چرا آمریکا؟هدف؟اخرش که چی؟

[aksham]

سلام
khomar عزیز من با اکثر گفته هاتون موافقم و میتونم بگم قسمت عمده ی مطالبیه که اگه به تحریر در بیارم همین خواهد بود. حالا نمیدونم این کنتاکت کجاست!!!شاید اصلا کنتاکتی وجود نداره و داریم حرف همدیگه رو البته با ادبیاتی متفاوت بیان میکنیم.من از گفته های شما اینطور برداشت کردم که ما ایرانی ها در غرب جایگاهمون مثل افغانی ها در ایران خواهد بود.کاملا درسته.و بالا بودن فرهنگ و نگرش جامعه هم نمیتونه به طور کامل مسئله رو پوشش بده.ولی من فکر میکنم در جوامع توسعه یافته موضوع مهاجرت چیز غیر عادی نباشه. میتونیم به جوامعی مثل کشور های حوزه ی اسکاندیناوی نگاهی بندازیم و ببینیم که چطور دارن زمینه ی مهاجرت رو برای افراد متخصص از اقسام نقاط دنیا فراهم میکنن.من هنوز کشوری برای تحصیل انتخاب نکردم و در مرحله ی تحقیقات هستم. و هیچ شیفته ی ایالات متحده نیستم. با توجه به مقصد شما مثال میزدم.ما متاسفانه اینجا نمیتونیم وارد مباحث سیاسی بشیم.به این دلیل نمیشه دلایل این که برگشتن به ایران کار درستی نیست بحث کرد.فکر میکنم با یه مدرک دکترا در رشته های مهندسی بیشترین کاری میشه تو ایران اختیار کرد فعالیت های حوزه ی دانشگاهی باشه.مگر.... مگر این که با جو موجود همجهت باشی.
واقعیتش من مخالف احساسات و عواطف انسانی نیستم.البته در خودم یه ضعفی احساس میکنم.دوستان واطرافیانم هم اینو بهم گوشزد کردن و نظرشون اینه که رشته ی تحصیلیم (مکانیک) اینطور منو بار آورده.ولی به موقع ضربه ی اقدامات احساسی رو خوردم و دوست دارم تجربیاتم رو به خاک نسپارم.در انسان هیچ اقدامی بدون احساس صورت نمیگیره.همین قصد رفتن احساس انسانه که با قوه ی تعقل داره خودشو نشون میده.یعنی تلفیق این دو هست که اقدام به تصمیم گیری میکنیم.فقط همینو بگم که با فرض دخیل بودن عقل هر فکری که میکنین بدونید که درسته.چون برای هر انسان غیر از خودش هیچ کسی نمیتونه نسخه بپیچه و راه و روش تعیین کنه.

با آرزوی موفقیت همه ی بچه های این سرزمین

[pimi810]

گذشته از اینها تئوری محضی که حالا حالاها نیاد تو صنعت (با توجه به فاصله غرب و ایران در صنعت) به چه درد میخوره!؟ میره تو کار میبینه که نهایت سوادی که تو صنعت استفاده میشه (تازه اگه واقعاً استفاده بشه) لیسانسه. آخه کی گفته که شما هرچی تو خارج بخونی میتونی تو ایران استفاده کنی؟! عزیز دل، شما اکثر چیزهایی که تو اونور روش تحقیق میشه رو اگه بخوای اینجا انجام بدی باید کلی پیش زمینه براش باشه تازه خیلی از ایده ها بدون حمایت های مالی دولت (تازه در یک محیط اقتصادی قابل رقابت و سالم وبدون باند بازی) امکانپذیر نیست.یه دست صدا نداره وشمای نوعی با برگشتنت به ایران (در اکثر موارد) فقط عمر خودت رو داری حروم میکنی.

منم موافقم. تفاوت ما با دنیای غرب تو basic knowledge نیست، سر technology هستش، شکاف تکنولوژیک ما با دنیای غرب بسیار بسیار عمیق تر از شکاف ما تو basic knowledge هستش. همه هم میدون که تکنولوژی رو تو هیچ دانشگاهی درس نمی دن و جاش تو صنعته و به این اسونی ها هم در اختیار کسی نمی ذارن چون پول سازه.

