک مسیله هست ولی قابل حله. شما با انگلیسی همه جای اروپا به راحتی کارت راه میوفته ولی خب کار کردن و تشکیل زندگی نیاز به آموختن زبان داره. سخت هست ولی نه اونقدر که رو پارامترهای دیگه تاثیر شدید بذاره. شما تو خود انگلستان هم با وجود بلد بودن انگلیسی و تحمل بالای مردم اون کشور، باید چند سالی بیشتر یاد بگیری تا بتونی از پس چالشهای زبانی بر بیای.
-مسایل سیاسی، اعتبار پاسپورت، شرایط اقامت و این ها هم هست که زیاد بحث شده و دوستان حتما مطلع هستند.
-جدا از منابع خبری، وبلاگ بچه های ایرانی که بدون پنهانکاری از زندگی مینویسن، یوتیوب اونها و فیسبوک هم شامل اطلاعات خوبی برای تصمیم گیری هست.

من نمیدونم که شما تابحال پاتون رو به عضو کشورهای اتحادیه شنگن گذاشتین یا نه، ولی

در جواب این:
-کلا تو اروپا نه اونجوری ساپورت میکنن که تنبلی و گداصفتی بار بیاد و نه به امان خدا رها میکنن
(به بقیه پستتون نقد زیاد وارده فقط حال ندارم الان هشتاد تا صفحه آ چهار بنویسم مطابق معمول)
اتفاقا اروپا رتبه یک رو در تنبلی و گداصفت بار اوردن مردمش داره، کانادا رتبه دو! من با کاناداییا توی کانادا همکار بودم و زندگی هم کردم
با اروپاییا هم زندگی کردم هم همکار بودم.
استرالیا رو نمیدونم.
شب و روز از سر و صورت این مردم (کانادا کمتر) دارن وام و گرنت سرازیر میکنه دولت.
همکارای اروپایی و کانادایی من یه روز رو نمیتونن توی افیس بمونن درست و حسابی، چون دولت همش داره وام میده. وام هاشون هم اینجوریه: تو الان 18 سالته، وام نیاز داری، 4 سال بهش کلی پول بدن پس. الان وارد 22 سال شدی ،وام نیاز داری، 3 سال دیگه هم وام بدین بهش. قبل 18 هم که وام میدن و ساپورت میکنن. بعد 25 هم: اوکی تو کار پیدا نکردی، وام نیاز داری.
جالبه دولت به این فکر میکنه که سیتیزن های من (کاناداییا) چطوری با فول فاند زندگی کنن؟ اینکه پولش زیاد نیست! در نتیجه بهشون هر ترم 4000 دلار گرنت میده از osap وام هم که قربونش برم میگیرن.
گرنت فرقش با وام اینه که دیگه نیاز نیست برگردوننش به دولت. اینو همکارای من و هم دپارتمانیام و هم خونه ایام میگیرن. هزینه اتاقشون، گروشری، و tution داده میشه.
ولی دولت به این فکر نمیکنه که اون اینترنشنال آخه داره با همین فول فاند زندگی میکنه!
دقت کنین کانادا هزاران برابر بهتر از اروپاست. یعنی کانادا دقیقا مدینه فاضله و بهشت هست مخصوصا برای نسل دوم.
سیستم پزشکی هم کانادا هم اروپا، خودش جای بحث داره.
هر دوشون سوشال دموکراسی هستن.
من اگه بشینم بنویسم درباره این قضایا روزها باید بنویسم.
اولین دوست صمیمی من، توی کانادا یه المانی بود، مثلا به دولت 50 هزار یورو قرض داشت، و هر روز هم بیشتر وام میگرفت چون باید سفر میرفت و تفریح میکرد.
چندین سال قبل عادل فردوسی پور یه حرفی زد:
گفت مردم ایران حافظه ضعیفی دارن.
مردم ایران اصلا نمیبینن که مسی کنار ژآوی و اینیستا هست که معنا پیدا میکنه و بدون اونها واقعا کارش سخته.
ملت همیشه در صحنه مطابق معمول با چند تا ناسزا و تعریف و تمجید از اقوامش کار رو تموم کردن ولی در نهایت ثابت شد که مسی اونجوری هم محشر نبود.
مردم ایران معمولا اینجورین. هم حافظه ضعیفه هم اینکه تا میرن یه جایی، میخوان اونجا رو مدینه فاضله نشون بدن، چرا؟ چون اگه از ضعفهای اون سیستم بگن باید خجالت بکشن، یه سیستم دیگه ای که توی خاورمیانه خیلی رواج داره، سیستم آبروداری هست. که من دقیقش رو دارم الان توی پست شما میبینم.
تمام دزدها و قاچاقچی ها و پناهنده های ایرانی ای که توی اروپا میشناسم همه با فضاحت دارن زندگی میکنن و هر روز پاقوکشی میکنن تو کنسرت ابی و داریوش، ولی دست از پز دادن نمیکشن.

