چرا آمریکا؟هدف؟اخرش که چی؟

[ahmadlove]

من شخصا بهترین کنفرانسهایی که شرکت کردم بلااستثنا لکچرر امریکایی بوده! لکچر اروپایی ها دقیقا مثل یه گردهمایی برای خوش گذرونی میمونه! حتی اساتید خود من که کلی ادعاشون میشه از این دانشگاه و فلان رنک و ... مدرک دارن هیچ حرفی برای گفتن در برابر اساتید امریکایی ندارن! باز هم حرفم رو تکرار میکنم : چه نیازی هست وقتی شما هیچ نگرانی از بابت اینده ی مالی نداری به خودت زحمت بدی سختتر کار کنی؟
امریکا از نظر تحصیلی بزرگ هست واقعا! این چیزی که به اسم جبهه گیری گفتین چند دهه میشه که تو اروپا بوجود اومده و حقیقت هم داره!نه تنها بین دانشگاهی ها بلکه بین مردم عادی! اکثر مردم عادی چنان در مورد مردم امریکا حرف میزنن که انگار خودشون اخرت عقل و کیفیت زندگی هستن و امریکایی ها احمق! این به نظرم یه کم تحت تاثیر رسانه های اروپایی و امریکایی (امریکا هم انچنان دلش نمیخواد اینا بریزن اونجا پس سعی میکنه یه تصویر نه چندان واقعی از خودش نشون بده) و تاریخ این چند ساله داره! در مورد اساتید هم بگم یه بار از استادم پرسیدم که فلان مقاله این حرفو زده ینی چی؟ برگشت گفت: میدونی که امریکایی ها چجورین معلوم نیست چی میگن!!!!! من فقط چهارشاخ موندم! میخواستم بگم تو خودت میدونی سرکلاس چی میگی که حالا از اونا اشکال میگیری؟!!! و جالب اینکه اون مقاله و نویسندش جزو بهترین های دنیا هستن!
در مورد استرالیا هم بگم که ( با این وجود که خیلی علاقه دارم به مردمش و سیستمش و واقعا دوست دارم اونجا زندگی کنم) به نظرم نمیاد اونها هم حرفی در برابر امریکا داشته باشن در زمینه تحصیلی! چون یه بار با یه استاد تمام استرالیایی که کنفرانس داشت در مورد یه مسئله ای حرف میزدم و یه نویسنده ای رو نام بردم که حتی اسمشو نشنیده بود در حالیکه این نویسنده الان حرف اول رو تو زمینه ی کاری اون استاد میزنه!
اگر دست من باشه: برای تحصیل دانشگاهای امریکا تا تاپ 200 رو انتخاب میکنم اما برای زندگی زیاد در مورد امریکا مطمئن نیستم چون چیزی نمیدونم خودم هنوز! باید رفت و دید!

[shahrouz]