همین آمریکایی که داره کلی دانشجوی خارجی می گیره برای همین basic knowledge هستش اونم چون پول داره می تونه سرمایه گذاری کنه. شما به ازای هر 100 دانشجوی خارجی که وارد دانشگاههای آمریکا میشن برای تحصیلات تکمیلی اگه تونستین 1 نفر رو پیدا کنین که به جای دانشگاه وارد صنعت آمریکا بشه! به جرات می تونم بگم این نسبت خیلی کمتر از ایناست....

حالا این position هایی که باز شده و ملت دارن میرن اونور ممکنه یه فرصت مناسب برای رفتن باشه اما لزوما تعهدی برای این مملکت و این مردم ایجاد نمی کنه که چون شما زمینه ی کاریتون تو فلان دانشگاه آمریکا فلان بوده برگردید ایرانم باید امکانات اون رشته رو در اختیارت قرار بدن! خیلی از رشته ها که پذیرش خوبی هم دارن به درد اینجا نمی خورن!

توهمین برق ما n تا گرایش داریم که نهایتا تو ایران بیاد یه سری کاربردای نظامی خاص داره که اونم همیشه یه عده آدم خاص هستن که رفع نیاز کنن. آخه وقتی مملکتت پول و قدرت مانور نداره که یه ست کلید پریز made in iran رو وارد بازار جهانی کنه شما میری اونور طراح آی سی میشی بعد میگی نمی تونم برگردم ایران چون امکانات نمی دن! خوب کارت از اول اشتباه بوده!!! انگلیسو فرانسه شم که هم پول دارن هم بستراشو آمادست و هم روابط دیپلماتیک خوب جرات ندارن وارد خیلی از مارکتها بشن، ما که جای خود داریم....

همه ی این بدبختیها برای اینه که ایران استراتژی علمی نداره، استاد دانشگاه هشم براش روشن نیست که امسال باید رو چی کار کنه که به درد مردم بخوره، اگه مثل آمریکا یه شورای سیاست گذاری کلان top to bottom برای جهت دهی تحقیق وپژوهش وجود داشت هم استاد و هم دانشجو تکلیفشونو می دونستن، حداقل ملت برای گرایشهایی apply می کردن که فردا زمینه ی کاریشون تو ایران فراهم بود...

به نظر من اکثر اونایی که میرن و دوست دارن برگردن اما این کارو نمی کنن به این دلیله که تازه فهمیدن چیزی که خوندن مستقیما" نیاز مردم ایران نیست! اگرم باشه محل رفع نیاز ، ایران نیست!

[mohghaderi]

ببخشيد بالاخره توي اين انجمن يه موضوع پيدا شد كه اصولي باشه

راستش من خيلي به اين موضوع فكر كردم. اول بگم كه خودم يه آدم احساساتي, كسي كه قلبش براي ايران ميتپه, كسي كه براي ايران تا پاي شكستن سرش و كتك خوردنش هم ايستاده ... هستم. نتيجه كلي ام اين بود كه تجربه اي كه به دست مياريد ولو اينكه نتونيد درستون رو هم تموم كنيد و مجبور بشيد برگرديد خيلي ارزشمنده.
چيزهايي كه مهم هستند:
تجربه: چهار سال پيش وقتي براي اولين بار از كشور خارج شدم و رفتم آلمان خيلي خيلي ديدگاهم عوض شد. خيلي تجربياتي بدست آوردم كه بدون رفتن و ديدن از نزديك امكان نداشت بدست بيارم. بنابراين زندگي توي يه كشور خارجي حتي براي يه مدت كوتاه رو خيلي ارزشمند ميدونم.

تحصيل: كيفيت آموزشي دانشگاه هاي امريكا بالاتر از بقيه جاهاست. اينو من از خيلي ها شنيدم. (البته دانشگاه هاي خوبش) خيلي دلم ميخواد ببينم كه اونها چطوري درس ميخونن. و چطوريه كه اينقدر دانشگاه هاشون بهتر از ما شده. اينكه رشته چي ميخونيم به نظرم اصلا مهم نيست. تجربه تحصيله كه اهميت داره. مهم اينه كه ياد بگيريم نه اينكه چي ياد بگيريم كه بعدا به درد كشور بخوره.
نميدونم چقدر اين موضوع درسته اما شنيدم كه زمان شاه عده بسياري از دانشجوهايي كه خارج تحصيل كرده بودند و برگشتند كمك شاياني به آباداني كشور كردند. هرچند كه شايد آنزمان هدفمندتر تحصيل انجام ميشده اما به هر حال به نظرم غير از تحصيلشون نحوه كارشون و تجربه اشون كمك ميكرده.