من دخترم و هر جای دنیا برم، دنیا به وفق مرادمه، اروپا کانادا امریکا نداره. همه جای این کشورهای پیشرفته دختر تاج سره و هرگز بهش بد نمیگذره.
ولی اینا دلیل نمیشه ما چشممون رو به روی ضعفهای یه سیستم ببندیم.
اروپا هر قدر تمدن داشته باشه شما یه غریبه هستین و موسیاه هستین و به اونجا تعلق ندارین. حتی نسل بعدی شما هم همینن.
نمونه ش هم ایرانیایی هستن که تا دو نسل بعدتر از خودشون با خود ایرانیا یا ته ته تهش با اروپای شرقی ازدواج میکنن (چون هنوز توی کامیونیتی اروپایی حل نشدن).
درباره زیبایی و تناسب اندام:
یه دختر خوشگل و خوش هیکل و قد بلند اروپایی، به مردم خودش پا نمیده و اونا رو قابل نمیدونه. شما به جز حسرت توی دلت هیچی نصیبت نمیشه. اون تناسب اندام به چه دردت میخوره؟
دخترای کانادا رو دیدی؟
میدونی دخترای کانادا چقدر خوشگلن و قد بلند و خوش هیکلن؟
میدونی دخترای وایت امریکا چقدر ناز و خوشگلن؟
اگه به دیدن و لذت بردن بود که ما ایران رو نباید هیچوقت ترک میکردیم، چون بلاخره ما هم یه جمعیت 5 درصدی توی ایران داریم که میلیارد میلیارد میلیارد پول دارن، پس مام باید میدیدیم و چشممون روشن میشد و همون جا میموندیم!
در کل، فکر میکنم برای یه مهاجر، از نظر مهاجرپذیری، امریکا اول و در درجه دوم کانادا بهترین کشورها هستن.
هر روزی که بیتشر میگذره من بیشتر میفهمم چرا میگن امریکا کشور بهتری برای زندگی هست (کانادا هم عالیه، فقط بستگی داره چی بخوای از زندگی، و بسته به اون، انتخاب کشورها ممکنه فرق کنه).
بعلاوه اینکه شما دارین مزیت طبیعی یه قاره رو میزنین سر یه قاره دیگه.
تقصیر امریکا و کانادا چیه که دورن از ایران؟ میخوای ترامپ ایران رو بیاره بچسبونه به امریکا که شما راحت بری بیای؟

[pouyant]