با اکثر حرفهای شما موافقم ولی اگر اجازه بدی با توجه به مشاهدات و شنیده های خودم (که 100% قرار نیست درست باشه)میخوام در مورد شماره 6 با شما مخالفت کنم. اول یه چیزی در مورد رنکینگ بگم.من اتفاقا بر عکس شما بین اکثر بچه های ایرانی دلبستگی شدید به رنکینگهای جهانی و گیر کردن تو آمار و ارقام به درد نخور مرتبط به این رنکینگها میبنم. من بارها چه در این فوروم چه زندگی روزمره کسایی رو دیدم که مثلا در انتخاب بین کرنل و یونی ماساچوست با اینکه میدونن کرنل یه غول بی شاخ و دمیه,گیر کردن. فقط به خاطر اینکه مثلا تو فلان رنکینگ, ماساچوست چند رده بالاتر هستش. یا انتخاب بین دانشگاه ملی کره و هایدلبرگ!!!وچندین مثال دیگه که به عینه دیدم.فقط و فقط به خاطر این رنکینگ کوفتی. البته قبول دارم برای انتخاب بین آمریکا و بقیه دنیا بحث رنکینگ بین ایرانیها کمرنگ میشه.
اما در مورد کیفیت دانشگاههای آمریکا یه مقدار بد بینانه نگاه میکنی. برای مثال 2 تا از دوستان من به فاصله چند سال از بهترین دانشگاههای آلمان (ماکسیمیلیان و فنی مونیخ) میرن به دانشگاههای آمریکایی که تو رنکینگ پائینتر بودن ولی جفتشون میگن کیفیت آمریکا خیلی بهتره و جدیدا با شخصی آشنا شدم که از بولونیا رفته استونی بروک که به نظر خیلی ها و احتمالا خود شما دانشگاه درجه 3 آمریکایی محسوب میشه. اختلاف رنک این دو تا دانشگاه در بعضی رنکینگها بیشتر از 100 پله است ولی طرف میگه به طرز وحشتناکی کیفیت استونی بروک بهتره. با توجه به نمونه هایی از این دست فکر میکنم اینکه شما آمریکا رو در تاپ 20 خلاصه میکنی کمی بی انصافیه. البته من خودم تجربه آمریکا رو ندارم ولی با مشاهدات غیر مستقیم (تجربیات دوستان, تفاوت سطح سواد فارغ التحصیلان و...) اینجور استنباط میکنم که اختلاف سطح آموزشی آمریکا با بقیه دنیا خیلی بیشتر از این چیزی هست که شما میگی. در واقع فکر میکنم به اون مزیتهایی که در پست قبلی در مورد آمریکا نوشتید باید کیفیت فوق العاده تحصیلات عالی رو هم اضافه کنید.
باز هم میگم که من تجربه مستقیمی در مورد آمریکا ندارم و شاید یک زمانی که خودم تجربه کنم نظرم تغییر کنه.

درود
من با احترام قسمتهایی از حرفتون رو نظر عکس دارم.
رنکینگ یک معیار معتبر (قطعا معتبرتر از احساس شخصی ) هست. هرچند بعید می دونم تعداد زیادی ایرانی یافت بشه که دانشگاه ملی کره به هایدلبرگ ترجیح بده!

من تمام سعیم این هست که بدبینانه نگاه نکنم و واقع بینانه نگاه کنم. احساس می کنم نگاه آمریکایی ها و متاثر از اونها نگاه ایرانی ها به باقی دانشگاههای جهان تحقیرآمیز باشه! وگرنه، چطور می تونم دانشگاه مونیخ رو با دانشگاه سطح متوسط آمریکا مقایسه کنم وقتی output این دو دانشگاه مشخصه. من با احترام، نمی تونم معیار سواد اساتید رو سنجش دو دانشجو بذارم وقتی معیارهای معقولانه تری برای این سنجش وجود دارند. به خصوص برای دانشجو دکترا! تفاوت سطح سواد رو در چی می دونید؟
این معیارها


Times Higher Education World University Rankings

These rankings come to us courtesy of The Times, Thomson Reuters and international education experts. There are five broad criteria which include a total of 13 performance indicators. The criteria are:

• Teaching
• Research
• Citations
• Industry income
• International outlook

[rahi2012]

از این نظر اگر آمریکا رو با کشورهاییی مثل کانادا یا استرالیا و هلند و حتی خود ایده آل آمریکا بسنجی می بیینی که سیستم مهاجرتی آمریکا به شدت عقب مونده و ناکارامده. درسته در حال حاضر آمریکا هنوز بیشترین دانشجو رو داره جذب می کنه اما سوال اینه که چند درصد از اون نیروها رو بعد فارغ التحصیلی می تونه نگه داره؟
رویکردشن به مهاجرت واقعا احمقانه ست. هر سال ده ها هزار آدمی که هیچ ارزش افزوده ای برای این کشور ندارن و کاملا سربار هستن رو میارن اینجا و سریع بهشون حقوق شهروندی میدن در حالی که این همه نیروی متخصص که همه پتانسیل این رو دارن که برای مردم آمریکا شغل ایجاد کنن و اقتصاد اینجا رو توسعه بدن باید سالها تو پیچ و خم قوانین مهاجرتی بمونن.