يكي از دوستان هم بود كه چند وقت پيش از امريكا برگشت. البته يك ترم بيشتر نبود. وقتي باهاش صحبت ميكردم ميگفت اصلا چيزي كه فكر ميكردم نبود. من اينجا وضع بهتري ميتونم داشته باشم و زندگي راحتتر. حالا اينم هست.

راستش از امريكا هم متنفر بودم. بيشتر دلم ميخواست براي ادامه تحصيل برم استراليا يا اروپا. اما يه جورايي شرايط امريكا بهتر از جاهاي ديگه هست. آب و هواي اروپا كه فاجعه است. براي يكي مثل من اصلا قابل تحمل نيست. به نظرم استراليا هم وضعيت پوليش سخت تر از امريكاست. حالا آدم اگر يه جاي بدي توي همون امريكا هم بره نميتونه تحمل كنه. تازه 4-5 سال هم بخواد بمونه و دكترا بخونه واقعا ارزش داره؟ به نظرم نداره. اما اگر يه جاي خوبي ميريد (مثلا كاليفرنيا) كه هم موقعيت خوب زندگي باشه و هم آب و هواي خوب فوقش ميشه فكر كنيد يه چند سالي آمديد يه جاي خوش آب و هوا تر از تهران! هر از چند وقتي هم ميشه يه گريزي زد به جاهاي تفريحي و ديدني و بهتر. چرا كه نه؟ چرا آدم نره يه زندگي جديد رو تجربه كنه؟

در مورد زن و بچه بگم كه خيلي سخته صحبت كردن و تصميم گرفتن. يكي از اساتيد دانشگاه شيراز هست كه امريكا درس خونده. ميگفت بچه ام كه بزرگتر شد و به حرف آمد يه روز گفت بابا چرا تو و مامان ديوورس (divorce) نشديد؟ اينجا بود كه گفتم اين زنگ خطره و درسم رو تموم كردم و سريع برگشتم. حالا اون شرايط رو اينطوري ديد. ممكنه ما هم بريم و يه همچين وضعيتي پيش بياد. خودم كه برنامه ريزي اي در اين زمينه ندارم اما خودم رو هم محدود نكردم. اگر مورد مناسبي هم پيدا كردم اونجا شايد ازدواج هم بكنم. شايد بمونم شايدم نمونم. از يك طرف آدم هرچي ديرتر ازدواج كنه اختلاف سني اش با بچه اش بيشتر ميشه و انتخابش همسرش سخت تر. هرچي هم بخواد زود ازدواج كنه ساختن آينده اش سخت تر ميشه. حالا بايد يه جايي اين optimize بشه. فكر ميكنم سال دوم دكترا بد نباشه براي ازدواج. چون اگر بچه دار هم بشيد و بخواهيد برگرديد بچه تون كوچيكتر از اوني هست كه بخواد فرهنگ اونا رو بگيره. در هر صورت شناسنامه بچه تون هم خارجي ميشه. تازه ميتونه 2 تا زبون رو با هم ياد بگيره. همچين مزاياي كمي نداره. اما آيا اينكه واقعا موردش اونم توي يه كشور غريب گير بياد يا نه رو نميدونم.

به نظرم شما كه منتظر كليرنس هستيد ديگه به اين موضوع ها فكر نكنيد و حتما اگر جور شد بريد. يه مدت هم بمونيد. نهايت نخواستيد بر ميگرديد! يه تجربه اي شده براتون.

خلاصه اينكه از نظر من زندگي خارج از كشور خيلي سخته. براي همين يه جورايي آدم آبديده ميشه. به هر حال از نظر من به تجربه اش مي ارزه.

[Comboy]

آقای خمار:

من با approach آینده نگاری شما موافقم.
برخلاف نظر بعضی دوستان، نگرانی شما را تحسین می کنم و مخالف قضیه هر چه بادا باد هستم.
اما به یاد داشته باشید، هموان طور که نگران آینده و رسیدن به هدف های دلخواهتان هستید، باید روحیه خطر کردن را در خودتون پرورش بدید. وگرنه آینده نگری بیش از حد و در کنارش نگرانی بیش از حد نتیجه اش میشه ایزوله شدن.