من نمیدونم که شما تابحال پاتون رو به عضو کشورهای اتحادیه شنگن گذاشتین یا نه، ولی

در جواب این:
-کلا تو اروپا نه اونجوری ساپورت میکنن که تنبلی و گداصفتی بار بیاد و نه به امان خدا رها میکنن
(به بقیه پستتون نقد زیاد وارده فقط حال ندارم الان هشتاد تا صفحه آ چهار بنویسم مطابق معمول)
اتفاقا اروپا رتبه یک رو در تنبلی و گداصفت بار اوردن مردمش داره، کانادا رتبه دو! من با کاناداییا توی کانادا همکار بودم و زندگی هم کردم
با اروپاییا هم زندگی کردم هم همکار بودم.
استرالیا رو نمیدونم.
شب و روز از سر و صورت این مردم (کانادا کمتر) دارن وام و گرنت سرازیر میکنه دولت.
همکارای اروپایی و کانادایی من یه روز رو نمیتونن توی افیس بمونن درست و حسابی، چون دولت همش داره وام میده. وام هاشون هم اینجوریه: تو الان 18 سالته، وام نیاز داری، 4 سال بهش کلی پول بدن پس. الان وارد 22 سال شدی ،وام نیاز داری، 3 سال دیگه هم وام بدین بهش. قبل 18 هم که وام میدن و ساپورت میکنن. بعد 25 هم: اوکی تو کار پیدا نکردی، وام نیاز داری.
جالبه دولت به این فکر میکنه که سیتیزن های من (کاناداییا) چطوری با فول فاند زندگی کنن؟ اینکه پولش زیاد نیست! در نتیجه بهشون هر ترم 4000 دلار گرنت میده از osap وام هم که قربونش برم میگیرن.
گرنت فرقش با وام اینه که دیگه نیاز نیست برگردوننش به دولت. اینو همکارای من و هم دپارتمانیام و هم خونه ایام میگیرن. هزینه اتاقشون، گروشری، و tution داده میشه.
ولی دولت به این فکر نمیکنه که اون اینترنشنال آخه داره با همین فول فاند زندگی میکنه!
دقت کنین کانادا هزاران برابر بهتر از اروپاست. یعنی کانادا دقیقا مدینه فاضله و بهشت هست مخصوصا برای نسل دوم.
سیستم پزشکی هم کانادا هم اروپا، خودش جای بحث داره.
هر دوشون سوشال دموکراسی هستن.
من اگه بشینم بنویسم درباره این قضایا روزها باید بنویسم.
اولین دوست صمیمی من، توی کانادا یه المانی بود، مثلا به دولت 50 هزار یورو قرض داشت، و هر روز هم بیشتر وام میگرفت چون باید سفر میرفت و تفریح میکرد.
چندین سال قبل عادل فردوسی پور یه حرفی زد:
گفت مردم ایران حافظه ضعیفی دارن.
مردم ایران اصلا نمیبینن که مسی کنار ژآوی و اینیستا هست که معنا پیدا میکنه و بدون اونها واقعا کارش سخته.
ملت همیشه در صحنه مطابق معمول با چند تا ناسزا و تعریف و تمجید از اقوامش کار رو تموم کردن ولی در نهایت ثابت شد که مسی اونجوری هم محشر نبود.
مردم ایران معمولا اینجورین. هم حافظه ضعیفه هم اینکه تا میرن یه جایی، میخوان اونجا رو مدینه فاضله نشون بدن، چرا؟ چون اگه از ضعفهای اون سیستم بگن باید خجالت بکشن، یه سیستم دیگه ای که توی خاورمیانه خیلی رواج داره، سیستم آبروداری هست. که من دقیقش رو دارم الان توی پست شما میبینم.
تمام دزدها و قاچاقچی ها و پناهنده های ایرانی ای که توی اروپا میشناسم همه با فضاحت دارن زندگی میکنن و هر روز پاقوکشی میکنن تو کنسرت ابی و داریوش، ولی دست از پز دادن نمیکشن.

