چرا آمریکا؟هدف؟اخرش که چی؟

[alisarlak2092]

عجب داستانی شده این نظرات متناقض دوستان!
وقتی از اول تا آخر همشو در چند ساعت! میخونی تازه متوجه میشی سوال کردن تو این زمینه اشتباهه!!!
بالای 70 درصد نطرات تخریبی و ناقض نظر قبلی بیان میشه.

حداقل من همینقدر میدونم که هرکه پر طاووس خواهد جور هندوستان کشد.

چرا من میخوام مهاجرت کنم
1_ چندسال پوستم کنده شد تو این دانشگاه ها تا استاد بیسوادی که به صرف داشتن فولان پست در ارگان نزدیک به رشته مدیر گروه یا دوستی بی حد و مرزش با عزیزانی در هیئت انتصابات از من به عنوان پله ترقی استفاده نکنه.
2_ برم جایی که علاوه بر اینکه بورسیه میشم شهریه نمیدم و حقوق میگیرم، آینده شغلیم تضمین شدس( برخلاف ایران که باید بخشی از پول تزهای تحقیقاتیت رو بدی که هیچ شهریه ات را هم باید بدی! تازه اگه فاکتورهای ساخت پروژت رو قبول کنن. آخرشم میگن هوووورا تو فارق التحصیل شدی برو تو صف برای کار چون ما خودمونم اضافی هستیم)
3_ آزادی که چطور زندگی کنی. به اندازه تلاش و دانشت هم بدست میاری.
4_ تمایز نژادی و مذهبی نیست یا حداقل خیلی خیلی کمتره!
5_ فرهنگ رانندگی، تعاملات اجتماعی، صداقت، رفاه اجتماعی، تکریم ارباب رجوع در ادارات و ارگان ها، عدالت، عشق به طبیعت و احترام به همزیستی، آزادی و غیره و غیره( البته بسته به نقطه هدف بدست میاد مثلا یکی مهاجرت کنه و اونجا هی وطنم وطنم بکنه و بخواد مجموعه فرهنگ و رفتاری که در نهایت باعث شده ازش فرار کنه رو تبلیغ و حفاظت کنه که بیخود تصمیم به رفتن گرفته!)
6_ قانون، نظم، پیشرفت مداوم.
7_ وقتی میری جایی برای حمایت مالی در یک طرح پژوهشی پروپوزال بدی تا یک اختراع رو به سرانجام برسونی بهت نمیگن اول باید عضو فعال چند ساله در فولان جا باشی و با این عقاید!!!
8_ وقتی میخوای از لحظه لحظه زندگیت در جامعه و طبیعت لذت ببری لازم نیست نگران این باشی که چه کسی و چطور میاد که تو شاد نباشی!
9_ مهم نیست عقایدت چیه حتی میتونی یک آتئیسم معتقد به اگزیستانسیالیسم باشی اما به آرامش دیگران کاری نداشته باش و برای خودت و با همراهان خودت باش.

و خیلی چیزای دیگه. البته در خیلی از کشورهای اروپایی هم میسر خواهد بود اما در نهایت تحصیل در آمریکا خیلی با ارزشتر از اروپاست ضمن اینکه جای تغییر هم داره در آینده.

در نهایت به قول زنده یاد حافظ ( همت بلند دار که مردان بزرگ روزگار از همت بلند به جای ها رسیده اند). به هر حال هر تغییری به سهولت میسر نمیشه و باید در این راه متحمل دشواری های فراوان شد.