هر وقت رفتین آمریکا، چه خوشتون بیاد چه خوشتون نیاد یه چیز را می فهمید: قرمه سبزی با لوبیای کنسرو شده مزه قرمه سبزی مامان بزرگ را نمی ده.
هر وقت هم برای بار دوم از کشور خارج شدید بردن گرد لیمو عمانی فراموش نشود.

[dental.persian]

سلام دوستان
من تمام مطالب رو خواندم من سال گذشته امریکا بودم و یک ماه اونجا روگشتم نیویورک نیوجرسی لاس وگاس و لس انجلس رو دیدم
واقعا امریکا خیلی معمولی بود و اصلا چیز خاصی نبود حتی یادمه که دوست داشتم زود تر برگردم من تو اون مدت فهمیدم اگه کسی برای زندگی دنبال حداقل هاست مثل کار خونه اتومبیل امریکا جای خوبیه
اما اگه دنبال رشد بیشتری مثلا داشتن شرکت و... خیلی سخته تو امریکا با وجود این همه یهودی پولدار که بازار اونجا رو قبضه کردن به جایی برسی مخصوصا که هزینه زندگی و مالیات اونجا بالاست و همه ما باید کلی دست پا بزنیم تا تازه جا بیفتیم
اما خود بنده فقط ترس از عدم موفقیت تو ایرانه که عاملی برا مهاجرتم شاید بشه ولی اگر بتونم موفقیت نسبی داشته باشم اینجا عمرا امریکا نمیییییرم
کلا امریکا رو کشوری دیدم که تو دسته یهودیای پولداره و بقیه مستقیم یا غیر مستقیم زیردست اونا میشن اینا که من گفتم از دید اقتصادی و زندگی بود یحث علمیش باشهبه عهده دوستانی که اونور دانشجو هستند
من تو ایران دندانپزشکی مبخونم و براب شرکت تو امتحان اونور بودم

[Royal2009]

سلام دوستان
من تمام مطالب رو خواندم من سال گذشته امریکا بودم و یک ماه اونجا روگشتم نیویورک نیوجرسی لاس وگاس و لس انجلس رو دیدم
واقعا امریکا خیلی معمولی بود و اصلا چیز خاصی نبود حتی یادمه که دوست داشتم زود تر برگردم من تو اون مدت فهمیدم اگه کسی برای زندگی دنبال حداقل هاست مثل کار خونه اتومبیل امریکا جای خوبیه
اما اگه دنبال رشد بیشتری مثلا داشتن شرکت و... خیلی سخته تو امریکا با وجود این همه یهودی پولدار که بازار اونجا رو قبضه کردن به جایی برسی مخصوصا که هزینه زندگی و مالیات اونجا بالاست و همه ما باید کلی دست پا بزنیم تا تازه جا بیفتیم
اما خود بنده فقط ترس از عدم موفقیت تو ایرانه که عاملی برا مهاجرتم شاید بشه ولی اگر بتونم موفقیت نسبی داشته باشم اینجا عمرا امریکا نمیییییرم
کلا امریکا رو کشوری دیدم که تو دسته یهودیای پولداره و بقیه مستقیم یا غیر مستقیم زیردست اونا میشن اینا که من گفتم از دید اقتصادی و زندگی بود یحث علمیش باشهبه عهده دوستانی که اونور دانشجو هستند
من تو ایران دندانپزشکی مبخونم و براب شرکت تو امتحان اونور بودم

شما همه اینها را در عرض همین مدت کوتاه فهمیدید؟ملت یک عمر دارن در یک شهر زندگی می کنند هنوز نفهمیدند بطور کامل چی به چیه بعد شما در عرض یک ماه شهرهای بزرگ نیویورک نیوجرسی لاس وگاس و لس انجلس را گشتید و به این صراحت اظهار نظر می کنید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
و چقدر جالب شما دانشجوی دندانپزشکی هستید اظهار نظر اقتصادی می کنید والا پروفسور اقتصاد و جامعه شناسیی هم باشه به این صراحت در این مدت کوتاه آنطور اظهار نظر نمی کند.
تمام مطالب شما به شدت هرچه تمام رد می شود!!!!!!!!!!!!