من دخترم و هر جای دنیا برم، دنیا به وفق مرادمه، اروپا کانادا امریکا نداره. همه جای این کشورهای پیشرفته دختر تاج سره و هرگز بهش بد نمیگذره.
ولی اینا دلیل نمیشه ما چشممون رو به روی ضعفهای یه سیستم ببندیم.
اروپا هر قدر تمدن داشته باشه شما یه غریبه هستین و موسیاه هستین و به اونجا تعلق ندارین. حتی نسل بعدی شما هم همینن.
نمونه ش هم ایرانیایی هستن که تا دو نسل بعدتر از خودشون با خود ایرانیا یا ته ته تهش با اروپای شرقی ازدواج میکنن (چون هنوز توی کامیونیتی اروپایی حل نشدن).
درباره زیبایی و تناسب اندام:
یه دختر خوشگل و خوش هیکل و قد بلند اروپایی، به مردم خودش پا نمیده و اونا رو قابل نمیدونه. شما به جز حسرت توی دلت هیچی نصیبت نمیشه. اون تناسب اندام به چه دردت میخوره؟
دخترای کانادا رو دیدی؟
میدونی دخترای کانادا چقدر خوشگلن و قد بلند و خوش هیکلن؟
میدونی دخترای وایت امریکا چقدر ناز و خوشگلن؟
اگه به دیدن و لذت بردن بود که ما ایران رو نباید هیچوقت ترک میکردیم، چون بلاخره ما هم یه جمعیت 5 درصدی توی ایران داریم که میلیارد میلیارد میلیارد پول دارن، پس مام باید میدیدیم و چشممون روشن میشد و همون جا میموندیم!
در کل، فکر میکنم برای یه مهاجر، از نظر مهاجرپذیری، امریکا اول و در درجه دوم کانادا بهترین کشورها هستن.
هر روزی که بیتشر میگذره من بیشتر میفهمم چرا میگن امریکا کشور بهتری برای زندگی هست (کانادا هم عالیه، فقط بستگی داره چی بخوای از زندگی، و بسته به اون، انتخاب کشورها ممکنه فرق کنه).
بعلاوه اینکه شما دارین مزیت طبیعی یه قاره رو میزنین سر یه قاره دیگه.
تقصیر امریکا و کانادا چیه که دورن از ایران؟ میخوای ترامپ ایران رو بیاره بچسبونه به امریکا که شما راحت بری بیای؟

همیشه برام سوال بوده که اگه امریکا انقدر از اروپا بهتره چرا اروپائیها یا حتی ترک ها که خیلی راحت تر میتونن بیان امریکا (پذیرش+ویزا +اقامت بعد از تحصیل یا ویزای غیر تحصیلی) اروپا رو ول نمیکنن و برن امریکا .
جناب radin جوابهاشون بسیار خوب و منطقیه .

[chemistrymaste]

همیشه برام سوال بوده که اگه امریکا انقدر از اروپا بهتره چرا اروپائیها یا حتی ترک ها که خیلی راحت تر میتونن بیان امریکا (پذیرش+ویزا +اقامت بعد از تحصیل یا ویزای غیر تحصیلی) اروپا رو ول نمیکنن و برن امریکا .
جناب radin جوابهاشون بسیار خوب و منطقیه .

شما یه نگاه به خودت، من، و کامیونیتی ایرانیایی که از هم فراری هستن در همه جای دنیا بندازی، دقیقا درک میکنی دلیلشو.
ترکها ترکیه که مال اونهاست، المان رو هم که خیلی از جاهاش پاتوق ترکهاست.
یه ترک مثل هر انسانی میره توی Comfort zone خودش و اونها بر عکس مااز هم فراری هم نیستن.
وقتی دولت المان ساپورت میکنه، وقتی کلی کامیونیتی ترک هست توی المان که هوای هم رو دارن، وقتی هوای المان از کانادا بهتره، وقتی ترکها میتونن از توی المان روی سرنوشت کشور اثر بذارن همونطور که اردوغان از جمعیت زیاد ترکها به نفع سیاست خودش استفاده میکنه
وقتی ترکیه به اروپا نزدیکه و راحت میان و میرن
وقتی مثل ما از هم فراری نیستن
وقتی بد همو نمیخوان
چرا باید بیان امریکا؟؟
یادت نره
اتاتورک ترکیه رو عملا نابود کرد و یه ترکیه جدید ساخت و حتی زبان اینها رو عوض کرد
ولی مردم این کشور به همین هم راضی شدن و کشور رو تا حدی متحد تر از ایران دارن اداره میکنن و به سرنوشت کشورشون اهمیت میدن (حداقل بیشتر از ایرانیا). ما چی؟ ما یه کشور غنی و قوی رو چیکار کردیم باهاش؟ حس نمیکنی یه سری تفاوت ها به تفاوت خود مردم برمیگرده؟ مهم نیست که ترکها چقدر از ایرانیا تنفر دارنف مهم نیست که ترامپ چقدر به مهاجرا اهمیت نمیده. مهم اینه که این افراد به صلاح خودشون و کشورشون فکر میکنن، کاری که ما نمیکنیم. از خود بیگانه بودن توی گوشت و خون ایرانیا رفته. استثنائاتی هست ولی کمن.
فکر میکنی همه مثل خودت و بقیه ایرانیا فکر میکنن؟
یه فرقی بین طرز تفکر یه ایرانی و یه ترک هست که ایرانی شب میخوابه صبح بیدار میشه و میبنیه 9 میلیارد دلار پریده و ارز از 4000 تومن به 12000 تومن رسیده و ارز دانشجویی نمیدن.
به قول یکی از رفقا
از بچگی به ما یاد دادن که "سوال پرسیدن خوبه" در حالی که به جای همیشه یه علامت سوال داشتن باید شما بعضی جوابها رو در خودت جستجو کنی.
درسته ما کاملا یه دست و با یه مدل تفکر بزرگ شدیم
ولی به این منزله نیست که مردم جهان مثل ما فکر کنن
""بیشتر فکر کنیم"