من شک ندارم این وضعیت آمریکا اصلاح نشه و اقتصاد چین هم همینطوری بیشتر رشد کنه استرالیا موقعیتش برای جذب مهاجرای نخبه خیلی بهتر میشه. البته از آلمان هم نباید غافل مونده که شدیدا داره تلاش میکنه در این زمینه.

اقتصاد چین از نظر رشد که بعیده متوقف بشه به این سادگیا. تنها عاملی که میتونه تاثیر منفی بگذاره در اقتثاد چین گسترش ارتباطات جهانی از طریق شبکه های اینترنتی و ... هست که تغییر نگرش و جهان بینی مردم چین رو سبب بشه و از طرف دیگه انتظارات اونها از سیستم کشورشون به صورت فزاینده به سمت انتظارات فرهنگی بره و خب سیستم تک حزبی فعلی چین هم قابلیت توانایی پاسخگویی نداره به اونها و اگه اون انتظارات کنترل نشه و پاسخی از سیستم بهشون داده نشه سرمایه اجتماعی چین (که همون عوامل رشد اقتصادی هستند) دچار رکود انگیزه میشه و میگه من برای سیستمی دارم تلاش میکنم که سرآخر انتظارات من براش پشیزی ارزش نداره خب مگه بیکارم واسش کار کنم و......البته چین داره برای یان مسئله هم یک فکرهایی میکنه.

[rahi2012]

مزیتهای استرالیا
1- مشترک با آمریکا (1)
2- اقامت سریعتر و خب آسونتر
3- بیمه تامین اجتماعی و پزشکی موثرتر، حمایتهای شغلی موثر تر، زندگی در استرس کمتر
4- مشابه آمریکا پذیرش تنوع نژادی قابل قبول تره نسبت به آمریکا.
5- امنیت به مراتب بالاتر از ایرانه . احتمالا از آمریکا هم بالاتره (مطمئن نیستم)
6- زندگی دانشجویی بهتر در صورت داشتن ساپورت مالی از سوی دانشگاه یا دولت
7- دوره دکترای کوتاه مدت تر که برای خود استرالیا یک مزیت بزرگ هست ولی اگر بخواهید جای دیگری برید احتمال زیاد مشکل ایجاد بشه.
8- رفت و آمد راحت تر به ایران که ممکنه برای بعضی ها مزیت محسوب بشه. اکثر دانشگاههای خوب استرالیا در شهرهای خوب استرالیا قرار دارند. اینم شاید یک مزیت محسوب بشه. در مورد آمریکا 50/50 هست.
9- اسکالرشیپها به صورت award هستند اکثرا و شما در نتیجه فقط برای پروژه تلاش می کنید نه برای استاد یا دانشگاه.


مزیت دیگر آمریکا، رو فراموش کردم بگم یا عیب دیگر استرالیا به نظر من. کار تحقیقاتی مرتبط در استرالیا در سطح دکترا کمتر هست ولی خب اگر کسی به کار تحقیقاتی پایینتر هم راضی بشه کار هم در استرالیا به نظر من کم نیست. اینم به خاطر همون بند 3 آمریکاست.