نظر این دوستمون رو آوردم و سرش نظر خودمو میدم.تا حدودی این نظر رو قبول دارم و با اجازه رفقا(چقد میگیم"دوستان" خسته شدیم!) اون قسمتهایی که قبول ندارم رو بگم.نکته ای که برام خیلی مهمه اینه که دوستانی که آمریکا هستند لطف بزرگی در حق هموطنشون کنن و وقت ارزشمندشون رو اختصاص بدن و نظرم رو مورد ارزیابی قرار بدن(هرگونه انتقاد، حمله و نابودی از طرف رفقای آمریکایی به نظرم آزاده!)
نکته مهم:اولا که به تک تک موارد پایین یه "به نظر من" اضافه کنید و دوما اینکه من آمریکا نبودم و موارد زیر یکسری دیدگاه(شایدم توهم) بر اساس خواندن نظر دیگران و حرف اساتید و دانشجویان هست.
1_کاملا قبول دارم و منم سر خیلی از استادای نامرد پوستم کنده شده.
2_به نظرم این بند واسه کیس من خیلی خوشبینانه است و اصلا اتفاقات و مشکلات در نظر گرفته نشده.مثلا وسط این همه اتفاق خوب ذکر شده در بالا اگر خدایی نکرده(هزاربار) پدرم مریض(سخت) بشه من حتما برمیگردم و به دنبال اون، طبق اصل سرشار از مثال نقض" یا نرو یا اگه رفتی برنگرد" کل اهداف وآرزوهام میره رو هوا.تازه تا اونجا که من خوندم و اساتید از آمریکا برگشته(بخوانید بخت برگشته) گفتن، اوضاع کار اونجا خیلی هم رقابتیه.در مورد کیس من درآمد زیر 100k رو بعد از 4 سال سابقه کار در اونجا رو یه شکست بزرگ میدونم(این همه بدبختی بکشم تا برم توی مملکت غریب و بعدش بدون هیچ کس و کاری زندگی کنم و آخرش هم زندگی متوسط رو به پایین داشته باشم؟عمرا).اما با همه این حرفها من میخوام به امید کسب درآمد بالا برم و این ریسک رو کنم؛ چون از ریسک نکردن در زندگیم تا الان هیچی جز پشیمونی نصیبم نشده.
3_من سبک زندگی اینجام به شکلیه که همین ایرانم با عقایدم راحتم (بعضی ها با کلاس و اُپن مایندن و از شمرون پایین تر بیان نفسشون میگیره اما ما از اون قشر نیستیم (اون قشریم که توی مترو به همه میگین هل نده بعد همه رو له میکنن)).اما اینکه اندازه زحمتم حقوق نمیگیرم و تبعیض بین من و پسر فلان رییس قائل میشن، به شدت حساسم و خیلیییییی خووورد میشم.واقعا این یکی رو نمیتونم تحمل کنم و یکی از سه دلیل اصلیه اپلایم نداشتن کرامت انسانی-ایرانی هست که تبعیض هم شاملش میشه
4_چیزی که من شنیدم اینه توی خیلی از ایالتهاش نژادپرستی هست (مخصوصا جنوب آمریکا و قرمزها) .در مورد کیس ما که ایرانی هستیم (و به غلط فکر میکنن گروگانگیریم(جد و آبادشون گروگانگیره)) این مورد زیاد دیده میشه و دیگه ته تهش توی محیط دانشگاه که (الکی مثلا) جای فرهیختگانه نژادپرستیه به صورت پنهان آشکاره.(عجب پارادوکسی زدم).اما در مورد نژادپرستی در ایران -منی که لر هستم- به جز چنتا جک(که تازه باحال هم بودن) و البته گاهی توهین، چیزِ دیگه ای که آزارم بده ندیدم(البته اینکه من مخالف سر سخت قومی گرایی هستم هم بی تاثیر نیست).اما برای مشکل نژادپرستی در آمریکا راه حلم هم ساده است.خب جایی نمیرم که مهاجر کم داشته باشه و به نژادپرستی معروف باشن.
5_خیلی خوشبینانه است.آروم ترین کشورهای اروپا هم به این شدت بچه مثبت نیستن بابا.چه برسه به آمریکایی که وقتی اوباما میخواست محدودیتهایی برای اسلحشون وضع کنه چیزی نمونده بود با شاتگان برن جلو کاخ سفید دخلش رو بیارن(تازه کشور اینقدر آروم و مثبت هم حال نمیده که).
6-در واقع سیستم درست دارن.اینم یکی از سه دلیل اصلیم برای اپلایه.خیلیییییییی این بند مهمه.سیستم که قوی باشه محدودیت ها کم میشه و کشور میشه کشور فرصت ها.
7-موافقم با اضافه کردن این نکته که رقابت با نوابغ و غولهای تکنولوژی جمع شده از سرتاسر دنیا در آمریکا کار سخت و البته شدنی هست.
8-واسه یه آمریکایی شاید(واسه اونم فکر نکنم) ولی واسه یه ایرانی شدیدا مخالفم و مثال نقضشم بس آشکار(با اون موهاش)
9-اینم تقریبا همون بند 3 میشه.
پیشاپیش از دوستانی که لطف میکنن و وقت میذارن و نظر میدن تشکر میکنم.