[gbahrein]

من نمیدونم که شما تابحال پاتون رو به عضو کشورهای اتحادیه شنگن گذاشتین یا نه، ولی

در جواب این:
-کلا تو اروپا نه اونجوری ساپورت میکنن که تنبلی و گداصفتی بار بیاد و نه به امان خدا رها میکنن
(به بقیه پستتون نقد زیاد وارده فقط حال ندارم الان هشتاد تا صفحه آ چهار بنویسم مطابق معمول)
اتفاقا اروپا رتبه یک رو در تنبلی و گداصفت بار اوردن مردمش داره، کانادا رتبه دو! من با کاناداییا توی کانادا همکار بودم و زندگی هم کردم
با اروپاییا هم زندگی کردم هم همکار بودم.
استرالیا رو نمیدونم.
شب و روز از سر و صورت این مردم (کانادا کمتر) دارن وام و گرنت سرازیر میکنه دولت.
همکارای اروپایی و کانادایی من یه روز رو نمیتونن توی افیس بمونن درست و حسابی، چون دولت همش داره وام میده. وام هاشون هم اینجوریه: تو الان 18 سالته، وام نیاز داری، 4 سال بهش کلی پول بدن پس. الان وارد 22 سال شدی ،وام نیاز داری، 3 سال دیگه هم وام بدین بهش. قبل 18 هم که وام میدن و ساپورت میکنن. بعد 25 هم: اوکی تو کار پیدا نکردی، وام نیاز داری.
جالبه دولت به این فکر میکنه که سیتیزن های من (کاناداییا) چطوری با فول فاند زندگی کنن؟ اینکه پولش زیاد نیست! در نتیجه بهشون هر ترم 4000 دلار گرنت میده از osap وام هم که قربونش برم میگیرن.
گرنت فرقش با وام اینه که دیگه نیاز نیست برگردوننش به دولت. اینو همکارای من و هم دپارتمانیام و هم خونه ایام میگیرن. هزینه اتاقشون، گروشری، و tution داده میشه.
ولی دولت به این فکر نمیکنه که اون اینترنشنال آخه داره با همین فول فاند زندگی میکنه!
دقت کنین کانادا هزاران برابر بهتر از اروپاست. یعنی کانادا دقیقا مدینه فاضله و بهشت هست مخصوصا برای نسل دوم.
سیستم پزشکی هم کانادا هم اروپا، خودش جای بحث داره.
هر دوشون سوشال دموکراسی هستن.
من اگه بشینم بنویسم درباره این قضایا روزها باید بنویسم.
اولین دوست صمیمی من، توی کانادا یه المانی بود، مثلا به دولت 50 هزار یورو قرض داشت، و هر روز هم بیشتر وام میگرفت چون باید سفر میرفت و تفریح میکرد.
چندین سال قبل عادل فردوسی پور یه حرفی زد:
گفت مردم ایران حافظه ضعیفی دارن.
مردم ایران اصلا نمیبینن که مسی کنار ژآوی و اینیستا هست که معنا پیدا میکنه و بدون اونها واقعا کارش سخته.
ملت همیشه در صحنه مطابق معمول با چند تا ناسزا و تعریف و تمجید از اقوامش کار رو تموم کردن ولی در نهایت ثابت شد که مسی اونجوری هم محشر نبود.
مردم ایران معمولا اینجورین. هم حافظه ضعیفه هم اینکه تا میرن یه جایی، میخوان اونجا رو مدینه فاضله نشون بدن، چرا؟ چون اگه از ضعفهای اون سیستم بگن باید خجالت بکشن، یه سیستم دیگه ای که توی خاورمیانه خیلی رواج داره، سیستم آبروداری هست. که من دقیقش رو دارم الان توی پست شما میبینم.
تمام دزدها و قاچاقچی ها و پناهنده های ایرانی ای که توی اروپا میشناسم همه با فضاحت دارن زندگی میکنن و هر روز پاقوکشی میکنن تو کنسرت ابی و داریوش، ولی دست از پز دادن نمیکشن.