این بحث کار مرتبط یعنی ایندقر اوضاع ناجور هست که تبدیل به مسئله شده. مثلا برای مهندسی طرف بعد از دکترا کار مرتبط گیرش نیاد!!چه آمریکا چه استرالیا؟
.
.
.
مخاطب عام!
پ.ن آقایون و خانمها(اگر هستند) شما هم اینجوری هستید وقتی امروز صبح ساعت 8 امتحان یه کتاب 900 صفحه ای داشتید که پر از اصطلاخات تخصصی هست و مثلا 14 صفحه ای براش نوشتید و بعد از نیم ساعت استراحت ساعت 10 دوباره امتحان یه درس دیگه با دو منبع 500 صفحه ای و اون هم دوباره 10 ورق دیگه جواب و برگشتید همونجوری دوباره کتاب جلو تا الان! بعد فردا ساعت 800 830 صفحه دیگه بعلاوه 6 تا مقاله! و ... و بعدش دوباره ساعت 10 560 صفحه دیگه سیر فلسفه غرب! امتحان دادید و بدید و کلی غلط توی این پستها از نظر املایی پیش بیاد یا من فقط اینجوریم!!؟؟؟!؟!؟!
فقط از این میترسم فردا به جای انقلاب به تاکسیه بگم شانگهای!مستقیم مرکوسور!

[shahrouz]

من شخصا بهترین کنفرانسهایی که شرکت کردم بلااستثنا لکچرر امریکایی بوده! لکچر اروپایی ها دقیقا مثل یه گردهمایی برای خوش گذرونی میمونه! حتی اساتید خود من که کلی ادعاشون میشه از این دانشگاه و فلان رنک و ... مدرک دارن هیچ حرفی برای گفتن در برابر اساتید امریکایی ندارن! باز هم حرفم رو تکرار میکنم : چه نیازی هست وقتی شما هیچ نگرانی از بابت اینده ی مالی نداری به خودت زحمت بدی سختتر کار کنی؟
امریکا از نظر تحصیلی بزرگ هست واقعا! این چیزی که به اسم جبهه گیری گفتین چند دهه میشه که تو اروپا بوجود اومده و حقیقت هم داره!نه تنها بین دانشگاهی ها بلکه بین مردم عادی! اکثر مردم عادی چنان در مورد مردم امریکا حرف میزنن که انگار خودشون اخرت عقل و کیفیت زندگی هستن و امریکایی ها احمق! این به نظرم یه کم تحت تاثیر رسانه های اروپایی و امریکایی (امریکا هم انچنان دلش نمیخواد اینا بریزن اونجا پس سعی میکنه یه تصویر نه چندان واقعی از خودش نشون بده) و تاریخ این چند ساله داره! در مورد اساتید هم بگم یه بار از استادم پرسیدم که فلان مقاله این حرفو زده ینی چی؟ برگشت گفت: میدونی که امریکایی ها چجورین معلوم نیست چی میگن!!!!! من فقط چهارشاخ موندم! میخواستم بگم تو خودت میدونی سرکلاس چی میگی که حالا از اونا اشکال میگیری؟!!! و جالب اینکه اون مقاله و نویسندش جزو بهترین های دنیا هستن!
در مورد استرالیا هم بگم که ( با این وجود که خیلی علاقه دارم به مردمش و سیستمش و واقعا دوست دارم اونجا زندگی کنم) به نظرم نمیاد اونها هم حرفی در برابر امریکا داشته باشن در زمینه تحصیلی! چون یه بار با یه استاد تمام استرالیایی که کنفرانس داشت در مورد یه مسئله ای حرف میزدم و یه نویسنده ای رو نام بردم که حتی اسمشو نشنیده بود در حالیکه این نویسنده الان حرف اول رو تو زمینه ی کاری اون استاد میزنه!
اگر دست من باشه: برای تحصیل دانشگاهای امریکا تا تاپ 200 رو انتخاب میکنم اما برای زندگی زیاد در مورد امریکا مطمئن نیستم چون چیزی نمیدونم خودم هنوز! باید رفت و دید!