[navidit]

نظر این دوستمون رو آوردم و سرش نظر خودمو میدم.تا حدودی این نظر رو قبول دارم و با اجازه رفقا(چقد میگیم"دوستان" خسته شدیم!) اون قسمتهایی که قبول ندارم رو بگم.نکته ای که برام خیلی مهمه اینه که دوستانی که آمریکا هستند لطف بزرگی در حق هموطنشون کنن و وقت ارزشمندشون رو اختصاص بدن و نظرم رو مورد ارزیابی قرار بدن(هرگونه انتقاد، حمله و نابودی از طرف رفقای آمریکایی به نظرم آزاده!)
نکته مهم:اولا که به تک تک موارد پایین یه "به نظر من" اضافه کنید و دوما اینکه من آمریکا نبودم و موارد زیر یکسری دیدگاه(شایدم توهم) بر اساس خواندن نظر دیگران و حرف اساتید و دانشجویان هست.
1_کاملا قبول دارم و منم سر خیلی از استادای نامرد پوستم کنده شده.
2_به نظرم این بند واسه کیس من خیلی خوشبینانه است و اصلا اتفاقات و مشکلات در نظر گرفته نشده.مثلا وسط این همه اتفاق خوب ذکر شده در بالا اگر خدایی نکرده(هزاربار) پدرم مریض(سخت) بشه من حتما برمیگردم و به دنبال اون، طبق اصل سرشار از مثال نقض" یا نرو یا اگه رفتی برنگرد" کل اهداف وآرزوهام میره رو هوا.تازه تا اونجا که من خوندم و اساتید از آمریکا برگشته(بخوانید بخت برگشته) گفتن، اوضاع کار اونجا خیلی هم رقابتیه.در مورد کیس من درآمد زیر 100k رو بعد از 4 سال سابقه کار در اونجا رو یه شکست بزرگ میدونم(این همه بدبختی بکشم تا برم توی مملکت غریب و بعدش بدون هیچ کس و کاری زندگی کنم و آخرش هم زندگی متوسط رو به پایین داشته باشم؟عمرا).اما با همه این حرفها من میخوام به امید کسب درآمد بالا برم و این ریسک رو کنم؛ چون از ریسک نکردن در زندگیم تا الان هیچی جز پشیمونی نصیبم نشده.
3_من سبک زندگی اینجام به شکلیه که همین ایرانم با عقایدم راحتم (بعضی ها با کلاس و اُپن مایندن و از شمرون پایین تر بیان نفسشون میگیره اما ما از اون قشر نیستیم (اون قشریم که توی مترو به همه میگین هل نده بعد همه رو له میکنن)).اما اینکه اندازه زحمتم حقوق نمیگیرم و تبعیض بین من و پسر فلان رییس قائل میشن، به شدت حساسم و خیلیییییی خووورد میشم.واقعا این یکی رو نمیتونم تحمل کنم و یکی از سه دلیل اصلیه اپلایم نداشتن کرامت انسانی-ایرانی هست که تبعیض هم شاملش میشه
4_چیزی که من شنیدم اینه توی خیلی از ایالتهاش نژادپرستی هست (مخصوصا جنوب آمریکا و قرمزها) .در مورد کیس ما که ایرانی هستیم (و به غلط فکر میکنن گروگانگیریم(جد و آبادشون گروگانگیره)) این مورد زیاد دیده میشه و دیگه ته تهش توی محیط دانشگاه که (الکی مثلا) جای فرهیختگانه نژادپرستیه به صورت پنهان آشکاره.(عجب پارادوکسی زدم).اما در مورد نژادپرستی در ایران -منی که لر هستم- به جز چنتا جک(که تازه باحال هم بودن) و البته گاهی توهین، چیزِ دیگه ای که آزارم بده ندیدم(البته اینکه من مخالف سر سخت قومی گرایی هستم هم بی تاثیر نیست).اما برای مشکل نژادپرستی در آمریکا راه حلم هم ساده است.خب جایی نمیرم که مهاجر کم داشته باشه و به نژادپرستی معروف باشن.
5_خیلی خوشبینانه است.آروم ترین کشورهای اروپا هم به این شدت بچه مثبت نیستن بابا.چه برسه به آمریکایی که وقتی اوباما میخواست محدودیتهایی برای اسلحشون وضع کنه چیزی نمونده بود با شاتگان برن جلو کاخ سفید دخلش رو بیارن(تازه کشور اینقدر آروم و مثبت هم حال نمیده که).
6-در واقع سیستم درست دارن.اینم یکی از سه دلیل اصلیم برای اپلایه.خیلیییییییی این بند مهمه.سیستم که قوی باشه محدودیت ها کم میشه و کشور میشه کشور فرصت ها.
7-موافقم با اضافه کردن این نکته که رقابت با نوابغ و غولهای تکنولوژی جمع شده از سرتاسر دنیا در آمریکا کار سخت و البته شدنی هست.
8-واسه یه آمریکایی شاید(واسه اونم فکر نکنم) ولی واسه یه ایرانی شدیدا مخالفم و مثال نقضشم بس آشکار(با اون موهاش)
9-اینم تقریبا همون بند 3 میشه.
پیشاپیش از دوستانی که لطف میکنن و وقت میذارن و نظر میدن تشکر میکنم.

