هدف هیپاکس سخت نشون دادن شرایط اینجا نیست.
من یه دوست بسیار عزیزی دارم اینجا که مال اروپای شرقی هست و بیست سال قبل توی کشورش معلم بوده و بعدشم روانشناس میشه.
ایشون وقتی اینجا اومد رسید وضعیتش شد منفی شصت. شروع کرد به انجام کار جنرال اونم برای چندین سال (ده سال) الان آدم درست و حسابی ای شده و من خودم یکی از بزرگترین افتخارات توی کانادام افتخار دوستی با ایشون هست. ولی وقتی زندگیش رو برام تعریف کرد قشنگ متوجه شدم چرا میگه منفی شصت. تو وقتی مهاجرت میکنی، توی ایران رئیس شرکت داروپخشم که باشی اینجا در حد یه دختر 18 هستی که پریروز مراسم پرام های سکولش بود و الان میخواد بره دانشگاه یا کالج. بی تجربه محسوب میشی و تحصیلاتتم ناشناخته هست که از کجای ایران گرفتی چون نمیشناسنت. تازه اون دختر بلانده ممکنه به خاطر کالچرش از 14 تا 17 سالگی کار کرده باشه و سابقه کار باشه، رئیس شرکت داروپخش اونم نداره توی کانادا
تو اگه 4 تا فوق و دکترا داشته باشی باز اینجا که میای در بهترین حالت صفر میشی.
اگه وضع مالیت خوب باشه خب مجبور نیستی خیلی سختی بکشی ولی بلاخره برای وارد شدن به محیط کاری و جامعه بایددددد از صفر شروع کنی.
اینجا با همون فوق لیسانس بیای، چون سابقه کار نداری، از ساعتی ده یازده دلار دستمزدت شروع میشه.
ده دلار هیچی نیست.
من اوضاع ایران رو قبول دارم که سخته. میفهمم شما چی میگین. خودم اون روزها رو تجربه کردم و کامل میفهمم شما رو.
ولی هیچوقت اینجوری آدم نباید نگاه کنه که اگه توی ایران شکوفا نمیشی باید بیای اینجا چون حتما شکوفا میشی.
اینجا به قول هیپاکس شایسته سالاریش بیشتره ولی پرفکت نیست. اینجام تبعیض داره، حق کشی داره، زورگفتن داره، شدتش از ایران کمتره. اتفاقا توی جامعه سالم تر وقتی حق کسی رو بخورن خیلی بیشتر زورش میاد تا ایران که هرکی هرکیه. سرم اومده که میگم.
اینجا به استعدادت دوزار بها نمیدن اگه کالچر و زبان جامعه رو بلد نباشی. اگه چیزی برای ارائه نداشته باشی.
بعدم شما در نظر بگیر که وقتی مهاجرت میکنی، خودت میسوزی. و نسل بعدی که با جامعه هماهنگ هست از مزایای مهاجرت استفاده میکنی. اینکه خارج بهشت هست (البته که نیست) برای وقتی هست که شما مینیمم 6 هفت سال اینجا هستی و زندگیت شکل گرفته. توی نسل اول هنوز سرمایه ایران مهم هست.
اینجا شرایط مالی برای کسی که داره کارشو شروع میکنه توی یه جایی مثل ونکوور و تورنتو واقعا دشواره (من دارم میرم سمت منیتوبا و شهرهای کوچیک و جاهایی که هزینه شروع زندگی کمتر هست). دقیقا به سختی ایران هست. ولی وقتی شما پی ار میگیرین یا سیتیزن میشین شرایط بهتر میشه. یعنی مادامی که شما دانشجو هستین و یا دنبال کارین هیچی عوض نمیشه. همون شرایط ایرانه.
هدف هیپاکس اینه که بهش بگه آسمون همه جا یه رنگه و استرالیا هم مشکلات خودشو داره
آره بین درس خوندن توی کانادا و سوریه فعلی خیلی تفاوته.
ولی تفاوت کانادا و استرالیا و امریکا برای کسی که مهاجره و ویزای تحصیلی داره واقعا زیاد نیست
برای هیپاکس hipax: اینکه نوشتی کسی که میاد اینجا باید تهرانی شهرستانی رو کنار بذاره و... من باهات موافقم. ولی هنوز یه عده رو میشناسم تو کانادا که چندین ساله اینجان و هنوزم به شهرستانیا به چشم inferior نگاه میکنن و وقتی میخوان کسی رو تحقیر کنن بهش میگن تو ترکی؟ یا از بقیه شهرها اسم میبرن. ولی سر جاشون هم نشستن (پول ددی) و فعلا توی کانادا هستن. منظورم اینه که تربیت و عادت ترک نمیشه. مخفی میشه. مثل این افراد که این مدل نوین نژادپرستی رو خودشون مخفی میکنن و قادر به زندگی توی کانادا هستن، ولی از بین نمیره. کلا تربیت و ده پانزده سال اول زندگی چیزی هست که تا آخر عمر با آدم میمونه.
علاقه مندی ها (Bookmarks)