من دخترم و هر جای دنیا برم، دنیا به وفق مرادمه، اروپا کانادا امریکا نداره. همه جای این کشورهای پیشرفته دختر تاج سره و هرگز بهش بد نمیگذره.
ولی اینا دلیل نمیشه ما چشممون رو به روی ضعفهای یه سیستم ببندیم.
اروپا هر قدر تمدن داشته باشه شما یه غریبه هستین و موسیاه هستین و به اونجا تعلق ندارین. حتی نسل بعدی شما هم همینن.
نمونه ش هم ایرانیایی هستن که تا دو نسل بعدتر از خودشون با خود ایرانیا یا ته ته تهش با اروپای شرقی ازدواج میکنن (چون هنوز توی کامیونیتی اروپایی حل نشدن).
درباره زیبایی و تناسب اندام:
یه دختر خوشگل و خوش هیکل و قد بلند اروپایی، به مردم خودش پا نمیده و اونا رو قابل نمیدونه. شما به جز حسرت توی دلت هیچی نصیبت نمیشه. اون تناسب اندام به چه دردت میخوره؟
دخترای کانادا رو دیدی؟
میدونی دخترای کانادا چقدر خوشگلن و قد بلند و خوش هیکلن؟
میدونی دخترای وایت امریکا چقدر ناز و خوشگلن؟
اگه به دیدن و لذت بردن بود که ما ایران رو نباید هیچوقت ترک میکردیم، چون بلاخره ما هم یه جمعیت 5 درصدی توی ایران داریم که میلیارد میلیارد میلیارد پول دارن، پس مام باید میدیدیم و چشممون روشن میشد و همون جا میموندیم!
در کل، فکر میکنم برای یه مهاجر، از نظر مهاجرپذیری، امریکا اول و در درجه دوم کانادا بهترین کشورها هستن.
هر روزی که بیتشر میگذره من بیشتر میفهمم چرا میگن امریکا کشور بهتری برای زندگی هست (کانادا هم عالیه، فقط بستگی داره چی بخوای از زندگی، و بسته به اون، انتخاب کشورها ممکنه فرق کنه).
بعلاوه اینکه شما دارین مزیت طبیعی یه قاره رو میزنین سر یه قاره دیگه.
تقصیر امریکا و کانادا چیه که دورن از ایران؟ میخوای ترامپ ایران رو بیاره بچسبونه به امریکا که شما راحت بری بیای؟