نظرات مطرح شده در مورد شرایط زندگی در آمریکا بسیار شخصی است و از شخص به شخص تجربه ها می تواند کاملا متفاوت باشد.

3-

تبعیض بین من و پسر فلان رییس همیشه و در همه جای دنیا به اشکال مختلف وجود دارد و بهتر است بی خیال حساس بودن به این موضوع باشید، در همه جای دنیا آدم آدمه و به هر کجا که روی آسمان همین رنگ است.

4 و 5- همه جای دنیا نژاد پرستی، قوم گرایی و میهن پرستی افراطی وجود دارد البته با شدت و ضعف متفاوت. در این زمینه آمریکا که مردمش هیچ اصالتی به آمریکا ندارند و همگی مهاجرند خیلی بهتر از اروپایی های با اصالت هستند. در آمریکا وقایع بسیار پر سروصدا هستند اما در اروپا کاملا بی سروصدا هر کاری که می خواهند انجام می دهند.

8- در آمریکا عده ای بعد از اعلان نتایج انتخابات وحشت زده می شوند و سروصدا و جار و جنجال راه می اندازند و همه به فکر مهاجرت به کانادا می افتند که سایت مهاجرت کانادا از دسترس خارج می شود اما بعد از چند روز همه این سروصدا ها می خوابند و همه به کار و زندگی عادی بر می گردند انگار نه انگار که اتفاقی رخ داده.

9- در آمریکا تقریبا مهم نیست عقایدت چیه ولی عقایدت نمی تونه به نحوی باشد که باعث ایجاد حساسیت در دیگران شود. در این صورت ممکن است منزوی بشوی یا حتی به مشکل بر بخوری. این حالت در اروپا شدیدتر است. در کل من به این نتیجه رسیدم که هیچ جا آزاد نیستی که کاملا خودت باشی و باید تا حدی همرنگ جماعت باشی.

[miladsamiei]

یکی از دلایل انتخاب امریکا امنیت و تمرکز سرمایه (اعم از مادی و نیروی انسانی ) هست بیشتر نخبه های دنیا وکار افرینها وقتی به یک مرحله از پیشرفت میرسند اروپا و کانادا و استراایا رو ترک میکنند و به نیویورک و لس انجلس و سانفرانسیسکو میرند بهنظر میرسه اروپا و کانادا کشورههای درجه دوم برای سرمایه انسانی و مادی هستند و جای زیادی برای جلو رفتن ندارند

[miladsamiei]

استعدادهای ایرانی زیادی با انتخاب مسیر درست و پشتکار و سماجت زیاذ در امریکا تبدیل
به کارافرینان بزرگ دنیا شدند نمونه هاش هم خیلی زیاده امید کردستانی گوگل.حسین اسلامبلچی ای تی اند تی . انوشه انصاری telcom technologies .امیر مجیدی مهر مایکروسافت.فرزاد ناظمی یاهو ....