این بحث ارائه لکچر، به ماهیت تفاوت دانشگاههای استرالیا ، اروپا با آمریکا برمی گرده. دانشگاههای آمریکا متمرکز بر آموزش و بعد پژوهش هستند و دانشگاههای استرالیا و اروپا بیشتر بر پژوهش تاکید دارند. ما ایرانی ها که آموزشی بار اومدیم و بعضا 90 درصدمون کار کردن با عمده ابزارها و دستگاههای مورد نیاز رشته تحصیلیمون رو نمی دونیم دانشگاههای آمریکا رو بهتر می دونیم به خاطر تاکیدشون بر مقوله آموزشی. ولی خب همه چیز یک دانشگاه نحوه ارائه لکچر نیست.
همون طور که گفتم، وقتی ارزیابی رده بندی معتبری مثل تایمز رو در نظر بگیریم (یا qs) پارامترهای مهمی مثل تحقیقات و ارتباط با صنعت و سطح آموزش همزمان با وزن مشخص در کنار همدیگه امتیاز و رنک دانشگاه رو تعیین می کنند و اتفاقا به واسطه اینکه تعداد دانشگاههای آمریکا بیشتره شانس انتخاب جانبدارانه دانشگاههای آمریکا در این رده بندی بیشتر می شه.
من به شخصه در رده بندی تایمز دعوت شده بودم (موسسه تامسون رویترزThomson Reuters Academic Reputation Survey the THE World University Rankings) تمام معیارهایی که نیاز به ارزیابی دانشگاه بود جز سوالهای اونهاست.

در همون دانشگاه شما در رشته مورد علاقه من، تحقیقاتی در مرز دانش انجام می شه که حتی دانشگاههای رنک 50 یا 100 آمریکا هم این سطح از تحقیقات رو انجام نمی دن. یا دانشگاه epfl سوئیس به عنوان یک نمونه دیگه. من خیلی روی دانشگاههای استرالیا متمرکز نمی شم که برداشت خاصی صورت نگیره.

[shahrouz]

این بحث کار مرتبط یعنی ایندقر اوضاع ناجور هست که تبدیل به مسئله شده. مثلا برای مهندسی طرف بعد از دکترا کار مرتبط گیرش نیاد!!چه آمریکا چه استرالیا؟
.
.

برای استرالیا گویا مسئله بوده از ابتدا! هرچند در برخی از مراکز تحقیقاتی مثل CSIRO یا دانشگاهها فرصتهای خوب مرتبط وجود داره. در آمریکا طبق شنیده ها فرصتهای کار مرتبط با دکترا به صورت نسبی بیشتره.

[s.m.h.sh]

من وقتی موارد زیر رو یک جا در نظر میگیرم، در دادن یک حکم کلی مبنی بر "بالاترین کیفیت تحصیل" در آمریکا دچار مشکل میشم:

1) بدون هیچ بحثی آمریکا host بیشترین سهم از بهترین دانشگاه های دنیا رو به خودش اختصاص داده و همینطور سهم قابل توجهی از مطرح ترین اساتید در هر گرایش تحصیلی و Nobel laureate ها و برندگان بالاترین prize ها و ...
2) متاسفانه کم سواد ترین اساتیدی که در زندگی با اونا طرف بودم فارغ التحصیل های آمریکا بودن، چه در ایران و چه در خارج از ایران،،،و خیلی وقته که باورم مبنی بر اینکه credibility یک دانشگاه = سواد فارغ التحصیل های اون دانشگاه رو از دست دادم؛ چنانکه یکی از بدترین تجاربم به استادی برمیگشت که فارغ التحصیل هاروارد بود و تدریس مطالب اشتباه رو به حد اعلی رسوند.
3) جمعیت آمریکا بعضا ده ها برابر بعضی کشورهایی هست که در مقام "کیفیت تحصیل" با آمریکا مقایسه میکنیم.
4)با توجه به اینکه در حال حاضر زبان رسمی انگلیسی هست، اساتید آمریکایی (در مقابل استادای اروپا، البته به جز انگلیس) ازین مساله میتونن به عنوان برگ برنده در presentation هاشون (که بعضا ویترین کارشون به حساب میاد) استفاده کنن،،،ضمن اینکه موارد زیادی رو تجربه کردم که یه استاد به خاطر توانایی پایین در زبان انگلیسی نمیتونه منظورشو بفهمونه و بعضا کم سواد به نظر میرسه.
5) همینطور که دوستان هم اشاره کردن، شاید اولین چیزی که بعد از شنیدن کلمه ی آمریکا به ذهن ما میرسه نام دانشگاه های تراز اول آمریکاست؛ درحالیکه این یک روی سکه هست و در عمل، میبینیم که اکثر پذیرش ها ازین دانشگاه ها نیستن!