در مورد یک بخش از پست شما که در مورد حمایتهای مالی از دانشجویان در کانادا برای اتباع این کشور است لازم است به این نکته توجه کنیم که مساله، بحث مختص اروپا و کانادا نیست. کشورهای دیگر خارج این اتحادیه و آمریکای شمالی و به عنوان مثال اغلب کشورهای نفت خیز و حوضه خلیج فارس چنین سیاستهایی دارند و به عنوان نمونه دانشجویان عربستان، لیبی، کویت، قطر و... ماهیانه مبالغی بیش از حقوق نه دانشجو که کارمند رسمی کشوری که در آن تحصیل میکنند مثل کانادا را ماهیانه از سوی دولت خود به عنوان گرنت تحصیلی دریافت میکنند و تقریبا اغلب آنها پس از اتمام تحصیل هم به کشورشان باز میگردند. یکی از دانشجویان کشور اولی که نام بردم در آمریکا را به خاطر دارم که در پاسخ به سوالی که چرا در آمریکا نمی مانید اشاره به این مساله داشت که حقوقی که در ارامکو به دلار آمریکا پس از تحصیل دریافت خواهد کرد و البته تکسی هم در آن حالت در کار نیست. به مراتب بیش از چیزی است که در آمریکا در انتظار انست و البته در طول تحصیل نیز چیزی در حدود یک جونیور اینجینیر در شرکت متوسط آمریکایی تامین مالی داشت.
از این نظر نمیتوان چنین پرداختهایی را " تنبل پرورانه و گداپرورانه" نقل به مضمون، آنچنانکه ذکر شد، دانست بلکه بیشتر سیاستهای تشویقی است که سالها بعد اثرات آنرا در پیشرفت و آبادانی کشورشان یافته اند و البته که سهمی از آنرا پس از تحصیل و در زمان کار به شکل مادی (تکس) و معنوی به همان قشر از نسل بعدی بازپرداخت میکنند. پولهای گرنت و حمایتهای تحصیلی در کانادا و اغلب کشورها از همین منابع و عمدتا مالیاتی تامین میشود که به نحوی از حمایتهای نسل قبل که خود از حمایتهای نسلهای قبلتر بهره برده اند تامین شده و این زنجیره ادامه دارد.

[navidit]

در مورد یک بخش از پست شما که در مورد حمایتهای مالی از دانشجویان در کانادا برای اتباع این کشور است لازم است به این نکته توجه کنیم که مساله، بحث مختص اروپا و کانادا نیست. کشورهای دیگر خارج این اتحادیه و آمریکای شمالی و به عنوان مثال اغلب کشورهای نفت خیز و حوضه خلیج فارس چنین سیاستهایی دارند و به عنوان نمونه دانشجویان عربستان، لیبی، کویت، قطر و... ماهیانه مبالغی بیش از حقوق نه دانشجو که کارمند رسمی کشوری که در آن تحصیل میکنند مثل کانادا را ماهیانه از سوی دولت خود به عنوان گرنت تحصیلی دریافت میکنند و تقریبا اغلب آنها پس از اتمام تحصیل هم به کشورشان باز میگردند. یکی از دانشجویان کشور اولی که نام بردم در آمریکا را به خاطر دارم که در پاسخ به سوالی که چرا در آمریکا نمی مانید اشاره به این مساله داشت که حقوقی که در ارامکو به دلار آمریکا پس از تحصیل دریافت خواهد کرد و البته تکسی هم در آن حالت در کار نیست. به مراتب بیش از چیزی است که در آمریکا در انتظار انست و البته در طول تحصیل نیز چیزی در حدود یک جونیور اینجینیر در شرکت متوسط آمریکایی تامین مالی داشت.
از این نظر نمیتوان چنین پرداختهایی را " تنبل پرورانه و گداپرورانه" نقل به مضمون، آنچنانکه ذکر شد، دانست بلکه بیشتر سیاستهای تشویقی است که سالها بعد اثرات آنرا در پیشرفت و آبادانی کشورشان یافته اند و البته که سهمی از آنرا پس از تحصیل و در زمان کار به شکل مادی (تکس) و معنوی به همان قشر از نسل بعدی بازپرداخت میکنند. پولهای گرنت و حمایتهای تحصیلی در کانادا و اغلب کشورها از همین منابع و عمدتا مالیاتی تامین میشود که به نحوی از حمایتهای نسل قبل که خود از حمایتهای نسلهای قبلتر بهره برده اند تامین شده و این زنجیره ادامه دارد.

برای یک آمریکایی که پاسپورت آمریکایی توی جیبش هست قطعا می صرفه که به طور موقت در آرامکو کار بکند و کشورهای حاشیه خلیج فارس هم حقوق های بالایی می دهند.
سیاست های تشویقی که من در اروپا دیدم متاسفانه مردم را از کار و تلاش باز می دارد، یادمه که توی جشن کریسمس تو کپنهاگ داشتم با یک دانمارکی صحبت می کردم که می گفت که دولت هزینه زندگی اش را می ده و اونم یک کالجی می ره و تا مدت ها می تونه همین طوری زندگی کنه پس برای چی بره سر کار.