امریکا انتخابیه که خیلی خوب برای ایرانیها جواب داده و درش هم هم همیشه واسه نوابغ ایرانی بازه تو انتخابتون شک نکنید نسخه ای که امتحانشو خوب پس داده

[borobe]

چرا آمریکا - خوب لااقل شب تا صبح تا شب همش خطر حمله از این کشور آون کشور نمی شنوی - ساعت کار زیاده بنده 5 صبح پا می شوم تا 8.5 سر کارم میرسم خونه ساعت 10 شبه تازه مهندسم تو شرکت نفتی - تو این 13 سالی که کار کردم 10 مجبور به تغییر شغل شدم - سخته؟ یکی از دلایل اینکه خیلی ها از اونجا می‌نالند اینکه مستقیم بعد از دانشگاه در سن کم رفتن اونم وقتی مجرد بودن شما اینجا می بودی سر کار می فتی ازدواج هم میکردی معنی سختی رو می فهمیدی - دوستی نوشته من یک ساعت مجبور در مترو باشم تو نیویورک داداش من 5 سال از شهرزیبا می رفتم ازگل سر کار رفت 2.5 برگشت کمی بیشتر....

[borobe]

کلا انسان اگر منفی باشه همیشه منفی است و چیزی که هست آدم خیلی زود شرایط قبلش را فراموش میکنه مثال میزنم وقتی ماشین نداری پراید برات آرزو است همش به حال روزات می نالی تو ذهنت میگی اگر پراید داشتم.... وقتی پراید خریدی دیگه نمی گی بابا من یک روز زیر آفتاب با کفش پاره سر ظهر تابستان کنار اتوبان راه می رفتم منتظر تاکسی میگی امنیت نداره خرج داره.... بنز هم بخری جای پارک نیست خطر سرقت خط انداختن..... فکر کنم دوستان شرایط خود را با قبل مقایسه کنن بهتر است تا با میلیاردر های آمریکایی.
یک فکر دیگه ای که من دارم اینکه دوستان تمام کمال دارن روی پذیرش کار میکنن و کمتر کسی روی بعد از پذیرش یا کار تعامل داره

[odesa1988]

سلام، موضوع جای بحث زیادی داره و قطعا هر کس بسته به تجربیاتش نظر مخصوص بخودش رو داره. چیز هم که من اینجا می نویسم هم بنا به همان استدلال صرفا تجربیات خودم هست و فراگیر نیست و برای همه صدق نمیکنه.

حقیقت اینکه من از دوره دبیرستان دوست داشتم برم آمریکا، الان که فکر میکنم به قضیه میبینم دلیلش این بود که من شمار زیادی از اقوامم آمریکا بودند و وقتی میومدن همش گل و بلبل تعریف میکردن و خوب همین قضیه در عالم بچگی آمریکا رو برای من مثل بهشت کرده بود. از طرفی فیلمهای هالیوود هم که همیشه تأثیر خودشون رو داشتن و دارن.
وقتی که برای کنکور چون همه بهم گفته بودن بهترین و راحتترین راه برای ورود به آمریکا تحصیلی هست به همین دلیل سر کنکور بطرز عجیبی خوندم و در دانشگاه خواجه نصیر طوسی توی رشته عمران قبول شدم. توی مدت لیسانس عملکردم ضعیف بود، بدلیل مسایل و مشکلات فراوانی که بهشون برخورد کردم. و از اونجا که میدونستم با شرایط من پذیرش برای فوق لیسانس امکانپذیر نیست و همینطور من از دبیرستان هم برنامم این بود که ارشدم رو در داخل ایران بگیرم و چند سالی کار کنم و بعد برم، تصمیم گرفتم ارشد رو در داخل ایران و بهتر از لیسانس بخونم. خلاصه دوباره ارشد رو خیلی خوندم و در دانشگاه علم وصنعت ایران در بهترین گرایش عمران یعنی سازه قبول شدم و در نهایت هم با نتیجه خیلی خوبی فارق التحصیل شم. در همون سال اول ارشد شروع بکار کردم و خدار رو شکر کارم خیلی خوب بود و هست. و حتا در یک مقاطعی تصمیم به اینجا موندن و کار کردن گرفتم. کلا من همیشه توی زندگی از فرار کردن بدم میومد و اعتقاد دارم کسانی که از سختی اینجا فرار میکنن لزوما اونور راحتی پیدا نمیکنن و کسانی که اینجا توی این سختیها موفق هستند اونور هم موفق خواهند بود. حالا چه امری من رو تحریک به رفتن کرد این بود که من همیشه توی برنامم بود که دکترا بخونم. و وقتی هم که توی کار وارد شدم بصورت ملموس فرق مدرک دکترا رو دیدم، منظورم از بعد علمی نیست صرفا بلکه بعد پرستیژ هم بسیار راه گشا هست. پس تصمیم به خوندن دکترا توی ایران گرفتم چون وضعیت کارم خوب بود، که رتبه خوبی هم در آزمون دکترا گرفتم و برای مصاحبه شریف دعوت شدم. توی همین حیث با یکی از دوستانم که شریف تحصیل می کرد صحبت می کردم و ایشون به من گفت که به هیچ وجه نیا که نه تنها عمرت تلف میشه بلکه زندگست هم تباه میشه و اصلا ارزشش رو نداره. بعد از یک مقدار تحقیق دیدم همه دانشجوهای دانشگاههای سراسری تهران تقریبا همین حرف رو میزنن. از اینرو بیخیال اینجا شدم برای ادامه تحصیل اپلای کردم و الان که 29 سالم هست نتایج پذیرشم از دانشگاههای آمریکا اومد و خوشبختانه از دانشگاههای زیر 100 دنیا پذیرش گرفتم که یکی از اونها که بهم فول فاند داد رو انتخاب کردم. در کل هدف من صرفا هیچوقت دکترا خوندن بصورت محض نبوده و همیشه هدفم بعد از اون کار کردن توی موضوعی که بهش خیلی علاقمند هستم معیار بوده. راحتترین راه من برای رسیدن به اون هدف اصلی که کار توی زمینه مورد علاقه من هست همین مسیر دکترا بوده. از طرفی من توی ایران جایگاه کاری خودم رو تثبیت کردم و موفقیتهای خوبی کسب کردم و حتا اگر اونور به هردلیلی موفقیت کسب نکنم بر میگردم اینور و توی شرکتی که خودم با شرکام تأسیس کردم ادامه کار میدم. بنابراین در حلت کلی اگر کسی با برنامه و نه فقط صرفا برای فرار از شرایطش توی ایران بره آمریکا همونطور که توی ایران موفق بوده اونور هم موفق خواهد شد و حتا با شتاب بیشتر ولی در غیر اینصورت موارد شکست خورده در این زمینه کم نبوده و نیست.