[Persian_Boy]

مزیتهای استرالیا
1- مشترک با آمریکا (1)
2- اقامت سریعتر و خب آسونتر
3- بیمه تامین اجتماعی و پزشکی موثرتر، حمایتهای شغلی موثر تر، زندگی در استرس کمتر
4- مشابه آمریکا پذیرش تنوع نژادی قابل قبول تره نسبت به آمریکا.
5- امنیت به مراتب بالاتر از ایرانه . احتمالا از آمریکا هم بالاتره (مطمئن نیستم)
6- زندگی دانشجویی بهتر در صورت داشتن ساپورت مالی از سوی دانشگاه یا دولت
7- دوره دکترای کوتاه مدت تر که برای خود استرالیا یک مزیت بزرگ هست ولی اگر بخواهید جای دیگری برید احتمال زیاد مشکل ایجاد بشه.
8- رفت و آمد راحت تر به ایران که ممکنه برای بعضی ها مزیت محسوب بشه. اکثر دانشگاههای خوب استرالیا در شهرهای خوب استرالیا قرار دارند. اینم شاید یک مزیت محسوب بشه. در مورد آمریکا 50/50 هست.
9- اسکالرشیپها به صورت award هستند اکثرا و شما در نتیجه فقط برای پروژه تلاش می کنید نه برای استاد یا دانشگاه.


مزیت دیگر آمریکا، رو فراموش کردم بگم یا عیب دیگر استرالیا به نظر من. کار تحقیقاتی مرتبط در استرالیا در سطح دکترا کمتر هست ولی خب اگر کسی به کار تحقیقاتی پایینتر هم راضی بشه کار هم در استرالیا به نظر من کم نیست. اینم به خاطر همون بند 3 آمریکاست.

بعد از حدود دو سال در آمریکا و تمام نکات مثبت و منفی که میبینم اینجا بین مواردی که گفتید 2 و 3 و 8 خیلی به چشم من میاد. و فقط این سه تاست که میتونه منو مردد کنه در مورد آمریکا به فرض اینکه قرار بود الان انتخاب کنم. تو بقیه موارد اینجا مشکلی نداشتم هیچوقت.

اول یه سری نکات مثبت رو بگم تا بعد برسم به اون سه مورد که شما به درستی اشاره فرمودین.
1- تنوع نژادی و پذیرش اون از طرف جامعه و به طور کلی هرجا که بحث از آزادی ( در هر شکل و نوعش ) میشه خیلی سخت شما میتونی هر کشوری رو مقایسه کنی باآمریکا به نظر من.. من بارها این بحث رو داشتم اینجا که صرف اینکه دور و برمون مهاجر زیاده و همه با هم مهربون و خوبن و کسی به کسی توهین نژادی نمیکنه کفایت نمیکنه. باید یه سطح بالاتر رو نگاه کنیم.. اونجوری باشه تو کشورهای اروپایی هم کلی مهاجر هست و همه کنار هم دارن خوش و خرم زندگی میکنن. شما باید ببینید در سطوح بالای مدیریتی (شهردار، فرماندار، پُست های نظامی و سیاسی، وزارتخونه ها و .. ) چقدر من و شمای مهاجر رو تحویل میگیرن.. این میشه که میگم آمریکا رو مقایسه نکنید با جای دیگه در این زمینه..
2- و صد البته یه چیزی که اصلا شما اشاره ای بهش نداشتید وسعت بازار کار و تعدد موقعیت های حرفه ای تو آمریکاست! برای کسی که میخواد از محیط آکادمیک - به عنوان دانشجو -بیاد بیرون خیلی مسئله مهمیه و فکر نمیکنم هیچ کس بتونه ادعا کنه تو هیچ کشور دیگه ای جا برای پیشرفت اندازه اینجا هست.. تو هر رشته ای و هر زمینه ای..