[fran]

شما همه اینها را در عرض همین مدت کوتاه فهمیدید؟ملت یک عمر دارن در یک شهر زندگی می کنند هنوز نفهمیدند بطور کامل چی به چیه بعد شما در عرض یک ماه شهرهای بزرگ نیویورک نیوجرسی لاس وگاس و لس انجلس را گشتید و به این صراحت اظهار نظر می کنید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
و چقدر جالب شما دانشجوی دندانپزشکی هستید اظهار نظر اقتصادی می کنید والا پروفسور اقتصاد و جامعه شناسیی هم باشه به این صراحت در این مدت کوتاه آنطور اظهار نظر نمی کند.
تمام مطالب شما به شدت هرچه تمام رد می شود!!!!!!!!!!!!

فکر می کنم این نحوه برخورد با اظهار نظر افراد فضای نقد را از این تاپیک خواهد گرفت.حالا هر چه قدر هم مدهوش و حیران آمریکا باشیم (که ریشه عمیق فرهنگی دارد)نباید جرات بیان نظر های مخالف خودمان را این گونه بگیریم.به نظر من منصفانه ترین نقد این تاپیک را آقای countdownبیان کردند البته اگر کسی ناراحت نمی شود!

[kioomars]

(با سلام)
بنده نمی خوام بگم ایران یا امریکا کدوم بهترینه
همونطور که بچه ها در پست های قبلی اشاره کردن کدوم ور بهتره بستگی داره به خود ادم و نوع تربیتی که داشته
مثلا ما ترکا از بچگی به نوعی خجالتی بار اومدیم
به قول اون وریا painfully shy
واسه همین معمولا تو محیط جدید مشکل داریم، به عنوان مثال زندگی در خوابگاه وقتی تهران قبول میشیم (حداقل تجربه اینو دارم)
ولی بعد مثلا 6 ماه که عادت کردیم دیگه زندگی تو اون محیط جدید واقعا شیرین میشه

به نظر من آمریکا یا هر کشور دیگه هم اونطوریه
بیشتر ادما میگن تغییر و شرایط جدیدو دوست دارن ولی وقتی در اون شرایط قرار می گیرن کارای خنده داری انجام میدن (حداقل از چشم بقیه اونطوری به نظر می رسه)

اگه با مساله منطقی برخورد بشه و قبول کنیم که می تونیم با شرایط جدید وفق پیدا کنیم، ما ایرانیا واقعا می تونیم کارای اعجاب آوری انجام بدیم که انگشت به دهن اون وریا بزاریم

هر جایی بدی خوبی داره ولی قبول کنیم که اگه می خوایم یه ادم علمی باشیم، باید سختی هاشو از جمله زندگی در غربت رو قبول کنیم
همون طور که پیامبر فرمودن اگه علم تو سینه منافقه باید اونو بیرون کشید (در حالی که من حتی فکر نمی کنم اون وریا به اندازه ی خودمون به ما ظلم کنن و نسبت به ما منافق باشن)

[فراز]

هدف از ایجاد فروم به اشتراک گذاشتن اطلاعات مفید است نه گپ و گفت های دوستانه و بحث هایی فرسایشی برای قانع کردن همدیگر
این تاپیک بیشتر از اینکه محلی برای اشتراک اطلاعات باشد به محلی برای نقد دیدگاه های اعضا و گاها درد و دل تبدیل شده
بنا به تصمیم گرفته شده در انجمن مدیران از این به بعد تاپیک هایی که پست هایش فاقد اطلاعات مفید و موثق (نه حدس گمان یا شنیده ها یا درددل ها و ...) باشد قفل خواهد شد.اگر دوست دارید این تاپیک ادامه پیدا کند در فرستادن پست های خود وسواس بیشتری به خرج بدید چون در صورت تکرار گزارش پست خلاف از این تاپیک بدون ذره ای درنگ قفل خواهد شد
موفق و پیروز باشید

[vahid1982]