[AFTER]

در کل، فکر میکنم برای یه مهاجر، از نظر مهاجرپذیری، امریکا اول و در درجه دوم کانادا بهترین کشورها هستن.
هر روزی که بیتشر میگذره من بیشتر میفهمم چرا میگن امریکا کشور بهتری برای زندگی هست (کانادا هم عالیه، فقط بستگی داره چی بخوای از زندگی، و بسته به اون، انتخاب کشورها ممکنه فرق کنه).
بعلاوه اینکه شما دارین مزیت طبیعی یه قاره رو میزنین سر یه قاره دیگه.
تقصیر امریکا و کانادا چیه که دورن از ایران؟ میخوای ترامپ ایران رو بیاره بچسبونه به امریکا که شما راحت بری بیای؟

با استدلالهای شما از ابتدای پستتون موافق هستم اما اینکه آمریکا از نظر مهاجرپذیری بهترین هست رو فکر می کنم برای همه کسی صدق بکنه به جز ما ایرانی ها ! این ویزای سینگل و اینکه یک دانشجو دکتری توی آمریکا باید بعد از گرفتن مدرک باز هم دست کم دو سالی منتظر باشه که کار گرین کارتش درست بشه و در مجموع ممکنه از ابتدای ورود به عنوان دانشجو تا گرفتن گرین کارت بعد از فارغ التحصیلی هفت یا هشت سال منتظر باشه روی روحیه جدی تاثیر میذاره من از بین دوستهای خودم توی آمریکا می بینم.
آمریکا برای یک هندی کشور خوبیه که اگه گرین کارت نداره ویزای کار مالتیپل داره که برای خودش میاد و میره. برای ایرانی خیلی قضیه راحت پیش نمی ره اگه این مشکل سیاسی نبود برای ما ایرانی ها هم شاید بهترین کشور بود.

[navidit]

با استدلالهای شما از ابتدای پستتون موافق هستم اما اینکه آمریکا از نظر مهاجرپذیری بهترین هست رو فکر می کنم برای همه کسی صدق بکنه به جز ما ایرانی ها ! این ویزای سینگل و اینکه یک دانشجو دکتری توی آمریکا باید بعد از گرفتن مدرک باز هم دست کم دو سالی منتظر باشه که کار گرین کارتش درست بشه و در مجموع ممکنه از ابتدای ورود به عنوان دانشجو تا گرفتن گرین کارت بعد از فارغ التحصیلی هفت یا هشت سال منتظر باشه روی روحیه جدی تاثیر میذاره من از بین دوستهای خودم توی آمریکا می بینم.
آمریکا برای یک هندی کشور خوبیه که اگه گرین کارت نداره ویزای کار مالتیپل داره که برای خودش میاد و میره. برای ایرانی خیلی قضیه راحت پیش نمی ره اگه این مشکل سیاسی نبود برای ما ایرانی ها هم شاید بهترین کشور بود.

کل مشکل ما ایرانی ها نسبت به بقیه ملت ها سر ورود قانونی به آمریکاست، پس از ورود دیگر فرقی با بقیه نداریم. هندی ها راحت تر از ما می توانند وارد آمریکا شوند ولی اگر پروسه گرفتن گرین کارت برای ما ایرانی ها یک تا دو سال طول می کشد برای هندی ها 10 تا 15 سال طول می کشد. هندی ها همیشه در بازار کار آمریکا بودند و با تقلب بیشتر ویزاهای کار H1B را دریافت می کردند، دولت ترامپ جلوی تقلب هندی ها را گرفته و به همین دلیل شانس ما ایرانی ها برای دریافت این ویزا (از داخل آمریکا) بیشتر شده. کلا مهاجرت مشکله و گرفتن اقامت و تابعیت یک کشور سالها طول می کشه، هر کسی حساب سود و زیانش را می کند و در این پروسه قدم می گذارد.