حالا میرسم به اون سه مورد:
با وجود تمام مزیت هایی که گفتم برای من همین سه مورد (سیستم مهاجرت، خدمات درمانی و وضعیت ویزا) کافیه که تردید کنم در این گه اگر دو سال به عقب برگردم بازهم آمریکا رو انتخاب خواهم کرد یا خیر.
که احتمالا جوابش منفیه و به نظرم همون Immigration system مهم ترین مسئله است که به نظرم بین کشورهای توسعه یافته و مهاجرپذیر واقعا آمریکا کاندیدای بلامنازع کسب مقام آخره!!! هرچی بیشتر میگذره بیشتر به غیر منطقی و ناکارآمد بودن سیستم مهاجرتشون پی میبرم.
البته مشکل اول که حل شه سومی هم حل میشه و چیز از هم جدا نیستن.. مشکل بیمه هم بعد از اینکه استخدام شرکتی میشید و به نسبت اینکه چقدر اون شرکت کارش درست باشه، تا حد نسبتا خوبی تحت پوشش قرار میگیرید (مسلما نه به خوبی کانادا یا خیلی جاهای دیگه ) خوب که میگم منظورم اینه که بالاخره یه بیمه ای دارید! (خیلی آمریکایی هارو میشناسم تحت پوشش هیچ بیمه ای نیستن)

اگر بخوام جمع بندی بکنم آمریکا برای ما ایرانیها که وضعیت ویزامون اینجوریه تا وقتی که گرین کارد بگیریم خیلی سخته ( که میتونه 8-7 سال باشه این دوره ).. اما بعد از گرفتن گرین کارد و بعد از چند سال هم سیتیزن شیپ به نظرم از هر نظر از همه جا سرتره.. هر کس باید سبک سنگین کنه ببینه آیا مزیت های اینجا اونقدری ارزش داره که اون سختی های سال های اول رو تحمل کنه یا نه. هر کسی جواب متفاوتی میتونه داشته باشه برای این سؤال.
جواب بنده منفیه! من اگر دوسال برگردم عقب احتمالا استرالیا رو به عنوان انتخاب اول و بعد هم کانادا رو دوم قرار میدم. یا شاید هم برعکس - هیچوقت به اینکه کدومشون بهتره برای من فکر نکردم- اما چیزی که مطمئنم آمریکا انتخاب سوم به بعد من خواهد بود. اما حالا که نصف راه گرین کارد رو رفتم ترجیح میدم دو سال دیگه هم تحمل کنم و همینجا به ثبات برسم.

[pimi810]

اگر بخوام جمع بندی بکنم آمریکا برای ما ایرانیها که وضعیت ویزامون اینجوریه تا وقتی که گرین کارد بگیریم خیلی سخته ( که میتونه 8-7 سال باشه این دوره ).. اما بعد از گرفتن گرین کارد و بعد از چند سال هم سیتیزن شیپ به نظرم از هر نظر از همه جا سرتره.. هر کس باید سبک سنگین کنه ببینه آیا مزیت های اینجا اونقدری ارزش داره که اون سختی های سال های اول رو تحمل کنه یا نه. هر کسی جواب متفاوتی میتونه داشته باشه برای این سؤال.
جواب بنده منفیه! من اگر دوسال برگردم عقب احتمالا استرالیا رو به عنوان انتخاب اول و بعد هم کانادا رو دوم قرار میدم. یا شاید هم برعکس - هیچوقت به اینکه کدومشون بهتره برای من فکر نکردم- اما چیزی که مطمئنم آمریکا انتخاب سوم به بعد من خواهد بود. اما حالا که نصف راه گرین کارد رو رفتم ترجیح میدم دو سال دیگه هم تحمل کنم و همینجا به ثبات برسم.