سلام
این خیلی موضوع خوبی هست. گفتم بیام بعد از مدتها اینجا یه چیزی بنویسم بلکه دیگران مثل من اغفال نشن.
بعد از 2 سال زندگی تو آمریکا یه خیلی نتیجه ها رسیدم که بد نیست انتقال بدم.
قبل از اومدن به آمریکا تو همه تاپیکها مثل تاپیک آمریکا یا کانادا شدیدا از آمریکا و امکاناتش در مقابل کشورهای دیگه دفاع میکردم (میتونید پستهام رو پیدا کنید). ولی حقیقت چیز دیگه هست. حقیقت اینه که آمریکا بهترین کشور دنیا هست ولی ...
ولی باید بدونید که ملیتتون ایرانی هست. باید ببینید دنبال چی هستین. آمریکا واسه کسی که یه کار و درآمد خوب تو یه کشور خوب داره خوب هست. نمیگم عالی هست. کار تو یه شرکت متوسط هم اینجا خوب نیست. انتظارات خیلی بالا هست. خیلی ازتون کار میکشن. اصلا نمیفهمید زندگی چی هست. چشم به هم بزنید 10 سال گذشته و هنوز که هنوزه زندگیتون رو هوا هست. دوران دانشجوییش سخته. کار زیاد و درآمد کم. کار پیدا کردن مشکل اصلی هست. باید تو یه مدت نسبتا کم کار پیدا کنید. وضع کار الا اینجا خیلی بد هست. به این موارد ایرانی بودن رو هم اضافه کنید. حداقل تو رشته من اکثر شرکتهای خوب به هیچ وجه ایرانی نمیگیرن. حتی موقع مصاحبه به دیده تحقیر بهت نگاه میکنن. اگه کار پیدا نکنی که بعد از چند سال سختی کشیدن باید بزنی بیرون ولی این یادتون باشه شرکتهای کانادایی ترجیحشون همون کاناداییها هست. اروپاییها هم ترجیحشون همون اروپاییها هست. خدا اون روز رو نیاره که مجبور بشید برگردید ایران. به زندگی اینور که عادت کنید برگشتن به ایران خیلی سخت میشه. ولی باز بودن تو کانادا این دردسرها رونداره. اونجا خارجی زیاده. با وجود عوض شدن قوانین مهاجرت اقامت خیلی آسونتره. برگشت به ایران راحته. بیمه خوب هست. رفاه بالا هست. بیمه تو آمریکا افتضاحه. اگه پول داشته باشی میتونی خوش بگذرونی. نداشته باشی این همه امکانات آمریکا به هیچ دردت نمیخوره. الان شرکتهای بزرگ و خوب به ندرت ایرانی میگیرن. کوچیکها هم اگه بگیرنت هم حقوقشون پایین هست هم اکثرا واسه گرین کارد ساپورتت نمیکنن. اگرم خوش شانس باشی و همه چی جور بشه 3 سال طول میکشه گرین کارد بگیری. به این مدت حدود 5 سال درس رو هم اضافه کن. یه کم شل بگیری اخراج میشی پس فکر برگشت به ایران نباید به سرتم بیاد. یکم شل بگیری جاتو میگیرن. هنر کنی کارت رو نگه باید بداری. به مواد غذایی اینجا که نگاه میکنم یاد سرطان میفتم. یه پرتغال اندازه یه هنوانه هست ولی نه رنگ داره نه مزه. همه چی هورمونی هست و نا سالم. تو این 2 سال اینقدر آدم سالم دیدم که یه دفعه سرطان گرفتن که حد نداره. این همه از بدیاش گفتم ولی خوبیش امکانات و دانشگاههای خوبش هست. اون امکانات هم البته خیلی جاها میتونه باشه. خلاصه اینکه واسه اومدن به آمریکا باید قید خیلی چیزا رو بزنید. من خودم دنبال اینم که یه جای دیگه برم که آیندم حداقل رو هوا نباشه. شما هم خوب فکر بکنید. وقتی یادم میاد 140 روز گرفتار کلیرنس بودم در صورتی که راحت میتونستم برم کانادا حسرت میخورم هر چند که الان دنبال تغییر شرایط هستم. خلاصه تا ایران هستید فکر میکنید اینجا بهشت هست. حتی اوایل بعد از بودن هم همین حسو دارید ولی یواش یواش به مرور زمان واقع بین که بشید میبینید هیچی به دست نیوردید جز تحصیل تو یه دانشگاه خوب. تجربه خارج بودن خیلی خوب و مفید هست ولی میشه همه جا بدست اوردش. امیدوارم احساسی تصمیم نگیرید.
موفق باشید.