[MaverickM]

همه می دونن که بهترین موقعیت های کاری تو آمریکاست. از طرفی ویزای H1B گرفتنش سخته و citizenship کانادا راحت تره. خوب آیا با مدرکی از یه دانشگاه خوب کانادا + citizenship کانادا، میشه رفت آمربکا واسه کار یا بهتره یه مدرک خوب از دانشگاه آمریکا داشته باشی و بعد سره export liscense و ویزای H1B و Green card دردسر بکشی؟!

دوستان این سوال قدیمی رو یکی پاسخ میده؟ سوال منم هست

[pooya1995]

با سلام دوستان من الان ترم آخر لیسانسم و میخوام فوق رو تو ایران بخونم بعد برای دکتری اقدام کنم اولویت اول من آمریکا هست ولی بعد از اومدن ترامپ و بعد از چند سرچ تو اینترنت و مطالب این سایت که در مورد کانادا و خوبی های مردم این کشور و راحت تر اقامت گرفتن هست حالا دودل شدم حالا از شما دوستان یک سوال دارم من که میخوام احتمالا 3 یا 4 سال دیگه اقدام کنم بنظرتون سیتیزنی کانادا رو الویت قرار بدم یا موقعیت های شغلی خوب در آمریکا رو با تشکر از همه دوستان

[S03]

با سلام دوستان من الان ترم آخر لیسانسم و میخوام فوق رو تو ایران بخونم بعد برای دکتری اقدام کنم اولویت اول من آمریکا هست ولی بعد از اومدن ترامپ و بعد از چند سرچ تو اینترنت و مطالب این سایت که در مورد کانادا و خوبی های مردم این کشور و راحت تر اقامت گرفتن هست حالا دودل شدم حالا از شما دوستان یک سوال دارم من که میخوام احتمالا 3 یا 4 سال دیگه اقدام کنم بنظرتون سیتیزنی کانادا رو الویت قرار بدم یا موقعیت های شغلی خوب در آمریکا رو با تشکر از همه دوستان

شما صبر کنید همون یک سال قبل از مهاجرتتون تصمیم بگیرید چون شرایط میتونه تغییر کنه. فعلا تمرکز کنید روی اینکه رزومه تون رو قوی کنید.