من نمی دونم چرا نه تو ایران واسه آدم تحصیلکرده و متخصص ارزش قایلند و نه اینجا برای مهاجر تحصیل کرده و متخصص! فکر کنم زیادی داریم با سیستمهای جنگلی اینا نایس برخورد می کنیم!

[Persian_Boy]

من نمی دونم چرا نه تو ایران واسه آدم تحصیلکرده و متخصص حساب می کنن و نه اینجا برای مهاجر تحصیل کرده و متخصص! فکر کنم زیادی داریم با سیستمهای جنگلی اینا نایس برخورد می کنیم!

نه واقعا. آمریکا کاملا رو این افراد متخصص حساب باز کرده و خیلی هاشون هم جذب میشن بعد از تحصیل. تقریبا نیمی از نیروی کار آمریکا تو زمینه های مهندسی خارجی هستن طبق آمار خودشون.. راستش برای ما که نمیتونیم سفر بریم یه کم سخته. اگر این ویزای سینگل لعنتی نبود خیلی راحت تر میشد همه چیز.. فرق آمریکا با جاهای دیگه برای ما که دانشجویی میایم اینه که بر حسب تخصص و با کاری که میگیریم میتونیم بمونیم فقط نه صرفا بر اساس تحصیلاتی که اینجا داشتیم که خوب این خودش خیلی بده. چه بسا شما یک سال بعد از اتمام تحصیل بتونی کار مورد علاقه ات رو پیدا کنی اما بعد فارغ التحصیلی بلافاصله باید کشور رو ترک کنی!!
ویه جایی میخوندم که نیمی از phd ها ترک میکنن آمریکا رو بعد از تحصیل!! حقیقتش اینه که خیلی دارن تلاش میکنن درست کنن این سیستم رو. همین تلاش های اخیر برای تغییر قانون green card مثلا که الان داره بررسی میشه تو کنگره هنوز فکر کنم! اما واقعا کار یکی دو روز نیست.. زمان میبره.. مثلا الان اختلاف دمکرات ها و جمهوری خواه ها سر اینه که دمکرات ها میگن به اینا green card بدیم اما lottery رو هم باید داشته باشیم از اونطرف جمهوری خواه ها موافقن با اینکه اقامت بدن به تحصیلکرده ها اما میگن lottery رو باید حذف کرد! هر دو گروه در اون قسمت اشتراک دارن اما اختلاف سر lottery هستش که خوب من در این مورد کاملا موافقم با نظریه حذف lottery. حتی اگر همین فردا به من بگن green card برنده شدی بازم میگم بی منطق ترین روش برای بالابردن diversity همینه! میخواید diversity بالا ببرید؟ همین دانشجوها مگه از تمام نقاط دنیا نمیان به شکل کاملا random؟ به همینا اقامت بدین هم diversity تون میره بالا هم اینکه میدونید کی داره میاد اینجا مقیم میشه! به خدا من یه پدیده هایی دیدم بین این عزیزانی که از طریق Lottery تشریف آوردن!! بعضا از هموطنان شریف خودمون!!
کسی هست که متنفره از آمریکا و دائم داره به جون همه غُر میزنه و بد و بیراه میگه به هر چی آمریکایی و آمریکاست.. حالا اینکه چرا اینجاست بماند. لابد دلایل خودش رو داره. اما یه همچین کسی ویزای دائم آمریکا داره!!